In verband met de documentaire Fishing for Amber (wiens titel ik ga veranderen, en opnieuw editten) die ik deels heb gemaakt in Rusland, dan wel de schilderijen tentoonstelling van Amber de Lange geïnspireerd door componist Moessorgski, komen een aantal zaken merkwaardig naar voren in de strijd om de macht in de Oekraïense steden Kiev, Charkov, Lviv om maar een paar te noemen waar Lenin of van zijn sokkel wordt getrokken of juist beschermd wordt door aanhangers van het oude Sovjet systeem / denken. Tussen Europa en Rusland worden de Oekraïners verscheurd, IMF zwaait met hervormingscenten en Rusland, Gazprom had een duidelijk contract getekend met de vorige regering. Nu hadden wij in de ‘Fishing for Amber’ documentaire deze machtserupties als een matrijs op de man-vrouw verhoudingen gelegd waar de ware revolutie zich onder de huid manifesteert tussen mannen (de helden) en de vrouwen (basaal / thuis). in Rusland als de Oekraïne voelt men zich sterk verwant met het orthodox geloof dat zelfs in gevangenschap node werd gemist door Nadeshka Tolokonikova, een van de leden van Pussy riot, die een icoon meenam…de Russische ziel zit diep, heel diep en laat zich niet beïnvloeden door westerse bling, bling IMF gepoch en zelfs Timosjenko’s vergeldingsneuroses om ook de oude politici ,waar zij ooit bij hoorde, naar de vergetelheid te verwijzen. ‘Vertrouw ze niet’ riep de mooie politica. Haar toespraak op de Maidan getuigde van SOVJET vocabulaire, de eeuwige helden en de samenhorigheid die zij in een diep verscheurd land, bij elkaar wil houden. Het klinkt een beetje als Cohen die Amsterdam, het land bij elkaar wil houden maar dit niet eens lukt binnen zijn eigen partij. Rusland, de ziel, de anti-westerse sentimenten (ik leer er veel van) want Rusland blijft bij zichzelf, uiteindelijk de Oekraïners ook, de historie verbind deze mensen of het nou vanuit een slecht of goed gevoel gebeurt, Poetin verwoordde het zo:

Tijdens een bezoek aan Kiev in juli 2013, hield Poetin een toespraak op een conferentie over “orthodox-Slavische waarden”. Hij pochte, “onze gemeenschappelijke voorouders”, dat de overname van het orthodoxe christendom een “optie voor de gehele Heilige Rus” zou hebben gemaakt. Hij verwees in de 17e eeuw naar de vereniging van de Oekraïne met Rusland….wie gelooft dat politieke hervormingen een land zal veranderen moet dieper in deze ziel gaan kijken…ook in de documentaire wordt de oude ziel springlevend in het nu wanneer wij bij Olga’s chapel de onderstroom in de ziel waarnemen, de wraak van Olga is nog altijd aanwezig maar daarover meer…de volgende keer!

Dan is het hoogtijd voor een Oekraïens lied om de Amerikaans / Engelse role models / muziek dictatorship een halt toe te roepen

http://www.youtube.com/watch?v=GASFz8JTOag

Gedicht Leo Vroman

Hoofdhaar is een knolgewas.
Jij hebt knolletjes in je huid,
Taai en herfstachtig gras
komt daar geregeld uit.
En ieder knolletje is een knoest
van o wel duizend cellen.
Studeerde je histologie
dan moest je die allemaal tellen.
Ik echter zeg alleen maar dit:
dat onder haar en schedelbeen
een buidel hersencellen zit,
en dat daarvan één cel alleen
wel duizend gedachten wekt.
(Dit vriend zij u ten teken
dat een en ander wel eens lekt;
wij spreken dan van Spreken.)
Eén haartje uit je wonderhoofd
gerukt, ware zij uit je brein ontsproten,
zou je dus van een knol ter grootte
van een miljoen gedachten
hebben ontroofd;
en kon ik je zachte hersenen strelen
zoals ik nu je kruintje strijk,
dan stond wat je nu voelde gelijk
aan tien biljoen tafrelen.

Ontstelt u dus zulk vergezicht,
houd dan uw schedeldoosje dicht.

————————————–
uit: ‘Gedichten 1946-1984’, 1985.

Bij de dood van Leo Vroman herinner ik tevens mijn vriend Leo Pelzer die een essay over Vroman schreef in 1965. Leo Pelzer stierf in 1976, een warm, bindend figuur waarvan wij al jaren wisten dat hij zou sterven (leukemie). Ik had beloofd hem nooit te vergeten, bij deze.

