Enkele regionale omroepen (waaronder de doofpotters van L1) zonden de documentaire ‘de Benno Tapes’ uit. Afgeluisterde gesprekken tussen de gestrafte pedo Benno L. reclassering, therapeuten, en andere betrokkenen. Hij was zelf ook in beeld, klagend met telefoon in de hand, argumenterend, vol zelf beklag dat hij nu meer gevangen was dan in de gevangenis.

Benno wilde graag naar Kerkrade, is dat niet toevallig, ik dacht even dat het klooster van de arme broeders franciscanen te Bleijerheide op de nominatie stond, dat de ‘brür’ uit de dood herrezen waren, uit het donkerbruine graf opgestaan nu de RKK misbruik schandalen zijn verstomd. Benno naast Bulletje hoe mooi had het kunnen wezen of KVP tijden nooit was weggeweest (the good, old brown days). Nee, niet de broeders van Bleijerheide stonden op zijn lijst, noch de conservatieve Duitse priesterbroederschap St Paus Pius X, hun kerk zit vol met beelden van mannen met kindertjes op hun armen, dus een betere plek zou Benno niet kunnen vinden, echter het klooster achter de kerk is dicht getimmerd. Hij mag van mij terug in de maatschappij, welkom Benno maar hoe zit het met die misbruikten die hun hele leven met schaamte en pijn door het leven gaan. De moeite waard voor een documentaire??? Nee, niet wanneer het de RKK betreft dan zijgt het zootje, nu over der rug van een pedo wat aan klanten binding gaan doen typeert deze slappe journalistieke aanpak. Over internaten, zeker het bruine pedo internaat arme broeders Franciscus zwijgt de regionale media…doofpotters.

Klem tussen maatschappelijke onrust en (re)integratie. Hoe doet onze samenleving dat integreren en reïntegreren van mensen die van elders komen of van hier zijn, een grote misstap hebben begaan en weer in de maatschappij willen functioneren. Nu pas werd duidelijk dat hij tijdelijk bij de paters terecht kon, in een klooster net als hondenliefhebster Michelle Martin die ook via de kloosterweg kon terugkeren. Welke paters, orde, klooster Benno in hun midden hadden opgenomen wilde men niet zeggen maar dat het in de buurt van Venray was en bij schapen, nou ja als je een geheimpje wilt bewaren dan zit je goed bij de kerk. Geloof, hoop en liefde in een wereldse houtgreep van een ontwortelde samenleving die zo snel veranderd dat niemand zich er meer thuis voelt. Een nep parlement, een nep samenleving, een nep relatie het is allemaal van deze tijd. Het voelt als een omen, prognosticum, een huiveringwekkend voorteken met een dubbele boodschap

Geïnfecteerd in een verdeelde samenleving: ‘u bent welkom vluchteling‘ en/ of  ‘rot op of ik schop u het land uit‘, ook Benno was een voorloper van dit gevoel, de vluchteling als verkrachter, de pedo in de buurt van speelplaatsen, scholen waar de tokkies in opstand komen en het heft in eigen handen nemen (als het moet). De onrust woekert door, geleidelijk raken mensen bezeten door al deze ontwikkelingen, ontworteling en eigen morele verbasteringen om te zijn…to be or not to be. Niemand is zomaar welkom, soms voor een weekend maar zoals mijn zus zegt als je vis langer dan vier dagen in huis hebt gaat het stinken. Samenwonen is iets voor paters en nonnen wanneer die een ziekte hebben of in God geloven waarmee je alles kunt doen maar niet met de mens…de mens Benno die inmiddels over de grens is gevlucht. Germany, Germany!

En om nog even het geheugen op te frissen wanneer men bij de regionale omroepen nog verlegen zit om de geschiedenis achter de muren van internaten, instellingen voor weeskinderen bijvoorbeeld in de Nieuwenhof Maastricht of pakweg de vroedvrouwenschool Heerlen / Hooghees voor zwangere tiener meisjes….in kaart (beeld) te brengen….of ja, ja lieve kijkbuis kinderen: het jongenspensionaat te Bleijerheide (welkom)!

