Auteur: bert

De Klokk is een gesloten, onbetrouwbare organisatie. Kritiek wordt terzijde geschoven. Overleg vindt niet plaats. Mea Culpa wil geen ceremoniële functie ten faveur van de lieve vrede of zich scharen achter een mentaliteit waar uniformiteit de boventoon voert. Kritiek is gezond voor een organisatie, verrijkend en verruimend. Als men de media benadert en spreekt namens de aangesloten organisaties, moeten die wel deelnemen aan overleg, anders is het een gotspe, een bühne-media show off door enkele zelf uitverkorenen Klokkers. Dan het volgende punt.

Als daarbij het argument gebruikt wordt dat men bang is, dat als wij deelnemen aan overleg, er de volgende dag iets terug te vinden is op ons Mea Culpa media blog, heeft men dus een groot wantrouwen. Maar zoals de waard is, zo vertrouwt die zijn gasten, en met wantrouwen kan men nooit een goede organisatie neerzetten.

Dus beraden wij ons op samenwerking…want daar wil men niet echt aan bij de Klokk.

 

In Ballarat’s St Alipius school werd Brother Robert Best veroordeeld tot 14 jaar en negen maanden. Bij de Christian brothers zaten veel leerlingen die zelfmoord hebben gepleegd. Er wordt een nieuw onderzoek gedaan naar nieuwe beschuldigingen die over deze Christian brothers de ronde doen. Een pedofiel nest, zo wordt beweerd waar steeds meer namen opduiken van ander Christian brothers. Niet Anthony Foster, wiens familie bijna vernietigd is door de Katholieke Kerk, gelooft dat er een diepgaand onderzoek zal komen naar de dood van een van zijn dochters. Hij en zijn vrouw Chrissie had drie dochters, van wie er twee werden verkracht door de biseksuele pedofiel Vader Kevin O’Donnell. Een pleegde zelfmoord, een ander heeft een zware hersenbeschadiging opgelopen. Het lijkt op het pedofiele nest Bleijerheide waar 18 broeders Franciscanen geweld gebruikten als seksueel kinderen misbruikten. Het uittesten van kwetsbare kinderen was een onderdeel van de ‘opvoeding’, daarvoor diende de wil gebroken te worden. De Christian brothers hebben een miljoen dollar uitgegeven aan de verdediging van brother Robert Best, tevergeefs.

Dan mijn droom vannacht; ik droomde dat ik in een onbekend blad las dat de brothers Franciscans te Ohio hun bezit hadden verkocht. Ohio is een van de congregaties waarbij de nalatenschap ligt van het internaat te Bleijerheide, van oorsprong een Duitse congregatie. De arme broeders schuiven ons al maanden van het kastje naar de muur en weten niets wanneer je gaat onderzoeken wie nu verantwoordelijk is, en waar de nalatenschap ligt. Nu weten wij inmiddels wel beter, en de laffe ontkenning en verdoezelen van historische achtergronden en archieven is altijd al beleid geweest, daar de arme broeders hun bezit veilig moesten stellen sinds 1866 tijdens Bismarck’s culturkampf. Maar ook wij willen gerechtigheid, waarheid en schadeloosstelling.

NU! Voordat krachten in onze maatschappij bezig zijn de klok terug te draaien. Van Catholica die het principe ‘one man one vote’ niet erkennen tot de scholen die moeten experimenteren met gescheiden lessen voor jongens en meisjes. Die oproep doet voorzitter Wim Kuiper van de Bestuursraad maandag in dagblad Trouw. Zijn er nog mensen die met nieuwe, frisse ideeën komen? Een mensen school in een mensen maatschappij zonder grenzen, zonder scheiding, uitsluiting, segregatie en discriminatie? Deze wereld kunt u ondersteunen!

