Mag ik jullie voorstellen aan Olga, beter bekend (in Heerlen en omstreken) als Olga Paulissen, voormalige Dolle Mina, schrijver en journalist van het Limburgs Dagblad. Olga droeg nog lang de naam van haar overleden man, Willy Paulissen, een componist van moderne muziek. Olga veranderde of beter keerde terug naar haar meisjes naam: Olga de Lint, geboren te Breda.
Olga was mijn hospita begin zeventiger jaren. Ik heb er vijf jaar gewoond, een zolderkamer van hooguit 4 bij vier waar net een matras in paste en twee stoelen voor één vriendinnetje, ik heb er de beste tijd van mijn leven gehad. Op die zolderkamer richtte ik, samen met Jesse en Caspar, de band ‘Hole and Corner’ op, een hippie band pur sang met eigen nummers. Ik geloof we hebben nooit covers gespeeld, niks tegen covers hoor maar je kunt je tijd ook besteden aan eigen nummers en die hadden wij in overvloed. Olga heeft menigmaal van onze akoestische sessies genoten maar er werd nooit geklaagd dan wel buren met revolvers voor de deur stonden, muziek was cultuur en Olga liet mij mijn gang gaan. Ik mocht van Olga op de vleugel van haar man spelen, een Steinweg Grotrian, met een diep geluid. Hij stond inmiddels lang werkeloos op de kamer van haar dochter Noortje en was jaren niet meer gestemd. De vleugel stond dan ook een halve toon te laag, en dat maakt veel uit als je boven, op mijn zolder kamertje, de liederen met gestemde gitaar oefende, klonk het opgefokt omdat ik aan de grens zat van mijn bereik. De Steinweg Grotrian had een heel mysterieus en hees geluid als je alle drie de pedalen tegelijk induwde, dan begonnen alle tonen door elkaar te zwemmen of ze allen tegelijk uit en weer in het water wilde springen.
Een keer had ik weer een driftige experimentele bui en duwde ik langzaam en voorzichtig de toetsen in, net helder genoeg om ze te bestemmen. Er klonk een vaag, abstracte kakofonie, vol strijd en met gewaarwordingen, die enorm veel melodieën suggereerden. Opeens ging de kamer deur open en Olga verscheen lijkbleek in de deuropening. Ze zweeg voor een paar seconden, we keken elkaar aan en toen zei Olga, ‘ik dacht dat ik Willy hoorde spelen’, haar overleden man van moderne muziek. Ik schrijf dit zonder Willy Paulissen zijn muziek te diskwalificeren want het geluid van de Steinweg Grotrian, vleugel was uniek, broeierig, en warm.
Olga was de best hospita ever, ze hield van klassiek en de periode van de oprichting van Dolle Mina en de bijeenkomsten in ons huis, hoorde je de Griekse verzetsliederen van Mikis Theodorakis door het huis schallen, die zich verzette tegen het kolonel regime van 1967. Olga was politiek bewust dus de uren dat wij aan de keuken tafel onze standpunten uiteen zetten waren talrijk, een communicatieve omgeving, iets dat Maastricht niet kent mits je niet tot een groepje behoort.
Ik wil een lofzang en toast uitbrengen voor Olga, ik hoorde dat ze begin Mei overleden was, helaas Corona beperkingen maar duizend x dank aan Olga voor haar steun en begrip (ook namens mea Culpa stichting) dat je altijd vragen mocht stellen, het niet met elkaar eens hoeft te zijn en stelde bij twijfel een andere richting voor…nog een keer koffie drinken Olga want wijze vrouwen zijn onmisbaar.
Renee, haar vriend verdient alle credits want hij heeft Olga tot het laatst gesteund en bij gestaan.
