Na de excommunicatie als kind op internaat, het isoleren, het opsluiten omdat je je niet snel genoeg onderwiep, ging het rond 1985 weer die kant op. Frits Spits vroeg zich af wie ik ben om tegen de PAUS te keer te gaan en weigerde Pop Against Pope te draaien.
Je kon toen nog puur op je uiterlijk (lange haren, uiterlijk van een rock muzikant) vrijelijk het Media park binnen wandelen. Toen Spits de LP zag trok hij wit weg. Maar ook andere lokale en nationale media weigerden de LP want het ‘was not done’, om wereldwijd als eerste ‘Hollandse jongen’, zo’n statement te maken. Tegen de kerk, dan wel tegen een priester ingaan deed je niet. Toch is 1985 niet zo heel lang geleden en we hadden al de homo en vrouwen emancipatie, de lange mars door de instituties golfde door tal van platformen en instellingen, doch ‘de kerk’, daar moest je vanaf blijven (beeldenstorm trauma’s?).
Goed, rond 2000, de eeuwwisseling, kreeg ik het weer op mijn heupen en produceerde bij Bones records de CD ‘Soul Child’, met tal van autobiografische liederen zoals Boys School en ‘What Kills You Papa’, ook deze CD wachtte hetzelfde lot: een boycot en veel afwijzing betreffende de thema’s die ik voornamelijk in de ik-persoon noteerde. Het lied ‘Water’, ging over slikken, ik kon (het) niet meer slikken (symbolisch) en moest altijd, dwangmatig een flesje water bij me dragen terwijl me dat verboden werd omdat ik nou eenmaal ‘een aansteller’ ben. Dan ben je pas zeven, acht jaar en raakte volledig in paniek zonder water. Nu zou men daar gepaste psychologisch hulp bij kunnen bieden maar verbieden en geweld was toen de gangbare weg / methode.
‘Water’, staat overigens op mijn nieuwe CD ‘Nylon Numbers’, dus media u weet wat u te doen staat!
In 2006 begon ik met de pre-production van de documentaire ‘Tussen Kathmandu en Bleijerheide’. Een verslag van parallelle gebeurtenissen in de media, die wel breed over een zedenzaak in Kathmandu berichtte maar over het jongenspensionaat Bleijerheide wilde men niets weten. Zo word het spel niet gespeeld moet men op de pers-vrije redacties gedacht hebben. Ook de documentaire ‘Tussen Kathmandu en Bleijerheide’, viel een boycot ten deel.
In 2010 haalde ik tot mijn verbazing de internationale media van CNN tot omroep Zuid en mocht mijn verhaal doen. Aanvankelijk was men alleen geïnteresseerd in het seksueel misbruik en geweld kwam niet aan de orde, gelijk het Deetman onderzoek. Het is ook een nationale (media) kwaal alles moet in vijf zes minuten opgelost dan wel erdoor gejast worden of liefs nog korter. Doch na twee jaar gingen geleidelijk weer veel deuren dicht…het was of men liever niks veranderen wil, er hadden dan wel vervelende zaken plaatsgevonden maar allez, c’est la vie. Toen midden dit jaar in Duitsland, Australië, Pennsylvania USA grote cover-up zaken duidelijk werden en ook Joep Dohmen NRC nog eens alle ‘overplaatsingen’ op een rijtje zette en Nederland zich volmondig kon aansluiten bij dit nieuwe credo: ‘wir haben es gewusst’.
Gisteren viel ik echter van verbazing achter over: de Duitse kardinaal Marx bood excuses aan voor alle vormen van seksueel misbruik binnen de kerk de afgelopen tientallen jaren. Marx deed zijn mea culpa tijdens de presentatie van een omvangrijke studie naar misbruik van kinderen en jongeren, waaruit bleek dat tussen 1946 en 2014 3.677 minderjarigen werden misbruikt door 1.670 kerkelijke functionarissen
“Veel te lang is binnen de kerk gelogen over misbruik, is er weggekeken en in de doofpot gestopt. Voor al het falen en alle pijn, bied ik excuses aan”, aldus Marx de lokale kerkvorst. “Ik schaam me voor het vertrouwen dat werd vernietigd, voor de misdaden die mensen door kerkelijke functionarissen zijn aangedaan.”
Now we’re talking…..betekent dit mijn bedrijfsschade als geboycotte muzikant, geen tot nauwelijks optredens, boycot documentaires, clipjes en CD/LP’s allemaal niet meegerekend nu dan niet meetellen….ALLEMAAL DE ANDERE KANT OPKIJKEN!!