Eerst even dit…

Zo’n 600 slachtoffers van seksueel misbruik in de Rooms-Katholieke Kerk willen niet samenwerken met Wim Wolters en het nieuwe, niet-kerkelijk meldpunt voor seksueel misbruik dat hij leidt.De Koepel Landelijk Overleg Kerkelijk Kindermisbruik (KLOKK) zei donderdag Wolters te verwijten dat hij nauwelijks ruimte geeft aan de rol van lotgenotengroepen. In KLOKK zijn 12 slachtoffergroepen verenigd; volgens een woordvoerder zijn dat ongeveer 600 slachtoffers.

Mea Culpa zit ook in het koepel ‘overleg’ maar is in deze niet gehoord. Is de top-down hiërarchie ook al hier doorgedrongen? Koepel op?

 

De kerk heeft intussen de euvele moed verzamelt om zich weer eens met het seksualiteits vraagstuk te bemoeien. Geinspireerd door paus Johannes Paules nr 2″ catechese over de menselijke liefde.”

Seksualiteit, lichaam en geest

Bisschop Jean Laffitte waarschuwt tegen al te gespannen gerichtheid op het seksuele aspect. Men loopt het risico dat de diepte en de “mysterie” betrokken zijn in de menselijke en goddelijke liefde.

“Het probleem is, als je alleen richt op seksualiteit kun je je niet méér ontwikkelen dan dat, en zie je niet dat deze schoonheid een geschenk is, gegeven door de Schepper.

Bisschop Laffitte zei dat hoewel het normaal is om te worden aangetrokken door ‘de schoonheid van seksualiteit en de schoonheid van het menselijk lichaam,’ dat hij het niet eens is met de nadruk op “de seksuele fenomeen” zonder de hele perspectief van ‘het mysterie van de schepping, en het mysterie van Gods roeping op de menselijke liefde ‘, zoals onderwezen door paus Johannes Paulus II. Bisschop Laffitte herinnerde eraan dat toen God Adam en Eva uit het niets schiep, kon hij dezelfde methode hebben gebruikt om elke andere persoon in de menselijke geschiedenis te creëren. Maar in plaats van God stelde hij man en vrouw in staat door hun seksualiteit deel te nemen in het creëren van het menselijk leven zelf.

“The Creator wanted the human being to be His own mediator in the action of creation – that’s extraordinary,” he noted. “From that moment, in His providential intention, the man and woman He created would be the mediators through which He would continue to give life.”

Vertaald… “De Schepper heeft de mens Zijn eigen mediator te laten worden in de actie van de schepping – dat uitzonderlijk is,” merkte hij op. “Vanaf dat moment, in Zijn voorzienig en intentie, schiep Hij de mediatoren, waardoor hij leven kon doorgeven.” Hoewel de bisschop Laffitte de intentie prees achter de popularisering van Johannes Paulus II de leer over de menselijke seksualiteit, onderstreepte hij het “risico” van overdracht van een vernauwde visie. Hij benadrukte dat in de hedendaagse wereld, de menselijke liefde en seksualiteit zijn “misvormd” en kerk leringen over het onderwerp moeten worden verspreid als een middel van evangelisatie, toegankelijk voor alle mensen.

 

Toegankelijk voor alle mensen, maar zonder veel woorden zegt de bisschop…let wel gericht op de schepping, anders voldoet hij niet aan een ‘opperste, volledige seksualiteit’! Discrimineert de bisschop hier? Ja, en heeft niet door hoe zijn visie vernauwend werkt en hoe frustrerend zijn uitlatingen zijn. De bisschop heeft alleen niet in de gaten dat mensen zich niet meer laten frustreren en hun seksualiteit beleven op de manier zoals zij hem beleven. Ook als zij niet gericht is op de voortplanting. De kerk moet zelf seksueel worden onderzocht, zo niet gescreend door een speciale commissie, met Goedele als voorzitster natuurlijk.

