In de Volkskrant van 7 Augustus jl. staat een artikel over de vechtende pastoor en de inspiratie die klager 3, dat is de klager die zelfs tot op het laatste moment heeft meegedaan met KG, geïnspireerd is geworden door de wildste verhalen over seksueel misbruik op deze Mea Culpa site. Pastoor Schafraad en zijn advocaat van Oosten beweren tegenover verslaggever Peter de Graaf:
(Schafraad): ‘Hij heeft het idee opgedaan op de website Mea Culpa, waar de wildste verhalen over seksueel misbruik staan. (Van Oosten): ‘Hij is geïnspireerd door die site’. (einde quote de Volkskrant)
(Quote wilde Mea Culpiaan; ondergetekende) Mooi om te inspireren. Is dit dan aanzetten tot laster, haat? Is dit net als bij Wilders een rechtszaak waard? Ik zou zeggen, ga uw gang meneer van Oosten en meneer pastoor de toorn Gods zal over ons heen dalen uiteraard; mea culpa maxima culpa. Wederom een kleine sprong terug in de tijd; klager 3 schrijft op 12 Maart 2010!
From: klager 3
Date: 12 maart 2010 15:49:45 GMT+01:00
Subject: Mea Culpa
Hallo Bert,
Ik heb eergisteren contact gehad met Luc en met hem gehad over de werkwijze die gehanteerd wordt.
Gisteren heb ik me aangemeld bij Mr. de Witte en hebben ze mij geregistreerd.
Naderhand belden ze mij terug om te vertellen dat ik een soort van beschrijving moest maken van het daadwerkelijke misbruik.
Ik ben inmiddels bezig met de verklaring en kom weer op alle namen van de broeders Leonardus, Vincent, Eymar, Alfons.
Ik kon me alleen niet herinneren hoe de broeder van de ziekenzaal heette.
Jij noemt hem in jouw bericht S. maar ook met die letter kan ik niets mee.
Kun je me die geven?
Ik heb zelf daar gezeten tijdens de schooljaren 70-71 en 71-72.
Kan me ook nog erg gestresste jeugdleiders herinneren die met sleutelbossen gooiden in de eetzaal als leerlingen zich misdroegen maar daar gaat het hier niet over, toch?
In ieder geval alvast bedankt en zie het antwoord wel komen.
Voor verdere vragen kun je me bellen 0.
Groetjes,
We zullen aantonen dat klager 3 zelfs het hardst heeft geroepen, soms moord en brand en in felle bewoordingen over dit internaat en de broeders. Gewelddadige broeders die de kinderen in het gareel moesten houden maar hun eigen onbeheerst gedrag en mateloze woede niet onder controle kregen. De meeste broeders konden opeens, zomaar vanuit het niets ontploffen, volkomen onberekenbaar ja meneer Deetman een leuke studie zou dat worden, maar inmiddels heeft u het u wel door dat dit geweld de deksel op de doofpot hield.
Ik ben eens even nagelopen hoe onze site-het mea culpa media blog- erin die tijd uitzag en zelfs een jaar later. Eerst een greep uit het stimuleringspakket ‘hoe smeer ik pek met veren over iedere geestelijke’! Zelfs enkele dagen voor klager 3 zijn mail stuurde stond dit inspirerende milde mailtje over broeder Alphons wiens canonieke naam ik nog afkort op dit blog!
SUNDAY, MARCH 07, 2010
Het gaat hard. De ene dag aangrijpend gesprek met Broeder A. die Luc en mij eerst persoonlijk te woord stond met het team van Eenvandaag met in het kielzog dagblad de Limburger. Ik had broeder A. al twee weken geleden opgezocht om hem direkt te confronteren over misbruik jongenspensionaat te Bleijerheide waar deze broeder lid was van het Franciscaner broederschap. Uitkomst binnenkort te lezen, te zien maar nu zaken een wending nemen, wil ik niet nog meer slachtoffers. Zeker niet die breekbare broeders die het probleem echt wel voelen.