Het eerherstel betreffende ‘broeder Coma’ begint met een sterk emotionele toon waarin broeder Andreas, ik noem hem broeder Coma daar luminal een grote rol speelde in internaten, de vele sterfgevallen in huize St Joep te Heel, een gevolg waren van luminal, het hoeft overigens niet persé aan alle sterfgevallen gekoppeld te worden. Dat overal sterfgevallen voorkomen (St Anna) is een understatement maar de ‘I’m sorry, so sorry‘ toon die over het eerherstel ligt krijgt een weeïge, zoetige nasmaak en doet geen recht aan de waarheid die nu eens van de andere kant wordt bekeken. God wordt erbij gehaald, de spuit die deze broeder niet kon vasthouden, alles werd pro deo gedaan, eerherstel voor het hele vrijwilligersbolwerk van de katholieke monocultuur die van boven naar beneden commandeerde en haar gezag uitoefende. Juist wij hebben  nooit beweerd dat het door 1 man / broeder georganiseerd werd die deze ‘coma geschiedenis‘ typeert. Het ligt veel breder en gaat door menige congregatie…het gebruik van Luminal (hoeft geen spuit bij te pas te komen).

Wanneer je alle moeite steekt in het ontmaskeren van de paparazzi pers blijft desalniettemin de samenleving verstoken van de waarheid, (de leugen regeert), je twee werelden onrecht aandoet. De ‘sorry, sorry broeder Andreas’ boodschap wiens geestelijk levensloop al voor de oorlog in het redemptoristen klooster te Wittem begint, of beter eindigt, want daar lijkt hij niet geschikt wegens de neiging tot overdrijven. ‘Er is iets vreemds in hem’ merkte de rector op.
Wat precies met dit overdrijven wordt bedoeld wordt nergens duidelijk. Precies tegenover dat klooster te Wittem (op de Rijksweg) woonde mijn Opa en Oma, vaak werd ik in de kerk in een hoekje gedrongen en had alleen zicht op de statie portretten, deze lijdensweg moet broeder Andreas ook aanschouwd hebben, vreemd dat zijn ogen naar dezelfde muurschilderingen hebben gestaard als de mijne. Je raakte geobsedeerd, althans zo verging het mij, deze lijdensweg en de ontmoeting met Maria, tussen moeder en zoon, greep mij diep aan. Ik voelde me naast mijn zwijgzame Opa verstoken van alles maar je zag het lijden, het hing daar, staarde je aan, én het zal je ooit opwachten. Dit lijden als rode draad komt terug in het boek ‘eerherstel’, het gold voor al die broeders en zusters die zich namens de zelfverloochening hebben opgeofferd. Sorry, sorry broeder Andreas, we hebben spijt voor de brute paparazzi veroordelingen maar hier wordt de emotionele lat wel erg hoog door de auteurs gelegd namelijk de congregaties versus de lage lat, het lage fruit van een weigerende samenleving die voor deze gehandicapten niet wilde zorgen. Hier scoort het Christelijk geloof tegenover de egoïstische motieven van een koele samenleving, beetje kras. Eerherstel voor de oude caritas, christelijke waardes als basale levenshouding die nu zo node wordt gemist.

Dan volgt een opsomming van de bedden in huize St Joep. Vierhonderd zeven en zeventig bedden die rij aan rij stonden?? Allemaal op één zaal? Nee, men woekerde met ruimtes, betalingen kwamen pas bij de AWBZ in 1968 aan de orde. Er wordt door de auteurs een beetje tendentieus geschoven met de cijfers, hun adoratie voor het werk van de broeders en nonnen ‘below’, zeg maar het grondpersoneel, zij deden alles pro deo maakt hun echter blind om de feiten te benoemen. St Anna had al een erkende voogdijstatus in 1907. St Joep kreeg deze voogdij status in 1950.  Men wil de omstandigheden in die tijd laten meewegen maar laat onverlet dat veel archieven zijn verdwenen, niet bijgehouden hoewel ze wettelijk verplicht waren dit te doen. Dit beeld van omtrekkende bewegingen wanneer het op archieven aankomt kennen wij van het grote misbruik schandaal. Je mag ’the people below’ onderzoeken maar niet de ‘people on the top’, die blijven steeds uit beeld.  De verstandelijk gehandicapten moeten ellendig hebben geleefd, het was macaber. De spotlight moet echter niet alleen op de onderkant gericht blijven want dit draagt niet bij aan de waarheid. Je zou evengoed kunnen zeggen dat men het niet aankon, en dan nog stroomden gehandicapten uit het buitenland naar Heel. Zie het Annemieke Klijn onderzoek ‘tussen caritas en psychiatrie‘. Een heel scala aan psychiatrische aandoeningen waar niemand, ook psychiaters niet, raad mee wisten. Maatschappelijk ongeschikten of debielen, imbecielen, grens, rand en pseudo debielen, half zwakzinnigen, zotten en dwazen zoals ze toen genoemd werden zaten in dit soort instellingen. Klijn heeft al gewezen op de marginalisering van gehandicapten waarin deze mensen terecht kwamen, niemand had oog voor hen, dan is het volledig terecht dat broeder Andreas wordt gerehabiliteerd maar het zegt nog steeds niets over wat er precies gebeurt is door de broeder(s) / orde / congregatie die de neiging had tot overdrijven. 447 bedden! Ga er maar aan staan.

