De niet te stoppen drukte, overleg, de vragen, de procedurele antwoorden, hulpverzoeken, dossiers, thema’s, de mails, telefoons, het is en blijft hectisch rond Mea Culpa. Het afgelopen jaar zat vol positieve en negatieve actie. Negatief waren de energie verslindende rapporten, kromme aanbevelingen, de reizen naar het nikkelen eiland Den Haag, de commissies die ons hoorden en zelf zwegen. Transparantie bestaat niet in Den Haag, zij willen net zoals de biechtvaders alles van ons weten, en wat weten wij van hun?
Positief noem ik de solidariteit onder veel mensen met wie wij mogen samenwerken, erkenning zoeken, en vinden. Positief de mensen die de strijd durven aan te gaan. Niemand durfde openlijk onze pogingen om geweld en psychische manipulatie op de agenda te zetten, daadwerkelijk te steunen. De kerkstraat mag naar het seksuele probleem kijken in achterkamertjes, precies zoals het vroeger ging. De rechtstaat kijkt, tot nu toe, weg.
Het is hard werken vaak zonder resultaat, soms bliksemt een dag voorbij, een flits die voor je ogen verschijnt, je denkt het even allemaal te zien maar de duisternis valt meedogenloos voor je voeten die steeds meer treuzelen. Dan wil ik gaan slapen maar het lukt me niet, het wilt niet slapen, en dan voel ik dat ik iets mis, dat er iets kriebelt over mijn hele koud bezweette lijf…mijn gitaar!
Mijn stem doet pijn van het vele lullen, van het niet kunnen zingen, en neem mij voor: morgen schrijf ik weer een lied.