 

De mediators zullen tussen lichaam en geest de nodige goddelijke correcties moeten toepassen om de duivel niet de kans te geven, zijn kunstje te doen. Althans Johannes Paulus nr 2 heeft ooit verklaard in een toespraak tot Amerikaanse kardinalen dat er in de RK-kerk geen plaats is voor misbruik. Bij een andere gelegenheid werd seksueel misbruik door de kerkvader “het werk van de duivel” genoemd. Nochtans worden priesters pas als zij zich meer dan éénmaal aan misbruik schuldig hebben gemaakt uit hun ambt gezet en aangegeven bij justitie. Deze maatregel geldt dus niet voor priesters die zich slechts éénmaal schuldig hebben gemaakt aan misbruik; er blijven dus vele pedofielen binnen de RK-kerk werkzaam als priester, ondanks voornoemde uitspraken van de paus.

Een keer mag, ook van God en de duivel zwijgt. Toch typeert deze ‘duivelse’ kijk op seksualiteit de infantiliteit van deze kerk. Bovendien moet iemand de schuld krijgen: de duivel. Of hij echt bestaat en zich tegen deze beschuldigingen kan verweren, nee de duivel kan zich niet weren, heeft geen rechten. Dit imaginaire vijandbeeld blijft de kerk propageren maar heeft niet in de gaten dat de maatschappij zich verder ontwikkeld heeft en de kerk zelf volledig stilstaat. En wat Benedictus / Ratzinger betreft, die moeten ze maar arresteren wanneer hij naar Duistland komt

Joseph Ratzinger was aartsbisschop van Munchen-Freising. In het Beierse stadje Bad Tolz stond pastoor Hullerman lange tijd bekend als pedo-seksueel waar met medeweten van toenmalige aartsbisschop Ratzinger pastoor Hullerman sinds 1976 in verschillende gemeentes werkte en steeds opnieuw jongens kon misbruiken. De carriere van Hullerman begint in Essen waar hij sinds 1979 in opspraak raakt. De kerk plaats hem over naar Munchen waar Hullerman van Ratzinger in therapie moet Psychiater Werner Huth ontdekt al snel dat Hullerman niet te behandelen is en waarschuwt meerdere malen het aartsbisdom. Hij, Hullerman was bang voor het verliezen van het priesterschap, een zeer twijfelachtige motivatie aldus psychiater Huth. Hullerman zag zichzelf niet als dader maar als weldoener zoals je vaak ziet bij pedofielen, volgens psychiater Huth. In een ordinariaatsvergadering is deze zaak besproken in het bijzijn van Ratzinger omdat het advies Hullerman niet meer te laten werken in het bijzijn van kinderen, niet opgevolgd werd. Psychiater Huth vermeld nog dat pater Hullerman hem ook voorloog over hoeveel alcohol hij nuttigde of hoeveel seksuele contacten hij had. Ratzinger negeert het advies en zet de pastoor Hullerman aan het werk in Grafing. Als Ratzinger al kardinaal in Rome is wordt Hullerman in 1986 veroordeelt en door het bisdom naar het stadje Garching gestuurd. Vandaaruit komt hij in 2008 naar Bad Tolz zonder dat iemand over het pedo-seksuele gedrag van Hullerman werd geinformeerd. In het stadje Garching werkte Hullerman twintig jaar lang met jongeren. Een van de slachtoffers heeft pas kort geleden aangifte gedaan. Een van de slachtoffers uit Essen werd door het ordinariaat aangepakt na een e-mail waarin het slachtoffer verzocht voor een regeling en excuses en beschuldigd van afpersing. Hullerman kan niet meer in Bad Tolz wonen en ging terug naar bisdom Essen, met pensioen. Het bisdom in Munchen geeft over deze kwestie geen commentaar.

