Zag eergisteren de prachtige film Monsieur Lazhar met het bewogen thema van misbruik op een Franse school. Van seksueel misbruik was geen sprake doch des te meer van overspannen reacties van onze maatschappij bij het aanraken van kinderen. Freud zou een nieuw begrip lanceren van Victoriaanse preutsheid en verdringing naar Victory sex, een ijselijke, onpersoonlijke bedwinging van een op lust, porno georiënteerde samenleving. Een kind dat een zonnesteek oploopt omdat het niet ingesmeerd (lees aangeraakt) mag worden is het gevolg van paniek-angst, die kinderen niet zal behoeden voor seksueel geweld. Eerst heeft de zwijgcultuur juist bijgedragen aan het krampachtig en verziekte klimaat dat kon ontstaan in en rond de RKK, nu wordt die gekenmerkt door pathologische, op zichzelf gerichte lusten. Volgens Franciscus zou twee procent van alle geestelijken pedofiel zijn. Op Bleijerheide internaat lag dat aantal / verhouding overigens nog iets hoger maar volgens de Italiaanse krant La Republica bestaat die twee procent uit priesters, BISSCHOPPEN EN KARDINALEN!!!!! Je vraagt je dan af ‘haben sie dass denn nicht gewusst’ en de paus geeft het nu toe?
Als het percentage dat paus Franciscus genoemd zou hebben klopt, zouden 8.000 van de 414.000 priesters wereldwijd pedofiel zijn.
Terug naar de film want tijdens het kijken schoot mij te binnen dat ik net als monsieur Lazhar een Algerijnse vriend heb die niet kon terugkeren naar het land van zijn wortels. Angst voor marteling met de dood tot gevolg begon hij een leven in een andere, voor hem vreemde cultuur. Al snel trouwde hij met een Nederlandse vrouw en kreeg kinderen, alleen na verloop van tijd werd zijn vrouw ziek. Eerst aanbad ze hem en daarna verwierp ze hem. Hij werd afgewezen, aangehaald, en weer terecht gewezen. Na vele jaren van proberen, en vechten voor zijn relatie en kinderen kon hij er niet meer tegen, vond deze hel erger dan de Algerijnse martelingen want daar wist je uiteindelijk waar het vandaan kwam…van een borderliner, daar kwam hij later achter, dat zijn vrouw borderline kanten had, wist je nooit wat je kon verwachten, en dat brak hem volledig.
In het programmaboekje van het Wilminktheater voor het komend seizoen staat het volgende: OP 1 november in het Wilminktheater een stuk: ‘Als ik de liefde niet heb’.
Een jaar geleden benaderde de Rotterdamse priester Remy Jacobs theatermaker Marjolijn van Heemstra met de vraag of ze er wat in zag samen een voorstelling te maken over het misbruik binnen de kerk. Jacobs, zelf ooit slachtoffer van dat misbruik, wil het zwijgen doorbreken en de geloofsgemeenschap en vooral de paus oproepen tot meer openheid en minder hypocrisie. Samen verdiepten Jacobs en Van Heemstra zich in de materie en kwamen uit bij een persoonlijk verhaal over liefde en de afwezigheid daarvan, over machtsmisbruik binnen systemen en de vraag hoe een kwetsbaar individu zich staande houdt tegenover grote structuren.
In een poëtische, fantasievolle voorstelling nemen zij het publiek mee in de zoektocht naar liefde en geloof. Een moderne pelgrimstocht waarin onderzocht wordt hoe we ons in deze tijd moeten verhouden tot de kerk en tot grote systemen in het algemeen. Een pleidooi voor kwetsbaarheid en openheid en tegelijkertijd een bedevaart op weg naar Rome, waar Jacobs en Van Heemstra vastbesloten zijn deze voorstelling te spelen voor niemand minder dan paus Franciscus.
tekst en spel: Marjolijn van Heemstra en Remy Jacobs ∙ regie: Jeroen de Man ∙ geluidsontwerp: Roald van Oosten ∙ Dramaturgie: Liet Lenshoek
Aan 400.000 geestelijken in alle hiërarchische lagen dan ook de Crimen Sollicitationes gezonden destijds…
Zie hier ’n Nederlandse vertaling daarvan:
http://www.vatican.va/resources/resources_crimen-sollicitationis-1962_en.html