Die lege stoel in de eetzaal

door Bjorn Thimister en Annelies Hendrikx

Wat hem betreft mogen mogen alle verhalen over kindermisbruik binnen het voormalige jongenspensionaat in Bleijerheide en andere katholieke instituten nu naar buiten komen. Zelf zet Gerrie Schobben (72) uit Heerlen de eerste stap.

Plots staan ze deze vrijdag oog en oog met broeder Alfons: Luc Kusters (60) en Bert Smeets (58), naar eigen zeggen slachtoffers van seksueel misbruik door geestelijken in het jongenspensionaat St. Maria ter Engelen in Bleijerheide. De broeder schrikt enigszins. Hij verwacht deze visite weliswaar, maar kan naar de exacte reden van het bezoek op dat moment alleen gissen.
Al vrij snel gaat bij hem een lampje branden, zo blijkt in zijn kantoor van Groepsaccommodatie Home Franck in het Belgische grensplaatsje Gemmenich. “Ik denk dat ik wel weet waar het over gaat”, verzucht hij. “Jullie willen het over kindermisbruik binnen de katholieke kerk hebben.”
Het wordt hem meteen moeilijk gemaakt. De confrontatie met gebeurtenissen uit het verleden komt zichtbaar hard bij hem aan. “U kon flink meppen”, houdt Bert Smeets Schobben voor, die overigens van geen ontsnappen wil weten. Al staat de Heerlense geestelijke er wel op dat hij eerst alleen met Kusters en Smeets kan praten.
Daarna volgt al snel de eerste ontboezeming: ja, de broeder heeft zich schuldig gemaakt aan kindermishandeling. “Ik voelde me politieagent en opvoeder in een hechte, gesloten wereld. Je moest soms hard optreden. Ik geef toe dat ik vaker geslagen heb.”
Ook wist hij van seksueel misbruik door geestelijken binnen de kloostermuren van St. Maria ter Engelen, zo zegt de Heerlenaar dan. Toen hij er zat als jongen gonsden de verhalen al rond. “We wisten wie zijn vingers niet kon thuis houden. Daar spraken we als jongens onderling wel over. Zelf ben ik niet misbruikt.”
Ook later, inmiddels werkzaam in het internaat als broeder Alfons, ving Schobben gefluisterde verhalen op. Zoals over die collegabroeder uit de ziekenzaal die ‘dingen met kinderen deed’.

“Plots werd hij weggestuurd.”
Broeder Alfons ziet het nog voor zich als de dag van gisteren: die lege broederstoelen in de eetzaal van het jongenspensionaat. Weer was er een collegabroeder spoorslags vertrokken. Opnieuw gingen alle alarmbellen bij de Heerlenaar rinkelen. Waarom er wederom een stoel leeg was wist hij niet zeker, maar een sterk vermoeden had de geestelijke wel. “Dat had met kindermisbruik te maken, dat denk ik nu nog steeds. Let op: concrete bewijzen heb ik niet, maar die heeft niemand. We wisten feitelijk dat het gebeurde, maar iedereen hield zijn mond dicht”, zegt Schobben. “Dat moest ook van hogerhand. We hadden een spreekverbod. Bovendien leefden we toen in een wereld die heel erg gesloten was. Het was zelfs niet de bedoeling dat je door een raam naar buiten keek. ‘Niet naar de boze buitenwereld kijken’, zei een andere broeder dan tegen mij en trok me weg.”
Broeder Alfons heeft al meer gezegd dan hij ooit had kunnen bevroeden. Het lucht hem wel op, geeft hij toe. “Van mij mag nu alles aan naar buiten komen. Ik ben niet meer de kloosterling van vroeger. Toen had ik meer respect voor de katholieke kerk, die mij nu niet meer zo aanspreekt. Ik verwacht niet meer zo veel van de kerk. Wel houd ik me nog altijd aan het celibaat.”
Kort na het vertrek van Smeets en Kusters breekt broeder Alfons helemaal. De vraag is of hij zich schaamt voor zijn vroegere zwijgzaamheid. De broeder buigt zijn hoofd en zucht een paar keer diep. Een bevestigend knikje, gevolgd door het hoge woord. “Ik schaam me inderdaad kapot tegenover slachtoffers als Bert en Luc. Nooit heb ik iets gezegd hierover, nooit iets ondernomen.”

