Voor diegenen die niet precies weten wat grooming is zal ik Hoofdopleidingen algemene zaken Wikipedia, in dit verband zou ik zeggen wikipedofilia, graag quoten:

Grooming is het benaderen van en contact leggen met kinderen door een pedofiel met als uiteindelijke doel het mogelijk maken van seksueel contact door de seksuele drempels en remmingen van het kind te verlagen. De Nederlandse uitdrukking ‘kinderlokker‘ komt hier dicht bij in de buurt, hoewel het niet precies hetzelfde is. Ook bij seksueel misbruik binnen een gezin kan sprake zijn van een groomingproces, waarbij de dader de normale familierelatie stap voor stap ‘ombuigt’ tot een seksuele relatie. (Tot zover onze berichtgeving uit het veld).

Bleijerheide, het St. Maria ter Engelen jongenspensionaat arme broeder Franciscanen, gelegen aan de Pannesheidestraat die duizenden jongens deden huisvesten zowel voor als na de oorlog. Voor de Oorlog brachten de brüder hun nalatenschap  in veiligheid, ondergebracht in Ohio, USA, en Brazilië. De toestroom van kinderen met problemen (dyslexie, kinderbescherming gerecruteerden, kortom alle verwaarloosde kinderen op een plek), de question is: veilig of niet?

Op de foto broeder Servatius, hij zit rechts vooraan zijn handen op zijn kruis. Hij kon slaan, dreigen, je opsluiten maar kon je zo nu en dan troosten, knuffelen, zich tegen je aanduwen. Hij gaf om arme, zielige  jongens. Jongens als ik wiens politie vader die ik vlak voor mijn neus heb zien sterven. Hij, Servatius  schuurde vaak tegen je aan, die man was altijd opgewonden, sloeg links en rechts om zich heen en commandeerde van ’s ochtends tot ’s avonds. Sommige advocaten verdedigen het geweldsprincipe uit die tijd omdat het normaal was. De ouders zouden er om hebben gevraagd, en de broeders konden niet anders??? Servatius liet ons ooit collectief een body-check in onze onderbroek bij Monulphus (Bulletje) ondergaan. Er werd gechiecheld en Servatius sloeg waar hij kon jongens om de oren en liep zenuwachtig, opgewonden als altijd over de gang die vol stond met half naakte kinderen in hun onderbroekje. Als je aan de beurt kwam moest je op je pols blazen en Bulletje taste toe. Jammer dat ik als 10 jarig kind niet wist wat het in werkelijkheid betekende dit gezondheid / ziekenonderzoek.  De broeders zouden NOOIT seksuele handelingen verrichten volgens onze opvoeders, maar opgewonden waren de meeste broeders wel en kwaad! Dat is me altijd bijgebleven, opvliegend, snel opgewonden en daarna wilden sommige het goed maken.

Broeder Jacobus

Broeder Jacobus was de ware kampioen in grooming. Iedere avond moesten onze nekken, oren, tanden, armen gecontroleerd worden na het tanden poetsen en wassen door deze lieve broeder Jacobus. Zijn ruwe, trillende handen tilden je op een kistje en onderwijl hij aan je nek draaide, je oren met zijn blikken binnendrong, hoorde je zijn gehijg. Er was iets met die handen, steeds friemelden ze je langs je pyjama, nee je moest wel eerst in je pyjama om gecontroleerd te worden door opperhoofd grooming Jacubus. Soms moest je terug je om je oren nog eens schoon te maken want hij Jacobus had gezien dat er nog ergens een vuiltje zat. Ik ging dan terug met een onbegrijpelijke vraag wat ik dan niet goed had gedaan.

Ik duwde de puntjes van mijn handdoek diep in mijn oor, draaide en schroefde bijna mijn hoofd van mijn romp. Dan rende ik snel naar broeder Jacobus die me als een engeltje op het kistje tilde, opnieuw langdurig met veel wetenschappelijke observaties dicht tegen mij aanstond. Nu zul u zich afvragen hoe spannend dit allemaal wel niet allemaal is geweest. Natuurlijk, zeer spannend want Jacobus werd van de een op de andere dag overgeplaatst. Dag handjes, dag controle en aldus vroeg ik op zekere avond aan broeder Servatius die op de daarnaast gelegen slaapzaal toezicht hield en even de honeurs waarnam, ‘of hij niet onze oren, nek, tanden moest controleren’? Broeder Servatius keek mij even argwanend aan, met een blik van ‘je weet toch niet waarom Jacobus is overgeplaatst? ‘Nee, dat hoeft niet’ beet hij me toe, en daarom vergeet ik de grooming Jacobus niet die overgeplaatst werd omdat hij jongens had misbruikt en ouders boos op de poorten van het ter Engelen internaat hadden gebonkt’.

