INSTRUCTION

OF THE SUPREME SACRED CONGREGATION OF THE HOLY

OFFICE

ADDRESSED TO ALL PATRIARCHS, ARCHBISHOPS, 

BISHOPS
AND OTHER LOCAL ORDINARIES
“ALSO OF THE ORIENTAL RITE”
ON THE MANNER OF PROCEEDING IN CAUSES OF 

SOLICITATION

Vatican Polyglot Press, 1962

INSTRUCTION
On the Manner of Proceeding in Causes
involving the Crime of Solicitation

TO BE KEPT CAREFULLY IN THE SECRET ARCHIVE
OF THE CURIA FOR INTERNAL USE.

NOT TO BE PUBLISHED OR AUGMENTED WITH COMMENTARIES

PRELIMINARY MATTERS

1. The crime of solicitation occurs whenever a priest – whether in the act itself of sacramental confession, or before or immediately after confession, on the occasion or under the pretext of confession, or even apart from confession [but] in a confessional or another place assigned or chosen for the hearing of confessions and with the semblance of hearing confessions there – has attempted to solicit or provoke a penitent, whosoever he or she may be, to immoral or indecent acts, whether by words, signs, nods, touch or a written message, to be read either at that time or afterwards, or he has impudently dared to have improper and indecent conversations or interactions with that person (Constitution Sacramentum Poenitentiae, §1).

2. Bringing this unspeakable crime to trial in first instance pertains to the local Ordinaries in whose territory the Defendant has residence (see below, Nos. 30 and 31), not only by proper right but also by special delegation of the Apostolic See;

and it is enjoined upon them, by an obligation gravely binding in conscience, to ensure that causes of this sort henceforth be introduced, treated and concluded as quickly as possible before their own tribunal. Nevertheless, for particular and grave reasons, in accordance with the norm of Canon 247, §2, these causes can also be deferred directly to the Sacred Congregation of the Holy Office, or called to itself by the same Sacred Congregation. The Defendants retain the right in any grade of trial to have recourse to the Holy Office; but such recourse does not, except in the case of an appeal, suspend the exercise of jurisdiction by a judge who has already begun to hear the cause. The judge can therefore continue to hear the cause up to the definitive sentence, unless he has ascertained that the Apostolic See has called the cause to itself (cf. Canon 1569).

3. The term “local Ordinaries” here means, each for his own territory: residential Bishops, Abbots or Prelates nullius, Administrators, Vicars and Prefects Apostolic, as well as all those who, in their absence, temporarily take their place in governance by prescription of law or by approved constitutions (Can. 198, §1). The term does not, however, include Vicars General, except by special delegation.

4. The local Ordinary is judge in these causes for Religious as well, including exempt Religious. Their Superiors are in fact strictly prohibited from involving themselves in causes pertaining to the Holy Office (Canon 501, §2). Nonetheless, without prejudice to the right of the Ordinary, this does not prevent Superiors themselves, should they discover that one of their subjects has committed a crime in the administration of the Sacrament of Penance, from being able and obliged to exercise vigilance over him; to admonish and correct him, also by means of salutary penances; and, if need be, to remove him from any ministry whatsoever. They will also be able to transfer him to another place, unless the local Ordinary has forbidden it inasmuch as a complaint has already been received and an investigation begun.

5. The local Ordinary can either preside over these causes himself or commit them to be heard by another person, namely , a prudent ecclesiastic of mature age. But he may not do so habitually, that is, for all such causes; instead, a separate written delegation is needed for each individual cause, with due regard for the prescription of Canon 1613, §1.

6. Although, for reasons of confidentiality, a single judge is ordinarily prescribed for causes of this sort, in more difficult cases the Ordinary is not prohibited from appointing one or two consulting assessors, to be selected from among the synodal judges (Canon 1575), or even from committing a cause to be heard by three judges, likewise to be chosen from among the synodal judges, with a mandate to proceed collegially in accordance with the norm of Canon 1577.

7. The promoter of justice, the advocate of the Defendant and the notary – who are to be prudent priests, of mature age and good repute, doctors in canon law or otherwise expert, of proven zeal for justice (Canon 1589) and unrelated to the Defendant in any of the ways set forth in Canon 1613 – are appointed in writing by the Ordinary. The promoter of justice, however (who can be different from the promoter of justice of the Curia), can be appointed for all causes of this kind, but the advocate of the Defendant and the notary are to be appointed for each individual case. The Defendant is not prohibited from proposing an advocate acceptable to him (Canon 1655); the latter, however, must be a priest, and is to be approved by the Ordinary.

8. On those occasions (to be specified below) when the intervention of the promoter of justice is required, if he was not cited, the acts are to be considered invalid unless, albeit not cited, he was in fact present. If, however, the promoter of justice was legitimately cited, yet was not present for part of the proceedings, the acts will be valid, but they are later to be subject to his full examination, so that he can observe and propose, either orally or in writing, whatever he judges necessary or appropriate (Canon 1587).

9. On the other hand it is required, under pain of nullity, that the notary be present for the proceedings in their entirety, and record them in his own hand or at least sign them (Canon 1585,§ 1). Due to the particular nature of these procedures, however, the Ordinary has the right, for a reasonable cause, to dispense from the presence of the notary in receiving denunciations, as will be specified below; in carrying out the so-called “diligences”; and in questioning the witnesses who have been called.

10. No lesser personnel are to be employed save those absolutely necessary; these are to be chosen, insofar as possible, from the order of priests, and in any case they are to be of proven fidelity and above all exception. It should be noted, though, that, when needed, non-subjects living in another territory can also be appointed to receive certain acts, or the Ordinary of that territory can be asked to do so (Can. 1570, §2), always duly observing the precautions mentioned above and in Canon 1613.

11. Since, however, in dealing with these causes, more than usual care and concern must be shown that they be treated with the utmost confidentiality, and that, once decided and the decision executed, they are covered by permanent silence (Instruction of the Holy Office, 20 February 1867, No. 14), all those persons in any way associated with the tribunal, or knowledgeable of these matters by reason of their office, are bound to observe inviolably the strictest confidentiality, commonly known as the secret of the Holy Office, in all things and with all persons, under pain of incurring automatic excommunication, ipso facto and undeclared, reserved to the sole person of the Supreme Pontiff, excluding even the Sacred Penitentiary. Ordinaries are bound by this same law , that is, in virtue of their own office; other personnel are bound in virtue of the oath which they are always to swear before assuming their duties; and, finally, those delegated, questioned or informed [outside the tribunal], are bound in virtue of the precept to be imposed on them in the letters of delegation, inquiry or information, with express mention of the secret of the Holy Office and of the aforementioned censure.

12. The oath mentioned above, whose formula is found in the Appendix of this Instruction (Form A), is to be taken – once for all by those who are appointed habitually, but each and every time by those who are deputed only for a single item of business or cause – in the presence of the Ordinary or his delegate, on the Holy Gospels of God (including priests) and not in any other way, together with an additional promise faithfully to carry out their duties; the aforementioned excommunication does not, however, extend to the latter. Care must be taken by those presiding over these causes that no one, including the tribunal personnel, come to knowledge of matters except to the extent that their role or task necessarily demands it.

13. The oath to maintain confidentiality must always be taken in these causes, also by the accusers or complainants and the witnesses. These persons, however, are subject to no censure, unless they were expressly warned of this in the proceedings of accusation, deposition or questioning. The Defendant is to be most gravely admonished that he too must maintain confidentiality with respect to all persons, apart from his advocate, under the penalty of suspension a divinis, to be incurred ipso facto in the event of a violation.

