Citaten uit het Limburger interview (toen alles met een grote Amsterdamse bek nog onder het tapijt geschoven kon worden)

Dat anderen zeggen dat ze niets gemerkt hebben, bewijst toch niet dat er niets gebeurd kan zijn?

Advocaat Van Oosten: „Waar het om gaat, is het enorme negativisme over Bleijerheide die slachtofferorganisaties als Mea Culpa tentoonspreiden. Er is een soort collaborative storytelling ontstaan. Op basis van een negatief geschetst beeld, is een gezamenlijke herinnering geconstrueerd. Nu, naderhand, weten we wel dat er dingen zijn gebeurd. We weten dat niet alle broeders goed waren, maar het was over het algemeen een fijne, leuke school. Nog steeds weet niemand, behalve de drie klagers, iets over seksueel misbruik door Jan Schafraad. Dat terwijl de jongens onderling in die tijd heel open tegen elkaar waren.”

Oud-leerlingen spreken juist van een zwijgcultuur, er werd niet over gesproken

(Schafraad) Er waren twee broeders op Bleijerheide waar de verhalen over rondgingen. Broeder ‘seksepietje’ bijvoorbeeld, daar werd ook door de jongens onderling over gesproken. En er was een ziekenbroeder bij wie je snel je broek moest laten zakken. Maar ík ben nooit of te nimmer genoemd.”

(MCU) Twee dingen: 1) Kwam er dan niemand op het idee om met de jongens te praten wat daar speelde? Broek laten zakken??? 2) Mansuetus gaf bijles aan Schafraad, hij kent het internaat van de poort tot de begraafplaats, zijn muren, zijn geur, zijn gewoontes en ‘geheime’ rituelen.

Na alle collaborative storytelling, zou van Oosten de storytelling van Brouwers in ‘Het Hout’ eens moeten lezen. Brouwers die zich door niemand een collaborative idee laat aanpraten, laat staan die onzin van van Oosten over negativisme en geconstrueerde herinnering of de positivo’s over Bleijerheide neutraal, objectief en wars zijn van copy-slaaf gedrag. De morele plicht om te spreken (niet te preken) ligt bij Schafraad (Alphons, Crispinus, Düsseldorf, Aken Benedictus) niet alleen seksepietje of Bulletje, er zijn inmiddels vele gegrondverklaringen over vele arme broeders Franciscus en / of…heeft Alphons ze dronken gevoerd?

UITZICHT

“Unieke uitspraak”.

De voorzieningenrechter heeft op verzoek van het VPKK verlengde openstelling van het Meldpunt gelast. Tot 1 mei 2015.

De voorzieningenrechter heeft geen uitspraak gedaan over de problemen die vrouwen -meer dan mannen- zouden hebben bij het doen van een melding. Dat zou ook erg glad ijs zijn geweest om zich op te begeven, want de feiten tonen dit niet aan. De rechter heeft zich ook niet gebogen over de vraag of slachtoffers na 1 juli mochten rekenen op “erkenning, genoegdoening en compensatie”. Had hij dit wel gedaan, dan had hij kunnen vaststellen dat de praktijk na 1 juli 2014 genuanceerder is dan in de rechtszaal voorgesteld.

Na 1 juli heeft KLOKK bekend gemaakt dat iedereen zich bij KLOKK kon blijven melden om zijn/haar melding in overleg met congregaties en bisdommen tot een goed einde te brengen.

De motie van der Steur van die dag, gesteund door de meeste partijen die actief zijn betrokken bij het misbruikdossier, was daarbij een steun in de rug, want veel congregaties en bisdommen begrepen heel goed dat er een morele verantwoordelijkheid ligt die geen houdbaarheidsdatum kent, maar in essentie principieel is.

Al een jaar wordt ernaar gestreefd de klachtenprocedure te dejuridiseren.

In de uitvoering van het misbruikdossier is duidelijk geworden welke aangeklaagde partijen werk maken van hun verantwoordelijkheid om bij te dragen aan herstel, en welke niet.

Naar de rechter gaan draagt niet bij aan het proces van dejuridisering. Het draagt ook niet bij aan de verandering in houding van aangeklaagden in de procedure. De klachtenprocedure is niet het hoogste doel, want door het sluiten van deze mogelijkheid, gecombineerd met de wens om te voldoen aan de morele verplichting om tot herstel te komen via erkenning, genoegdoening en compensatie, kan juist de weg worden geopend naar andere vormen van “komen tot erkenning”.

