De oude mantel der liefde wordt weer uit de kast gehaald
“Moeten alle hulpverleners een variant zijn van Moeder Therese en Pater Damiaan” vraagt Dirk Draulans zich retorisch af in De Afspraak (VRT 20/02/2018).
De laatste dagen passeren ze de revue. Het zijn niet langer enkel de kerkelijke hulpverleners (lees: de clerus) die geplaagd worden met imagoschade omwille van seksueel kindermisbruik in eigen rangen. Oxfam staat in deze symbool voor alle humanitaire hulporganisaties. De Topsport in al zijn facetten vult intussen de steeds langer wordende lijst van kindermisbruikverhalen aan. Alle organisaties die macht uitstralen zullen ooit één voor één verantwoording moeten afleggen voor machtsmisbruik, op de eerste plaats naar kinderen toe, maar ook naar alle volwassenen toe die zwak zijn of in een noodsituatie verkeren. Het slagveld is wereldwijd verspreid. Veel sterkte wens ik de moedigen toe die het onherstelbaar aangedane leed durven aankaarten. Voor een keer waren de slachtoffers van de katholieke kerk de eersten om het kindermisbruik in eigen rangen structureel aan te klagen. Nu de rest nog. En die rest, dat zijn uitermate vele organisaties van wereldverbeteraars.
Het is al een kwarteeuw geleden dat begonnen werd met de aanklacht tegen het kerkelijk kindermisbruik. Door het veelvuldig gebruik geraakten de doofpot en de mantel der liefde helemaal versleten. De slijtagestrijd is nog niet helemaal uitgewoed. Maar erkenning en een begin van eerherstel is geschied. Ondertussen moet nog begonnen worden met het in kaart brengen van de strijd tegen datzelfde misbruik in alle andere organisaties waar macht mee gemoeid is. En dat zijn er velen. Was er rond de eeuwwisseling enkel een kerkelijk slachtveld in de maak, tegenwoordig wordt het openbaar maken van kindermisbruik dagelijks als een lopend vuur aangewakkerd via getuigenissen uit moskeeën, sportkantines, jeugdsportzalen en loopt naadloos over in alle grote organisaties van wereldverbeteraars zoals Oxfam e.a. Een goed begin.
Dat Dirk Draulans lichtvoetig over het aangedane leed heen stapt, kan ik enkel plaatsen omdat hij wellicht Oxfam en alle andere grote wereldverbeteraars een groot hart toedraagt. Toch herinner ik mij dat vele goedmenende katholieken, toen ze verrast en ongelovig voor het eerst hoorden van het kindermisbruik in eigen rangen in de zo vertrouwde Katholieke Kerk, zich echt ergerden en zich hebben laten uitschrijven als lid van de Katholieke Kerk. Heel wat goedmenende katholieken moesten dan maar over een kam geschoren worden van de priesters-misdaadplegers. Het was geen pretje om in de zgn. Vangheluwe hoogtijdagen (april 2010) als priester buiten te komen. Nu het over onze eigen sportclub gaat, onze eigen Oxfam of what ever organisatie wordt een sfeer geschapen alsof niet iedere hulpverlener nu eenmaal geen variant van Pater Damiaan of Moeder Theresa kan zijn. Net datzelfde minimaliseren van het seksueel misbruik van kinderen hebben de slachtoffers van priesters jarenlang moeten aanhoren bij de toenmalige bisschoppen en pausen. Nu het over organisaties gaat die wij een warm hart toedragen wordt de oude mantel der liefde weer uit de kast gehaald. Een slachtoffer van een priester vertrouwde me toe: “Waarom moet ik dat nu weer aanhoren”. Oude nieuwe wonden.
Rik Devillé
Mensenrechten in de Kerk
priester van het Aartsbisdom Mechelen-Brusel
woensdag 21 februari 2018