Ik heb in het Maria internaat gezeten aan de Noorderwierweg 2 te Amersfoort. Ik zat er vanaf 1953 tot aan 1968. De nonnen waren van de ‘Congregatie O.L.V. van Amersfoort. Een non, zuster Hendrina, heeft mij in 1999 of 2000 haar excuses aangeboden omdat ze niet had ingegrepen toen ik een zware straf moest ondergaan nadat ik een non beschuldigd had van een leugen. Honderd keer de marmeren trap op en af rennen. Boven stond een non en beneden, om af te tellen. Ze zei: ‘Ik was jong en zat me alleen maar nieuwsgierig af te vragen of je het zou halen!’ Ook smeekte ze mij om geen kontakt op te nemen met zuster Feliciana. Een van de nonnen die mij zwaar heeft mishandeld. ‘Laat het aan God over’ zei ze.
Ik loop nu dus op krukken omdat ik mijn leven lang al met een chronisch pijnsyndroom zit. Nu moet ik wel zeggen dat ik geleerd heb om met mezelf te leven. Mede dankzij mijn poezie en beeldende werk. Alleen die angsten…ik geef mijn leven nooit meer uit handen. Er bestaat een jubileumboekje van dat internaat dat ik toevallig in handen kreeg. Daarin is alles koek en ei dat begrijp je. Er staat zelfs een foto van dat smerige bad waar veel heeft plaatsgevonden. Het water is zo smerig…maar het jongetje lacht vrolijk. Hij was waarschijnlijk het zesde of zevende kind dat in hetzelfde water gewassen werd.
Vanaf mijn 5e tot aan mijn twintigste in het Maria internaat gezeten.Op de radio hoorde ik over de meisjes van St Anna waarvan er velen op korte tijd stierven. Er werd daar letterlijk gezegd: ‘van mistanden was er geen sprake, wel was het zo dat de meer gezonde meisjes hard moesten werken. Als ze dat niet deden moesten ze in het cachot of ze werden vastgebonden op het span of zo. Dat woord ben ik vergeten. Hoe durven ze dat geen mistanden te noemen. Ik heb zelf als negenjarige drie dagen opgesloten gezeten in een werkhok in de kelder met de deur op slot en zonder licht, eten en drinken. Dat was in het weekend. Ze waren me vergeten. Toen ze me eruit haalden was ik duizelig. Omdat ik niet snel genoeg de keldertrap opliep kreeg ik een klap tegen mijn hoofd en viel keihard tegen de stenen keldermuur. Vanaf die dag heb ik vrijwel nooit zonder hoofdpijn rondgelopen. Ook werd ik wel vastgebonden op het spiraal van mijn bed en moest ik zo de hele nacht slapen. Dat kwam allemaal bij mij boven. Ik heb nooit als slachtoffer geleefd. Doe het nu ook niet. Maar de fysieke en mentale pijn is mij soms teveel en de vraag is of ik hiermee oud wil worden. Je bent dat immers niet verplicht!