De afgelopen weken ben ik voornamelijk bezig mijn fysieke en cognitieve skills te verbeteren. Dank zij de deskundige en vriendelijke hulp van tal van therapeuten op Adelante (Hoensbroek/ Heerlen) schiet het eindelijk op. In het begin van mijn crash was ik tal van herinneringen kwijt. Zoals het feit dat mijn zoon Ramon getrouwd was met Jody. Ik wist dat hij een vriendin had en zelfs dat zij Jody heet maar ik was verbaasd over het huwelijk waar ik ogenschijnlijk niets meer van wist. Een gevolg van zuurstofgebrek in de eerste minuten van de hartstilstand. Nu heeft Ramon me een detail verteld van het huwelijk op Chateau Neerkanne, niet ver van waar ik woon en alles kwam terug in de zelfde snelheid als het verdwenen was.
Nu is het leven kleiner geworden, dichter bij mezelf met voornamelijk therapieën, een dagindeling waar je van de ene afdeling naar de ander holt voor cognitieve test, loopbanden, fitness en wordt je in de gaten gehouden in de keuken door Veerle (een schatje) en wordt er gekeken of je al in staat bent tot veilig koken. Noodzakelijk voor vrijgezellen types als ik die zes dingen tegelijk willen doen. Op vaste tijden loopt de kantine vol, een tafel voor de meeste rolstoel patiënten en de ander voor de gevorderden die niet lang zullen blijven. ’s Avonds trekt iedereen zich terug op hun kamer, gaat vanzelf want iedereen is moe en wil TV kijken ook al is er geen ruk op. Ik kijk uit naar de weekends, terug naar een ‘normaal’ leven om in de stad te zijn of door het park te dwalen, bokken die recht op staand uit de bomen eten, krijsende pauwen en herten met hun neuzen in het gras. Normaal leven als je het gewend bent om inkom studenten maf verkleed tegemoet te komen of een andere groep studenten allemaal gebogen over hun iPhone. Je vraagt je af hoe zijn contact moeten maken met toekomstige vrienden dan wel vriendinnen.
Zo’n revalidatie opname voelt als een geëngageerd huwelijk. Je voelt je liefdeloos maar al gaande krijg je meer waardering voor het personeel dat af en toe behandelt wordt als loopeenden maar goed sommige regels zijn kinderachtig en natuurlijk ben je niet thuis waar je voor de TV je avondeten nuttigt. Het goede nieuws is dat ik 27 Juli ontslagen wordt, going home….na 17 mei de dag van de crash en zonder de hulp van mijn vrienden had ik het niet gered…dank Ramon, Jody voor de geweldige hulp, Jesse de Haas die me iedere dag bezoekt; Judith (van Egten) die de was doet, Nop immer op de achtergrond maar stond volledig klaar om me te steunen, dan Judith die van Mats en Sebastiaan, Paul mijn broer en Ramon / Jody aan mijn coma bed, Marie-José-André, buurman Jim die op mijn katje past, bestuur MCU Corrie en Leo, Willem en Anita, de hopjes van Aniek, Jo Linssen op de fiets naar Adelante, Ed op zijn motor, Remy, André Koppen en zijn vrouw, Paul Bogers, dank aan het personeel, therapeuten Adelante en kaarten van minister van der Steur, Micha de Winter, dhr. Deetman, Willy Langeland (voorzitter adviesraad), kardinaal Eijk, Wil de Jong (incluis vijf cd’s van Buddy Guy) tekeningen van de kinderen van Judith Joep en Coco, het halve weekend met Esther, het toekomstige weekend met Patty alle FB reacties, e-mails mijn dank is verpletterend…en weet u wat bizar is…..ik leef!