Mea Culpa stof (tot nadenken)

Twee zielen, wonen, ach diep in mijn borst

De ene wil zich van de andere scheiden

de ene klampt in felle liefdeslust

zich aan de wereld vast met grijpende organen

de andere rijst met macht op uit het stof

naar sferen van een hoger, reiner wereld        (uit Faust)

‘Het lijden is gelegen in de spanning der tegendelen’, zo schrijft psychiator Carl Gustav Jung in zijn ‘Psychologische typen’. Niemand die de kerk en haar onthouding koppelt aan dit probleem. Het probleem van de tegenstellingen. Het snakken naar aanraking, bevrediging en tegelijkertijd het opstijgen uit het stof. Om uit te gaan van het goede van de mens (in ieder hart woont een wijze) kunnen wij het geweld / misbruik tegen kinderen alleen begrijpen wanneer wij het kind in ons niet teleurstellen. Wanneer Taoisten de geestestoestand van een kind als het ware Tao zien, het wereldwijde probleem dat geweld tegen kinderen gebruikt met al zijn misbruik tot verwaarlozing, alleen opgelost kan worden wanneer wij het geweld tegen onszelf stoppen. ‘Dat wat wij in werkelijkheid zijn is een raadsel,’ om met Schopenhauer te spreken, ‘omdat het kwaad volgens deze ontstaat uit de wil‘. Moeten we dan onze wil opzij zetten voor alles? De kerk laten wegkomen met een misdaad tegen de menselijkheid? Nu als volwassenen is dit onbekende kind in ons op een gruwelijke manier gewekt door  alle onthullingen, moeten wij dit willoos ten onder laten gaan? Dat kind in ons heeft juist voor deze spanning der tegenstelling moeten opdraven. Heeft boete moeten doen om kind te zijn en om dit op te lossen moet alle stof van mens en kind afwaaien. Een goddeloze en tevens goddelijke taak?

Zij, de kerk, richt zich eeuwenlang op een bijzondere, opvallende manier op kinderen. Kinderen zijn vrij, ongecompliceerd, onbeschreven in zekere zin, en moeten onderwezen worden. De kinderen werden vroeger in internaten gedumpt, en tegenwoordig zitten ze vastgebonden op achterbanken, en worden met een mierengalop door de stad gereden van school naar huis, vereniging en crèches. De straten waren vroeger van de kinderen, van de paarden, de boeren. Later van de arbeiders, de hippies en de revolutie. Van wie zijn de straten nu? Despoot nr 1 die definitief eigenaar van de straten zijn geworden…l’auto.  Als u te langzaam een straat oversteekt wordt u gewoon doodgereden. Beetje opschieten!!!

Wat willen wij? Een wereld waar de kinderen een onzichtbaar bestaan leiden, en pas tevoorschijn toveren wanneer hij / zij weer tot inzicht komt, het ware licht, het kind in hemzelf, ziet? Het mooiste hoorde ik van de Chinese schrijfster Lulu Wang vandaag: ‘weet u dat een kind slaan minder erg is dan het te negeren’! Wij werden beide: geslagen door de broeders / nonnen en genegeerd door de ouders…de spanning der tegenstelling in optima forma.