Denkbaar is, dat die andere vormen minder belastend zijn voor slachtoffers. Winst dus voor allen.

In dit dossier blijft het van belang om met elkaar in gesprek te blijven en oplossingen te zoeken en te vinden. Door te overleggen hadden we een “slotactie” dit najaar kunnen laten starten.

Daarmee zouden effectief 160 tot 250 mensen die eerder de uitspraak “ongegrond” te horen kregen wellicht erkenning tegemoet hebben kunnen zien.

KLOKK heeft met succes gepleit voor het naar voren halen van deze “slotactie” en niet te wachten tot alle zaken zouden zijn afgerond. Door het Kort Geding heeft dit traject stilgelegen.

Naar wij hopen tijdelijk……

KLOKK wil na de uitspraak van de rechter graag voorkomen dat deze grote groep mensen nu weer langer moet wachten.

De verlenging van de openstelling is een korte termijn oplossing op formele gronden.

KLOKK blijft pleiten voor een duurzame oplossing gebaseerd op het praktiseren van de morele verantwoordelijkheid naar de slachtoffers van misbruik, de erfenis van een periode, waarin de macht van kerkelijk personeel werd misbruikt ten koste van kinderen en kwetsbare jongvolwassenen.

Een erfenis die in sommige gevallen bestaat uit incidenten, maar in een groot aantal gevallen ook uit een verdorven cultuur waarin grootschalig fysiek, psychisch en seksueel misbruik jarenlang kon doorgaan. Dat dit misbruik in sommige instellingen systematisch was en de aard van de handelingen in een groot aantal gevallen als sadistisch is te kenmerken is beschamend en vraagt om inspanningen tot herstel.

Het misbruik rekenen we de “erven” niet persoonlijk aan. Wel rekenen we het ze wel aan, als ze deze zwarte bladzijde uit hun geschiedenis blijven negeren en deze niet oplossen met de slachtoffers en niet bijdragen aan het herstel van wat destijds kapot gemaakt is bij deze kinderen.

Guido Klabbers, 14-10-2014

Voorzitter Stichting KLOKK.

De halfbakken Brandpunt uitzending afgelopen week over de afstandsmoeders stond bol van het spoorloze sentiment, die een beetje verholen de feiten naar een minder donker kamertje probeerden te schuiven. De omgang met de tienermoeders die volkomen uitgebuit werden, gemanipuleerd, had allemaal met de tijdsgeest te maken, volgens de oud overste, is werkelijk beschamend. Er waren tijden dat mensen gevierendeeld werden op marktpleinen en voor de Christelijke Staat werden onthoofd, verbrand. Er waren tijden, niet eens zo heel lang geleden, dat mensen massaal in treinen werden geduwd zodat zij zich honderden kilometers verderop konden douchen. Allemaal tijdsgeest, moreel te verklaren en nu lekker slapen zuster, praat niet teveel voor de Brandpunt camera’s die het lef hebben om op het einde van de uitzending het Fiom nummer te tonen, mocht u uw verhaal willen doen. Ja, de Fiom doofpot doet u vooral daar uw verhaal, die duwen het lekker terug in de doofpot. (Zie onder).

Gevallen meisjes

In Hooghees, doorgangshuis voor ongehuwde moeders te Heerlen werden tussen 1948-1968 betreffende ‘gevallen meisjes ofwel ongehuwde moeders’, ruim 960 baby’s gescheiden van hun gevallen moeder. Het aantal ligt waarschijnlijk hoger omdat zwangere tienermeisjes toenamen naarmate de jaren en de rock and roll zijn intrede deed. Uit het prachtige boekwerk 100 jaar Moederschapzorg in Limburg staan enkele opmerkelijke citaten. Voor de actualiteit betreffende kinderen met het down-syndroom.

Moeder-overste (1963-1964) Leontine herrinert zich: de meisjes van het doorgangshuis zaten alsmaar te breien maar de kleertjes waren niet voor voor hun eigen baby, ze deden immers afstand. De kleertjes gingen naar ‘t Zonnehuis’ in Heerlen, het tehuis voor gehandicapte kinderen van ongehuwde moeders, omdat zij niet geadopteerd zouden worden. Einde citaat.

Ook een citaat uit een gedenkschrift uit die tijd: ‘in het verleden waren er veel ongehuwde moeders die nooit konden beslissen. Ze konden of wilden het kind niet meenemen, maar er ook geen afstand van doen. Het kind bleef dan maar eindeloos in de inrichting. Einde citaat.

Wie waren betrokken bij deze doofpot?