DE ECHO TRUC

Wat is er toch aan de hand met het jongenspensionaat ‘arme broeders franciscanen’ Maria ter Engelen, te Bleijerheide? Sinds 1985 Pop Against Pope probeer ik bewijzen / archieven / uitspraken broeders / leken allemaal verbonden aan dit internaat boven water te krijgen. Het is een groot moddergevecht waar archieven besmet, besmeurd verdwijnen (Deetman rapport op blz 643 Bleijerheide in 1982 vermeld dat grote delen van de archieven zijn vernietigd (waardoor klagers bewijslast werd ontnomen). Dhr. Bakker (contactgroep) maalt drie jaar geleden over nieuwe archieven die zouden zijn opgedoken en die vervolgens bij de secretaris van Deetman dhr. Bert Kreemers zouden zijn terecht gekomen (volgens broeder Cees van Dam) wordt door dhr. Kreemers in ieder geval ontkend, hocus pocus, roept u maar in deze echo beerput.

Er leven nog drie broeders uit die tijd die ons zouden kunnen helpen bij het vertellen over de waarheid betreffende dit internaat waar 18 van de 24 bruingebakken broeders genoemd worden in een vermeend seksueel dan wel geweldmisbruik procedure RKK. Hier zijn ze nog eenmaal voor u: in Kerkrade broeder Valentinus Nooyen van Kooy/ broeder Alphons te Gemmenich, België dhr Gerrie Schobben plus broeder Eymard: Jan S. pardon pastoor Jan Schafraad. Buiten de gesloten poorten van Bleijerheide bestonden er nog enkele vestigingen van deze arme broeders: ‘das Mutterhaus’ te Aken die Armen-Brüder des hl. Franziskus Seraphikus Johannes-Höver’, zetelt oud-overste Br. Benedikt Kreutz, die wist mij alleen te vertellen dat de jongens de broeders hadden verleid. De arme broeders! En dan de Stichting Erfgoed Bleijerheide voorzitter van deze club is Matheus Werner te Düsseldorf (Ordensgemeinschaft) die zich snel heeft teruggetrokken, handjes weg van de klachtenprocedure meldpunt RKK. Werner beloofde de commissie dat hij zich zou blijven inspannen om onderzoek te doen in deze warrige, doofpot Bleijerheide misbruik zaak (deed dus vervolgens niks). Niemand vertelde ons in 2010 waar de verantwoordelijken huisden. In Aken, in Düsseldorf, Gemmenich, Bleijerheide, Potim, Brazilië? Werner zweeg stiekem over Ohio, Cincinnatti USA want daar beschermen ’the pour brothers Francis’ veilig hun nalatenschap. Ik kwam erachter door gesprek met de Duitse psychiater Lohrer, die namens die arme brüder onderzoek had gedaan naar misstanden op het jongensinternaat. Echter de meest opmerkelijke uitspraak van Lohrer is: ‘die haben sich da gefunden‘, na mijn vraag hoe het mogelijk was dat er zoveel pedo broeders concentratie op één internaat aanwezig waren.

Inmiddels hebben zij in Ohio traditie getrouw de benen genomen door de congregatie op te heffen en samen te gaan met een andere congregatie nadat ook in Amerika misbruik had plaatsgevonden, met de hete adem van KNR die het coulance fonds hebben gesticht, in hun nek. Natuurlijk hadden ze allemaal spijt, zeker M. Werner die lekker vaag kon blijven over zijn Nederlandse kerkprovincie tijdens de Klac procedure waaruit hij zich later rigoureus terugtrok. In het kruisherenklooster van St. Agatha, te Cuijk liggen op een schone heuvel alle archieven maar daar kan Werner in zeer beperkte mate gebruik van maken. Hij blijft zich inspannen!

