Gisteren hebben we de eerste hoorzitting gehad in het Vlaams Parlement over de gedwongen afstand/-adoptie.
De secretaris-generaal van de Bisschoppenconferentie, Mgr Cosijns, zorgde onmiddellijk voor commotie in het parlement. Tijdens zijn betoog zakte de temperatuur in de vergaderzaal een paar graden. Het was een betoog van een wereldvreemd iemand, die moeders die hun kind moesten afstaan, gewoon spijtoptanten noemt. Ze zijn nooit gedwongen volgens hem, ze hadden de keuze gemaakt nadat ze goed waren voorgelicht!!! Als ik zijn betoog hoorde, hoorde ik Mr. Gielis zijn adviseur, spreken (vroegere psychiater in Huize Prinses de Merode). Het waren zijn woorden dat staat vast.
Nu, Mgr Cosijns heeft de wind van voren gekregen en er werd hem enkele rake klappen toebedeeld. Iedereen was verbouwereerd en verontwaardigd na zijn betoog. Dat was de man, de woordvoerder van de Bisschoppen die zijn hulp zou aanbieden. En hoe? Door onzin uit te spuwen?
Er was gezegd dat niemand als pispaal zou dienen tijdens de hoorzitting want zowel Kerk, overheid, sociale instanties, artsen…… zijn in gebreke gebleven. Maar Cosijns trachtte steeds de verantwoordelijkheid van de zusters af te schuiven op andere instanties, zij hadden niets verkeerds gedaan!!!! Zij waren enkel een schakel in een ketting die de keuze van afstand maakten. Hij heeft het ook over de anonimiteit doorbreken. Hij wil weten hoe het zit met het doorbreken van de anonimiteit die ADOPTIEOUDERS toen gevraagd hebben of die hun toen is toegezegd. Aan de rechten van de geadopteerde wordt zelfs niet gedacht!
Het ergste was dat je in de zaal zit maar niet mag reageren op zijn uitlatingen!!!
Volgende dinsdag komen de adviseurs van de Bisschoppen (beiden werkzaam geweest in een home voor zwangere meisjes) aan het woord, alsook Carine Hutsebaut en de Kinderrechtencommissaris. Ben benieuwd
Ondertussen doet de ronde dat de Bisschoppen toch excuses willen geven voor het onrecht dat deze moeders is aangedaan. Het zal gewoon ooit in de krant verschijnen denk ik, want ze zullen bang zijn om een herexamen in het Vlaams Parlement te moeten doen (het was hen gevraagd om terug te komen om het één en ander recht te zetten).
Ik was verbaasd, beduusd en aangenaam verrast over de vele lieve en mooie reacties naar aanleiding van mijn zielenstrijd gehuld in een heftige droom die mij overviel. Het duiden van dromen, we deden het ooit iedere dag, dus let’s do it again, ik wil namelijk niet weglopen van mijn demonen want zelfs van een heftige droom kun je ook de zachtheid voelen alleen als je wakker wordt in de nacht is het een probleem, het is meestal koud en donker, heel erg donker.
Met Mea Culpa Unineted (MCU) onze stichting, hebben we de afgelopen vijf jaar duizenden mensen gesproken, gemaild, gebeld, bezocht en de media te woord gestaan over dit heikele probleem, seksueel misbruik door geestelijken in de RK kerk; 10.000 tot 20.000 slachtoffers de grootste sexcrime in de Nederlandse historie.
Heb ik dan mijn eigen emoties niet verwerkt, voor een deel moet ik ruimhartig toegeven dat we behoorlijk in de weer waren met tal van verhalen / dossiers. Voornamelijk mijn naaste omgeving heeft daar direct hinder van ondervonden omdat ik nogal onberekenbaar, moody en onophoudelijk doorzaagde over vroeger. Sorry Ramon.