WEDNESDAY, MARCH 10, 2010
De bisschoppen stellen een onafhankelijk onderzoek in onder leiding van protestant Dhr. Deetman nav misbruik in de rooms-katholieke kerk. Wij, de actiegroep MEA CULPA (mijn schuld) roept alle slachtoffers van misbruik en geweld op niet mee te doen aan dit door de kerk zelf geïnitieerde onderzoek. Het is grotesk dat de kerk dit onderzoek instelt en vervolgens, wanneer naar archieven moet worden gevraagd, de afzonderlijke bisdommen zeggenschap hebben over het verlenen van medewerking, dit zal de transparantie op geen enkele wijze bevorderen. Ook is het onduidelijk of bij het onderzoeksplan de doofpot affaires uit de afgelopen decennia betrokken worden en / of de slachtoffers die zich al gemeld hebben bij ‘Hulp en Recht’ openbaar worden? Van een breed onderzoek kan alleen sprake zijn als alle betrokkenen, mede verantwoordelijken, daders en slachtoffers, dossiers worden gezien en gehoord. De kerk houdt bij een eigen onderzoek de agenda, de tijdslimiet en alle andere verwikkelingen in eigen hand. ‘MEA CULPA’ wil af van deze biechtstoel methode waarin de fluisterwand weliswaar wordt weggenomen maar de onderzoekers zelf alle informatie binnenskamers kunnen houden. Wij stellen een maatschappelijk tegenonderzoek voor met een vrouwelijke tegenkandidaat, een vrouwelijke seksuoloog, onafhankelijk van het mannenbolwerk van de katholieke kerk. actiegroep MEA CULPA
MONDAY, APRIL 12, 2010
Het Vaticaan vind dat er strafvervolging moet komen voor seksueel misbruik. De ‘canon law’, eeuwenlang gehanteerd door de kerk en een van de pijlers van ons rechtsysteem, is aan een Christelijke verandering toe. ‘Canon’ staat voor regel, standaard en maat opgebouwd uit tal van visies en ervaring die beschavingen en tijdperken behelzen, waar de kerk met al haar pauzen en bisschoppen haar eigen ‘canons’ aan toevoegden of veranderden. Vandaag is er een nieuwe regel bijgekomen: het misbruik van kinderen moet strafbaar worden gesteld. Dit standpunt heeft een jubeleffect naar het verleden want het katholieke ‘canon’ voorzag niet in een strafrecht blijkbaar zoals door de eigenlijke wet, laten we zeggen de universele wet, wordt gehanteerd.
En dan nu de dag dat klager 3 mij schreef en op deze dag stond het volgende artikel op onze site (overigens enkele dagen daarvoor zat ik in het programma van Pauw en Witteman, zou dat ook een inspirerende rol hebben gespeeld?).
SATURDAY, MARCH 13, 2010
Prima dat nu door een vergrootglas wordt gekeken naar alle seksuele aberraties in Nederland. Maar iedereen die de verrekijker pakt ziet een zwarte vlek in Europa ontstaan met Duitsland, Oostenrijk, en sinds vandaag Zwitserland. Je kunt aftellen dat morgen Luxemburg, België, Frankrijk, Spanje, Italisch Il Papa aan de beurt is. Wat te denken van Polen als die met hun overbevolkte katholieke mentaliteit de moed en opening vinden die nu Nederland overvalt. Een Europese schadeclaim is een middel omdat de patronen in de kerk ten aanzien van misbruik en geweld overal volgens dezelfde dwaalwegen verlopen. Afranselingen, lijfstraffen, bruut geweld, vuistslagen op je hoofd, slaag met de bamboe wandelstok en zelfs bedwelmende middelen werden ingezet om kinderen te verdoven. Ik quote alvast een aangrijpend voorbeeld uit Bleijerheide:
Maar ik heb hem eens de jongen die naast mij op de slaapzaal lag (ik weet zijn voor- en achternaam nog precies) zo ernstig in elkaar zien slaan dat die jongen de hele nacht heeft liggen jammeren van de pijn. De hele slaapzaal heeft het gehoord en ik heb het ook gezien. Valentinus beukte met zijn rechterhand zo hard hij kon, zeker 15 keer op de jongen in. De hele nacht lag iedereen doodstil in zijn bed en hoorde je het gejammer van de jongen. De volgende dag liep Valentinus met zijn rechterarm in een mitella, en ’s avonds op de slaapzaal waarschuwde hij ons: “Ik heb ook nog een linkerhand”.
Ik begin steeds meer te gruwen om voor geld al deze pure energie die ik voel om deze ‘actie’ MEA CULPA te laten afkopen. Ik schreeuw omdat ik al deze ellende voel, deel van ben geweest, ook al was het veel erger in de oorlog Harry (Mulisch). Ik bedoel mijn intenties zijn menselijk, ik probeer niemand te veroordelen, ook deze priesters niet. Dit kan niet afgekocht worden, roept een stem iedere dag luider in mij. Hoewel ik het middel schadeclaim een prima stok vind, na alle die stokslagen op al die jongensbilletjes.
Blote jongens waren we.
