Geweld
In vele vormen komt dat voor in onze samenleving.
Heel verdrietig en traumatisch als je op een geweldadige manier beroofd of mishandeld wordt. Blijvend verdriet en gemis brengt het bij ouders van kinderen die door geweld om het leven zijn gebracht , angst blijft je je hele leven bij als je geconfronteerd bent geweest met een geweldsdelict, zeker als het tot gevolg heeft gehad om een dierbaar persoon te moeten missen. Wij kennen de verhalen en het verdriet. Angst,wantrouwen en verdriet gaan het leven dan (denk ik) en maken je een kwetsbare mens. Wij allen komen niet zonder kleerscheuren door het leven heen. De een met wat meer scheuren als de ander, maar door het lijden aan het leven worden wij kwetsbare mensen.
Mijn vriendin Lucy is nooit uit mijn gedachten, zij die door een cliënt van de Mesdagkliniek (TBS kliniek) misbruikt en vermoord, is door een zieke man die door een onjuiste inschatting van de leiding , op die avond alleen op pad mocht en Lucy tegenkwam. Wat traumatisch voor de nabestaanden!!. En wat ik nooit vergeet de glimlach op het gezicht van de toenmalige directeur van de kliniek die verklaarde”ja, het kan gebeuren, haar ouders en familie hebben pech gehad”op de TV. Het kan gebeuren dat zo iemand door een inschattingsfout alleen er op uit is gegaan was zijn argument. Dat vergeet ik nooit. Hoe traumatisch is het niet als je als volwassenen, als ouders, als naasten dat overkomt.
Wij kennen de verhalen en wij horen de uitspraken van rechters die recht spreken, recht kunnen spreken in die gevallen waar de daders opgepakt zijn en veroordeeld kunnen worden. Hoe velen lopen er nog rond die “ermee”doorleven en nooit opgepakt zijn.
Waarom maakt het mij elke keer weer boos als slachtoffers van seksueel geweld , gepleegd door fraters en paters en priesters binnen de katholieke kerk , hun verhaal doen en daarna door de molen moeten van onbegrip, ontkenning en wantrouwen.
Dankzij enkelen die de media hebben gezocht en gevonden om hun verhaal te vertellen van de mishandeling, zijn er velen gevolgd die eindelijk hun mond hebben opengedaan en in hun kwetsbaarheid de waarheid vertellen.
De manier waarop het kerkelijk gezag en mensen binnen de kerkgemeenschap daar op hebben gereageerd en nog steeds reageren vind ik mens-onwaardig.
Als iemand eindelijk na 30- 40 jaar met zijn of haar verhaal naar buiten komt en dan op een muur van wantrouwen en ontkenning stuit, zijn ze bijna gedoemd om maar toch de mond dicht te houden en opnieuw in stilzwijgen te vervallen.
Het doet namelijk zo erg veel pijn als jouw verhaal gebagatelliseerd wordt en gezegd wordt door vele van de kerkelijke macht”ze beweren”
Let maar op, het wordt veel gezegd, waarom zeggen ze niet “hij of zij zegt”………..Steeds maar weer proberen de machthebbers van de kerk , wereldwijd, het af te wentelen door te zeggen, ergens anders gebeurd het ook en velen waren te goede trouw.
Als ik nu een meisje van 11 jaar zie en ik denk terug aan wat mij overkwam ( nu 56 jaar geleden) in het stikken donker van de slaapkamer met een oude man ………..geloof ik het ook bijna niet. Dat kan toch niet waar zijn. Ik had geen flauw benul wat seksualiteit was, laat staan seksueel misbruik. Ik weet wel dat ik op de vlucht wilde en wist niet waarheen en heel veel huilde. Ik was ver weg van huis.
Wat doet het met een mens in zijn verdere leven. Heel veel .
Hoe zou mijn leven gelopen heben als dat niet was gebeurd? Ik kan alleen voor mijzelf spreken , maar kan mij heel goed voorstellen hoe het is voor de vele vele, slachtoffers van seksueel geweld. Pas 30 jaar later kon ik er over praten in een veilige therapeutische omgeving. Het blijft confronterend er over te praten en te schrijven. Ik voel mij heel erg kwetsbaar daarin, bang dat ze het afkeuren. Het heeft een blijvende psychische schade aangebracht In de ( seksuele ) opvoeding van de kinderen, in mij eigen ontwikkeling van seksualiteit. Het blijft voor mij afstandelijk en terughoudend.
Wat doet het met je?!.
