In de reeks corruptieaffaires die politiek Zuid-Limburg begin jaren negentig teisterde, zijn tussen de tien en vijftien verdachten de dans ontsprongen doordat het justitieel onderzoek naar hun praktijken plotseling werd stopgezet. Dat stellen twee oud-rechercheurs van de fiscale opsporingsdienst FIOD in het tv-programma ‘Andere Tijden’ dat zondagavond wordt uitgezonden.
Buiten het feit dat Limburgers geleerd wordt om zich snel te onderwerpen, op internaat braaf hun boterhammetje te eten, in de rij hun gebed te doen, gewetenloos in de hiërarchie ondergedompeld te worden, is het typisch dat het landelijke en vooral Limburgse nieuws bol staat van de Hoes kus. Onze burgemeester piekt niet alleen in de gay-scène maar loopt vrolijk mee in de Heiligdomsvaart waar het RKK geloof homoseksuelen verbied te huwen binnen haar oude poorten. Een kus tijdens de Heiligdomsvaart zou pas eerlijk zijn geweest, nu is het een Judas kus en likt Onno alles af wat zijn ego en positie bestendigd. Het is beter om vanavond naar belangrijke zaken te kijken in -Andere tijden- zondag 15 dec. 21.20 uur, Ned. 2 over Limburgse corruptie affaires. Deze affaires betrof niet alleen de bouw, grind of projectondernemers die met verschillende politici leuke management dingen bedachten maar het strekte zich ook uit naar de media, aldus schreef Joep Dohmen in zijn boek de Vriendenrepubliek:
‘Niet alleen tussen ondernemers en politici was in Zuid-Limburg sprake van een vergaande belangenverstrengeling. Ook de journalistiek heeft zich pas recent ontworsteld aan kerk en gezag. Eind jaren zestig, meldt Dohmen, ondertekenden Limburgse journalisten bij hun aanstelling nog een verklaring dat ze de richtlijnen van de r.k. kerk 
zouden volgen en politiek in de pas zouden lopen met de hoofdredactie. In de jaren zeventig schreven twee verslaggevers van De Nieuwe Limburger toespraken van Maastrichtse gemeenteraadsleden. Na de raadsvergadering deden ze er in hun krant verslag van. En nog in 1986 werd de verkiezingskrant van het CDA-Limburg in elkaar gestoken door fotografen en journalisten van beide Zuid-Limburgse kranten.
En het ging nog verder. Dohmen verhaalt van een regioverslaggever van De Limburger die in de jaren zeventig met een projectontwikkelaar een bordeel bezocht – op kosten van de ondernemer. Een andere journalist kreeg gratis kozijnen voor zijn woning en schreef een positief verhaal over de kozijnenfabrikant. Weer anderen kregen een gratis schilderbeurt voor hun huis of een goede hypotheek. Het was bekend en er werd wat over gelachen op de redactie. Echt afgekeurd werd het niet.
Geen wonder dat politiek Limburg niet wist wat het overkwam toen in artikelen in De Limburger werd verhaald van frauduleuze praktijken, omkopingen en corruptie en niet geschroomd werd man en paard te noemen. De kritiek richtte zich op de schade die de politiek opliep door de artikelen, niet op degenen die de fraude hadden gepleegd. “Veel van wat journalisten hebben geschreven, had de reuk van Limburgs masochisme en bewuste nestbevuiling,” ventileerde de voorzitter van de Limburgse Werkgeversvereniging in het blad Limburgs Management’. (einde quote Joep Dohmen).
Ik heb met het maken van de LP Pop Against Pope (1985) dezelfde ervaring, de media (behalve de VPRO) wilden er geen aandacht aan besteden, en provinciale politici liepen voorbij aan mijn toko toen ik de LP Pop Against Pope presenteerde tijdens stichting SPL manifestatie. Arrogante bestuurders die geen enkele kritiek konden verdragen, journalisten die braaf aan de gulzige hand liepen van de bestuurders. Alles wat anders denkt werd en wordt gemarginaliseerd en deze -continuing story- blijf doorgaan tot op de dag van vandaag, je moet wel een vriendje zijn, een Limburgs vriendje…anders…doe je niet mee.
Het wordt nu duidelijk waarom journalisten bewust zwegen. Ik ben daar ruim twee jaar geleden een directe confrontatie over aangegaan op radio L1. Die ontkenden dat er een zwijgcultuur bestond. Na de uitzending zei de interviewer ‘dat hij opdracht had gekregen om mijn documentaire ‘Tussen Kathmandu en Bleijerheide‘ uit 2006 dood te zwijgen. Opdracht van de redactie. Onlangs werd ik uitgenodigd voor interview over een andere, wederom spraakmakende documentaire ‘Fishing for Amber‘.
In de ‘Rode Stoelen’ het programma van George Vogelaar die deze regionale talk-show maakt voor TV Maastricht en L1, mocht ik opdraven met nog drie andere gasten. Echter pas de laatste vijf minuten kwam ‘Fishing for Amber‘ aan bod over boycot expositie Rusland, veranderende man / vrouw verhoudingen met als leidmotief de schilderijen van kunstenares Amber de Lange. Ik hoorde buiten de uitzending dat ze slechts marginaal aandacht wilden besteden aan mijn documentaire anders zou ik hun weer betichten van censuur, boycot in het vrije westen. George Vogelaar riep me later nog na, toen ik hem in de stad tegen kwam op de fiets, dat in de NRC een artikel had gestaan over de hegemonie en dominantie van het mannelijke principe in de Russische cultuur (waar we uitgebreid bij stilstaan in de docu ‘Fishing for Amber’), en zo de Nederland-Rusland verhoudingen in een ander perspectief wilden laten zien. In de ‘Rode stoelen’ kwam het allemaal niet aan bod, deze rode stoelen journalistiek zijn grijze aftreksels van angst en onderdanigheid, de vrije Limburgse media met hun eigenbelangen blijven in het kringetje van vriendjespolitiek en achterklap steken, recent ontworsteld???? Doe maar vier vraagtekens!