Australië heeft officieel een openbaar onderzoek geopend naar het seksueel misbruik van kinderen die in religieuze of openbare instellingen en verenigingen werden geplaatst. Dat gebeurt na een reeks schandalen waarbij katholieke priesters zijn betrokken.
De Rooms-Katholieke kerk moet haast maken met de afwikkeling van claims van seksueel misbruik. Ze moeten dit jaar allemaal worden afgehandeld. http://nos.nl/artikel/491400-kerk-moet-opschieten-van-kamer.html meldt
Het gaat niet alleen om sneller of langzamer, het gaat om recht en of die wordt toegepast in de procedure meldpunt RKK; die is eenzijdig, levende daders worden ongegrond verklaard, geweld werd (wordt) niet meegewogen…betekent onrechtvaardigheid wanneer dit wel bij vrouwen, voortschrijdend inzicht, opeens wel wordt meegewogen. Hoe? Laat de kerk niet dralen met uitkomsten debat dat vorige week Donderdag Ronde tafel Tweede kamer gehouden werd.
We zijn even zorgvuldig als Cees van Dam, en net als mevrouw Toorenburg willen wij extra druk, dit blijkt nodig daar de kerk bepaald hoe de regels lopen terwijl slachtoffers ongelijk behandelt worden. Mannen konden geen melding doen van fysiek geweld (ook psychisch) en vrouwen door voortschrijdend inzicht wel. Ongelijke behandeling mag in onze moderne maatschappij niet meer voorkomen.
film Louw Houvast over verblijf Russische groep Ey Uchnjem bij Bert Smeets, te Maastricht
Zaterdag vond ik een warm onthaal in de OLV kathedraal te Antwerpen. Ik trad op, niet de eerste maal overigens voor het WMK, in Nederland scheiden ze niet alleen kerk en staat maar ook kerk en kritiek. Sommige vinden dat ik aandacht genoeg krijg, en of ik nou liedjes over Bleijerheide, over mijn jeugd of over de dood van mijn vader heb geschreven, het past niet in de keurige tuin van formats en andere typisch Hollandse Keukenhof schikkingen. Ik ben in België in het Ter Zake journaal geweest. De journalisten die me bezochten zagen nogal wat gitaren staan toen ze binnenkwamen, ‘oh ben je muzikant’, vroeg men. ‘Uiteraard’, antwoordde ik, ‘singer-songwriter’ , om maar meteen duidelijk te maken dat ik (al veertig jaar) liedjes schrijf.
‘Heb je ook liedjes over het internaat geschreven’, was de volgende vraag. ‘Ja’! ‘Wil je het life spelen’? ‘Geen probleem, kan dat’? Je gelooft het niet maar ’s avonds werd ‘Boys School’ uitgezonden in het journaal. België, Antwerpen afgelopen Zaterdag liep ik na het optreden in de kathedraal naar mijn fout geparkeerde auto. Vlakbij lag een grote mode-zaak, het Paleis, daar speelde in de etalage een band, the Holy Horses. Ik naar binnen, de band keek me al spelend aan met mijn ukelele die zichtbaar uit mijn tas stak, en na twee nummers riep de zanger van de band me naar voren. ‘Kom, meespelen’!
Ik heb niet alleen meegespeeld maar kreeg na twee minuten de microfoon, en zong brakend en stotend Elvis nummers mee; België, je hoeft niet iedereen te kennen, en afhankelijk te zijn van het leger pop-deskundigen die dagelijks radio en Tv vergiftigen met hun scientology rock and roll.
Wat vermijd men nog meer aan emoties? Stemmen moeten net als op internaat Bleijerheide gedimd worden. Warmte ontbreekt in Nederland, geen kerk die een kunstwerk wil onthullen binnen haar poorten. Wij hebben meegewerkt aan een kunstwerk van Pierre Habets, de weg naar verzoening, maar als de noodzaak ontbreekt verdwijnt het in de ijskast. En als je iets te lang in de ijskast laat staan gaat de kou er niet zomaar vanaf. Dus ik pleit voor emotie, verhitting, daadkracht. Het respect en de medewerking van bisschop Bonny van Antwerpen was ontwapenend. Hij vertoefde de hele dag tussen ons, at met ons, luisterde naar veel mensen waarvan sommigen zijn opgenomen, psychiatrisch geworden en in echtscheiding liggen. Geen vrolijke vooruitgang maar er is steun, warme steun en geen afstandelijke vriendelijkheid zoals Nederland kenmerkt: ‘er is geen zwijgcultuur, we wisten het gewoon niet’ aldus broeder van Dam in de Tweede kamer die echt teveel ontzag toont voor de kerk. Simonis uitspraak werd keihard herhaald, om gek van te worden wanneer iedereen rustig blijft onder dit soort ontkenningen, sinds drie jaar is bij deze man in ieder geval niets verandert.
