De laatste weken, noem het ‘het post-misbruik meldpunt tijdperk’ zijn we meer en meer de diepte in gegaan met klachten en / of verwerkingen van lotgenoten. Een vrouw had er vier jaar over gedaan om tot een hoorzitting te komen, anderen blijven hangen in een combinatie van woede en verdriet, weer anderen kunnen verder maar weten niet hoe.
Anderen willen doorvechten, tot werkelijke erkenning dan wel een hogere compensatie. Allen vragen steun en medewerking doch het enige wat wij kunnen geven is een eerlijk antwoord.
Het gat dat geslagen is de afgelopen jaren door het lange zwijgen of oponthoud voor de procedure en haar ‘bewijzen’ zijn intrede deed leidde tot veel herbelevingen, herziening in de familiaire sfeer.
De wachttijden zijn tergend terwijl het hierboven genoemde opnieuw praten met familie of vrienden die van invloed zijn, blijft erkenning vaak uit of beter loopt achter bij de aandacht die ze krijgen bij de lotgenoten organisaties of medewerkers van het meldpunt.
Het post-misbruik tijdperk is als een gevoelige wond, die geneest maar zomaar kan opengaan.
Niet krabben dus!