 

Voor mensen die het nog niet weten of gemist hebben maar we zijn zeer actief op Facebook en Twitter. Het gevolg is dat je terecht komt in een molen van tweets en twitter followers die de uiteenlopende producten aanbieden van sprookjesboeken tot champagnehuizen; Pro life campaigners tot easy life coaches, hoe je je bedrijf kan laten groeien tot aartsbisschop Eyck die God voor iedereen in de aanbieding heeft. In het team dat MCU nu vormt proberen we dit medium op te rekken tot een poging mensen te bereiken zonder daarvoor iets terug te verlangen, puur communiceren. Ed, is onze man die de moderne media bestiert, we voeden elkaar als wilde paarden die door een storm trekken. We hebben hetzelfde temperament om de strijd aan te gaan of de wind nu tegen ons inblaast of in de rug waait, we trekken voorwaarts. Dus volg ons ook via twitter en facebook. Het Vaticaan heeft zich ook al gemeld aan de jachtige Twitter poorten van MCU, we hebben Il papa laten weten dat we Petrus hebben weggestuurd, de man mag ook eens iets anders gaan doen, beroepsdeformatie is voor niemand goed. Ook Il Papa hoeft niet altijd dat malle puntmutsje te dragen, met al dat goud. De goudprijs blijft maar stijgen, de morele autoriteit is echter tot een dieptepunt gedaald. De Vaticaan koers heeft die zijn bodem al bereikt? We willen niet vervallen in Vaticanisme (is een morbide vorm van vaginisme; wanneer je ergens graag naar toe wilt en je komt er niet binnen) hoewel het rijk van Christus niet meer in Rome zetelt. We twitteren of via dit blog houden we contact, we proberen niemand te vergeten, we komen in beweging wanneer de tijd ervoor is aangebroken. Watch us, touch us, tweet us, dream us, see you!

 

 

“Het gesprek” op de camping.

 

Verleden week een paar dagen naar Duitsland geweest, na enige omzwervingen kwam ik uit in het werkelijk schitterende zwarte woud waar het zeker goed toeven is. De camping was vol maar omdat ik een klein trekkerstentje had mocht ik deze neerzetten op een open plek tussen de vaste caravans, geweldig wat een gastvrijheid kennen deze mensen. Zoals dat gaat op een camping kom je snel in contact met je omgeving, zo ook met een ouder Duits echtpaar in de caravan net achter mij. Na wat eerste gesprekjes nodigde de oudjes mij uit om wat bij hen te komen drinken, het was reuze gezellig en we hadden het over koetjes en kalfjes. Hoe het kwam weet ik niet maar ineens hadden we het over “de kerk”. Ik vertelde wat Anita in het verleden had meegemaakt en haar was overkomen, de reactie bij de vrouw was enorm, haar ogen gingen wijd open, ze sloeg haar hand voor de mond. Met een brok in haar keel en tranen in haar ogen deed ze haar eigen verhaal, zo maar rolde de ellende eruit ze had vroeger bij de nonnen op school gezeten enfin…Plots greep haar man in, hij had het verhaal van zijn vrouw aangehoord en begon aan zijn nuance, zijn waarheid.

“ Ik ben uit 1933” zei de man “ Vroeger was de vader de geestelijke de leraar(es) de baas, je haalde het niet in je hoofd om tegen te spreken”. De opvoeding die hij genoten had vond hij zo slecht nog niet “ kijk eens naar de huidige jeugd, ongedisciplineerd, ze spuiten met verf op muren en maken dingen kapot” , dat kwam in zijn tijd niet voor zei hij in stellige overtuiging.

Ik dacht aan de nacht van 9 op 10 november 1938, hij moest toen 5 jaar oud zijn geweest, de nazi’s hielden toen hun eerst pogrom tegen de in Duitsand wonende Joden, deze nacht wordt ook wel de kristallnacht genoemd omdat al het glas kapot werd geslagen er vielen 91 doden en een veelvoud aan gewonden. Er werden bovendien rare tekens op ramen en muren geklad.

