“Instelling zonder kindermishandeling”

Onderzoek naar de omvang van het misbruik onder druk

Na de getuigenissen en de bijhorende commentaren betreffende kindermishandeling in de media blijven slachtoffers van kindermishandeling met een verweest gevoel achter. Pedagogen, therapeuten en politici geven commentaar bij de opgevoerde casussen. Ook de kinderrechtencommissaris Vanobbergen belicht de duistere plekken. Toch meen ik dat het probleem niet opgelost geraakt als je enkel de slachtoffers die zich melden opvangt. Ze begeleiden naar gespecialiseerde hulp is natuurlijk belangrijk. Maar als je niets mag of kan doen aan het dadersysteem, lever je dan wel goed werk?

Hoe het probleem van kindermishandeling nu onder de aandacht komt en weer zal worden afgevoerd is heel herkenbaar binnen de slachtofferverenigingen. Enkele mensen mogen met hun verhaal even worden opgevoerd maar hoe ze in hun rechten hersteld worden en hoe daders gevolgd moeten worden, in dat debat hebben zij geen plaats.

Meer zelfs slachtoffers mogen hun verhaal individueel wel doen, maar ze mogen niet als groep hun problemen aankaarten. Dat maakte de parlementaire commissie rond seksueel misbruik in de kerk (2011-2012) duidelijk. Toen wij als slachtoffergroep ‘Mensenrechten in de Kerk’ gehoord werden in die Commissie was de terechte vraag van vele politici-commissieleden dat wij wel getuigden dat er vele slachtoffers van seksueel misbruik in de kerk waren maar dat wij geen cijfers noemden. In die dagen verklaarde zelfs de generale overste van de Broeders van Liefde, René Stockman in de media: “Devillé noemt nooit namen”. Dat was correct. Maar de parlementaire commissie had wel meer concrete cijfers nodig om de omvang van het probleem te kunnen inschatten. Daarom werd binnen de Parlementaire Commissie een systeem uitgewerkt waardoor wij wel onze cijfers en namen konden melden mét de garantie dat de privacy gegarandeerd werd. Commissieleden konden de tabellen inkijken maar mochten ze niet openbaar maken.

Het werk van deze Parlementaire Commissie heeft duidelijk aangetoond dat dit onderzoekswerk nodig was. Maar er moeten ook uitvoeringsbesluiten komen. Want ondertussen zijn meer dan 600 dossiers ingediend bij Arbitrage en meer dan 200 bij de bisschoppelijke Opvangpunten zodat eindelijk na meer dan 20 jaar strijd erkenning kan geschieden. 

Voor een griepepidemie kan het wel

Wat niet in de openbaarheid kwam was het feit dat broeder Stockman onze werking in de media afschilderde als een groep die enkel tot doel had de kerk zwart te maken of enkel vage beweringen niet wist hard te maken omdat wij nooit cijfers of namen gaven. Ondertussen legde diezelfde overste in alle stilte tegen ons een klacht neer bij de Privacycommissie omdat wij aan de Parlementaire Commissie lijsten met namen van slachtoffers hadden bezorgd. De Privacycommissie vond de klacht van broeder Stockman gegrond genoeg om ze naar het gerecht door te sturen. Enerzijds kregen wij het verwijt nooit namen te noemen en anderzijds, als wij dan toch het probleem met concrete cijfers op vraag van het Parlement moesten hard maken, worden wij aangeklaagd voor het schenden van de privacy.