Ik heb de afgelopen dagen woedende mensen gesproken. Mensen die voor het eerst hun verhaal vertelden, bij een man wist zelfs zijn vrouw van niks. Na het aanhoren van dit verhaal heb ik gelijk geantwoord dat het tijd wordt dat hij met zijn vrouw gaat praten. Daar moet het gebeuren, thuis moet je gehoord worden anders verliest geloofwaardigheid zijn ziel. Ook het verhaal van iemand die zijn hele leven als wees in internaten heeft gezeten. Broeders helpen aftrekken, gekneveld worden door medeleerlingen, opgestookt door andere paters want er was toch niemand die om hem gaf. Dan het opmerkelijke verhaal van iemand (en zijn zus) wiens vader keer op keer wegliep uit Bleijerheide in de vijftiger jaren en steeds terug moest. Een citaat uit deze brief!
Hij heeft in de jaren 50 op Bleyerheide langere tijd op de kostschool gezeten en het enige wat ik zelf weet is dat hij het daar vreselijk vond en steeds te voet van Bleyerheide naar Heerlen terug liep. Vervolgens werd hij dan door zijn vader weer teruggebracht naar de ‘broeders’ . Mijn vader heeft geestelijk een ontzettend zwaar leven gehad dat getekend werd door een paranoide/schizofreen ziektebeeld , daardoor kwam er een scheiding met mijn moeder na een huwelijk van up en downs. Als dieptepunt was er uiteindelijk zelfs in 1980 een zwaar delict waarvoor hij in de gevangenis en TBS wereld terecht is gekomen. Aangezien mijn vader een zachtaardig kwetsbaar karakter had is het niet ondenkbaar dat in zo’n systeem van misbruik in een dergelijke omgeving hem ernstig onrecht is aangedaan.
We zullen zien, of beter Deetman zal zien dat deze beerput tot op de bodem gaat, helemaal naar beneden en alles naar boven heer Deet!
De zoon die bovenstaand verhaal schreef en later telefonisch vertelde draagt de schaduw van dit verleden met zich mee, onbewust meegezogen tussen doolhof en doofpot. Voor hem kan ik nu al een steen wegtillen van de dikke muren van Bleijerheide. Hoe lang wil en kan de kerk alle onthullingen aan. Heren priesters: het masker af, het hart open en de geest vrij maken, is de enige uitweg voor deze mensen die de doofpot tot een ondoorgrondelijk doolhof hebben gemaakt. Wat ik mooi vond was die onschuldige opmerking van broeder A. dat hij ‘s ochtends broeders telde tijdens de eucherastieviering. Waren ze er allemaal nog? Was er een broeder weggesaneerd? Vertrokken naar een ander klooster waar hij overigens dezelfde praktijken kon voortzetten. Het perpeteum mobile van eeuwige, maagdelijke seksualiteit. De mailtjes stromen in ieder geval binnen, de verhalen van verkrachtingen en vergrijpen in de kerk zijn schaamteloos. Menig journalist vraagt me naar een verklaring hoe dit zolang geheim is gebleven…toch wisten veel mensen het…toch hoorde je wel eens wat. Ach diezelfde broeder A. gaf het antwoord ‘Je sprak er niet over’. Maar het gebeurde wel! (Ook in de oorlog worden babytjes gemaakt Harry)
TUESDAY, MARCH 16, 2010
Loop met een zwaar hoofd rond, tast om me heen in een nog koude zon die moeilijk zijn wintergewaad aflegt. Er liggen een paar vreemde dagen achter me, ach de afgelopen drie weken waren idioot. Eerst praat niemand met je en dan wil de hele wereld je horen. Vandaag had ik zelfs een interview met een Surinaamse krant. Het allerergste zijn de randwormen die aan de zijpoort van de beerput verhalen lopen af te tappen. Mailtjes over de hele wereld stromen binnen, heartbreaking, oude vrouwen en mannen die nog eenmaal willen spreken. Vol van pijn, spijt en ontroering geven ze blijk van verkrachtingen, misbruik als 7 jarige meisjes of jongens van tien zoals ik die bij een broeder werd geroepen. Verbaasd ben ik over de jarenlange geheime relaties tussen pastoors en misdienaars in ons bisdom of beter dat van Wiertz. Zijn schaapjes graasden lustig door in the green green grass of home. Hafman was een doetje, weet ik nu. Het heeft een halve eeuw geduurd voor men durfde te spreken, en nu heb ik de eer in alle nederigheid deze mailtjes te ontvangen van over de hele wereld en van hier, ons thuisland dat niet met elkaar gepraat heeft. De meest ontroerendste verhalen gaan niet over geld, over claims maar over de ontzielde krachten achter het misbruik. Over langdurige ontwrichtingen in een gezin waar vader misbruikt werd door priesters in de twintiger jaren. Vervolgens had vader zich aan zijn dochters vergrepen en zou een neerwaartse spiraal pas onlangs zijn gestopt…eindelijk kan het thema besproken worden. Dit soort vrouwen bewonder ik dat ze de haat voor hun vader omzetten in begrip en warmte. Zij confronteren zichzelf met een onveilig verleden en geven het een kans door elkaar recht in de ogen te kijken. Bisschop Puts laat iets voorlezen, excuses, spijt…is er nou niemand in die club die zijn menselijk gezicht kan laten zien! Dan moet je nagaan: het gaat over het grootste misbruik, stelselmatig toegepast in een instituut dat decennia lang haar gang heeft kunnen gaan. Crimen Sollicitationis, een Vaticaans decreet om iedereen sinds 1962 de mond te snoeren. Kardinaal Ratzinger deed het in 2001 nog eens dunnetjes over. Hou jullie kop! We zullen zien…of ik van mijn zware kop afkom de komende dagen. Liefde en macht gaan vaak hand in hand maar wandelen niet altijd in hetzelfde park.