Willem Bosch

Terwijl de AEX op en neer stuitert als de klokkenluider van de Notre Dame is er crises van London tot Manchester en gaat er zoiets als ‘the all-England game’ football niet door. Dan is het pas echt crises en wij willen meteen het probleem bij de horens vatten waar de rellen vandaan komen, hoe en wat, en met enkele rappe uitspraken: ‘waar zijn de vaders van deze kids, ze missen autoriteit, en natuurlijk het niet kennen van normen en waarden. Ik wil eerst zeggen dat ik het geweldadige gedrag, de vernielingen zeer afkeur, de rellen komen echter niet uit de lucht vallen. De vraag is dat haat die een steeds sterkere onderstroom vormt in onze maatschappij, slecht wordt onderkend door het isolement waarin wij mensen houden. Tussen the Haves and the Have Nots, de global economic machine die medogenloos doordraait, de AEX stuiterbal in de handen van de rijken; de leegte is voor de suburbs en de prijzen zijn te winnen in de zomerparadijzen van de hoge en middenklasse (die werken). No job, no boss is het credo van de streetkids, al generaties!

Er is een steeds groter isolement voor steeds meer mensen ontstaan, de internet lost-highway, de ontkerkelijking, nieuwe gemeenschappen in de voorsteden en wie wil erover weten tot je er zelf in verstrikt raakt; isolement geeft de psychische ontzielde situatie aan die in deze maatschappij al meerdere generaties in haar grip heeft. Bijvoorbeeld, de kerk is een typisch instituut dat zichzelf ontzield heeft door het misbruik daar zij iedereen excommuniceert die niet haar lijn volgt. Misbruikt daarmee haar macht al eeuwen en de liefde waar ergens in de bijbel over gerept wordt, betreft alleen de eigen kudde.

Macht moet gecontroleerd worden, zegt bisschop Gerard de Korte. De rooms-katholieke kerk verspreidt een christelijk humanisme dat staat voor menselijke waardigheid, solidariteit en geweldloosheid. En daarbij, zegt hij, moet de kerk het laten. “We hopen mensen zo te inspireren, maar kunnen niet garanderen dat de achterban er geen extreme standpunten op na houdt. Gelovigen worden ook beïnvloed door andere, minder heldere bronnen.” (citaat uit Trouw)

Maar wie controleert die macht bij de kerk? Niemand komt de heilige poort van het Vaticaan binnen mits je er niet een kusje op de hand van Benedictus komt drukken. Ze hanteren een eigen wetgeving, wie controleert het biecht-informatie-loket van God?

Geweldloosheid daar moet de Korte zijn kop over houden want ik heb drie jaar op een internaat gezeten en geweldloosheid stond niet op het programma, geen enkele dag. Verknipte haat van broeders / paters die kinderen ver van huis en haard, moesten ondergaan. Ijdel gezwets van de Korte met wie ik ooit gesproken heb na de bisschoppen conferentie van het lekkend dak. Is dat de heldere bron, noemt u al die onthullingen een lekkend dak? Alleen de eigen kerk repareren en de solidariteit? Ik voel, en velen met mij, voelen het niet meer. Wie repareert de pijn, de schade, de afgronden van levens waar kinderen / mensen misbruikt zijn? Had toen concreet uw katholiek honing mondje opengedaan over de duistere kant van de kerk. De mishandelden, misbruikten, de geisoleerden..mogen die ‘extreem’ standpunten innemen. Nou christelijk humanisme aan mijn hoela de Korte, onze standpunten zijn wijd en zijd verkondigd in de media, in de twee zwartboeken, en lees dit blog eens, wordt wakker! De kerk met haar misdadig misbruik, de politiek die geen verantwoordelijkheid draagt omdat ze bang zijn stemmen te verliezen, macht en invloed. Rutte die 50 miljard wegliegt; Simonis die van niks heeft geweten. Sluit jullie ogen het broeit al langer onder al die huiden die miskend zijn en geisoleerd hun pijn hebben moeten verwerken. De haat is voelbaar, de achterstand, de low-class die blijft steken in haar eigen stigma en machteloosheid. No job, no boss en als je dan de hele dag thuis als een zombie je sociale isolement moet vieren, trek dan even een flatscreen vanachter het winkelraam nu het kan. De straat was al van de kids, maar nu laten ze het blijken, op een zeer onsympathieke, soms gruwelijke wijze. Maar is de verontwaardiging ook zo groot bij Paul Smits, directeur van het Maastad ziekenhuis die nu opstapt. Na de uitbraak van de Klebsiellabacterie in het ziekenhuis lag de functie van Smits onder vuur. De bacterie dook in oktober vorig jaar voor het eerst op, maar eind mei dit jaar erkende Smits pas dat er een probleem was. Vorige maand bood hij nog wel openlijk zijn excuus aan, maar dat bleek nu te laat. Sinds oktober zijn 27 mensen die besmet waren met de bacterie overleden. Smits heeft bij zijn vertrek recht op een, zoals bij afsluiten van zijn contract afgesproken, basisjaarsalaris van bijna 236.000 euro.