THE BIGGER PICTURE

Blijft het dan bij deze hoofdverantwoordelijken? Nee, het blijkt veel taaier dan wij voor mogelijk hielden, iedereen kent in Limburg wel een puzzel stukje maar weigeren naar de big picture te kijken.

In Kerkrade zouden ook archieven, dan wel stukken te vinden zijn over ons liefhebbende internaat ‘Maria ter engelen’ Bleijerheide. Dus schreef ik naar de burgemeester van Kerkrade (ja er staat kerk, en je gaat er bij te rade) dhr Som CDA, doch hij schrijft:

‘het ligt niet op mijn weg om in mijn rol als huidige burgemeester van de stad Kerkrade mijn licht te laten schijnen over een periode die sedert vele jaren achter ons ligt. Te meer daar het hier een aangelegenheid betreft die enkel de betrokken oud leerlingen en de katholieke kerk aangaat. Ik zal derhalve niet op uw verzoek in gaan’.

Ik vertrouw u hiermee voldoende te hebben ingelicht.

Met vriendelijke groet,

J.J.M. Som,

burgemeester Kerkrade

Buiten het feit dat ik een oud-leerling ben en mij dus wel degelijk iets aangaat, gooit Sommetje de katholieke beerput nog verder dicht. Hij, mea culpa, had er niets mee te maken maar nu wel wanneer hij de andere kant gaat uitkijken. Je kunt het verleden niet op zo’n morsige manier van je afschuiven.

DE WETHOUDER

Dan viert ene broeder Ignatius 
zijn 40 jarig Congregatiefeest
. Ignatius, op dat moment directeur van pensionaat/kontaktcentrum, was eerder lid van het hoofdbestuur van zijn Congregatie. Hij was van 1964 tot 1979 overste van de communiteit Bleijerheide. Het vierde 40 jarig Congregatie feestvarken op die Paasdag is 
ene broeder Monulphus. 
Die woonde – na een onderbreking van 12 jaar, weer op Bleijerheide,” met speciale aandacht voor de zieken”. En die behalve als ziekenbroeder ook aktief is als gastenbroeder, en elke avond trouw de wacht hield aan poort en telefoon.
 Mét onafscheidelijke pijp!

Jo Hansen wethouder Kerkrade 2002-2006 vertelde mij dat hij vele gesprekken had gehad met Ignatius die hem onder vier ogen promotie beloofd had toen Hansen, voor hij wethouder werd, er als jeugdleider werkzaam was op het inmiddels opener en seculiere internaat. Deze promotie belofte kwam Ignatius niet na en Hansen wilde hoger op, heeft dit nooit vergeten. Twee weken voor de zelfmoord van Ignatius in 2004 belde Ignatius Hansen wanhopig op die inmiddels in een belangrijke andere, hogere positie als wethouder was beland, en kon eindelijk wraak nemen, en wimpelde Ignatius af. Hansen heeft er weliswaar spijt van maar de vraag waarom Ignatius hulp nodig had, die er met flink bedrag vandoor was gegaan, wordt ook niet uitgezocht.

Dan deden wij een melding bij de zedenpolitie te Heerlen /Kerkrade op verzoek van dhr Moraal (OM) gedaan in aanwezigheid van ons democratisch parlement de Tweede kamer Den Haag om artikel 12 procedure op te starten, wordt categorisch door OvJ geweigerd, nu al drie jaar, lang leve de Limburgse inspanningen om dit internaat uit te kammen.