14. Finally, as to the drawing up of the acts , the language used, and their confirmation, safekeeping and possible nullity, the respective prescriptions of Canons 1642-43, 379-80-81-82 and 1680 are to be fully followed.

TITLE ONE

THE FIRST NOTIFICATION OF THE CRIME

15. The crime of solicitation is ordinarily committed in the absence of any witnesses; consequently, lest it remain almost always hidden and unpunished with inestimable detriment to souls, it has been necessary to compel the one person usually aware of the crime, namely the penitent solicited, to reveal it by a denunciation imposed by positive law. Therefore:

16. “In accordance with the Apostolic Constitutions and specifically the Constitution of Benedict XIV Sacramentum Poenitentiae of 1 June 1741, the penitent must denounce a priest guilty of the crime of solicitation in confession to the local Ordinary or to the Sacred Congregation of the Holy Office within one month; and the confessor must, by an obligation gravely binding in conscience, warn the penitent of this duty.” (Canon 904).

17. Moreover, in the light of Canon 1935, any member of the faithful can always denounce a crime of solicitation of which he or she has certain knowledge; indeed, there is an urgent duty to make such a denunciation whenever one is compelled to do so by the natural law itself, on account of danger to faith or religion, or some other impending public evil.

18. “A member of the faithful who, in violation of the (aforementioned) prescription of Canon 904, knowingly disregards the obligation to denounce within a month the person by whom he or she was solicited, incurs an excommunication latae sententiae reserved to no one, which is not to be lifted until he or she has satisfied the obligation, or has promised seriously to do so” (Can. 2368, § 2)

19. The responsibility for making the denunciation is a personal one, and it is normally to be discharged by the person himself who has been solicited. But if he is prevented by very grave difficulties from doing so himself, then he is to approach the Ordinary or the Sacred Congregation of the Holy Office or the Sacred Penitentiary, either by letter or through another person whom he has chosen, describing all the circumstances (Instruction of the Holy Office, 20 February 1867, No. 7).

20. Anonymous denunciations are generally to be disregarded; they may however have some corroborative value, or provide an occasion for further investigations, if particular circumstances make the accusation plausible (cf. Can. 1942, §2).

21. The obligation on the part of the penitent who has been solicited to make a denunciation does not cease as a result of a possible spontaneous confession by the soliciting confessor, or his transfer, promotion, condemnation, presumed amendment or other such reasons; it does cease, however, upon the death of the latter.

22. Whenever it happens that a confessor or another churchman is deputed to receive some denunciation, together with instructions about the proceedings to be carried out in judicial form, he is to be expressly admonished that he is thereafter to forward everything immediately to the Ordinary or to the person who deputed him, keeping no copy or record of it himself.

23. In receiving denunciations, this order is normally to be followed: First, an oath to tell the truth is to be administered to the one making the denunciation; the oath is to be taken while touching the Holy Gospels. The person is then to be questioned according to the formula (Formula E), taking care that he relates, briefly and fittingly, yet clearly and in detail, everything whatsoever pertaining to the solicitations he has experienced. In no way, however, is he to be asked if he consented to the solicitation; indeed, he should be expressly advised that he is not bound to make known any consent which may have been given. The responses, not only with regard to their substance but also the very wording of the testimony (Canon 1778), should immediately be put in writing. The entire transcript is then to be read back in a clear and distinct voice to the one making the denunciation, giving him the option to add, suppress, correct or change anything. His signature is then to be demanded or else, if he is unable or does not know how to write, an “x”. While he is still present, the one receiving the testimony, as well as the notary, if present, are to add their signatures (cf. No. 9). Before the one making the denunciation is dismissed, he is to be administered the oath to maintain confidentiality, as above, if necessary under pain of excommunication reserved to the local Ordinary or to the Holy See (cf. No. 13).

24. If, on occasion, this ordinary procedure cannot be followed for grave reasons always to be expressly indicated in the acts , it is permitted for one or another of the prescribed forms to be omitted, but without detriment to the substance. Thus, if the oath cannot be taken on the Holy Gospels, it can be taken in another way, and even only verbally. If the text of the denunciation cannot be written down immediately, it can be set down at a more suitable time and place by the recipient or the one making the denunciation, and later confirmed and signed by the accuser in the presence of the recipient. If the text itself cannot be read back to the accuser, it can be given to him to read.

25. In more difficult cases, however, it is also permitted for the denunciation – with the prior permission of the accuser, lest the sacramental seal appear to be violated – to be received by a confessor in the places of confession itself. In this case, if the denunciation cannot be made immediately, it is to be written down at home by the confessor or the accuser himself, and on another date, when the two meet again in the place of confession, it is to be read back or handed over to be read, and then confirmed by the accuser with the oath and his own signature or the mark of a cross (unless it is completely impossible to affix these). Express mention of all of these things must always be made in the acts, as was stated in the previous number.

26. Finally, if a most grave and absolutely extraordinary reason demands it, the denunciation can also be made through a report written by the accuser, provided, however, that it is later confirmed by oath and signed in the presence of the local Ordinary or his delegate and the notary, if the latter is present (cf. No. 9). The same must be said for an informal denunciation, made by letter, for example, or orally in an extrajudicial manner.

27. Once any denunciation has been received, the Ordinary is bound by a grave obligation to communicate it as soon as possible to the promoter of justice, who must declare in writing whether or not the specific crime of solicitation, as set forth in No. 1 above, is present in the particular case, and, if the Ordinary disagrees with this, the promoter of justice must defer the matter to the Holy Office within ten days.

28. If, on the other hand, the Ordinary and the promoter of justice are in agreement, or, in any event, if the promoter of justice does not make recourse to the Holy Office, then the Ordinary, if he has determined that the specific delict of solicitation was not present, is to order the acts to be put into the secret archive, or to exercise his right and duty in accordance with the nature and gravity of the matters reported. If, on the other hand, he has come to the conclusion that [the crime] was present, he is immediately to proceed to the investigation (cf. Can. 1942, §1).

TITLE TWO

THE PROCESS

Chapter I ‑ The Investigation

29. When, as a result of denunciations, notice of the crime of solicitation is had, a special investigation is to be carried out, “so that it may be determined whether the accusation has any basis and what that may be” (Canon 1939, §1); this is all the more necessary since a crime of this type, as was already stated above, is usually committed in private, and direct testimony regarding it can only rarely be obtained, other than from the aggrieved party.

Once the investigation has been opened, if the accused priest is a religious, the Ordinary can prevent him from being transferred elsewhere before the conclusion of the process.

There are three major areas which such an investigation must cover, namely:

a) precedents on the part of the accused;
b) the soundness of the denunciations;
c) other persons solicited by the same confessor, or in any event aware of the crime, if these are brought forward by the accuser, as not infrequently happens.

30. With regard to the first area (a), then, the Ordinary, immediately upon receiving a denunciation of the crime of solicitation, must – if the accused, whether a member of the secular clergy or a religious (cf. No. 4), has residence in his territory – inquire if the archives contain any other accusations against him, even regarding other matters, and to retrieve them; if the accused had previously lived in other territories, the Ordinary is also to inquire of the respective Ordinaries and, if the accused is a religious, also of his religious superiors, whether they have anything in any way prejudicial to him. If he receives any such documents, he is to add them to the acts, either in order to make a single judgment thereupon, by reason of common content or the connection of causes (cf. Canon 1567), or else to establish and evaluate the aggravating circumstance of recidivism, according to the sense of Canon 2208.