Nog een grotere flatscreen voor dhr Smits, een thuisbioscoop? Bij thuiszorginstelling Meander kreeg de grote baas afgelopen jaar 196.000 euro, bij Mondriaan verdiende bestuurder zelfs 223.000 euro. De Dow Jones is anders dan mr. en mrs Jones uit Croyden of Tottingham zij zullen niet zo snel ruiten inslaan maar bij hun staat de thermometer al jaren op de laagste stand…. ‘You don’t have to look at wallstreet to see what’s happening in mainstreet’ (is een weggedrukt zinnetje in lied, Heartbreaker, van de Bedroom Monkees)

Je kunt nog zoveel normen en waarden toepassen als je mensen negeert, isoleert krijg je mot. De geestelijke autoriteit heeft zich achter haar kloostermuren terug getrokken en wacht af tot de laatse schadeclaims zijn uitgekeerd aan de slachtoffers maar hun hart heeft niet gesproken, noch hun stem zal enige invloed op de jeugd kunnen uitoefenen. ‘Wankers’ zeggen de kids tegen vage, wazige figuren als priesters waarvan je niets te weten komt, behalve dan, zoals wij wanneer de lichten uitgaan en ze aan je bedje komen zitten. Christelijk humanisme moet je voelen.

 

Een toeristische kerk om nog wat inkomsten te genereren.

Geweld

In vele vormen komt dat voor in onze samenleving.

Heel verdrietig en traumatisch als je op een geweldadige manier beroofd of mishandeld wordt. Blijvend verdriet en gemis brengt het bij ouders van kinderen die door geweld om het leven zijn gebracht , angst blijft je je hele leven bij als je geconfronteerd bent geweest met een geweldsdelict, zeker als het tot gevolg heeft gehad om een dierbaar persoon te moeten missen. Wij kennen de verhalen en het verdriet. Angst,wantrouwen en verdriet gaan het leven dan (denk ik) en maken je een kwetsbare mens. Wij allen komen niet zonder kleerscheuren door het leven heen. De een met wat meer scheuren als de ander, maar door het lijden aan het leven worden wij kwetsbare mensen.

Mijn vriendin Lucy is nooit uit mijn gedachten, zij die door een cliënt van de Mesdagkliniek (TBS kliniek) misbruikt en vermoord, is door een zieke man die door een onjuiste inschatting van de leiding , op die avond alleen op pad mocht en Lucy tegenkwam. Wat traumatisch voor de nabestaanden!!. En wat ik nooit vergeet de glimlach op het gezicht van de toenmalige directeur van de kliniek die verklaarde”ja, het kan gebeuren, haar ouders en familie hebben pech gehad”op de TV. Het kan gebeuren dat zo iemand door een inschattingsfout alleen er op uit is gegaan was zijn argument. Dat vergeet ik nooit. Hoe traumatisch is het niet als je als volwassenen, als ouders, als naasten dat overkomt.

Wij kennen de verhalen en wij horen de uitspraken van rechters die recht spreken, recht kunnen spreken in die gevallen waar de daders opgepakt zijn en veroordeeld kunnen worden. Hoe velen lopen er nog rond die “ermee”doorleven en nooit opgepakt zijn.

Waarom maakt het mij elke keer weer boos als slachtoffers van seksueel geweld , gepleegd door fraters en paters en priesters binnen de katholieke kerk , hun verhaal doen en daarna door de molen moeten van onbegrip, ontkenning en wantrouwen.