L1 spant de kroon door in mail wisseling met dhr Bel in te willen gaan om ook zijn verhaal te mogen vertellen nadat ze pastoor Schafraad uitgebreid aan het woord hebben gelaten, schrijft L1 dat het uiteraard een goed gebruik is in de journalistiek: hoor en wederhoor, het zal worden toegepast. Als puntje bij paaltje komt, weigeren zij met dhr en mevr. Bel te spreken. Dit delen zij ons schriftelijk mee. Ook ondergetekende kan al vanaf 2006 niet meer terecht met liederen, documentaire ‘Tussen Kathmandu en Bleijerheide’. Mag niet van de hoofdredacteur, vertelde mij Lubert Priems. Wij doen niet aan politiek schrijft mij de muziek hitgevoelige, top tien deskundige, Henk Hover en je krijgt al genoeg ‘aandacht’ in de Nederlandse pers. Persvrijheid maar dan alleen voor de pers. Oude rituelen-herbeleven zijn makkelijk op te wekken in Limburg, een harteloze, katholieke siddering bibbert nog na in onze navel, leeft voort onder een andere huid via indoctrinatie vanaf de kansel of….wij doen alsof er in Limburg niks aan de hand is.

PASTOOR EXCITANTIA

Vervolgens erkent pastoor Schafraad via zijn spindoctor dhr. Appels dat hoofd Mulo broeder Leonardus, Servatius ook bekend zijn met seksueel misbruik. Psycholoog Appels speelt een zeer dubieus rol, wordt gesommeerd door Liesbeth Sanders van het meldpunt om geen contact op te nemen met klagers. Toch zit Appels gewoon bij de hoorzitting van een van de klagers. Dan stimuleert Schafraad Frank S. om door te gaan met zijn klachten tegenover Leonardus en Servatius. De procedure die Frank S tegen Schafraad indiende wordt uiteraard onder druk, stopgezet. De dummies van de Limburger en L1 willen niets weten over deze bijzondere excitans, stimulatie van kennisdrager Schafraad over Leonardus en Servatius, dik bevriend met Bulletje. Ondanks verschillende publicaties hoeft Schafraad niets op te biechten over zijn kennis over Bleijerheide, hij speelt de martelaar, er hebben persoonsverwisselingen plaatsgevonden door een hetze van een stelletje negativisten behept met collaborative storytelling; de schreeuw advocaat uit Amsterdam van Schafraad schuimt dat ‘het een fijne school was’. School, sorry hoor maar daar hoorden slaapzalen bij, en refters, kloostergangen, biechtstoelen. Doof is Kim-yung van het Oosten, lachwekkende ‘ik moffel weg’ maffia geleuter.

Het rapport van forensisch psycholoog Peter van Koppen mocht in eerdere zittingen niet gebruikt worden terwijl alle leden van de klachtencommissie (Klac) het rapport gelezen hadden plus de toegevoegde juridische adviseurs van beide klagers kenden dit rapport waarin stond dat van persoonsverwisseling geen sprake kon zijn. Nadelig voor aangeklaagde werd het rapport botweg weggesaneerd. Dhr. Rutte die namens de ouderraad ook een onderzoek deed naar geweld rond 1972 op internaat, bevestigde de misbruik perikelen rond ‘Bulletje’, diezelfde waarvan Schafraad in een kranten artikel in de Limburger sprak: ‘

‘Er waren twee broeders op Bleijerheide waar de verhalen over rondgingen. Broeder ‘seksepietje’ bijvoorbeeld, daar werd ook door de jongens onderling over gesproken. En er was een ziekenbroeder bij wie je snel je broek moest laten zakken. Maar ík ben nooit of te nimmer genoemd.”

Seksepietje is pater Landric van de minder-broeders en de zieke(n)broeder Bulletje, heet Monulphus, en dan te bedenken dat in eerdere gesprekken die ik had met Schafraad naar aanleiding van mijn documentaire ‘Tussen Kathmandu en Bleijeheide’, in 2006 hij nooit iets geweten, gemerkt heeft. ‘Dat is helemaal nieuw voor mij’, loog hij in zijn ambtswoning naast de Koepelkerk. God zo dichtbij, luistert toch mee?