(commentaar MCU) Dan het geweld. Nu lijkt het zo dat geweld niets met grooming te maken heeft maar het voelde, althans voor mij als kind, toen wel zo. De enige manier om lijfelijk in contact te komen met een ander is geweld een optie. Je weet niet hoe je eigenlijk dat gemis van lijfelijkheid moet compenseren, en is geweld een antwoord op die vergruizende leegte. Het ontwijken van een seksuele geaardheid daarin moest worden gehard. Het ontbreken, ontzien van seksualiteit heeft bij broeder Lebuinus tot dwangmatig masturbatie gedrag geleid, een stille verslaving onder Gods ogen. Het buitensporige geweld, de geweldsspiraal op dit internaat is alleen te verklaren vanuit een opgekropte frustratie, chronische leegte, het hebben van onderdrukte gevoelens leidt tot negatieve grooming dat bot gevierd werd op kinderen.

Seksepietje, pater Landric (ofwel de  muziekavonden bij pater Landric ofm2 (speciaal opgedragen aan van den Eijnden provincielaat minder-broeders Utrecht)

De zestigerjaren en de liberalere sfeer onder jeugd en adolecenten deed zijn intrede bij de gitaar spelende pater Landric, in Deetman genoemd en ergens bij een ander hoofdstuk Deetman data verdwenen. Ja, je hebt niet voor niks een eigen commissie ingesteld die het seksueel misbruik tot in de puntjes gaat uitzoeken.

(Commentaar MCU) Het punt wat ik betreffende het seksuele misbruik / grooming wil maken is dat de broeders, incluis de pater of assistent-pater, verdomd goed uitvlooiden welke kinderen vatbaar en / of kwetsbaar waren. Bedplassen was een uitermate geschikte gelegenheid om jongens onder de douche te duwen, een handje te helpen en het van kwaad tot erger werd. Godsdienstles of seksuele voorlichting idem. Ziekteonderzoek leidde tot seksuele betastingen van ballen en anus op grote schaal bij Bulletje, broeder Monulphus, tot het bedwelmen van kinderen toe (waaronder ondergetekende). Achttien broeders maakten zich schuldig aan seksueel misbruik alsmede fysiek geweld.

Deze broedergemeenschap leefde in gemeenschap van goederen en beloofden elkaar trouw, te helpen en te steunen. Doch deze broeders waren eerst gewone mensen met gewone namen en deze identiteit moesten ze voor ‘Godswil’ op zeer jonge leeftijd achter zich laten. Ze kregen canonieke namen, voorbeelden uit de heilige Christelijke historie die bijdroegen aan een grotere vervreemding / verloochening van zichzelf. De schizofrenie die hieruit ontstond maakte een verknipte uitweg uit hun seksuele noden mogelijk en acceptabel daar zij niet anders konden dan dit duivelse psychologisch afschuifsysteem in stand te houden. Seksualiteit en emotionele ontwikkeling is niet het ideale paar, zijn niet de beste vrienden van een kloosterleven.

De jongens…mijn ziel en lichaam ofwel Bleijerheide grooming

http://www.youtube.com/watch?v=qLWNBGTVDQA&feature=plcp

‘Fishing for Amber’ is a documentary film about the artist Amber de Lange (27), born in Rotterdam. From a very early age she has been confronted with a schizofrenic father, which resulted in childhood fears and depressions. In her teenage years her psychological problems became more and more serious. Now Amber lives in Maastricht where she turns her personal struggles into paintings, in which she deals in her own way with what she calls her ‘Passionate Pain’. During an exhibiotion with that same name, ‘Oh Passionate Pain’, singer-songwriter Bert Smeets proposed to compose music based on her work, after an idea by the Russian composer Modest Mussorgsky. In a collaboration between the Russian group Ey Echnjem, Angels in Between and the Dr. Swift Orchestra arose a modern, cinematographic painting exhibition, inspired by Amber’s Art.