31. In the case of an accused priest who does not have residence in his territory, the Ordinary is to transmit all the acts to the Ordinary of the accused, or, if he does not know who that might be, to the Supreme Sacred Congregation of the Holy Office, without prejudice to his right in the meantime to deny the accused priest the faculty of exercising ecclesiastical ministries in his diocese, or to revoke any faculty already granted, if and when the priest should enter or return to the diocese.

32. With regard to the second area (b), the weight of each denunciation, its particulars and circumstances must be pondered gravely and attentively, in order to clarify if and how much credence they merit. It is not sufficient that this be done in any way whatsoever; rather it must be carried out in a certain and judicial form, as is customarily signified in the Tribunal of the Holy Office by the phrase “carry out the diligences” (diligentias peragere).

33. To this end, once the Ordinary has received any denunciation of the crime of solicitation, he will – either personally or through a specially delegated priest – summon two witnesses (separately and with due discretion), to be selected insofar as possible from among the clergy, yet above any exception, who know well both the accused and the accuser. In the presence of the notary (cf. No. 9), who is to record the questions and answers in writing, he is to place them under a solemn oath to tell the truth and to maintain confidentiality, under threat, if necessary, of excommunication reserved to the local Ordinary or to the Holy See (cf. No. 13). He is then to question them (Formula G) concerning the life, conduct and public reputation of both the accused and the accuser; whether they consider the accuser worthy of credence, or on the other hand capable of lying, slander or perjury; and whether they know of any reason for hatred, spite or enmity between the accuser and the accused.

34. If the denunciations are several in number, there is nothing to prevent employing the same witnesses for all of them, or from using different witnesses for each, yet care must always be taken to have the testimony of two witnesses with regard to the accused priest and each accuser.

35. If two witnesses cannot be found, each of whom knows both the accused and the accuser, or if they cannot be questioned about the two at the same time without danger of scandal or loss of good repute, then the so-called divided diligences (Formula H) are to be carried out: in other words, questioning two persons about the accused alone, and another two about each individual accuser. In this case, however, prudent inquiries will have to be made from other sources as to whether the accusers are affected by hatred, enmity or any other sentiments against the accused..

36. If not even divided diligences can be carried out, either because suitable witnesses cannot be found, or for a just fear of scandal or loss of good repute, this [lack] can be supplied, albeit cautiously and prudently, through extrajudicial information, set down in writing, concerning the accused and the accusers and their personal relationships, or even through subsidiary evidence which may corroborate or weaken the accusation.

37. Finally, with regard to the third area (c), if in the denunciations, as not infrequently happens, other persons are named who may likewise have been solicited, or for some other reason can offer testimony about this crime, these are all to be questioned as well, separately, in judicial form (Formula I). They are to be questioned first with regard to generalities, then gradually, as the matter develops, descending to particulars, whether and in what way they themselves were in fact solicited, or came to know or hear that other persons had been solicited (Instruction of the Holy Office, 20 February 1867, No. 9).

38. The greatest discretion is to be employed in inviting these persons to the interview; it will not always be appropriate to summon them to the public setting of the chancery, especially if those to be questioned are young girls, married women, or domestics. In such cases it will be more advisable to summon them discreetly for questioning in sacristies or elsewhere (e.g. in the place for confessions), according to the prudent estimation of the Ordinary or judge. If those to be examined live in monasteries or in hospitals or in religious homes for girls, then they are to be called with great care and on different days, according to particular circumstances (Instruction of the Holy Office, 20 July 1890).

39. Whatever was stated above regarding the way of receiving denunciations is also to be applied, with due adaptations, to the questioning of other persons [whose names were] brought forward.

40. If the questioning of these persons produces positive results, namely that the priest under investigation or another turns out to be implicated, the accusations are to be considered true denunciations in the proper sense of the word, and all else prescribed above with regard to the definition of the crime, the bringing up of precedents, and the diligences to be performed, is to be carried out.

41. When all these things have been done, the Ordinary is to communicate the acts to the promoter of justice, who is to review whether everything was carried out correctly or not. And if [the latter] concludes that there is nothing against accepting them, [the Ordinary] is to declare the investigative process closed.

Chapter II – Canonical Measures and the Admonition of the Accused

42. Once the investigative process has been closed, the Ordinary, after hearing the promoter of justice, is to proceed as follows, namely:

a) if it is clear that the denunciation is completely unfounded, he is to order this fact to be declared in the acts, and the documents of accusation are to be destroyed;

b) if the evidence of a crime is vague and indeterminate, or uncertain, he is to order the acts to be archived, to be brought up again should anything else happen in the future;

c) if, however, the evidence of a crime is considered grave enough, but not yet sufficient to file a formal complaint – as is the case especially when there are only one or two denunciations with regular diligences but lacking or containing insufficiently solid subsidiary proofs (cf. No. 36), or even when there are several [denunciations] but with uncertain diligences or none at all – he is to order that the accused be admonished, according to the different types of cases (Formula M), by a first or a second warning, paternally, gravely or most gravely according to the norm of Canon 2307, adding, if necessary, the explicit threat of a trial should some other new accusation be brought against him. The acts, as stated above, are to be kept in the archives, and vigilance is to be exercised for a period with regard to the conduct of the accused (Canon 1946, §2, No. 2);

d) finally, if certain or at least probable arguments exist for bringing the accusation to trial, he should order the Defendant to be cited and formally charged.

43. The warning mentioned in the preceding number (c) is always to be given in a confidential manner; nevertheless it can also be given by letter or by a personal intermediary, but in each case this must be proved by a document to be kept in the secret archives of the Curia (cf. Canon 2309, §§ 1 and 5), together with information about the manner in which the Defendant accepted it.

44. If, following the first warning, other accusations are made against the same Defendant regarding acts of solicitation which occurred prior to that warning, the Ordinary is to determine, in conscience and according to his own judgment, whether the first warning is to be considered sufficient or whether he should instead proceed to a new warning, or even to the next stage (Ibidem, §6).

45. The promoter of justice has the right to appeal these canonical measures, and the accused has the right to have recourse to the Sacred Congregation of the Holy Office within ten days from their issuance or notification. In this case, the acts of the cause are to be sent to the same Sacred Congregation, in accordance with the prescription of Canon 1890.

46. These [measures], however, even if they have been put into effect, do not extinguish a penal action. Consequently, if any other accusations are received thereafter, the matters which prompted the aforementioned canonical measures will also need to be taken into account.

Chapter III – The Arraignment of the Accused

47. Once sufficient evidence is at hand for instituting a formal accusation, as was mentioned above in number 42 (d), the Ordinary – after having heard the promoter of justice and observed, to the extent that the particular nature of these causes allows, everything laid down in Book IV, Title VI, Chapter II, of the Code [of Canon Law] concerning the citation and intimation of judicial acts – shall issue a decree (Formula O) citing the Defendant to appear before himself or before a judge whom he has delegated (cf. No. 5), in order to be charged with the crimes of which he has been accused; in the tribunal of the Holy Office this is commonly referred to as “subjecting the Defendant to the charges” [Reum constitutis subiicere]. He is to see to it that the decree is communicated to the Defendant in the manner prescribed by law.

48. When the Defendant, having been cited, has appeared, before the charges are formally brought, the judge is to exhort him in a paternal and gentle way to make a confession; if he accepts these exhortations, the judge, having summoned the notary or even, if he considers it more appropriate (cf. No. 9), without the presence of the latter, is to receive the confession.