Nu lopen er nieuwe klachten tegen pastoor Schafraad bij het meldpunt, een herzieningsprocedure wat maar duurt en duurt. Eerst was daar de persoonsverwisseling bij de klagers, niet hij, Schafraad maar iemand anders had misbruik gepleegd. Niemand werd genoemd, geen namen. Pastoor Schafraad wordt vervolgens vrijgepleit (ongegrond verklaard) maar in de nieuwe klachten is de persoonsverwisseling niet bij de klagers maar Schafraad zelf die met een naam komt: broeder Solanus??? Sol…anus, wie? Niemand, nooit heeft iemand van deze ‘piano broeder’ gehoord. Jos Schmidt met een grote historische, nostalgische kennis over Bleijerheide kende de man ook niet tot hij de naam voor de eerste keer hoorde van….Schafraad in een gezamenlijk reisje naar St. Agatha, de gesloten archieven dienst van RKK Nederland. Later erkende Jos dat hij de naam toch onder zijn eigen, afgedragen archieven had gezet, een kwestie van Alzheimer light, al die heilige, rare namen voor Hollandse jongens, zelfverloocheningen en paradijselijke alter-ego’s die hun betere en dikke ik, geleerd hebben, in naam van de congregatie en God, te zwijgen. Daarbij moet nog vermeld worden dat onder foto met al die broeders geen namen stonden, en later wel. Ik moest vervolgens opdraven in een hoorzitting voorgezeten door dhr Schepen. Geen vraag over Solanus tijdens deze Meldpunt hoorzitting bleek dat dhr. Schepen niet goed op de hoogte was van het overlijden van één van de nieuwe klagers Jan V. (ik had een filmpje gemaakt met Jan V. die ernstig ziek was). De vraagstelling was dan ook uitermate gericht op het bevestigd krijgen van de foutieve informatie waar Schepen zijn onderzoek op richtte. Collaborative story-telling kenmerkte de kritische onderstroom in zijn vragen doch sturend verhoor, interview bias van voorzitter Schepen, die wilde aantonen dat Jan V. zonder handtekening is overleden in 2015 en wij daar toch wel erg lang over hebben gedaan…over die handtekening. De waarheid is echter dat Jan V. plotseling is overleden in 2013 nadat hij daarvoor een persoonlijke verklaring had afgegeven bij JA (juridisch adviseur) mr. T Weller. Ik zou daar bij zijn geweest werd enkele malen doof naar gevraagd en ik antwoordde, nee meneer Schepen, ik ben daar niet bij geweest’.

BEZIELING WIL JE DELEN

(boekwerkje pastoor Schafraad gratis te verkrijgen iedere maandag vanaf 19. u meditatie tot 20 u. in de Koepelkerk. Daarna koffie in het zaaltje en uiteraard een collecte zodat de kosten beperkt blijven)

Het martelaarschap van Schafraad krijgt een climax: hij gaat immers met pensioen in November 2015, krijgt een jubel afscheid maar niet van ons om dat te veel, te ernstig gedraaid, gelogen en zaken worden achtergehouden. Het meldpunt wil een nieuw archief onderzoek nu na acht maanden stille procedure, nou ja archief onderzoek duurt even St Agatha ligt op een zwaar te beklimmen heuvel…het liefst na 8 November dan zijn de wegen vrij, files opgelost, geen persoonsverwisselingen meer of andere schimmige Solanussen, die opeens oprijzen uit de dood.

Maar wat zou er gebeuren als Schafraad voor die datum alsnog moet vertrekken vanwege deze nieuwe klachten? Zou hij dan toch diegene zijn die de waarheid gaat vertellen, misschien wel over meer zaken dan Bleijerheide alleen, hij kan ons helpen. Help broeder…..bezieling willen wij graag delen!

Er is binnenkort 10 September een hoorzitting over de….afstandsbaby’s. Wie zitten er aan tafel?? Nee, niet MCU terwijl wij, Mea Culpa United, vanaf het begin dit probleem op de dikke, misbruik agenda plaatsten. Enerzijds had  het te maken met haast gespleten, morele opvattingen, die leiden tot handel bij het krijgen van kinderen, anderzijds werd het afgekeurd (geen seks voor het huwelijk) en moest je er dan ook maar voor boeten waarna overheid, kerk en samenleving misbruik maakten van de ontstane adoptie mogelijkheden. Wij hebben dit op de agenda gezet, het heeft mevr. Toorenburg (CDA) in 2012 aangezet om vragen te stellen aan de minister.