Commissie Deetman : ‘Meer openheid congregaties nodig’, en…..

‘Meer openheid congregaties nodig’??????????!!!!!!!!!!!!

Kloosterorden en congregaties moeten slachtoffers van seksueel misbruik in de katholieke kerk meer tegemoet komen. Dat schrijft de commissie-Deetman in een jaarlijkse evaluatie.

De commissie stelt dat de kloosterorden vaak onvoldoende open zijn naar slachtoffers die zich bij hen melden. Soms is de opstelling van de kloosterlingen zelfs confronterend. Ook is er teveel discussie over juridische aansprakelijkheid. Volgens de commissie doen de bisdommen het beter.

Klachten

De commissie wil dat over de meeste klachten die tegen de katholieke kerk zijn ingediend uiterlijk in 2013 uitspraak is gedaan.

De bisschoppenconferentie en de koepel van kloosterorden hebben nog niet op de evaluatie gereageerd.

(reactie MCU) Goeiemorgen, doe het rustig aan bisschoppen en koepel van kloosterorden, meer openheid (waarom geen volledige openheid) is niet eigen aan het instituut de kerk, dat weten wij nu wel. Is het te confronterend? Ach, hoe was dat voor de kinderen toen om geconfronteerd te worden met geweld en seksueel misbruik? Nog geen greintje empathie te ontdekken..maar we zijn vol goede moed: laat gaan pastoor Schafraad en vertel ons alles over Bulletje, Servatius, Leonardus, seksepietje, en over u zelf! Speel niet langer de heilige. Congregatie arme brüder Franciscus kom op met het Rutten rapport, bisdom Roermond…maar ja of ze nu nog naar Deetman gaan luisteren….timing Deetman beetje aan de late kant (waren ze dan niet open genoeg bij onderzoek Deetman)? Goodmorning Vietnam de oorlog gaat door, met of zonder Deetman.

 

Mijn ervaring bij arbitrage van woensdag, 26 september 2012

Op woensdag, 26 september ging ik naar de Arbitrage in de Brederostraat 21 in Brussel. Ik was te voet onderweg van de metro naar the place to be, maar wist niet waar nummer 21 was. Tot ik ergens door een deur twee mannen in mooi kostuum, maar met een priesterkop, zag binnengaan. Daar was het dus! We gaven elkaar een beleefde hand, we moesten samen wachten in het salon. Ik wist niet wat zeggen, tot dat ene kostuum plots in de totale stilte tegen me zei : ‘Dit moet voor u niet gemakkelijk zijn, mevrouw.’ Hij is Cosijns, kanunnik, de dikke vriend van de bisschoppen dus. Ik was verbaasd dat net hij dat tegen me zei en ik dacht : ‘Amai, dat lijkt precies wat op erkenning, maar kan ik hem wel vertrouwen?’ Gelukkig kwamen ze ons roepen. We gingen de trap op en moesten een grote, chique kamer binnen, waar aan een tafel drie personen zaten : een vrouw en twee mannen. Ze stelden zich voor en gaven me weeral een beleefd handje. Eén man is magistraat, de andere criminoloog die zich bezighoudt met slachtofferhulp en de vrouw is kinderarts in het UZ van Leuven.

Deze drie gingen tegenover mij zitten, Cosijns en Vervliet (medewerker, maar geen geestelijke), links van mij. Rony, mijn man, zat rechts van mij.

Ze hadden allemaal een kopie van mijn dossier voor zich liggen. De magistraat opende het gesprek. Hij vroeg of het oké was dat hij mijn dossier overliep, kwestie van na te gaan of het wel degelijk mijn dossier was en of het klopte. Ja dus. Ik heb er nog enkele dingen aan toegevoegd.