49. In such a case, if the confession is found, in light of the proceedings, to be substantially complete, once the Promoter of Justice has submitted a written opinion, the cause can be concluded by a definitive sentence, all other formalities being omitted (see below, Chapter IV). The Defendant however is to be given the option of accepting that sentence, or requesting the normal course of a trial.

50. If on the other hand the Defendant has denied the crime, or has made a confession which is not substantially complete, or even rejected a sentence summarily issued on the basis of his confession, the judge, in the presence of the notary, is to read him the decree mentioned above in No. 47, and to declare the arraignment opened.

51. Once the arraignment has been opened, the judge, in keeping with Canon 1956, having heard the promoter of justice, can suspend the Defendant either completely from the exercise of sacred ministry or solely from hearing sacramental confessions of the faithful, until the conclusion of the trial. If he suspects, however, that the Defendant is capable of intimidating or suborning the witnesses, or otherwise hindering the course of justice, he can also, having again heard the promoter of justice, order him to retire to a specific place and to remain there under special supervision (Canon 1957). There is no legal remedy given against either such decree (Canon 1958).

52. After this, the questioning of the Defendant takes place in accordance with Formula P, with the greatest care being taken on the part of the judge lest the identity of the accusers and especially of the denouncers be revealed, and on the part of the Defendant lest the sacramental seal be violated in any way. If the Defendant, speaking heatedly, lets slip something which might suggest either a direct or indirect violation of the seal, the judge is not to allow it to be recorded by the notary in the acts; and if, by chance, some such thing has been unwittingly related, he is to order it, as soon as it comes to his attention, to be deleted completely. The judge must always remember that it is never permissible for him to compel the Defendant to take an oath to tell the truth (cf. Canon 1744).

53. When the questioning of the Defendant has been completed in every detail and the acts have been reviewed and approved by the Promoter of Justice, the judge is to issue the decree concluding this phase of the cause (Can. 1860); if he is a delegated judge, he is to forward all the acts to the Ordinary.

54. Should, however, the Defendant prove contumacious, or, for very grave reasons the Charges cannot be brought in the diocesan Curia, the Ordinary, without prejudice to his right to suspend the Defendant a divinis, is to defer the entire cause to the Holy Office.

Chapter IV ‑ The Discussion of the Cause, the Definitive Sentence, and the Appeal

55. The Ordinary, upon receiving the acts, unless he wishes to proceed himself to the definitive sentence, is to delegate a judge (cf. No. 5), different, insofar as possible, from the one who conducted the investigation or the arraignment (cf. Canon 1941, §3). The judge, however, whether he be the Ordinary or his delegate, is to give the Defendant’s advocate, according to his prudent judgment, a suitable period of time in which to prepare the defence and to file it in duplicate, with one copy to be given to the judge himself and the other to the promoter of justice (cf. Canons 1862-63-64). The promoter of justice, too, within a time period likewise established by the judge, should present in writing his prosecutory brief (requisitoriam) as it is now called (Formula Q).

56. Finally, after a suitable interval (Canon 1870), the judge, following his conscience as formed by the acts and the proofs (Canon 1869), shall pronounce the definitive decision, either of condemnation [sententia condemnatoria], if he is certain of the crime, or of acquittal [sententia absolutoria], if he is certain of [the Defendant’s] innocence; or of release [sententia dimissoria], if he is invincibly doubtful due to lack of proof.

57. The written sentence is to be drawn up in accordance with the respective formulas appended to this Instruction, with the addition of an executory decree (Canon 1918), and communicated beforehand to the Promoter of Justice. It is then to be officially communicated in the presence of a notary to the Defendant, summoned to appear for this reason before the judge in session. If, however, the Defendant, refusing the summons, does not appear, the communication of the sentence is to be done by a letter whose receipt is certified by the public postal service.

58. Both the Defendant, if he considers himself aggrieved, and the promoter of justice have the right to appeal [this sentence] to the Supreme Tribunal of the Holy Office, in accordance with the prescription of Canons 1879ff., within ten days of its official communication; such an appeal has a suspensive effect, whereas the suspension of the Defendant from the hearing of sacramental confessions or from exercising sacred ministry (cf. No. 51), if one was imposed, remains in force.

59. Once an appeal has been properly made, the judge is to transmit to the Holy Office as quickly as possible an authentic copy, or even the original itself, of all the acts of the cause, adding whatever information he judges necessary or appropriate (Canon 1890).

60. Finally, with regard to a complaint of nullity, should one be lodged, the prescriptions of Canons 1892-97 are to be scrupulously observed; as to the execution of the sentence, the prescriptions of Canons 1920-24 are to be observed, in accordance with the nature of these causes.

TITLE THREE

PENALTIES

61. “One who has committed the crime of solicitation… is to be suspended from the celebration of Mass and from the hearing of sacramental confessions and even, in view of the gravity of the crime, declared incapable from hearing them. He is to be deprived of all benefices, dignities, active and passive voice, and is to be declared incapable for all these, and in more grievous cases he is even to be subjected to reduction to the lay state [degradatio]”. Thus states Canon 2368, §1 of the Code [of Canon Law].

62. For a correct practical application of this canon, when determining, in the light of Canon 2218, §1, fair and proportionate penalties against priests convicted of the crime of solicitation, the following things should be taken into particular account in evaluating the gravity of the crime, namely: the number of persons solicited and their condition – for example, if they are minors or specially consecrated to God by religious vows; the form of solicitation, especially if it might be connected with false doctrine or false mysticism; not only the formal but also the material turpitude of the acts committed, and above all the connection of the solicitation with other crimes; the duration of the immoral conduct; the repetition of the crime; recidivism following an admonition, and the obdurate malice of the solicitor.

63. Resort is to be had to the extreme penalty of reduction to the lay state – which for accused religious can be commuted to reduction to the status of a lay brother [conversus] – only when, all things considered, it appears evident that the Defendant, in the depth of his malice, has, in his abuse of the sacred ministry, with grave scandal to the faithful and harm to souls, attained such a degree of temerity and habitude, that there seems to be no hope, humanly speaking, or almost no hope, of his amendment.

64. In these cases, the following supplementary sanctions are to be added to the penalties proper, to ensure that their effect is achieved more fully and securely, namely:

a) Upon all Defendants who have been judicially convicted there are to be imposed salutary penances, befitting the kind of faults committed, not as a substitute for penalties proper in the sense of Canon 2312, §1, but as a complement to them, and among these (cf. Can. 2313) chiefly spiritual exercises, to be made for a certain number of days in some religious house, with suspension from the celebration of Mass during that period.

b) Upon Defendants who have been convicted and have confessed, moreover, there should be imposed an abjuration, according to the variety of cases, of the slight or strong suspicion of heresy which soliciting priests incur due to the very nature of the crime, or even of formal heresy, if by chance the crime of solicitation was connected to false teaching.

c) Those in danger of relapsing and, even more, recidivists, are to be subjected to special supervision (Canon 2311).

d) As often as, in the prudent judgment of the Ordinary, it seems necessary either for the amendment of the delinquent, the removal of a near occasion [of sin], or the prevention or repair of scandal, there is to be added an order to live in a certain place or a prohibition from the same (Canon 2302).

e) Finally, since, by reason of the sacramental seal, there can never be any account taken in the external forum of the crime of absolving an accomplice, as this is described in the Constitution Sacramentum Poenitentiae, at the end of the sentence of condemnation there is to be added an admonition to the Defendant that, if he has absolved an accomplice, he should provide for his conscience by recourse to the Sacred Penitentiary.