In het debat in de Tweede Kamer over het (eerste) rapport van de Commissie-Deetman op 31 januari 2012 hebben de afgevaardigde, mevrouw dr. M.M. van Toorenburg, en de minister aandacht gevraagd voor (aanvullend) onderzoek naar afstandsbaby’s. Dat heeft geleid tot een onderzoeknotitie, die in een tweede rapport is opgenomen. Het betreft de bladzijden 82 tot en met 97, die op 22 juni jl op verzoek van de heer Deetman aan de plv. griffier van de vaste Kamercommissie voor Veiligheid en Justitie zijn toegezonden. De vaste Kamercommissie voor Veiligheid en Justitie heeft voor 10 september 2015 een hoorzitting uitgeschreven. In verband daarmee wordt deze notitie aangepast vanwege het verschijnen van nieuwe literatuur. Het betreft een studie naar de vroedvrouwenschool in Heerlen.

Wim Deetman, Seksueel misbruik van en geweld tegen meisjes in de Rooms-Katholieke Kerk. Een vervolgonderzoek (Amsterdam: Balans, 2013) pp. 82-97.

Nogmaals we hebben veel tijd, en energie gestoken in dit dossier. In 2010 drong MCU aan voor een onderzoek, de noodzaak naar de handel in baby’s, de afstandsbaby’s te bekijken. Vpkk bestond nog niet en voorzitster A. Knibbe liep bij Mea Culpa United iedereen voor de voeten, zat overal bovenop, noteerde telefoongesprekken, schreef ieder woord op, ik noemde het ‘onze kleine stasi juf’, terwijl dit dossier haar niet bijzonder interesseerde. In 2012 spoorden wij mevr. Toorenburg aan om te informeren naar dit verborgen drama zoals zich dat ondermeer afgespeeld heeft in Hooghees, de gesloten kliniek naast de vroedvrouwen school in Heerlen waar ongehuwde moeders onder strenge controle konden bevallen. A. Knibbe zat in een andere organisatie (Klokk) en gaf geen blijk van solidariteit, noch  informeerde ze naar deze misère, je kon er ook nog niet echt mee ‘scoren’ (media belangstelling afdwingen).

23 April 2012 deden wij de volgende oproep nadat wij al jaren archieven verzameld hadden en tal van gesprekken, ook met Belgische lotgenoten:

OPROEP AAN DE TWEEDE KAMER

SINDS HET VERSCHIJNEN VAN HET DEETMAN RAPPORT WAAR SPRAKE IS VAN SEKSUEEL KINDERMISBRUIK TUSSEN DE 10.000 EN 20.000 SLACHTOFFERS  HEEFT ZICH NOG NIEMAND GEMELD, SLECHTS EXCUSES MAAR GEEN DADER(S) TE BEKENNEN.

WIJ ROEPEN DAN OOK DE TWEEDE KAMER OP EEN GRONDIG PARLEMENTAIR ONDERZOEK TE DOEN NAAR SEKSUEEL MISBRUIK, GEWELD, PSYCHISCH LIJDEN, DE CASTRATIES, DE MEDISCHE EXPERIMENTEN EN DE AFSTANDSBABY’S.

OOK MOET HET DOEL ZIJN VAN DIT PARLEMENTAIR ONDERZOEK DAAR GEBLEKEN IS DAT ‘TOEVALSTREFFERS’ TOT DE MOGELIJKHEDEN BEHOORT.

DE TOEGEZEGDE INFORMATIE DIE DE KAMER KRIJGT OVER DE 22 GEESTELIJKEN DIE ZIJN VEROORDEELT WILLEN WIJ MET KLEM INZIEN; TRANSPARANT EN IN VOLLEDIGE OPENHEID.

