Koelpieten

25 Mei was ik bij de nog levende broers van mijn vader, de dag dat mijn vader jarig zou zijn, mits hij iets langer had kunnen leven dan de 37 jaar die hij cadeau kreeg, wilde ik met mijn ooms en hun vrouwen doorbrengen. Daar kreeg ik te horen dat een van de broers van mijn vader na 40 jaar de longen vol stof te hebben gepompt, diep onder in de koel te hebben gewerkt, werkdagen van méér dan 12 uur kende, geen parkeervergunning (invalide kaart) kan krijgen daar hij nog een beetje kan lopen. Hij moet zich met een kruk ophijsen en van de ene stoel naar de andere begeven, trappenlopen gaat niet. Hij heeft van de buren een oude invalide wagentje geleend maar recht op een moderne invalide wagen heeft hij niet.

Miljoenen uit de mijnwerkers pensioenen zijn verdwenen, miljarden door de banken achter dikke nekken geduwd, nooit heeft deze man en zijn vrouw die een kapperszaak had van sociale voorzieningen gebruikt gemaakt. Allerlei tuthola’s bekken deze mensen af door ze allerlei nietszeggende en hopeloze regeltjes door de strot te duwen. Mijn vader was politie agent, als die nog geleefd zou hebben, had hij alla de Daltons zich een weg gebaand door bureaucratisch Limburg dat zijn mijnen heeft gesloten, en de ‘koelpieten’ nu echt laten stikken!