Bij ons zijn verhalen binnen gekomen waar de kennis die priesters in de biechtstoel opdeden, gebruikten om hun macht te vergroten. Vervolgens werd misbruik van deze kennis / persoonlijke informatie gemaakt. Soms ging het verder dan een reprimande, soms werden kinderen gechanteerd en later zelfs seksueel misbruikt. U denkt in Amerika? Nee, hoor in onze warme provincie gebeurde het regelmatig, en lang geleden op ons Bleijeheide internaat wist de minder-broeder / pater ofm2 in het Deetman boek, door de biecht van misbruik door andere broeders maar hij ondernam niets. Waarom niet, omdat hij zelf deel uitmaakte van deze omerta, dit zijn zelf gemaakte regels om dingen te verzwijgen: kortom de biecht was het perfecte ‘Stasi’ instrument om mensen te compromiteren.
De mechanismen die ontstaan in zo’n organisatie, zijn heel zichtbaar in het kloosterleven. Ik heb zowel bij nonnen als broeders gezeten. Ik heb er niet om gevraagd om dit kloosterleven te ondergaan, te belijden of te bezingen. Maar geleidelijk word je ondergedompeld in deze schimmige, mystieke wereld waar mannen in bruine rokken paraderen die ze met moeite mee torsen. Ze zingen prachtige Gregoriaanse stukken en kijken strak vooruit, maar werpen speelse blikken op jongetjes en misdienaars. Je voelt en ruikt deze mannen en het klopt niet met de geest van zuiverheid die ze jouw als kind voorspiegelen. Het begint al bij de geboorte waar de erfzonde op je kale hoofd, je prille hersens werd gesprankeld. Deze brainwash was bereid je iedere dag onder te dompelen in een ontketende onechtheid en levenswaan op het internaat. Als je probeerde in verzet te komen is het erop of eronder, de erfzonde als eeuwige oerlast. Je wordt overgoten met angst, met een list en suggestie dat er ‘iets’ fout met je is. De biecht kende dit aangeboorde schuldcomplex, en oh wee als je niets stouts kon bedenken dan voelde je je helemaal schuldig. Soms zat ik achter dat gordijntje en dan zweeg ik. De pater der minder-broeders keek dan onderzoekend of er nog iets uit mijn pril tiener mondje kwam. ‘Ik weet niks’, stamelde ik dan gespannen. ‘Niet dat ik altijd braaf ben, maar nu schiet me niks te binnen’! Dan riep de pater: ‘je kunt je toch wel iets herinneren’! ‘Nee, pater nu niet’ en je verzon wat om zo snel mogelijk dat vreselijke hok uit te sprinten. ‘Ik haat uw dreigementen pater’, ach had ik dat toen maar kunnen zeggen. En…….
‘En is het wel goed dat de ziekenbroeder altijd je ballen wilt testen voor een mogelijke liesbreuk…pater’? 
Klooster komt van claustrum (afgesloten ruimte) claustrofobie komt van claudere, en dat betekent sluiten. Bekend verschijnsel bij bisschoppen en priesters.
Leerling tegen pater:
“Waarom staat er OFM achter uw naam?”
Pater tegen leerling:
“Ohne Feine Manieren.”
“Binnen de kerk heeft biechten voor gelovigen altijd een ontzettend belangrijke functie vervuld. Het sacrament van boete en verzoening, gebaseerd op wat Christus op de dag van zijn verrijzenis volgens Johannes heeft gezegd: ‘Wier zonden gij vergeeft, hun zijn ze vergeven, wier zonden gij niet vergeeft, hun zijn ze niet vergeven.’ (Joh. 20, 23) dat de dader zo goed kent, is voor de zonden die hij beging niet weggelegd. Het slachtoffer van Bisschop Roger Vangheluwe bijvoorbeeld wil en kan zijn dader niet vergeven, spreekt ook geen penitentie uit waardoor de zonden van de bisschop geen absolutie krijgen, en daar kan de bisschop niet mee leven. Hij had waarschijnlijk gehoopt dat het systeem van de biecht, van zijn gesprekken met het slachtoffer en zijn verzoek om vergeving, op dezelfde eenvoudige manier zou verlopen als de biechten die hij zelf van anderen heeft afgenomen.
Zat pedobisschop Roger Vangheluwe ooit zelf in de biechtstoel en maakte hij van het sacrament van de biecht en het biechtgeheim gebruik om van een collega-priester de absolutie te krijgen voor zijn zware zonden? Onmogelijk is het niet, onvoldoende blijkbaar wel.
We neigen inderdaad te vergeten dat de biecht een dubbel doel nastreeft: ook voor de biechtpriester in een parochie, binnen een katholieke school, college of internaat. Hoewel de biecht verondersteld is geheim te zijn, verkrijgt de biechtvader, of hij die aan het hoofd staat van een parochie dan wel les geeft in een school, informatie over het morele gedrag van zijn schapen. Biechten is direct en onvoorwaardelijk je ziel blootleggen, en er eigenlijk onrechtstreeks voor zorgen dat de kerkelijke autoriteiten op de hoogte worden gesteld van de soms meest intieme informatie die een christen bezit. Ik ken geen andere organisatie of instelling, privaat of publiek, die door een systeem van penitentie dat leidt naar absolutie, over zoveel kennis, en dus macht, over zijn of haar aanhangers of inwoners beschikt. Vertel me wat je hebt misdaan, ik vergeef het je in naam van God, ik vertel het niemand verder, en het leven gaat door. Daardoor krijgt het sacrament iets perfide. En als dan ook nog een tot diaken gewijd gelovige blijkt lid te zijn van de staatsveiligheid, krijgt de biecht zelfs iets pervers.”
Uit “Morgen is van mij, een antwoord op seksueel misbruik in de kerk.” (2010)
Roel Verschueren