De verschuiving van boetedoening dan wel bestraffing naar medicalisering en menswaardige behandeling was dan ook een grote stap in het denken over hulp. Dat gebeurde pas in de zeventiger jaren, voornamelijk met de opkomst van de anti-psychiatrie en de vervaging van het begrip ‘zot’, ‘gek’…wie is er van hout? De cultuur in de vijftiger jaren droeg niet bij, ondanks het vele goede werk van broeder Andreas waarvan men wist dat hij kon overdrijven, zij het grondpersoneel konden het opknappen. Het doet me denken aan de zeden delinquent die veroordeeld was en een kans kreeg bij St. Joep…dit soort mensen aanstellen is bijzonder gezien het feit dat er -heute zu tage- volkswoedes ontstaan wanneer een pedofiel zich in de buurt vestigt. The people below knappen nog steeds het vuile werk op voor the people on the top, schrobbende, aardappelschillende meisjes, laat ze maar in de fout gaan de waarheid schuiven wij dan wel af….ach sorry, sorry broeder Andreas kom uit uw coma en ontwaak voor een menswaardig bestaan voor deze gehandicapten, geef ze de reep chocola na een volle week te hebben gewerkt voor Philips. Dealtje overste versus de directeur? Wilt u nog een sigaar!

De presentatie van een boek over broeder Andreas en de 37 kinderen die begin jaren vijftig in jongensinternaat Sint Joseph in Heel omkwamen, gaat vandaag niet door. De auteurs voelen zich bedreigd door anonieme e-mails en telefoontjes. (bron Wim Doesborgh, de Limburger).

(MCU) Het is gezien de link die Ton van Reen, initiatiefnemer van het boek, legt met ‘de hoek van slachtoffers van seksueel misbruik of mensen die voor hen opkomen”, is deze link demagogisch. Laat men even met bewijzen komen, of beter met steunbewijzen, dan kan het een en ander met elkaar in verband worden gebracht maar niet op deze manier, dat is pure demagogie. Of men openbaart deze mails, én laat de telefoontjes checken door het OM.

‘De meldingen voelen bedreigend’ is weer van een andere geestesgesteldheid’, het lijkt allemaal op een moedwillige pr-stunt. De opvoering van een theatraal stukje oude strijdwagen tragiek, lansen in de aanslag, paarden, ossen of andere gemuilkorfde dieren voorgespannen ziet het volk in extase naar deze passie-spelen te Heel. Sotsji zit in het hoofd van de auteurs die door ‘de slachtoffers‘ zijn verslagen en nu even een medaille willen halen (‘bovendien is het vreemd dat mensen die het boek nog niet hebben gelezen nu al tegen ons tekeergaan)?? ‘Ook wij vinden dat daders van seksueel misbruik gestraft moeten worden’, ratelen de auteurs van het boek over broeder Andreas door, deze uitspraak is echter niet ter zake en hoeveel daders worden er nu uiteindelijk gestraft? Het lijkt wel of de strijdwagens door de hoofden van deze ‘eerherstel groep’ al een slagveld hebben doorgemodderd en achter zich gelaten. Geef nu eerst volledige openheid van zaken over deze mails. Wie (alleen de initialen met verhaal / bedreigingen is voldoende) zijn deze mensen en wat heeft het met ‘de slachtoffers‘ te maken….er zijn er ongeveer 10.000 tot 20.000! (remember)?

Mea Culpa United heeft in het verleden deze openheid nagestreefd met inachtneming van de privacy dus wat let deze ‘eerherstel’ groep hetzelfde te doen? Men kan niet blijven steken in de Vaticano zwijgcultuur van weleer, ontkennen, loze beweringen en beschuldigen dat het een lieve lust is, willen zij niets hard maken. Dit eerherstel zou zich ook moeten voltrekken in de morele overweging dat men tegenwoordig in een seculiere, open maatschappij leeft want dit verdoezel potje is een eerloos zwart-wit gevecht tussen -de slachtoffers en de ‘onschuldige dader(s)’. Even Heel helder: wat is waar en wat niet in deze coma zaak van de vorige eeuw?

Gisteren in Roermond voortvarend gesprek gehad over de Geweld procedure, we zullen iedereen in vroeg stadium inlichten over de gang van zaken, de commissie is al flink aan de slag met de klachten.

Kan kindervriend, mepmiep Funske alsnog een bijdrage leveren voor het aangedane geweld…hij gaf het immers toe!

Broeders Tellen (voorwoord Engelen dossier)

Iedere morgen zat broeder Alphonsus tijdens de mis, de eucharastie viering, broeders te tellen. Waren ze er nog allemaal? Was  weer een broeder overgeplaatst? Niemand sprak erover maar het moge duidelijk zijn, vaak was een broeder plotseling verdwenen. Rond 1960 woonden en werkten ruim twintig Franciscaner broeders op internaat St. Maria ter Engelen klooster te Bleijerheide. Méér dan zeventig jongens bevolkten de bedden en schoolbankjes van de vijfde, zesde en voorbereidende klas, de lagere school met broeder Servatius als prefect. Onder zijn leiding hebben we veel gedoucht, blote jongens waren we.