65. In accordance with the norm of Canon 2236, §3, all of these penalties, inasmuch as imposed by law, cannot, once they have been applied by the judge ex officio, be remitted except by the Holy See, through the Supreme Sacred Congregation of the Holy Office.

TITLE FOUR

OFFICIAL COMMUNICATIONS

66. No Ordinary is ever to omit informing the Holy Office immediately upon receiving any denunciation of the crime of solicitation. If it happens to concern a priest, whether secular or religious, having residence in another territory, he is at the same time to send (as already stated above, No. 31) to the Ordinary of the place where the denounced priest currently lives or, if this is unknown, to the Holy Office, an authentic copy of the denunciation itself with the diligences carried out as fully as possible, along with appropriate information and declarations.

67. Any Ordinary who has instituted a process against any soliciting priest should not fail to inform the Sacred Congregation of the Holy Office, and, if the matter concerns a religious, the priest’s General Superior as well, regarding the outcome of the cause.

68. If a priest convicted of the crime of solicitation, or even merely admonished, should transfer his residence to another territory, the Ordinary a quo should immediately warn the Ordinary ad quem of the priest’s record and his legal status.

69. If a priest who has been suspended in a cause of solicitation from hearing sacramental confessions, but not from sacred preaching, should go to another territory to preach, the Ordinary of that territory should be informed by his Superior, whether secular or religious, that he cannot be employed for the hearing of sacramental confessions.

70. All these official communications shall always be made under the secret of the Holy Office; and, since they are of the utmost importance for the common good of the Church, the precept to make them is binding under pain of grave [sin].

TITLE FIVE

CRIMEN PESSIMUM

71. The term crimen pessimum [“the foulest crime”] is here understood to mean any external obscene act, gravely sinful, perpetrated or attempted by a cleric in any way whatsoever with a person of his own sex.

72. Everything laid down up to this point concerning the crime of solicitation is also valid, with the change only of those things which the nature of the matter necessarily requires, for the crimen pessimum, should some cleric (God forbid) happen to be accused of it before the local Ordinary, except that the obligation of denunciation [imposed] by the positive law of the Church [does not apply] unless perhaps it was joined with the crime of solicitation in sacramental confession. In determining penalties against delinquents of this type, in addition to what has been stated above, Canon 2359, §2 is also to be taken into consideration.

73. Equated with the crimen pessimum, with regard to penal effects, is any external obscene act, gravely sinful, perpetrated or attempted by a cleric in any way with pre-adolescent children [impuberes] of either sex or with brute animals (bestialitas).

74. Against clerics guilty of these crimes, if they are exempt religious – and unless the crime of solicitation takes place at the same time – Religious Superiors also can proceed, according to the sacred Canons and their proper Constitutions, either administratively or judicially. However, they must always communicate a sentence rendered, or an administrative decision in those cases which are more grave, to the Supreme Congregation of the Holy Office. The Superiors of a non-exempt religious can proceed only administratively. In the case where the guilty party has been expelled from religious life, the expulsion has no effect until it has been approved by the Holy Office.

FROM AN AUDIENCE WITH THE HOLY FATHER, 16 MARCH 1962

His Holiness Pope John XXIII, in an audience granted to the Most Eminent Cardinal Secretary of the Holy Office on 16 March 1962, graciously approved and confirmed this Instruction, ordering those responsible to observe it and to ensure that it is observed in every detail.

Given in Rome, from the Office of the Sacred Congregation, 16 March 1962.

L.+S. A. CARD. OTTAVIANI

De zelfliefde van het avondland

De zelfhaat van het avondland

Europa – wat is dat eigenlijk? Waarom hoort bijvoorbeeld Siberië niet bij Europa, hoewel het overwegend door Europeanen wordt bewoond, die op Europese wijze denken en leven? Waar houdt Europa op in het zuiden van de Russische statengemeenschap? Waar loopt zijn grens in de Atlantische Oceaan? Welke eilanden horen bij Europa, welke niet en waarom niet? Europa – dat is niet zozeer een geografisch, maar bovenal een cultureel en historisch begrip.

De historicus Herodotus (vijfde eeuw voor Christus) kende waarschijnlijk als eerste Europa als geografisch begrip: ,,De Perzen beschouwen Azië met zijn volkeren als hun land. Europa en het land van de Grieken, zo menen ze, ligt volledig buiten hun grenzen.” Herodotus geeft de grenzen van Europa niet aan, maar het is duidelijk dat de kernlanden van het huidige Europa buiten zijn blikveld lagen. Met de vorming van de hellenistische staten en het Romeinse Rijk was een ‘continent’ ontstaan dat het fundament zou worden van het latere Europa, maar met heel andere grenslijnen: het waren de landen rond de Middellandse Zee, die door hun culturele verbondenheid een echt continent vormden.

Pas de triomftocht van de islam in de zevende en het begin van de achtste eeuw trok een grens door de Middellandse Zee, die als het ware door midden gesneden werd, zodat wat tot dan toe één continent was geweest, nu in drie continenten uiteenviel: Azië, Afrika en Europa.

In het oosten voltrok zich die omvorming van de oude wereld langzamer dan in het westen: het Romeinse Rijk met Constantinopel als middelpunt hield daar – hoewel steeds verder teruggedrongen – tot in de vijftiende eeuw stand. Het zuiden van de Middellandse Zee viel rond het jaar 700 voorgoed buiten het toenmalige cultuurcontinent. Tegelijkertijd voltrok zich in noordelijke richting een steeds sterkere uitbreiding. De constituering van het Frankische Rijk als het nooit ondergegane en toen herboren Romeinse Rijk betekende een beslissende stap in de richting van datgene wat wij nu met ‘Europa’ bedoelen.

Maar er is ook een tweede wortel van Europa, van een niet-westelijk Europa dat geen avondland was: het Romeinse Rijk had per slot van rekening in Byzantium standgehouden tegen alle stormen van volksverhuizingen en islamitische invasie in. Byzantium, het oostelijke Romeinse Rijk, zag zichzelf als het ware Rome en breidde zich uit naar het noorden toe, diep de Slavische wereld in. Het schiep een eigen Grieks-Romeinse wereld, die zich van het Latijnse Europa van het Westen onderscheidde door een andere liturgie, een andere kerkorde, een andere schrift- en vormentaal.

Deze beide werelden hebben vooral fundamentele religieuze en morele normen gemeen, maar er bestaat tussen de twee Europa’s toch een diepgaand onderscheid. In Byzantium lijken Rijk en kerk zich met elkaar te identificeren: de keizer is ook het hoofd van de kerk. Omdat het keizerschap sinds Constantijn uit Rome was verdwenen, ontwikkelde zich in de oude hoofdstad van het Romeinse Rijk de zelfstandige positie van de Romeinse bisschop als opvolger van Petrus en Paulus. Hier onderscheidde men al sinds het begin van het tijdperk van Constantijn de machten van keizer en paus die geen van beiden beschikten over het geheel. Daarmee is een machtenscheiding ingevoerd, die voor de daarop volgende ontwikkeling van Europa van het grootste belang werd en de grondslag legde voor het eigenlijke avondland. Omdat van beide zijden – al zulke afgrenzingen ten spijt – het verlangen naar de superioriteit van de eigen macht levend bleef, is dit scheidingsprincipe ook een bron van oneindig lijden geworden. Hoe men op de juiste wijze zijn leven inricht en het politiek en religieus gestalte geeft, blijft een kernprobleem van het huidige Europa.

