Oproep tot het doen van donaties voor Poolse lotgenoten via “NL4PL”.

Vorig jaar heeft een delegatie van KLOKK een ontmoeting gehad met de Poolse lotgenoten en hun bijeenkomst bijgewoond. De leeftijd van de slachtoffers die wij in 2013  ontmoet hebben varieerde van 14 tot 92 jaar.

Poolse lotgenoten moeten onder moeilijke omstandigheden “erkenning” verwerven voor de misdaden die door de Poolse RK Kerk zijn begaan tegen kinderen en jongvolwassenen.

De RK Kerk in Polen werkt massief tegen en ontkent de verantwoordelijkheid voor wat door priesters en religieuzen is aangericht. Wie tegen de lamp liep werd gewoon overgeplaatst naar een ander bisdom. Het misbruik is niet gestopt. De Poolse overheid is nooit opgetreden tegen kerkelijk kindermisbruik.

Lotgenoten in Polen kunnen geen gebruik maken van regelingen zoals in ons land, kosten voor juridische bijstand en hulpverlening moeten zij zelf betalen.

Wie dit nu (in 2014!) ter sprake wil brengen wordt uitgesloten door de lokale gemeenschap. De eerste bestuursleden van de stichting die is opgericht zijn allen geïntimideerd. Heel dapper hebben zij hun strijd voor erkenning toch doorgezet.

Zij verdienen daarom ook onze steun.

Wij willen het niet bij morele steun alleen laten, vandaar onze oproep aan u om een donatie te doen voor deze groep.

Dat kan door een bedrag te storten op onze rekening :

Stichting KLOKK 

IBAN: NL19 ING B 0005831803 o.v.v. “NL4PL” 

Nederlandse Lotgenoten voor Poolse Lotgenoten

Wij hopen dat wij de Poolse organisaties op deze wijze een steun in de rug kunnen geven.

De eerste donaties zijn al binnen gekomen. Wie volgt?

Namens het bestuur Stichting KLOKK,

Guido Klabbers, voorzitter

Torfs’ heimwee naar de zachte jaren zestig

“Een tweede kans wordt niet meer zo snel gegeven als pakweg in de jaren zestig toen de samenleving zachter was.” (Torfs in DS avond 31/2014)

Ik verdenk rector Torfs er niet van dat hij opzettelijk de geschiedenis naar zijn hand zet. Anderzijds kan ik moeilijk geloven dat het gerecht ‘pakweg de jaren zestig’ even zacht was voor de slachtoffers van seksueel misbruik als voor de daders.

Twee historische feiten. 

Feit een

Ella, wiens moeder overleed toen ze 5 jaar was, vlucht in paniek in 1950 als 10-jarig meisje het ouderlijk huis uit nadat de pastoor van het dorp haar thuis verkracht. Ze loopt naar haar tante en vertelt haar schokkend en wenend wat is voorgevallen. Tante belt de politie. De politie pakt Ella mee. Tot haar 21 jaar heeft ze in ‘het verbeteringsgesticht’ gezeten. Geen dag mocht ze al die jaren naar huis. Elf jaar lang noemt niemand haar bij haar naam. Als roepnaam heeft ze ‘nummer 9010’. Nu ze 74 is staat zij nog steeds bij het gerecht bekend als ‘minderjarige landloper en opgepakt voor openbare zeden schennis’. Zij wordt tot haar 21 jaar geïnterneerd, zonder bijstand van een advocaat. Ze wordt gedumpt in traumatiserende kinderverblijven. Ze mag leren lezen noch schrijven. Haar eerwaarde dader wordt ook opgepakt en na één maand vrijgelaten. Zijn graf pronkt nu midden op het ‘kerkhof van eer’ in een mooie landelijke gemeente in Oost-Vlaanderen. Torfs heeft gelijk. Toch wat de dader betreft. Enkel Ella, een kind bleef 11 jaar opgesloten. Het kind van toen is nu een oudere dame. Op een zachte aanpak of een tweede kans van het gerecht, ook al is ze al 74 jaar, wacht ze nog steeds.

Feit twee

Veel heeft rector Torfs van de gerechtelijke geschiedenis niet geleerd. Toen hij in 2011 de kans kreeg om via de politieke partij waartoe hij toen behoorde vernieuwend wetgevend werk vanuit het Parlement op te zetten, pleitte hij dat een Parlementaire Onderzoekscommissie naar seksueel misbruik in de kerk niet hoefde. Ook toen ging hij er wellicht van uit dat de wetgeving inzake seksueel misbruik al helemaal op punt stond sinds de jaren zestig.