Dan hebben wij mensen aan het woord gelaten op deze site, mensen met hun verhaal. Zijn deze verhalen ooit ergens anders gepubliceerd? Hebben die in een of ander parochie blaadje gestaan? Leest u verder, vandaag wordt het leesdag!
Sunday, January 23, 2011
Maandag 13 april 1953.
Geboren onder een spelletje kaarten, zei mijn huisarts altijd. En zes weken te vroeg, in een noodwoning op camping IJsselheide in Wezep. Wat weet ik nog. Met de bus naar de kleuterschool in Zwolle. Daar waren strenge nonnen. Praten in de klas mocht niet en je moest altijd met de armen over elkaar zitten, wat een verschil met nu. Soms werd er voorgelezen uit Pinkeltje. Het was er verre van leuk, soms gooide ik stiekem het meegebrachte brood weg, buiten in de vuilnisbak. Later naar de lagere school in Hattemerbroek, in Wezep was immers geen katholieke school. Voor mijn gevoel was het ver met de fiets, nu is het maar vijf kilometer. Veel weet ik er niet meer van, onder de les las ik vaak uit Arendsoog. In de winter kregen we ijsvrij als het ijs dik genoeg was en de meester er niet doorzakte. Op school kwam de pastoor godsdienstles geven, hij vertelde dan o.a. verhalen over de arme kinderen in Afrika. Hij vertelde ook over de missionarissen die de kinderen dan gingen bekeren. Dat klonk heel mooi, zo kon je iets doen voor de zielige kindertjes. We spaarden suikerzakjes en melkdoppen voor deze kinderen. Dat leek me wel wat, missionaris zijn. Dus in de zesde klas ging ik naar een kennismakingsweekend in Vught. Dit seminarie was van een andere congregatie dan waar de pastoor bij hoorde en dat kon natuurlijk niet. Het werd dus het klein seminarie van de paters van de Helige Geest in Weert. Tja, twaalf jaar oud ; je voelt medelijden met de arme kindertjes in Afrika en voor je het weet zit je op een seminarie, een internaat. Twaalf jaar. Drie keer per jaar liefst mochten we naar huis Met Kerstmis, Pasen en met de grote vakantie. Het was niet gemakkelijk. Een vreemde omgeving, ongeveer tweehonderd jongens en veel paters. s Morgens om kwart over zes ging er een harde bel, opstaan. Je kon je wassen in het kleine hokje wat van jou was. Een bed, een kast een spiegel en een wastafel met koud water. Afgesloten met een gordijn. Het eerst overdag ging je dan naar de kerk, om 06.40 u. voor het morgengebed. Daarna was er een half uur studie en om 07.25 u was er een kerkdienst, een mis. Ontbijt om 08.10 u waarna we diverse schoonmaakklusjes moesten doen. Om 09.00 u begon de school en tussen de middag was er de lunch. Daarna weer naar school, een eigen school, en dat duurde tot 16.40 u. Van 17.00 u tot 19.00 u was er weer studie met een korte pauze. Om 19.00 u was er het avondeten. Daarna een poosje recreatie en om 20.45 u was er een avondgebed in de kerk en daarna weer naar bed.
Hoe anders is alles tegenwoordig. In mijn tweede of derde jaar kwam er een televisie, de paters beslisten waar je naar mocht kijken.