Voor beide Europa’s betekent het begin van de nieuwe tijd een omwenteling die zowel het wezen van het continent als zijn geografische omtrek raakt. In 1493 werd Constantinopel door de Turken veroverd. De ene vleugel van Europa dreigde te verdwijnen, maar het Byzantijnse erfgoed was niet dood: Moskou riep zichzelf tot het derde Rome uit, vormde zelf een patriarchaat en presenteerde zich daarmee als nieuwe metamorfose van het Heilige Rijk – als een eigen vorm van een Europa, dat met het Westen verbonden bleef en zich er steeds meer op richtte totdat Peter de Grote er tenslotte een westers land van probeerde te maken.

Tegelijkertijd is er in het Westen een ontwikkeling van vergaande

historische betekenis. Een groot deel van de Germaanse wereld breekt met Rome: er ontstaat een nieuw, verlicht soort christendom, zodat door het avondland nu een scheidingslijn loopt die ook een culturele grens tussen twee verschillende denk- en gedragswijzen vormt.

Daar komt de ontdekking van Amerika nog bij. De Europese uitbreiding naar het oosten door de gestage uitbreiding van Rusland naar Azië krijgt een parallel in de uitbraak van Europa naar het westen, naar de overzijde van de Atlantische Oceaan. En de deling van Europa in een Latijns-katholieke en een Germaans-protestantse helft wordt op dit werelddeel overgedragen.

Pogend in de geschiedenis de identiteit van Europa op te sporen, moeten we ook kijken naar een derde omwenteling: die waarvan de Franse revolutie het van verre zichtbare baken werd. Weliswaar was het Heilige Rijk al sinds de late Middeleeuwen bezig politiek uiteen te vallen, maar pas nu breekt ook formeel dit geestelijke kader uiteen. Voor het eerst in de geschiedenis ontstaat de puur seculiere staat, gevestigd op rationaliteit en de wil van de burgers, die God zelf uitroept tot een privé-zaak. Religie en geloof in God horen bij het gevoel, niet bij het verstand. God en zijn wil houden op in het openbaar relevant te zijn. Op deze wijze ontstaat aan het einde van de achttiende en het begin van de negentiende eeuw een nieuw soort geloofssplitsing, waarvan we de ernst in toenemende mate beginnen te voelen.

In het oude Europa hadden de twee helften in wezen maar één tegenstander gekend die men op leven en dood moest bestrijden: de islamitische wereld. De renaissance van de islam is niet alleen met de nieuwe materiële rijkdom van de islamitische landen verbonden, maar wordt ook gevoed door het besef dat de islam in staat is een acceptabele geestelijke basis voor het leven van de volkeren te bieden, een basis die het oude Europa lijkt te hebben verloren. Ook de grote religieuze tradities van Azië – met zijn mystiek die vooral in het boeddhisme tot uitdrukking komt – vormen een geestelijke kracht tegenover een Europa dat zijn fundamentele religieuze en ethische waarden ontkent.

Het optimisme over de triomf van de Europese cultuur, waarvoor Arnold Toynbee nog in het begin van de jaren zestig een lans brak, lijkt nu merkwaardig achterhaald: ,,Van de achtentwintig culturen die wij onderscheidden, zijn er achttien dood en negen van de overgebleven tien – inderdaad: alle behalve de onze – tonen aan dat ze al gesloopt zijn.”

Wie zou dat vandaag de dag nog durven beweren? En trouwens -wat is dat, die cultuur van ons die nog is overgebleven? Is de triomferende en over de hele wereld verbreide civilisatie van de techniek en de commercie de Europese cultuur? Of is die niet veel meer post-Europees, geboren uit het einde van de oude Europese culturen? Ik zie daarin een paradoxale samenloop: met de zege van de post-Europese technisch-seculiere wereld en met de universalisering van haar levenspatroon en haar denkwijze heeft de Europese cultuur zijn eindpunt bereikt en is eigenlijk al verdwenen. Nu is het uur van de waardensystemen van andere werelden – van het precolumbiaanse Amerika, van de islam en van de Aziatische mystiek – aangebroken.

Europa is in het uur van zijn opperste triomf van binnen leeg geworden. En bij dit innerlijke afsterven van geestelijke krachten past ook dat Europa etnisch gezien lijkt te gaan verdwijnen. Over Europa’s toekomst bestaan twee tegengestelde diagnoses. Aan de ene kant is er de these van Oswald Spengler die voor de grote culturen een soort verloop naar de wetten van de natuur meende te kunnen vaststellen: te beginnen met de geboorte, de geleidelijke opgang, de bloeitijd van een cultuur, zijn langzame vermoeid raken, ouder worden en sterven. Het avondland bereikte volgens Spengler zijn laatste fase die, alle bezweringen ten spijt, onafwendbaar op de dood van dit culturele continent zal uitlopen. Natuurlijk kan het zijn gaven aan een nieuw opkomende cultuur doorgeven, maar het heeft zelf zijn langste tijd gehad.

Deze als biologistisch gebrandmerkte these heeft tussen de beide wereldoorlogen vooral in katholieke landen vurige bestrijders gevonden; imponerend in zijn oppositie was ook Arnold Toynbee. Hij benadrukt het verschil tussen enerzijds de materieel-technische vooruitgang en anderzijds de werkelijke vooruitgang, die hij als vergeestelijking definieert. Hij geeft toe dat het avondland zich in een crisis bevindt, waarvoor hij de oorzaak zoekt in het verval van de religie tot cultus van de techniek, de natie en het militarisme. De crisis heeft voor hem een naam: secularisme.

Als de diagnose gesteld is, is de therapie aan te geven: het religieuze moet opnieuw worden ingevoerd, teruggrijpend op het religieuze erfgoed van alle culturen, in het bijzonder op dat ‘wat van het christendom van het avondland is overgebleven’. Deze zienswijze bouwt voort op de kracht van creatieve minderheden en bijzondere persoonlijkheden. De vraag luidt nu: is de diagnose juist? En als ze juist is – ligt het in onze macht om het religieuze moment opnieuw in te voeren, in een synthese uit een rest van christendom en het religieuze erfgoed van de mensheid? Uiteindelijk blijft de kwestie tussen Spengler en Toynbee open, omdat we niet in de toekomst kunnen kijken.

Onafhankelijk daarvan staan we voor de opgave te zoeken naar wat de toekomst kan garanderen en wat de innerlijke identiteit van Europa door alle historische metamorfosen heen voortzet. Of nog eenvoudiger: wat vandaag en morgen voorziet in menselijke waardigheid. Om daarop een antwoord te vinden moeten we nog eens naar onze eigen tijd kijken, met zijn historische wortels voor ogen. In de negentiende eeuw hebben zich twee nieuwe Europese modellen ontwikkeld. Bij de Latijnse naties hanteert men het leken-model: de staat is streng gescheiden van de religieuze instituties, die een plaats hebben gekregen in de privésector. De staat zelf wijst een religieus fundament af en stoelt op verstand en inzicht. Door de kwetsbaarheid van het verstand zijn deze systemen breekbaar, en gevoelig voor dictaturen; ze overleven eigenlijk alleen maar omdat delen van het oude morele bewustzijn ook zonder de oude basispatronen blijven doorbestaan en een consensus mogelijk maken.

In de Germaanse wereld hanteert men het model van de staatskerk. In het liberale protestantisme staat een verlichte, in wezen als moraal opgevatte christelijke religie garant voor de morele consensus en een breed vertakte religieuze basis, waaraan religies die geen staatsreligie zijn, zich moeten aanpassen. Dit model heeft in Groot-Brittannië, de Scandinavische landen en aanvankelijk ook in het door Pruisen gedomineerde Duitsland lange tijd voor een staatkundige en maatschappelijke binding gezorgd. In Duitsland heeft de instorting van de Pruisische staatskerk een vacuum geschapen, dat ruimte bood aan een dictatuur.

