In Hooghees, doorgangshuis voor ongehuwde moeders te Heerlen werden tussen 1948-1968 betreffende ‘gevallen meisjes ofwel ongehuwde moeders’, ruim 960 baby’s gescheiden van hun gevallen moeder. Het aantal ligt waarschijnlijk hoger omdat zwangere meisjes / vrouwen uit het buitenland naar andere landen zoals Nederland, hun anonieme toevlucht konden nemen. Zoals de Oostenrijkse schrijver Thomas Bernard die in vroedvrouwen school Heerlen geboren werd. Uit het prachtige boekwerk 100 jaar Moederschapzorg in Limburg staan enkele opmerkelijke citaten. Voor de actualiteit betreffende kinderen met het down-syndroom.
Moeder-overste (1963-1964) Leontine herrinert zich: “de meisjes van het doorgangshuis zaten alsmaar te breien maar de kleertjes waren niet voor voor hun eigen baby, ze deden immers afstand. De kleertjes gingen naar ‘t Zonnehuis’ in Heerlen, het tehuis voor gehandicapte kinderen van ongehuwde moeders, omdat zij niet geadopteerd zouden worden”. Einde citaat.
De down kindjes wilden blijkbaar niemand en in een zo’n onschuldige, katholieke opmerking schuilt de ware toestand achter het drama van de afstandsbaby’s. Doe nog iets goeds voor andere kinderen die het veel slechter hebben en die niemand wil.
Ook een citaat uit een gedenkschrift uit die tijd: ‘in het verleden waren er veel ongehuwde moeders die nooit konden beslissen. Ze konden of wilden het kind niet meenemen, maar er ook geen afstand van doen. Het kind bleef dan maar eindeloos in de inrichting. Einde citaat.
Het pijnlijke drama van het niet kunnen of willen beslissen moet vrouwen die dit hebben meegemaakt tot op de dag van vandaag door merg en been gaan. Doch is het wezenlijk dat deze ‘afstandsbaby’s’ hun ware identiteit, hun werkelijk DNA terugkrijgen. De rol van de katholieke instellingen moet onderzocht. Wie er betrokken waren bij de gang van zaken?
Het F.I.O.M.
Raad voor kinderbescherming
kindertehuizen
reclassering
kinderpolitie
sociale werksters
rectoren van tehuizen
Nog in 1974 werd in een KRO programma geconstateerd dat de ongehuwde moeder niet werd geaccepteerd. Laat staan de eerste weken van de hulpeloze baby’s die meer als objecten dan als mensjes werden gezien. Achtergelaten in een donkere kamer gaan de gordijntjes dicht. De baby’s zien er slecht uit en reageren nergens op. De kleintjes komen nooit buiten. Een naam mochten de ongehuwde moeders de baby’s niet geven wanneer die afstand wilde doen, ook niet vasthouden! De naam werd door moeder overste gegeven . Er waren veel Liesbethjes en Bernardjes bij; onze prins was alom aanwezig.
En is dat alles gebeurt kort na de bevrijding van de Duitsers.
Je zou toch denken, dat de mensen destijds in Nederland iets uit de gevolgen van de “Dritte Reich” dictatuur geleerd hadden!
Het zijn en blijven misdaden tegen de rechten van de mens. Er kan met recht van van een kindermisbruik-holocaust gesproken worden.
@Bert: Thomas Bernhard behoort tot mijn lievelings-schrijvers, jammer dat hij overleden is. Ik wist dat hij in Heerlen geboren was, maar die omstandigheden kende ik niet! Hoe heb je dat achterhaald?
Groetjes,
Jo