Kevin Spacey werd gedwongen om uit de kast te komen nu ook hij beticht is van ‘encountering the boy’. Hij heeft bij zijn coming-out meteen zijn excuses aangeboden, heel slim en manipulatief.
Hollywood is niet bepaald een gebied waar de gemiddelde Amerikaan zijn normen en waarden op baseert maar het geeft toch te denken dat door alle openheid en #gedoe het een en ander komt boven drijven. ‘The American dream’, van succes, rijkdom en escapisme blijkt een spetterende bubble en ik ben al lang niet meer verbaasd, dat we niet zijn wie we lijken te zijn.
Pijnlijk is ook het feit dat bij deze #comingout van Kevin Spacey, gaat over een 14 jarige jongen, die hij ‘encountered’, beklommen en afgestegen, heeft. Hij is daarmee even manipulatief als onze franciscaanse opvoeders, nu is niet het geloof de grote illusie truc met bruine wapperende pijen maar Hollywood, stardom en alle andere vermeende credits, die iemand toewaait als ie beroemd is.
Wij hadden vooral last van ‘broeders met gevoelens voor heel jonge kinderen, de demasqué voert in het geval Kevin Spacey tot speculaties in de homoseksuele gemeenschap; nogmaals een taboe dingetje maar wij hebben op dit blog al veel eerder over gesproken (zie onder artikel 20 sept. 2013) over de leeftijdsgrens die bij homoseksuelen lager ligt (statistisch) dan de hetero idioten, waar ik toe behoor.
Een andere demasqué is de moord op Kennedy, en nog steeds niet opgelost, doch er waren meerdere schutters en is een cover-up blootgelegd, die reikt tot in de hoogste kringen van Washington DC. Met tal van getuigen en bewijzen maar het is wel belangrijk om te weten dat de waarheid (Kennedy door Oswald vermoord uit de geschiedenis boeken kan). Wat is er nog meer waar / niet waar. Kevin Spacey blijkt dus homoseksueel, Barbara Streisand (struisvogel) steekt haar hoofd nog steeds in het zand en ‘who cares’ in 2017? Zijn er nog mensen die er problemen mee hebben? Zijn de arme broeders van Bleijerheide allemaal uit de pedo OM kast? Is dit internaat niet exemplarisch voor de gesloten cultuur waar we onszelf decennia in hebben verstopt?
Zag gisteren documentaire op Netflix over Joan Didion (geboren 5 december 1934) een Amerikaanse auteur die bekend staat om haar romans en haar literaire journalistiek. Haar romans en essays verkent de disintegratie van Amerikaanse moraal en culturele chaos, waar het overheersende thema individuele en sociale fragmentatie is. Een gevoel van angst dringt door in veel van haar werk. Als een documentaire begint met muziek van Canned Heat, On the Road again, beelden van San Francisco tot Sacramento, Monterey, Janis Joplin bij haar over de vloer kwam en zij getuige is van alle maatschappelijke leugens en dubbele moraal….. laat de #comingout leeuw maar los op ons flinter dun existentie cultuur-maskers.