Bij de beide Europese modellen voegde zich in de negentiende eeuw nog een derde: het socialisme. Al snel vertakte dat zich in een totalitaire en een democratische variant. De laatste bood een heilzaam tegenwicht tegen de radicaal liberale posities van de beide bestaande modellen en verrijkte en corrigeerde ze. Het bleek ook over confessionele posities heen te kunnen werken; in veel opzichten leek en lijkt het democratische socialisme op de katholieke sociale leer, in elk geval heeft het zeer tot de sociale bewustwording bijgedragen.

De totalitaire variant had een streng materialistische en atheïstische inslag. De geschiedenis wordt deterministisch opgevat als een vooruitgangsproces dat na een religieuze en liberale fase zal uitmonden in een absolute en definitieve eindsamenleving, waarin religie overwonnen zal zijn en het functioneren van materialistische voorwaarden het geluk van iedereen garandeert. Achter de ‘wetenschappelijkheid’ ervan schuilt een intolerant dogmatisme: de geest is het product van de materie; de moraal is het product van de omstandigheden en moet al naargelang de doelstellingen van de samenleving gedefinieerd en gepraktizeerd worden. Alles wat bijdraagt aan de realisering van de gelukzalige eindtoestand is moreel verantwoord. Hier is de Umwertung der Werte – de omdraaiing van de waarden waarop Europa was gebouwd – compleet. Erger nog, hier voltrekt zich een breuk met de hele morele traditie van de mensheid. Er bestaan geen onafhankelijke waarden meer, alles kan op zeker moment toegestaan zijn of zelfs noodzakelijk, of in een nieuwe zin moreel. Ook de mens kan een middel worden: niet het individu telt, maar alleen de toekomst die als een wrede godheid over alles beschikt.

De communistische systemen zijn intussen stukgelopen op hun foute economische dogmatiek. Maar men ziet maar al te graag over het hoofd dat ze te gronde zijn gegaan aan hun mensenverachting en aan de onderschikking van de moraal aan de behoeften van het systeem. De eigenlijke catastrofe die ze aangericht hebben is niet van economische aard: ze ligt in de vernietiging van het morele bewustzijn, in de verwoesting van de ziel. Het wezenlijke probleem van onze tijd ligt in het feit dat de morele en religieuze problematiek wordt verdrongen. De door het marxisme nagelaten problematiek bestaat dus nog steeds en kan leiden tot de zelfvernietiging van het Europese bewustzijn, een vernietiging waarvoor wij oog moeten houden – los van Spenglers ondergangsvisioen.

Bestaat er bij alle grote omwentelingen van onze tijd een passende Europese identiteit voor de toekomst? Voor de vaders van de Europese eenheid na de verwoestingen van de Tweede Wereldoorlog – Adenauer, Schuman, De Gasperi – was dat fundament het christelijke erfgoed van ons continent. Voor hen was duidelijk dat de verwoestingen van de nazi- en Stalindictatuur berustten op verwerping van dit fundament – op hoogmoed die zich niet meer aan de Schepper onderwierp, maar er aanspraak op maakte zelf de betere, de nieuwe mens te scheppen. Deze dictaturen brachten een nieuw kwaad voort, ver uitstijgend boven alle gruwelen van de oorlog, berustend op de afschaffing van Europa. Voor hen was duidelijk: we moeten terugkeren naar datgene wat dit continent bij alle lijden en missers zijn waardigheid heeft gegeven.

Maar het aanvankelijke enthousiasme voor de nieuwe toenadering tot het christelijke erfgoed is vervlogen. De Europese eenheid is een economische eenheid geworden. In de laatste jaren is men zich bewuster geworden dat die economische gemeenschap een fundament van gemeenschappelijke waarden behoeft. Daarom hebben de staatshoofden en regeringsleiders van de Europese Unie een charta van fundamentele rechten opgesteld (eind 2000 op de Europese top in Nice). Geeft dit document het economische instituut Europa een geestelijk centrum?

Belangrijk is de tweede regel van de preambule: ,,In het bewustzijn van haar geestelijk-religieuze en ethische erfgoed baseert de Unie zich op de ondeelbare en universele waarden van de mens, de vrijheid, de gelijkheid en de solidariteit.” Herkenbaar is de onvoorwaardelijkheid waarmee menselijke waardigheid en mensenrechten hier als waarden worden gepresenteerd die voorafgaan aan iedere staatkundige rechtsbepaling. Het gaat om grondrechten die van oudsher elk politiek handelen te boven gaan en waarvan de geldigheid in laatste instantie terugwijst naar de Schepper: alleen hij kan de rechten bepalen die in het wezen van de mens rusten en waarover niemand kan beschikken. Hier krijgt christelijk erfgoed geldigheid. Dat er waarden bestaan die voor niemand te manipuleren zijn is de eigenlijke garantie voor onze vrijheid en voor de menselijke grootheid; het geloof ziet daarin het geheim van de Schepper en van zijn evenbeeld, de mens. Zo beschermt deze regel een kernelement van de christelijke identiteit van Europa in een ook voor niet-gelovigen begrijpelijke formulering.

Nu bestrijdt vrijwel niemand de voorrangspositie van de mens ten opzichte van de politieke besluitvorming; daarvoor liggen de gruwelen van het nazisme en zijn rassenleer nog te vers in het geheugen. Toch bestaan in het medisch onderzoek reële bedreigingen: denk alleen maar aan het klonen, aan het aanleggen van voorraden van menselijke foetussen ten behoeve van onderzoek en orgaandonatie of aan genetische manipulatie. Daar komt nog de handel in mensen bij, nieuwe vormen van slavernij, de handel in menselijke organen voor transplantatiedoeleinden.

Telkens worden ‘goede doelen’ naar voren geschoven om te rechtvaardigen wat niet te rechtvaardigen valt. Met het oog daarop komt de charta van de fundamentele mensenrechten met enkele verheugende bepalingen, maar op belangrijke punten blijft zij te vaag, terwijl het toch juist hier om een zeer principiële vraag gaat.

Er zijn nog twee punten waarin zich de Europese identiteit toont. Op de eerste plaats is er het huwelijk en het gezin. Het monogame huwelijk is vanuit het bijbelse geloof als fundamenteel ordeningsprincipe van de man-vrouwverhouding opgesteld, en als bouwsteen van gemeenschapsvorming binnen een staat. Europa zou Europa niet zijn als deze basiscel van zijn sociale opbouw zou verdwijnen of wezenlijk gewijzigd zou worden. De charta spreekt van een recht op huwelijk, maar niet van een specifiek juridische of morele bescherming ervan en ze definieert het ook niet precies. En dat terwijl we weten hoezeer huwelijk en gezin bedreigd worden – zowel door de uitholling van zijn onontbindbaarheid (scheiding wordt steeks gemakkelijker), als door het ongehuwd samenleven van man en vrouw.

In schril contrast daarmee staat het verlangen van de homoseksuele leefgemeenschappen die paradoxaal genoeg een rechtsvorm verlangen die min of meer aan het huwelijk moet worden gelijkgesteld. Hiermee treedt men buiten de complete morele geschiedenis van de mensheid die bij alle verscheidenheid aan rechtsvormen van het huwelijk toch steeds wist dat het huwelijk het bijzondere samengaan van man en vrouw is dat zich opent naar kinderen en dus ook naar het gezin. Het gaat hier niet om discriminatie: we staan hier voor het loslaten van een mensbeeld waarvan de gevolgen alleen maar bijzonder ernstig kunnen zijn. Maar een duidelijke stellingname hierover ontbreekt in de charta.

