Van Franciscanen internaat naar San Francisco

Belangrijke zaken speelden zich af in Rome het afgelopen weekend, met veel nieuwe rode hoedjes en een opperbeste, religieuze verstandhouding tussen de geloofsmannen. De laatste stuiptrekkingen van een kerk die van volks naar keuze gaat, kan uiteraard niet anders dan voor zichzelf kiezen. Wie doet het niet uiteindelijk, kiezen voor zichzelf…er zijn mooie dingen aan het kloosterleven (de stilte, de gregoriaanse gezangen, contemplatie) maar ook de kroeg is een fijne verworvenheid van de secularisatie, en rock and roll niet te vergeten. Ik was geloof ik nog geen maand van internaat en was gelijk helemaal into rock and roll. Wat een opwinding en uitvinding, elektrische gitaren, drumstellen het enige stel waarmee ik voor altijd verkering wilde, allemaal ongekende trillingen die een  magnetisch veld veroorzaakten dat natuurkundig niet bewezen hoefde te worden. The Beatles, the Rolling Stones, Bob Dylan, ik dacht dat ik gek werd, zoveel scherpte, beleving, vrijheid. Die vrijheid die je kon inademen, lijfelijk voelen, deze vrijheid bewerkstelligde een echt gevoel van leven waar ik als kind al van droomde, zoog mij op. Niets kon mij tegenhouden, niets kon mij afhouden van deze nieuwe stroming waar ik bij wilde horen. Lang haar, rare broeken, gekleurde hemden, laarsjes, een cape, of desnoods de bontjas van mijn moeder jatten. De stroming die mij liet meegaan, mee dansen, mee denken, mee muziek maken, participeren liet mij iets zien, ver van alle katholieke repressie waar je vanaf je geboorte in wordt ondergedompeld. De tegenstelling tussen internaat en de nieuwe tijd kon niet groter zijn, en tijdens Sgt Peppers Lonely hearts club band ergens in 1967, kreeg ik een verschrikkelijke oprisping om terug te gaan naar Bleijerheide, het pedo internaat. Het was zes kilometer fietsen en in die tijd fietste ik makkelijk de Cauberg op en af, en terug. Mijn snel opkomende woede dwong me over de muren te gaan schreeuwen, om al die jongens wakker te schudden, te roepen dat zij zich massaal moesten verzetten, een rel moesten schoppen, de slaapzalen in brand fikken, en midden op het schoolplein die bruine stinkende Franciscanen pij met koord en al verscheuren. De bel die alleen gebruikt mocht worden door de broeders zou vakkundig gesloopt worden, rammelend op de keiharde stenen breken. De bel zou verstommen, wij zouden de macht voelen, de vrijheid die in de maatschappij gaande was, en die wereldwijd vooruit snelde, zou ook over de muren van dit godvergeten internaat heen spoelen. Maar dan….alsof een zwarte prop in mijn mond zich vast klemde, een brok in mijn keel mijn strot in werd terug getrokken, een misselijk opkomend braaksel proefde ik achter in mijn keel verzuren, brandend als gif dat geen slang zou willen treffen. Een kramp trok door mijn hele lichaam, en gelukkig hoefde ik maar een plaatje op te zetten, rock and roll duwde me op mijn beide benen…ik moest dansen, vergeten, ontspannen dat vrolijke lijf vol pret bubbels van ’s ochtend tot ’s avonds hield me intens en liefdevol gezelschap. Nee, geen broeders in mijn leven. Mijn nieuw leven, it’s my life and I do what I want (the Animals) kende geen Goden verdoemenissen. Bovendien zou ik deze rare oprisping met twintig jaar cel moeten bekopen, dan was ik mijn jeugd, mijn rol in de rock and roll kwijt. Ik zou van het Franciscaner internaat naar de hippies op Haight-Ashburry in San Francisco niet overleven! Laat Servatius maar zelf stikken in zijn gebeden, en al die andere geweld bastaarden zoals Alphons….spijt dat ik me toen zo heb moeten inhouden…heb ik nog wel eens. Mijn schuld…mea culpa.

,,De nieuwe waardigheid is aan u verleend om waardering te tonen voor het loyale werk dat u heeft uitgevoerd in de wijngaard van de Heer”, zei Benedictus. De paus stelde dat de nieuwe kardinalen door hun benoeming nieuwe en nog belangrijkere religieuze verantwoordelijkheden hebben gekregen.

Dan wordt je een beetje nieuwsgierig welke deze verantwoordelijkheden na 2000 jaar prettig verblijven en uitvoeringen in de wijngaard van de Heer, zullen zijn. Andere wijn, minder wijn, meer excuses, het respect terug krijgen van mensen omdat je organisatie een beetje lek is, (het dak is dat nou gerepareerd) terwijl het van onder leegloopt.

Aan de kerk is de sociale, revolutionaire arbeidsbeweging volledig voorbij gegaan. Marx, Engels en ander gespuis is anti-Christelijk. Lonen hoefden zij het personeel van de Heer niet te betalen dat wordt later in de hemel vereffend. De emancipatie kan de kerk niet aan want dan hadden nonnen beha’s demonstratief moeten weggooien en seksuele vrijheid op de koop toe moeten nemen. Seksualiteit is een oude religieuze obsessie maar meneer pastoor kijkt meer porno dan u en ik, en die andere pastoor die jongetjes oppikte in het homo-parkje die betaalde gewoon met missiegeld, makkelijk zat. De nieuwe waardigheid hoe krijg je dat recht getrokken in een duivelse wereld, met rode hoedjes? Ik zag kardinaal Wim Eijck buigen voor de Paus, en dacht terug aan drie weken geleden toen ik tegen Wim zei: ‘Wat vind u ervan dat u de baas bent van een criminele organisatie’! Hij dook bijna net zo waardig weg als toen hij het nieuwe hoedje in ontvangst nam…geef ze de beste wijn oh Heer uit uw wijngaard, voer ze dronken de clerici, laat ze transcendentaal, rectaal opstijgen als er heilig verklaard moet worden dan zijn ze paraat, staan te jubelen, zijn ze een schone club. Wim ik kom wel eens een glaasje drinken, de wijngaard behoort ons allen toe.