De criminoloog vroeg me wat ik verlangde van de Kerk als erkenning. Ik heb Cosijns heel rustig aangekeken en hem gezegd dat ik het niet goed wist, omdat ik altijd moest horen tot nu toe dat bidden wel zou helpen en vergeving ook, maar dat dit dus helemaal geen erkenning is, want dat je niet kan vergeven als de dader geen berouw toont. Ik heb hem dan verteld hoe mijn dader reageerde toen ik met hem een confrontatie had in ’97. Hij zei eerst tegen mij dat hij geen geld had en dat ik medelijden moest hebben met hem omdat hij bijna geen tanden meer in zijn mond had. Na mijn verhaal, zei mijn dader dat hij het niet meer goed wist en dat het toch allemaal zo erg niet was. Heb tegen Cosijns ook gezegd dat de confraters van mijn dader het allemaal wisten en het goedkeurden en dat sommigen waarschijnlijk hetzelfde deden als hij. Ik stelde deze vraag aan Cosijns : ‘Hoe denkt u mij erkenning te kunnen geven?’ Hij zei dat hij zich excuseerde, dat ze er fout mee omgegaan waren, dat het niet had mogen gebeuren, maar dat het verleden niet terugkomt, dat hij mijn kinderjaren niet terug kon geven, maar dat hij hoopte dat ik met mijn leven en toekomst vooruit kon.

Ik heb hem gevraagd waarom het zo lang geduurd heeft eer ze er wat deftig op reageerden. Waarom ze gewacht hebben tot ze met hun rug tegen de muur stonden, dat ze dit hadden kunnen vermijden als ze ons direct erkenning gegeven zouden hebben. Ik heb hem verteld dat ik van Danneels toen een brief kreeg over vergeving en bidden en dat hij veel slachtoffers weigerde te zien, laat staan naar hen te luisteren. Ik zei dan ook dat ik in het parlement gezien heb hoe de Kerkoversten daar zaten te liegen en dat het walgelijk was. De magistraat zei dat ik gelijk had. Cosijns zei nog eens dat ze verkeerd waren.

Ik heb dan tegen Cosijns gezegd dat hij zijn oversten eens goed moet laten nadenken over het celibaat, want dat die opleiding en het celibaat ervoor zorgen dat er zoveel misbruik bestaat. Hij antwoordde dat het binnen het gezin ook gebeurt en dat het celibaat daar niks mee te maken heeft. De drie tegenover mij zeiden dat hij dat zeker moest zeggen, dat het er wel iets mee te maken heeft. De criminoloog zei dat de geestelijken een arm sociaal leven hebben en hij zei dat ik gelijk had. Maar aan de houding van Cosijns kon ik wel zien dat dit een utopie is. Ik zei hem dat ik dat binnen het gezin ook erg vind, maar dat ik hier bij de Kerk zat en niet in een incest-gezin en dat hij geen appelen met peren mocht vergelijken.

Ik zei hem ook dat het misbruik binnen de Kerk niet hetzelfde is als ergens anders, omdat de Kerk altijd het goede predikt en het voorbeeld geeft en tegen iedereen zegt wat moet en niet mag en dat ze het zelf niet kunnen toepassen, dat hun leer niet in overeenstemming te brengen is met hun daden. Geen antwoord van hem, maar die drie anderen waren altijd maar instemmend aan het knikken.

Ik heb Cosijns dan ook gevraagd hoe hij naar de toekomst kijkt, wat ze in de Kerk gaan doen om dat misbruik aan te pakken, wat ze preventief gaan doen. Hij antwoordde dat de WMK in oktober een uitnodiging zal krijgen om met de bisschoppen rond de tafel te gaan zitten om dit te bespreken.

De kinderarts vroeg me waarom ik net in 97 gesproken had. Ik antwoordde dat Dutroux ervoor iets tussen zat, maar dat ik al vroeger wou spreken, maar dat mijn huisarts het me jammer genoeg afraadde. Zei haar ook dat ik toen jonge kinderen had, de jongste een klein dochtertje was en dat ik veel schrik had voor hen en dat ik niet wou dat één van mijn kinderen dit met mijn dader zou kunnen meemaken. Ik zei tegen Cosijns dat hij waarschijnlijk niet weet wat kinderen hebben is, maar tegen de drie anderen heb ik gezegd dat ik hoop dat geen van hun kinderen dit ooit moet ondergaan.

Ik heb dan aan Cosijns ook gevraagd of hij wel beseft hoe erg kindermisbruik is, dat ik ‘verkeerd gebruikt’ ben voor de seksuele behoeftes van mijn dader. Heb hem dan verteld hoe mijn jeugdjaren eruit zagen : met een gemiddelde van drie keer per week verkrachting, met woord en daad afgedreigd worden dat ik moest zwijgen, streng opgevoed thuis, schrik hebben, me vies en vuil voelen en daarom maar eten zodat ik heel dik werd, helemaal geïsoleerd : verkracht worden en voor school werken en op mijn kamer zitten. Hij keek op de duur naar de grond, hij leek wel beschaamd.