Het tweede punt is het terrein van de religie. In artikel 10 worden garanties gegeven voor de vrijheid van denken, van geweten en van religie en daarbij ook de vrijheid om van religie of levensbeschouwing te wisselen. De staten verklaren dat ze neutraal staan tegenover de religies, maar staan ze toe zich in het openbaar te presenteren. Dat is op zich positief en komt overeen met het christelijke basisinzicht van het onderscheid tussen het staatkundige en het kerkelijke terrein. Toch rijst de vraag hoe de verschillende openbare uitingsvormen van de religies zich in het geheel zullen voegen. Een eenvoudig voorbeeld: de staat kan niet voor de moslims de vrijdag, voor de joden de zaterdag en voor de christenen de zondag tot vrije dag verklaren. Hij zal zich moeten uitspreken voor een gemeenschappelijke ordening van de tijd en naar voorkeuren moeten vragen. De grote feesten – Kerstmis, Pasen, Pinksteren – zijn dat geen identiteitstekens van onze cultuur? En de zondag?

Nog moeilijker wordt het als zich in bepaalde religies elementen bevinden die niet overeenstemmen met de doelstellingen van de preambule en het eerste hoofdstuk over de waardigheid van de mens. Wat te doen als een religie geweld als deel van haar programma ziet? Als een religie vanuit haar kern de vrijheid van religie ontkent en vormen van politieke theocratie propageert? Wat moeten we aan met de magie die mensen lijfelijk en psychisch wil beschadigen? De nieuwe opkomst van rechtsextremistische ideologieën maakt er ons weer bewust van dat tolerantie niet zover mag gaan dat ze zichzelf opheft.

Was het met het oog op de traditie van de Europese humaniteit niet beter geweest als God en onze verantwoording voor Hem in de charta verankerd was? Men heeft het waarschijnlijk niet gedaan omdat men in geen geval van staatswege een religieuze overtuiging wilde opleggen. Dit is respectabel. Maar wat naar mijn overtuiging niet had mogen ontbreken is de eerbied voor wat de ander heilig is, de eerbied voor de heiligen in het algemeen en voor God, eerbied die je ook van ongelovigen mag verlangen. Waar met deze eerbied wordt gebroken, gaat iets wezenlijks in een samenleving verloren.

In onze samenleving is het godzijdank strafbaar om het geloof van Israël en zijn Godsbeeld te schenden. Bestraft wordt ook degene die zich op grove wijze uitlaat over de Koran en de fundamentele overtuigingen van de islam. Maar zijn Christus en het heilige van de christenen in het geding, dan is de vrijheid van meningsuiting het hoogste goed en heet elke inperking een gevaar voor de tolerantie en de vrijheid als geheel te zijn.

De grens van de vrijheid van meningsuiting ligt echter daar waar de eer en de waardigheid van de ander vernietigd wordt; ze is geen vergunning om te liegen of om mensenrechten te overtreden. Er bestaat hier een merkwaardige en alleen als pathologisch aan te duiden zelfhaat van het avondland, dat zich weliswaar vol begrip en op prijzenswaardige wijze openstelt voor waarden van buiten, maar van zichzelf een afkeer heeft en van zijn eigen geschiedenis alleen nog maar het gruwelijke en het vernietigende ziet en het grote en reine niet meer kan waarnemen.

Europa heeft om te overleven een nieuwe – uiteraard kritische en deemoedige – aanvaarding van zichzelf nodig, als het tenminste overleven wil. Ook multiculturaliteit kan zonder gemeenschappelijke constanten, zonder richtpunten op het eigene niet bestaan. Ze kan ongetwijfeld niet bestaan zonder eerbied voor het heilige. Bij multiculturaliteit hoort men het heilige van de ander met eerbied tegemoet te treden, maar dat kunnen we alleen als het heilige, God, zelf ons niet vreemd is.

Zeker, we kunnen en moeten van het heilige van de ander leren, maar het is juist ten opzichte van de ander onze plicht in onszelf de eerbied voor het heilige te voeden en het gezicht van de God te tonen die ons verschenen is – van de God die zich bekommert om de armen en de zwakken, de weduwen en de wezen, de vreemdelingen, van de God die zo menselijk is dat hijzelf een mens wilde worden, een lijdende mens die met ons mee lijdend het lijden waardigheid en hoop verleent. Als we dat niet doen verloochenen we niet alleen de identiteit van Europa, maar onthouden de ander een dienst waarop hij ons aanspreekt.

Aan de wereldculturen is de absolute profaniteit die vanuit het avondland omhoog gekomen is, absoluut vreemd. Ze zijn ervan overtuigd dat een wereld zonder God geen toekomst heeft. In dit opzicht roept juist de multiculturaliteit ons weer tot onszelf terug. Hoe het met Europa verder gaat, weten we niet. De charta van de grondrechten kan een eerste aanwijzing zijn dat het weer bewust zoekt naar zijn ziel.

Toynbee heeft ongetwijfeld gelijk als hij zegt dat het lot van een gemeenschap telkens weer van creatieve minderheden afhangt. Gelovige christenen zouden zichzelf als zo’n minderheid moeten beschouwen en ertoe moeten bijdragen dat Europa het beste uit zijn erfgoed opnieuw opdelft en daarmee de hele mensheid dient.

Op de eerste plaats is er het huwelijk en het gezin. Europa zou Europa niet zijn als het gezin zou verdwijnen.

Voor de vaders van de Europese eenheid na de verwoestingen van de Tweede Wereldoorlog – Adenauer, Schuman, De Gasperi -was het fundament van die eenheid het christelijk erfgoed van ons continent. Bestaat er bij alle grote omwentelingen van onze tijd een passender Europese identiteit voor de toekomst?

https://www.youtube.com/watch?v=sQLEQPQ7HxI

Onderwerp: Terug kijken en uitslag.
Er zijn mensen die gewonnen hebben maar ook vele die verloren hebben. Slachtoffers waren de verliezers en daders en advocaten waren de winnaars.
De daders bleven “SCHOON” de advocaten werden “RIJK”.
En de slachtoffers blijven met problemen achter.
En mede daar door kwamen de KERKEN leeg. Bert jij heb je beste gedaan!!!!!! (reactie lezer)

Behandeling klachten slachtoffers misbruik R. K.- Kerk in 2016 afgerond

De Klachtencommissie  voor slachtoffers van seksueel misbruik in de R. K.- Kerk verwacht dat  1 september 2016 alle zaken zijn afgehandeld. Er zijn nog 211 zaken in behandeling. Voor 31 slachtoffers wordt nog dit jaar een zitting gehouden. Er zijn in de regel 6 zittingen per week.

Zodoende zijn ruim 1700 klachten afgerond, na een zitting, meestal in aanwezigheid van het slachtoffer. In 900 zaken is een geheel of gedeeltelijke gegrond verklaring (71%) uitgesproken. In 270 zaken was de uitspraak niet gegrond (21%), veelal door gebrek aan steunbewijs. Voor deze slachtoffers heeft de R. K. – Kerk een slotactie opgezet om hen alsnog genoegdoening en compensatie te bieden.

https://www.youtube.com/watch?v=sQLEQPQ7HxI&feature=youtu.be