De regeringspartijen VVD en PvdA willen de weg vrijmaken voor no cure, no pay in de advocatuur. Dat is nu verboden, maar de partijen willen het verbod uit de wet zodat er kan worden geëxperimenteerd.
Is er dan toch nog hoop voor onze strijd want wie beweerde dat er geen zwijgcultuur is, laten we hen als eerste spreken….NIET PREKEN MAAR SPREKEN! (DE MARS TEGEN DE DOOFPOT BLEIJERHEIDE).
Of de weg naar verzoening of….no cure no pay experiment!
Stille Zaterdag 2013
Gedachtenis van de slachtoffers van seksueel misbruik
EEN KLEED VAN KRISTAL
Het beeld van kunstenares Ingrid Rosschaert verschilt van de andere kunststukken in deze kathedraal. De meeste beelden, brandramen en schilderijen stellen composities van imposante figuren voor: mannen en vrouwen gekleed in dure stoffen en rijke gewaden. Ze zijn met elkaar in gesprek of zijn samen iets aan het doen. Het zijn kunstwerken die de menselijke ervaring vergroten en verheerlijken. De belangrijkste figuren lijken zoveel gespierder en heldhaftiger dan ze in werkelijkheid waren.
Het beeld dat voor ons staat, past niet in deze reeks. Het staat alleen. Het is klein en bescheiden. Het heeft de maat van een kind, niet van een volwassene. Het straalt meer broosheid en kwetsbaarheid uit, dan grootheid of kracht. Het beeld is blijven steken in de kinderjaren. Het is trouwens gemaakt uit erg kwetsbaar materiaal: uit gebroken en gemalen glas. Het kan niet vallen zonder te barsten of te breken. Kwetsuren uit de kindertijd slaan wonden die nooit meer dichtgaan. Ze verhinderen dat mensen nog voluit kunnen groeien. Op de littekens van het verleden komen bovendien stekelige punten die snijden langs alle kanten, zoals het kunstwerk.
Het beeld is leeg. Het is een kleed zonder drager: geen meisje en geen jongen. Bij het beeld komt spontaan de vraag naar boven: waar ben jij nu? Waar ben jij die vroeger paste in dat kinderkleed? Waarom ben je als een vogel uit dat kleed weggevlogen? Waarom heb je als een vluchteling dat kleed achtergelaten? Meestal koesteren we kinderkleren als een persoonlijk souvenir. Ofwel geven we ze door aan vrienden voor hun kinderen. Dit kleed staat er versteven en versteend bij. Iemand wilde er niet meer in wonen en er niet meer aan herinnerd worden. Het geheugen vliegt weg uit het lichaam, omdat de herinnering te pijnlijk en te vernederend is. Men zou het liefst verhuizen naar een ander lichaam, naar een ander omhulsel. Maar geen ander omhulsel kan ooit nog echt het mijne worden.
Van alle kunstwerken in de kathedraal is dit beeld niettemin het meest heldere, het meest doorzichtige. Het lijkt op een lamp die licht uitstraalt. Dat heldere licht contrasteert met de duisternis waarvoor het kind op de vlucht ging. Wat gebeurd is, mocht het daglicht niet zien. Het vond plaats op verborgen of verboden plaatsen, buiten het oog van wie hulp had kunnen of moeten bieden. Het beeld zet zich echter niet voor eeuwig vast op die duistere plek. Zoals de woestijn kan bloeien, kan het duister van de nacht wijken voor het licht van de dag. Geen kwetsuur is zo diep of ze kan een plaats van genezing en van hoop worden. Het kleine kleed is geen doodskleed meer. Het lijkt meer op een doopkleed of op een klein trouwkleed. De beweging van het kleed is trouwens niet gemodelleerd op een gekromde of versleten rug, maar op de zwierigheid van een vlotte beweging. Het kleed wil weer gaan dansen. Het wil weer leven. De zware steen van het graf is weggerold.
Vandaag is het Stille Zaterdag: een dag van stilte tussen het verdriet van Goede Vrijdag en de vreugde van Pasen. Het is de aangewezen dag om dit beeld een plaats te geven in onze kathedraal. Met dit beeld willen we aan de slachtoffers van seksueel misbruik in de kerk een vaste plaats geven in de herinnering en in de bezinning van onze christelijke gemeenschap. We willen hun verhalen verbinden met de hoop die in ons leeft: dat uit gelukkige kinderogen het licht van Gods menslievendheid onder ons mag blijven stralen.
+ Johan Bonny