Het F.I.O.M.

Raad voor kinderbescherming

kindertehuizen

reclassering

kinderpolitie

sociale werksters

rectoren van tehuizen

Nog in 1974 werd in een KRO programma geconstateerd dat de ongehuwde moeder niet werd geaccepteerd. Laat staan de eerste weken van de hulpeloze baby’s die meer als objecten dan als mensjes werden gezien. Achtergelaten in een donkere kamer gaan de gordijntjes dicht. De baby’s zien er slecht uit en reageren nergens op. De kleintjes komen nooit buiten. Een naam mochten de ongehuwde moeders de baby’s niet geven wanneer die afstand wilde doen, ook niet vasthouden! De naam werd door moeder overste gegeven. Er waren veel Liesbethjes en Bernardjes bij; onze prins was alom aanwezig.

Het begin van Jeroen brouwers ‘Het Hout’ is hilarisch, de franciscaan wordt van binnen uit ontleed, hij wordt eerst binnenste buiten gekeerd, wat hij draagt onder zijn jeukende pij draagt is een raadsel, lange onderbroeken of lompe hemden er wordt een personage neergezet dat onbekend is, anoniem opereert, en verder er niet toe doet zolang de buitenwereld maar in dit personage blijft geloven. Het grote mysterie drie knopen franciscaan, een dekmantel voor onfrisse zaken. Treed in een orde / congregatie niet met een handtekening voorzien cryptische ondertekenaars, deze broeders onder elkaar, charitatieve monsters met de meest waanzinnige namen…broeder Thaddeus, broeder Joh Vianney, Otto, Evergislus, broeder Pius Frankenstein, die kon niet ontbreken in het illustere rijtje bruinspoken.

Het doet me denken aan de speech die wij bij het 450 bestaan bisdom Roermond voor de St Christoffel kerk uitspraken:

Epistel van de Ontmaagde paria’s van de kerk!

Declamatie MeaCulpa tijdens protest bijeenkomst Roermond. 

Een warme dag, veel licht, een hartstochtelijke zon. Dit licht is speciaal georganiseerd door een onafhankelijke ‘Licht feest’ commissie, die warmpjes de geschiedenis van 450 jaar bisdom Roermond, op zichzelf laat schijnen. Wij zijn hier als vertegenwoordigers van de schaduw. Wij schrijven de geschiedenis mee, zodat u hem niet vergeet en niemand van u nog kan zeggen ‘wir haben es nicht gewusst’! Wij schaduwen het licht, zonder ons geen licht en geen echt onderzoek. We zijn hier om de zwijgcultuur te doorbreken. We zijn geen studie-object. We zijn geen wetenschappelijk experiment voor welke commissie dan ook. Onderzoek de daders! Wie zijn deze daders? Wat is hun DNA, het DNA van hun geloof? Wat zijn zijn sporen, zijn roots, zijn profiel? Door wie of wat werden zij gedreven, beschermd. Waarom kwamen erzoveel op dezelfde plek samen, werkten in dezelfde soort instellingen, hadden het zelfde geloof en wie gelooft ons, zonder feiten nu, zonder bewijs? Wat is ons bewijs? Ons bewijs zijn we zelf, zijn onze verhalen, onze herinneringen. Herinneringen kunnen nergens vastgespijkerd worden… evenmin kunnen ze met realiteitszin worden aangescherpt. Er is maar een feit en dat is de onmeetbare pijn die eenzaamheid heet. De eenzaamheid die ieder van ons heeft getroffen. Daarom licht op de overlevers. We zijn niet langer de ontmaagde paria’s van deze kerk. Licht op u, op jullie, licht op jullie ziel!

Er zijn mensen die zich hebben afgemeld omdat ze in het buitenland wonen of dat de confrontatie hun nog altijd te zwaar valt. Zij zijn nietemin bij ons vandaag onder al diegene die wel de moed hebben gevat om hier te zijn…. Ook vergeten wij twee mensen niet die deel uitmaken van onze geschiedenis met de kerk. Jacques Peussens, verkracht door broeder Servatius op internaat St. Maria ter Engelen te Bleijerheide, Jacques pleegde zelfmoord op zijn 29 ste. Jacques Peussens we zullen hem niet vergeten. En Cor Claessen, ook een ‘engelen jongen’ kreeg een eikenhoutenblok van broeder L naar zijn hoofd geslingerd en was daarna niet meer de oude. Na veel therapien in de Pepijnkliniek te Echt pleegde hij ook zelfmoord.