INITIATIEF MEA CULPA UNITED

Bert Smeets

In onze ‘participatie maatschappij’ ontbreekt een duidelijk element: solidariteit. De PvdA, (iedereen doet mee), ik zal er niet meer op stemmen, DE PVDA neemt geen contact met ons op, wij doen DUS niet mee. Het is deze eenzijdige, op scoren beluste politiek die in dit geval MCU de scherpe kantjes bloot leggende, uitsluit en verwijs graag naar enkele artikelen voordat u vergeet dat wij hier zeer bij betrokken zijn en blijven……..

Tussen 1925 en 1986 kwamen zwangere Ierse meisjes in het opvanghuis van de katholieke nonnen van Bon Secours hun onwettige baby’s baren, om de kinderen er dan veilig te laten opgroeien. Ongehuwd zwanger raken was in het streng katholieke land immers een grote schande, aldus de Standaard.

Het was de bedoeling dat de meisjes na de bevalling elders in Ierland hun heil zochten. Uit geschiedkundige documenten blijkt dat hun kinderen na hun vertrek echter zwaar verwaarloosd werden. Enkel de kinderen die gezond bleven hadden het geluk dat ze ter adoptie werden aangeboden, of verkocht werden aan rijke, kinderloze echtparen.

Vrouwen die ooit bevielen in wat ‘The Home’ werd genoemd, zijn van plan om hun kind als vermist op te geven om verder onderzoek mogelijk te maken, meldt de Britse krant The Daily Mail. Het massagraf wordt binnenkort volledig opengelegd. Vermoedelijk gaat het om meer dan 800 skeletten.

Mea Culpa United heeft vanaf 2010 de afstandbaby’s benoemd en naar voren gebracht in de Tweede kamer waar niemand van de politieke partijen reageerde?? CDA keek de andere kant uit of er al niet genoeg ellende uit de katholieke beerput naar boven was geëmmerd, en de andere partijen wilden graag bewijzen. ‘Met zwijgen kruist men de duivel’ zullen ze gedacht hebben want deze immense doofpot gold ook voor heel Europa. Van heinde en verre kwamen vrouwen (tienermeisjes) naar de vroedvrouwenschool in Heerlen, daar bestond een gesloten afdeling Hooghees waar Irene van Wesel het volgende over schreef:

De oude Vroedvrouwenschool is een plek van leven en van dood: nieuw leven en ouderdom, van sterfte en herstel. Tegenstellingen die voelbaar zijn in de omgeving. Niet alleen nu, maar ook in het verleden. Honderden kinderen stierven hier voor, tijdens of na de geboorte. Iets dat vroeger werd weggemoffeld, waar een moeder geen verdriet om mocht hebben. Vaak kreeg zij haar kind niet eens te zien. De Vroedvrouwenschool was daardoor ook in haar eigen tijdperk niet alleen een oord van vreugde, maar ook van diep verdriet. Kinderen werden begraven op het kerkhof te Heerlerbaan, zonder naam en zonder steen. Een praktijk waar men achteraf bezien spijt van heeft. In 2005 werd ter nagedachtenis aan deze kinderen het ‘Vlinderhuisje’ geplaatst. Een bronzen kistje met talloze vlindertjes dat het kerkhof siert, direct naast zijn ingang. De vele bloemen en knuffels rond het kunstwerk laten zien dat zelfs na al die jaren, deze kinderen allerminst vergeten zijn. 

MCU vind dat men verder moet gaan dan knuffels en bloemen, en een zeer onnozel ‘spijt’. MCU heeft statistieken over deze afstandbaby’s, ter nagedachtenis aan verboden verlangens en aan alle vrouwen die nog steeds zwijgen…nu veertig, vijftig, zestig jaar later.

zie: Gevallen meisjes

Nieuws over de afstandsbaby’s…150.000 vrouwen stonden hun baby af

Niet gewenst

Gevallen tienermeisjes

Een uittrekbaar condoom voor al uw katholieke obsessies