Andere tijden

Gelukkig zijn er in 2011 voldoende parlementairen gevonden die een weg hebben gezocht opdat ‘historische slachtoffers van seksueel misbruik’, de zgn. ‘verjaarde feiten’, toch nog erkend konden worden. Zo werd, tegen de zin van Torfs in, een Arbitragecommissie uitgewerkt. Deze doet ondertussen haar best om meer dan 600 slachtoffers van seksueel misbruik, – allemaal zgn. verjaarde feiten – toch enig recht op erkenning en herstel te gunnen. Hetzelfde mag gezegd worden van de bisschoppelijke Opvangpunten. Met de zgn. goede rechtspraak uit de jaren zestig, zou dat onmogelijk geweest zijn. Een ander gevolg van deze Parlementaire Commissie inzake seksueel misbruik in pastorale relaties is dat in het Parlement de wet op de verjaringstermijn voor zedendelicten met minderjarigen werd verlengd van 10 naar 15 jaar. Inzicht, ook in juridische kringen kan evolueren ten goede.

In het maatschappelijke veld worden op vele domeinen steeds meer de doelgroepen gehoord vooraleer het beleid een nieuwe regelgeving voor hen uitwerkt. Zo gebeurt dat tegenwoordig voor haast alle belangengroepen. Waarom blijft Torfs vasthouden aan de loutere academische geplogenheden van zoals hij het noemt ‘de zachte jaren zestig’? De kinderslachtoffers van toen, noch deze van vandaag hoeven een zachte of een harde aanpak. Ze hebben recht op een correcte hedendaagse juridische bijstand. Wetgeving over rechtspraak moet verrijkt kunnen worden omwille van de verworvenheden voortvloeiend uit de nieuwe wetenschappelijke bevindingen en de input vanuit het slachtofferveld.

Leerschool

Nu de Belgische bisschoppen eindelijk degelijke beleidslijnen uitvaardigden (2012) over hoe in de kerk met slachtoffers en daders van seksueel geweld moet worden omgegaan noemt Torfs dit enkel ‘een goed signaal’ maar ‘juridisch niet bindend’. Waar hoopt hij eigenlijk op? Precies op wat er vorige week in het bisdom Brugge gebeurde? De bisschop vaardigt een degelijk beleid uit inzake opvolging van daders, maar past het niet toe. Het weerwoord van de talrijke slachtoffers wiens amper herwonnen vertrouwen in de bisschop hierdoor wankelt doet Torfs af als “protest en hitsige reacties”.

De bisschop komt tot inzicht en herpakt zich. De bisschop kan dat omdat hij een herder is en geen rechter. Zo wordt ook dit land niet door rechters bestuurd maar door vrije door het volk verkozen mensen. Zij zijn mensen en kunnen zich vergissen. Zij stemmen nieuwe wetten en stemmen oude wetten weg. Zo gaat dat in een democratie. En zelfs in de kerk. Toch al een beetje. Want de richtlijnen van de Belgische bisschoppen betreffende hun nieuwe omgangsvormen met slachtoffers en daders van seksuele delicten zijn niet enkel geschreven door juristen, maar zijn mee tot stand gebracht door mensen uit het ‘werkveld’. Dat niet alle bisschoppen meteen vertrouwd zijn met de toepassing van hun eigen nieuwe richtlijnen is hen maar even gegund. Hun besluitvormingsprocessen zijn eeuwenlang anders verlopen. Ook zij hebben recht op leertijd. Maar terugkeren naar de zgn. ‘zachte jaren zestig’ waar alle seksueel misbruik onder de zachte mantel der liefde kon worden verstopt, die tijd komt nooit meer terug. Sorry, rector Torfs.

Rik Devillé

Werkgroep Mensenrechten in de Kerk

Maak van de NAheffing de NEEheffing.
Zes miljoen Nederlanders heffen het gezamenlijk op. Zeg het voort!