Dankzij enkelen die de media hebben gezocht en gevonden om hun verhaal te vertellen van de mishandeling, zijn er velen gevolgd die eindelijk hun mond hebben opengedaan en in hun kwetsbaarheid de waarheid vertellen.

De manier waarop het kerkelijk gezag en mensen binnen de kerkgemeenschap daar op hebben gereageerd en nog steeds reageren vind ik mens-onwaardig.

Als iemand eindelijk na 30- 40 jaar met zijn of haar verhaal naar buiten komt en dan op een muur van wantrouwen en ontkenning stuit, zijn ze bijna gedoemd om maar toch de mond dicht te houden en opnieuw in stilzwijgen te vervallen.

Het doet namelijk zo erg veel pijn als jouw verhaal gebagatelliseerd wordt en gezegd wordt door vele van de kerkelijke macht”ze beweren”

Let maar op, het wordt veel gezegd, waarom zeggen ze niet “hij of zij zegt”………..Steeds maar weer proberen de machthebbers van de kerk , wereldwijd, het af te wentelen door te zeggen, ergens anders gebeurd het ook en velen waren te goede trouw.

Als ik nu een meisje van 11 jaar zie en ik denk terug aan wat mij overkwam ( nu 56 jaar geleden) in het stikken donker van de slaapkamer met een oude man ………..geloof ik het ook bijna niet. Dat kan toch niet waar zijn. Ik had geen flauw benul wat seksualiteit was, laat staan seksueel misbruik. Ik weet wel dat ik op de vlucht wilde en wist niet waarheen en heel veel huilde. Ik was ver weg van huis.

Wat doet het met een mens in zijn verdere leven. Heel veel .

Hoe zou mijn leven gelopen heben als dat niet was gebeurd? Ik kan alleen voor mijzelf spreken , maar kan mij heel goed voorstellen hoe het is voor de vele vele, slachtoffers van seksueel geweld. Pas 30 jaar later kon ik er over praten in een veilige therapeutische omgeving. Het blijft confronterend er over te praten en te schrijven. Ik voel mij heel erg kwetsbaar daarin, bang dat ze het afkeuren. Het heeft een blijvende psychische schade aangebracht In de ( seksuele ) opvoeding van de kinderen, in mij eigen ontwikkeling van seksualiteit. Het blijft voor mij afstandelijk en terughoudend.

Wat doet het met je?!.

Als je dan, vele jaren later, ook nog binnen een priesterrelatie ervaart dat jij diegene bent die problemen maakt, jij diegene bent die veel toelaat, en altijd volgens de priester/partner op de verkeerde weg zat, ten kosten van mijn kinderen die steeds plaats moesten maken , dan is leven met verleden wel erg zwaar. Ik ben mij al gauw een slachtoffer gaan voelen. Steeds zocht ik, binnen die priesterrelatie wegen naar een open liefdevolle houding. Ik werd steeds meer in het nauw gedreven en uiteindelijk kon ik niet anders dan een andere weg in te slaan. Deze priester had al langer een andere relatie er naast. Wat heel kwetsend is geweest is zijn ontkenning van onze seksuele relatie en dat te verkondigen aan iedereen binnen onze gemeenschap. Zo vernederend, ik voelde mij seksueel misbruikt. Dank zij hulp , onder andere van een lieve therapeut van Hulp en Recht, mijn kinderen en vrienden heb ik het kunnen plaatsen. Een kras op mijn ziel als toetje , de mensen van de kerkgemeenschap wilden het er niet meer over hebben en accepteerden zijn nieuwe relatie. Gelukkig beheerst het mijn leven al lang niet meer maar….

Wat maakt mij nu steeds zo boos, elke keer weer.