Het zal in het tweede jaar geweest zijn dat ik ben misbruikt door pater Strik, Jozef Strik. Ik kan mij dit misbruik glashelder voor de geest halen terwijl andere dingen vervaagd of vergeten zijn. Preciese datum weet ik niet meer, het gebeurde meerdere malen. Wat er precies gebeurde ga ik nu niet op in. Dat is ook niet belangrijk, wel belangrijk is wat een ramp het later blijkt te zijn. De volle omvang daarvan zou bij mij pas begin oktober 2010 naar buiten komen.
s Avonds had er altijd een pater dienst op de slaapzaal. De een liep gewoon door de gangen, de ander schoof overal het gordijn aan de kant. Om te zien of je er wel was ? Ik weet het niet. Soms kwam er een binnen en gaf je een aai over het hoofd of een kus. Biechten moesten we ook, verplicht. Ik meen eens per twee weken. Je had dan niets misdaan dus je verzon maar wat. Dat stelde eigenlijk niet zoveel voor. Ik neem aan dat het biechten van pater Strik niet helemaal naar waarheid was. Later kreeg ik veel hoofdpijn, enige jaren. Een medische oorzaak is hier nooit voor gevonden.
Van een fatsoenlijke opleiding is nooit iets terecht gekomen. In Weert kregen we bijvoorbeeld pas Duits in de derde klas, in Zwolle meteen in klas een. Dat is niet in te halen, dus het werd niets. Uiteindelijk nog wel een mulo diploma gehaald.
Het werd ineens 2010.
Misbruik vroeger in de rk kerk werd dagelijks nieuws en op de een of andere manier las ik er alles over wat er maar voorhanden was. Soms moest ik daar bij huilen, vooral als ik las over verwoestte levens en de vele zelfmoorden die plaatsvonden. Het was nog te harden.
Tot begin oktober Voor de derde of vierde keer las ik eenzelfde verhaal. Het drong tot me door dat deze jongen, die op een ander internaat in Weert zat, door dezelfde pater Strik misbruikt was. Vanaf dat moment vloog de stop van de fles en deze stop is nu onvindbaar, weg, kwijt. Mijn leven veranderde in een ramp en is dat tot op de dag van vandaag, 10 januari 2011. Het was niet meer te stuiten. Huilen, huilen en huilen. Verdriet, verdriet en nog meer verdriet.
Binnen de kortste keren kon ik het niet meer binnenhouden en heb het voor het eerst na ruim veertig jaar verteld, uitgesnikt bij Jannie. Jannie steunt me waar ze kan en dat is niet altijd eenvoudig
Ik kon niet anders dan zoveel mogelijk hulp zoeken. Dominee D gebeld en daar een goed gesprek mee gehad. Huisarts gebeld, hij had aan twee woorden genoeg en stuurde me door naar het Riagg. Daar heb ik gelukkig geen wachttijd gehad en inmiddels ben ik er al een aantal keren geweest. Helpt het ? Ik weet het niet. Met diverse mensen gesproken die ik goed ken. Iedereen is heel aardig en meelevend maar het blijkt dat ik toch het meeste zelf moet doen en dat lukt nog niet echt. Eerst was ik het helemaal niet van plan maar op een avond heb ik de paters gebeld. Pater D pakte aan en schrok. Na een poosje zei hij dat hij maar toevallig door de gang liep en de telefoon oppakte.
Een andere pater. Pater F. Een lang gesprek aan de telefoon gehad en ongeveer een maand later, in november, kwam hij me opzoeken. Later zei hij dat hij met lood in de schoenen naar me toe was gegaan. Een goed en emotioneel gesprek gehad met F, het is gewoon je en jij. F belt nog regelmatig, eens per twee weken. Hij hoopt dan te horen dat het goed met me gaat, dat heeft hij nog niet gehoord en dat duurt nog wel een poosje.
Deze pater Strik heeft voor zover bekend vijf slachtoffers gemaakt. Het is aannemelijk dat het er (veel) meer zijn. Op dit moment probeer ik in contact te komen met lotgenoten. Via Bert Smeets heb ik er al een paar gesproken maar dezen waren van een andere school. In december heb ik me aangemeld bij Deetman en kreeg een standaard mailtje terug. Hetzelfde bij Hulp en Recht waarbij ik een aantal gesprekken met een hulpverlener heb gehad, telefonisch. Deze Jos belt later weer terug. Met F afgesproken dat ik daar een keer heen ga, in Gennep. Dan rijden we samen naar het seminarie in Weert. Het staat er nog.
Wekelijks ga ik naar de kerk, een PKN kerk. God, mag ik mijn leven terug ?
Gerard