Als je dan, vele jaren later, ook nog binnen een priesterrelatie ervaart dat jij diegene bent die problemen maakt, jij diegene bent die veel toelaat, en altijd volgens de priester/partner op de verkeerde weg zat, ten kosten van mijn kinderen die steeds plaats moesten maken , dan is leven met verleden wel erg zwaar. Ik ben mij al gauw een slachtoffer gaan voelen. Steeds zocht ik, binnen die priesterrelatie wegen naar een open liefdevolle houding. Ik werd steeds meer in het nauw gedreven en uiteindelijk kon ik niet anders dan een andere weg in te slaan. Deze priester had al langer een andere relatie er naast. Wat heel kwetsend is geweest is zijn ontkenning van onze seksuele relatie en dat te verkondigen aan iedereen binnen onze gemeenschap. Zo vernederend, ik voelde mij seksueel misbruikt. Dank zij hulp , onder andere van een lieve therapeut van Hulp en Recht, mijn kinderen en vrienden heb ik het kunnen plaatsen. Een kras op mijn ziel als toetje , de mensen van de kerkgemeenschap wilden het er niet meer over hebben en accepteerden zijn nieuwe relatie. Gelukkig beheerst het mijn leven al lang niet meer maar….
Wat maakt mij nu steeds zo boos, elke keer weer.
En waarom sluit ik mijn ogen niet en ga ik toch elke keer de confrontatie aan? Wonden helen maar soms zijn de wonden zo diep geweest dat ze blijvende lidtekens achterlaten die steeds weer pijn doen in bepaalde situatie. De psychische pijn die komt door de kras op je ziel die je opgelopen hebt, als klein kind en later als volwassen vrouw die steeds op zoek is geweest naar tederheid en aandacht. De tederheid en de aandacht die een kind zo nodig heeft en die op zeer brute wijze kapot is gemaakt door een oude man en later in haar kwetsbaarheid zich heeft laten inpalmen door een priester.
Zo ook met die vele kleine jongens op de internaten in een tijd dat het gezag “zegen”vierde en het kind niets kon inbrengen en heel veel verdriet veroorzaakte, heel veel kapot heeft gemaakt bij het jonge kind. Heel verontwaardigd ben ik dan dat al die paters en zeer eerwaarden die dat met die kleine jongetjes hebben gedaan, die wisten heel goed dat fout waren, tijdens deze sessies zagen ze aan de jongetjes dat zij heel veel kapot aan het maken waren. Zij de daders, die daarna het lef hadden om te blijven preken over liefde en rechtvaardigheid zelfs als bisschop. Hoe durven ze. En ook diegene die de daders indertijd beschermd hebben, daders overgeplaatst hebben waar nodig, die wisten heel goed dat er mensenkinderen waren die beschadigd verder door het leven moesten gaan. Het kwetsbare kind achterlatend , dat zij psychisch op een zeer brute manier hebben beschadig.
Wat doet dat met de slachtoffers?
Als de mensen van het kerkelijk gezag zich eens over die vraag zouden buigen dan zouden ze met meer respect reageren en mensen direct uit hun ambt zetten, om alsnog te straffen voor het leed wat ze bewust heben aangedaan. Hoeveel zijn er niet die hun hele leven lang er last van hebben gehad en nog er mee worstelen? Hoe zou hun leven er uit hebben gezien als dit niet was gebeurd in hun jonge leven? Wat doet dat met mensen binnen de kerk? Ik merk, ook vandaag weer, dat de mensen uit de kerkgemeenschap, het gauw willen vergeten en het er niet meer over willen hebben, er niet mee om kunnen gaan. Bang om hun kerk in een kwaad daglicht te zetten. Bang voor verlies. Vanmorgen in de kerk na de viering, hoorde ik ook weer over Bert van Balkom: “Och, hij kan er toch niets aan doen”! Ik heb gezwegen, een dialoog was niet mogelijk. Het maakt mij boos. Het wordt weer in een gunstig daglicht gezet ten gunste van de dader terwijl er twee veroordelingen zijn geweest door deze pater B, dus minimaal twee kinderen beschadigd. Mijn boosheid komt telkens naar boven en ik denk dat er verdriet achter zit. Niet gehoord worden? Niet geloofd worden? Niet meer in jezelf geloven?
Psychisch blijft het steeds een geworstel om steeds de keuze te maken “mijn mond open te doen ten gunsten van de rechtvaardigheid “of “ maar te zwijgen en het hypocriete gedrag te accepteren of te negeren “en mij met andere zaken bezig houden. Als ik kies om te zwijgen voel ik mij schuldig naar de slachtoffers van seksueel geweld binnen de kerk. Wat een geworstel!! Het is bekend dat mensen in de omgeving van kinderen, waarvan het vermoeden is dat ze worden mishandeld, niet durven reageren, bang voor de gevolgen, bang voor de goede naam van de school terwijl ze moeten beseffen dat elke dag dat ze wachten elke dag er een is van mishandeling van het jonge kind. Gelukkig wordt het steeds meer een punt van discussie en wordt actie ondernomen in het parlement om deze mishandelingen te stoppen. De mensen van de kerk zwijgen het liefst tot de bui weer over is en proberen gewoon verder te gaan en te vergeten…………door te gaan met preken over liefde en rechtvaardigheid. Bang voor de goede naam.
Hoe vaak denk ik niet ‘Als de profeet Jezus hier zou rondlopen hoe zou hij reageren?’
Will