Een omstreden priester die in België in 2008 werd veroordeeld en ontslagen na betasting van een minderjarige jongen, gaat niet als pastoor aan de slag in drie parochies in de West-Vlaamse gemeente Middelkerke. Volgens bisschop Jozef De Kesel van Brugge heeft de priester besloten dat hij zijn benoeming „in de gegeven omstandigheden” niet kan aanvaarden.

De Kesel wilde de 40-jarige priester een tweede kans geven. De bisschop stond achter de benoeming met ingang van zaterdag. Vrijdag bood hij zijn verontschuldigingen daarvoor aan. De Kesel zei nu te beseffen dat de benoeming slachtoffers van seksueel misbruik heeft gekwetst.

Het gemeentebestuur van Middelkerke had verontwaardigd op de benoeming gereageerd en De Kesel dringend verzocht haar terug te draaien.

(MCU) Niet alleen het gemeentebestuur had verontwaardigd gereageerd! Wanneer geeft men mensen die werkelijk dag in dag uit knokken voor erkenning niet de waardering die ze verdienen.

Open communicatie kan vertrouwen herstellen

Als werkgroep Mensenrechten in de Kerk, en in naam van de meer dan 850 slachtoffers van seksueel misbruik in de kerk, wiens dossier van seksueel misbruik  ‘wijondersteunen’ willen wij in naam van deze slachtoffers onze stem laten horen bij wat wij vandaag in de media vernamen aangaande de aanstelling van een pastoor in Middelkerke. Dergelijke nieuwsfeiten komen hard aan bij slachtoffers van seksueel misbruik.

Wij willen de Belgische bisschoppen herinneren aan hun afspraken ter zake. Deze hebben zij geformuleerd in hun nieuwe richtlijnen van juni 2012, verschenen in brochurevorm onder de titel “Verborgen Verdriet” en wij hopen dat zij in hun dagelijks beleid ter zake deze ook toepassen. Wij citeren:

“De ervaring leert dat bij daders van seksueel misbruik de kans tot hervallen groot is, ondanks therapie of begeleiding. Daarom kan een dader van seksueel misbruik in geen geval nog worden ingezet  in een pastoraal werkveld met kinderen of jongeren.” (blz. 39)

“Bij een nieuwe opdracht moeten de verantwoordelijken van de nieuwe werkomgeving correct geïnformeerd worden over de antecedenten van de betrokkene. Deze communicatie gebeurt met medeweten van en in overleg met de betrokkene. Er moeten duidelijke afspraken gemaakt worden rond supervisie en begeleiding in de nieuwe werksituatie.” (blz. 40)

“Ook voor de leefsituatie en het domicilie van de betrokkene moeten nieuwe afspraken gemaakt worden. Niet alleen voor de werkomgeving maar ook voor de persoonlijke leefomgeving moeten veiligheidsmaatregelen opgelegd worden.” (blz. 40)

“Afhankelijk van de situatie wordt met de dader een contract opgemaakt, waarin bijvoorbeeld bepaald kan worden dat hij niet mag deelnemen aan activiteiten voor kinderen en jongeren, dat hij nooit alleen mag zijn met kinderen en jongeren, dat hij op permanente basis begeleiding en supervisie moet aanvaarden, dat hij niet de pastorale eindverantwoordelijke kan zijn, dat hij niet mag voorgaan in religieuze vieringen waar zijn optreden kan ergeren of kwetsen”. (blz. 40)

Wij herinneren, als werkgroep Mensenrechten in de Kerk de bisschoppen er aan zich te houden aan hun afspraken van 2012. Bovendien werkten de Belgische Bisschoppen in hun recentelijk beleidslijnen plan van 2 juni 2014 “Van Taboe naar Preventie, Beleidslijnen ter preventie van seksueel misbruik en grensoverschrijdend gedrag in pastorale relaties met kinderen en jongeren” deze basis beleidslijn van 2012 nog meer gedetailleerd uit. Vanuit deze nieuwe regels kan geloofwaardigheid worden hersteld. Wanneer bisschoppen priesters met een ‘misbruikverleden’ terug in het pastorale veld toch werkzaam willen laten zijn, lijkt het ons aangewezen dat zij open communiceren naar de plaatselijke gemeenschap zodat deze van nabij kan opvolgen of de genomen maatregelen wel degelijk en controleerbaar uitgevoerd worden. Alleen een open communicatie kan slachtoffers van seksueel misbruik vertrouwen geven.

Voor de werkgroep Mensenrechten in de Kerk

Rik Devillé