En waarom sluit ik mijn ogen niet en ga ik toch elke keer de confrontatie aan? Wonden helen maar soms zijn de wonden zo diep geweest dat ze blijvende lidtekens achterlaten die steeds weer pijn doen in bepaalde situatie. De psychische pijn die komt door de kras op je ziel die je opgelopen hebt, als klein kind en later als volwassen vrouw die steeds op zoek is geweest naar tederheid en aandacht. De tederheid en de aandacht die een kind zo nodig heeft en die op zeer brute wijze kapot is gemaakt door een oude man en later in haar kwetsbaarheid zich heeft laten inpalmen door een priester.

Zo ook met die vele kleine jongens op de internaten in een tijd dat het gezag “zegen”vierde en het kind niets kon inbrengen en heel veel verdriet veroorzaakte, heel veel kapot heeft gemaakt bij het jonge kind. Heel verontwaardigd ben ik dan dat al die paters en zeer eerwaarden die dat met die kleine jongetjes hebben gedaan, die wisten heel goed dat fout waren, tijdens deze sessies zagen ze aan de jongetjes dat zij heel veel kapot aan het maken waren. Zij de daders, die daarna het lef hadden om te blijven preken over liefde en rechtvaardigheid zelfs als bisschop. Hoe durven ze. En ook diegene die de daders indertijd beschermd hebben, daders overgeplaatst hebben waar nodig, die wisten heel goed dat er mensenkinderen waren die beschadigd verder door het leven moesten gaan. Het kwetsbare kind achterlatend , dat zij psychisch op een zeer brute manier hebben beschadig.

Wat doet dat met de slachtoffers?

Als de mensen van het kerkelijk gezag zich eens over die vraag zouden buigen dan zouden ze met meer respect reageren en mensen direct uit hun ambt zetten, om alsnog te straffen voor het leed wat ze bewust heben aangedaan. Hoeveel zijn er niet die hun hele leven lang er last van hebben gehad en nog er mee worstelen? Hoe zou hun leven er uit hebben gezien als dit niet was gebeurd in hun jonge leven? Wat doet dat met mensen binnen de kerk? Ik merk, ook vandaag weer, dat de mensen uit de kerkgemeenschap, het gauw willen vergeten en het er niet meer over willen hebben, er niet mee om kunnen gaan. Bang om hun kerk in een kwaad daglicht te zetten. Bang voor verlies. Vanmorgen in de kerk na de viering, hoorde ik ook weer over Bert van Balkom: “Och, hij kan er toch niets aan doen”! Ik heb gezwegen, een dialoog was niet mogelijk. Het maakt mij boos. Het wordt weer in een gunstig daglicht gezet ten gunste van de dader terwijl er twee veroordelingen zijn geweest door deze pater B, dus minimaal twee kinderen beschadigd. Mijn boosheid komt telkens naar boven en ik denk dat er verdriet achter zit. Niet gehoord worden? Niet geloofd worden? Niet meer in jezelf geloven?

Psychisch blijft het steeds een geworstel om steeds de keuze te maken “mijn mond open te doen ten gunsten van de rechtvaardigheid “of “ maar te zwijgen en het hypocriete gedrag te accepteren of te negeren “en mij met andere zaken bezig houden. Als ik kies om te zwijgen voel ik mij schuldig naar de slachtoffers van seksueel geweld binnen de kerk. Wat een geworstel!! Het is bekend dat mensen in de omgeving van kinderen, waarvan het vermoeden is dat ze worden mishandeld, niet durven reageren, bang voor de gevolgen, bang voor de goede naam van de school terwijl ze moeten beseffen dat elke dag dat ze wachten elke dag er een is van mishandeling van het jonge kind. Gelukkig wordt het steeds meer een punt van discussie en wordt actie ondernomen in het parlement om deze mishandelingen te stoppen. De mensen van de kerk zwijgen het liefst tot de bui weer over is en proberen gewoon verder te gaan en te vergeten…………door te gaan met preken over liefde en rechtvaardigheid. Bang voor de goede naam.

Hoe vaak denk ik niet ‘Als de profeet Jezus hier zou rondlopen hoe zou hij reageren?’

Will