Heb hem gevraagd waarom Vangheluwe niet gestraft is. Hij lachte eens en antwoordde dat hij wel gestraft is, want hij mag het land niet meer in, mag zijn functie niet meer uitoefenen, moet zwijgen. Ik zei dat het dus nog niks veranderd was op dit gebied. Einde onderwerp…

Uiteindelijk heb ik gezegd dat ik na dit gesprek nooit meer over mijn misbruik wil praten, dat het voor mij nu gedaan is en dat ik verder wil met de rest van mijn leven. De kinderarts zei dat het niet gemakkelijk voor mij moet geweest zijn toen Vangheluwe op de proppen kwam en zeker niet met de Werkgroep omdat alles dan weer opgerakeld werd en de wonden telkens opgerakeld werden. Ik heb gezegd dat ik niet stop met slachtoffers te beluisteren of te helpen waar ik kan. Dat vonden ze heel nobel.

Toen kwam de kwestie ‘schadevergoeding’. Ik vroeg aan Cosijns waarom ze in het parlement nog zeiden dat er geen geld was voor ons, geen fonds en nu plots wel. Geen antwoord.

De magistraat gaf me drie papieren met juridische paragrafen. Ik moest dan naar een salon, die papieren lezen. Ondertussen zouden de drie ‘rechters’ beraadslagen hoeveel schadevergoeding ik verdiende. Ik kan me vinden in die papieren, behalve in de paragraaf waarin staat dat ik nooit meer de naam van mijn dader, noch de datum, noch de plaats van het misbruik mag noemen. Dat is weeral hun goeie naam willen bewaren. Toen ik terug in de eerste kamer kwam, heb ik gezegd dat ik dat niet goed vind, maar als ik wil dat dat eruit gaat, moet ik hogerop en dat wil ik niet meer. Zo zie je maar, ze blijven nog altijd dezelfden als het erop aankomt. Ik heb gezegd : ‘Oké, ik zal deze feiten nooit meer in publiek noemen, maar dan moeten jullie me wel beloven dat alle lofbetuigingen over mijn dader van het internet en uit de archieven verdwijnen. Cosijns zei dat dat niet mogelijk was, maar ik hield het been stijf en de drie ‘rechters’ gaven hem de opdracht dat voor mij te doen. Hij moet mij in BCC zetten als hij daarover communiceert met de oversten van de congregatie. Ben benieuwd…

Toen zei de magistraat dat ze mij 7000 euro schadevergoeding wilden betalen, omdat het over verkrachting ging, meerdere malen gebeurd en onder de 16.  7000 euro is categorie drie. Ik vroeg wat je dan wel niet moest ondergaan voor categorie vier, tot max 25 000 euro. Wel, dan moet je via juridische weg kunnen aantonen dat je onherstelbare schade hebt opgelopen, zoals : geen diploma hebben, geen job, geen vaste relatie, geen kinderen, in de psychiatrie gezeten hebben of er zitten, veel medicatie. In korte woorden : niet kunnen functioneren dus. De kinderarts opende haar boek en las me de tekst van categorie drie en vier voor. Ik zei dat die 7000 euro oké waren voor mij, want dat ik echt geen zin meer heb in procederen, aangezien ik al gezegd had dat ik verder wil met mijn leven. Ze zei dat ik heel sterk ben, moedig en dat ik het heel goed gedaan heb.

Toen moest ik ondertekenen en het was afgelopen. Weeral de beleefde handjes schudden en ik heb tegen Cosijns nog gezegd dat hij nu heel hard moest nadenken en hard moest werken om de slachtoffers goed te helpen.

Ziezo, dat is het verslag van mijn ervaring van gisteren. Al bij al niet zo negatief, maar ook niet helemaal positief.

Wat ik nog wil zeggen, is dit : Voor de slachtoffers die niet mondig genoeg of bang zijn, neem iemand mee. Je partner, je kind, je advocaat, je dokter, je therapeut. Zij die veel schadevergoeding willen, neem een advocaat mee. Als je bij de Class-action aangesloten bent, kan je Vansteenbrugge vragen om mee te gaan. Ten slotte nog dit : geef niet op, die ‘rechters’ aan de overkant van de tafel zijn echt wel naar jou aan het luisteren en nemen het voor je op.

Veel sterkte!

Linda Opdebeeck