Hoe kunnen slachtofferverenigingen dan kenbaar maken hoe groot de omvang van het probleem is als ze binnen hun vereniging zelfs geen lijst met meldingen mogen maken? Ze kunnen zich wel melden bij 1712. Hun klacht wordt zo enkel herleid tot hulpverlening. Maar nooit tot het in kaart  brengen van de omvang van de problematiek… en in ieder geval zal er geen actie ondernomen worden naar de agressor toe… en zij die hem eventueel een hand boven het hoofd houden. Structureel worden slachtoffers het zwijgen opgelegd. Hoe kan de overheid, laat staan de gehele samenleving, zicht krijgen op de toestand als cijfers niet met regelmaat bekend gemaakt worden? Voor een gewone griepepidemie kan het wel. Het werkt bovendien preventief. Voor kindermishandeling kan het blijkbaar niet. In die zin begrijp ik de zorg van de  kinderrechtencommissaris maar al te goed als hij schrijft dat kinderen wel omringd zijn door zorg, maar dat ze toch niet veilig zijn. Heeft de gehele bevolking niet het recht op informatie over de omvang van het probleem? Mag niet geweten worden in welke instellingen kinderen een risico lopen en in welke niet? Scholen, instellingen, sportclubs e.a. kunnen wel een label krijgen als “school tegen racisme” of “pestvrije school”. Wie onthult de eerste gedenkplaat in een kindertehuis met daarop de tekst “instelling zonder kindermishandeling”? Cijfers over de toestand krijg je pas na een degelijke bevraging op basis van wetenschappelijke criteria en na duidelijke regelgeving. Zou daar niet stilaan aan begonnen kunnen worden? En vooral kunnen slachtoffergroepen daar op z’n minst niet over gehoord worden?

Rik Devillé

www.mensenrechtenindekerk.be

Wie kent de verwaarloosde Br. Gabriël? Hij wordt steeds vaker genoemd en werkte op internaat Bleijerheide in de tijd dat broeder Pancratius boekhouder / overste / voorzitter / schrijver / arme franciscaan, ooit was.

Gisteravond bij Pauw en Witteman viel ‘het woord’ (say the word) PERSOONSVERWISSELING door burgemeester van der Laan in de kwestie van twee mensen die demonstreerden tegen de monarchie. Zou van der Laan contacten hebben in katholieke kringen, een onderonsje met Schafraad en zijn kruisvaarder van Oosten, ook Amsterdammer…de  wereld is klein.

Nu kunnen er uiteraard excuses worden geaccepteerd, dat doen wij ook met de kerk, hoewel het velen nog niet lekker zit, en zeker de procedures die geleid hebben tot feitencomplexen die nog door de ene partij, noch door de andere partij kunnen worden bewezen. Het gaat erom levende daders zoveel mogelijk het voordeel van de twijfel te geven of ze nu voor hun intrede (Valentinus) of daarna over de scheef zijn gegaan is niet het causale verband dat de commissie meeweegt. Reden? Angst voor PERSOONSVERWISSELING?

Ze leken ook allemaal zo op elkaar in die bruine pijen, kregen andere persoonlijkheden, imago Christo, een geestelijk leven want niemand wil besmet worden met het seksuele virus dat animale trekken veroorzaakt, God schiep hemel en aarde maar hij laat aan ons de beheersing van de natuur over. Ontrouw, de ander willen afluisteren het komt voor in de beste kringen, een zekerheid als de dood, maar hoe kun je een democratie of kerk vertrouwen die panisch, verkrampt reageert wanneer mensen tegen deze kerk of monarchie zijn, en geen ONDERDAAN willen spelen. Ik ben ervan overtuigd dat ik de laatste jaren gevolgd ben geworden, afgeluisterd en uitgedaagd om privé-informatie door te geven. Dit voor de panische angst van oude en nieuwe machthebbers die zich akelig dicht in de buurt van een controle staat begeven, die wij met z’n allen niet moeten willen.

De politie krijgt als het aan minister Ivo Opstelten (Veiligheid en Justitie) ligt veel meer bevoegdheden om hackers en cybercriminelen aan te pakken.

Hoe weten wij nou dat ze toch die lastposten, die stoorzenders, querulanten zonder PERSOONSVERWISSELING niet willen aanhouden of afluisteren??

Democratie een gevaar voor u allen!

Blijkt dat ik de laatste 24 hours geen foto’s meer kan plaatsen?? Berichten kunnen nog in ons koninkrijk, in het vrije westen? Op internet wordt wat afgekloot!

opgelost