Mea culpa, ik vind het nu schokkend om te ervaren dat de spookbeelden van toen, de gruizige demonen van weleer, toeslaan. Ik had het totaal niet verwacht. Ik voel me overigens goed, sterk en opgewekt maar tevens heel kwetsbaar. Deze slaapzaal droom / nachtmerrie voelde als Blauwbaard. De franciscaanse slaapzaal onder supervisie van de broeders Jacobus, Lebuinus, Alphons en de laatste twee jaar Servatius, daar spookte het behoorlijk, hoewel ik mij genoeg dingen herinner is er niettegenstaande een verschil tussen het bewuste en niet-bewuste, ook wel intuïtieve herinneringen. Door de reacties ben ik me gaan afvragen of ik deze donkere slaapzaal toch moet betreden, vis-à-vis, en wat het met mijn ‘onbelichte’ intuïtieve existentie, doet. Want er is niet alleen het lichaam betast maar de ziel is er ingrijpend aangetast.
Blauwbaard overigens is een steenrijke maar afschrikwekkende man met een grote blauwe baard. Wanneer hij op zakenreis vertrekt, overhandigt hij zijn jonge vrouw de sleutelbos van zijn kasteel. Daarmee mag ze alle kamers bezoeken behalve één, het kleine provisiekamertje in de kelder. Na verloop van tijd kan de vrouw haar nieuwsgierigheid niet meer bedwingen en opent ze toch de verboden kamer. Daar vindt ze de zes lijken van haar voorgangsters. Wanneer Blauwbaard onverwachts vervroegd thuis komt, merkt hij al snel dat zijn vrouw toch het kleine sleuteltje heeft gebruikt. Hij wordt woest en wil zijn vrouw ter plekke doden. Ze weet echter uitstel te bedingen en waarschuwt haar broers. Deze vallen Blauwbaard aan en doden hem. (bron wikipedia).
Een verhaal dat multi-interpretabel is, je kunt er veel tegenstellingen in terugvinden, herkennen, de kelder als onbewuste, de jonge vrouw en het kasteel als opperste verleiding, de sleutel om de psyche binnen te dringen, kortom vatbaar voor velerlei opvattingen, terreinen, verboden terreinen zoals de slaapzaal in mijn droom aangeeft. Geloven jullie nog in dromen? Zeker een droom die van ‘de heilige’ ligt aan diggelen, broeder Lebuinus werd een heilige genoemd. We hebben de kerk een gevoelige slag toegebracht, we hebben die donkere kant van het geestelijk leven blootgelegd, en terecht. Er zit méér duisternis in de engel dan in de duivel wanneer die geen weg meer uitkan. Er zitten ook donkere en duistere krachten achter de staat en kerk wanneer zij samen, voor de Christelijke vrede, optrokken om zwetend voor Gods aanschijns zaken te verdoezelen. Zij seponeerden tal van misbruik zaken die de kerk kon oplossen! (onderzoek in 2014 door van Boven en Koster OM).
We hebben zelf, en op verzoek van OM dhr. Moraal, melding gemaakt bij politie Heerlen / Kerkrade over de praktijken op het Franciscaner jongensinternaat te Bleijerheide, voor het opstarten van een artikel 12 procedure.
Er gebeurt niets, net zoals in de vijftiger, zestiger, zeventiger jaren tot nu, 2014 en weer wordt er niets mee gedaan.
Er is dus niet veel verandert.
Het is donker omdat ik als kind iedere avond deze diabolische krachten voelde maar niet kon duiden, noch begrijpen.
Als kind ging ik met bange inborst naar boven, drie jaar lang met hetzelfde verstoorde gevoel deze slaapzaal binnen waar zoals nu blijkt veel misbruik heeft plaatsgevonden.
Het heeft mij altijd geïntrigeerd, ben net zo nieuwsgierig als de vrouw in Blauwbaards sage, en wil de waarheid, de afschuwelijke waarheid weten.
Vannacht had ik een vreselijk droom over de slaapzaal van het jongenspensionaat te Bleijerheide waar ik op de bovenste verdieping drie jaar vertoefd heb onder nummer 33. Alle ‘lage’ school kinderen moesten zich tegen de avond voor het slapen gaan verzamelen op de speelplaats, vlakbij die oude boom waar inmiddels de bijl korte metten mee heeft gemaakt. Een boom met wortels die de hele wereld leken te steunen waar je met je ondervoed jongenslijf aan kon vastklampen. Vandaar marcheerde het naar boven met de nodige klappen als je te onrustig of als je niet in het gareel bleef, of praten kon ook niet, zeker niet naar boven, de heilige slaapzaal…we hadden geen privacy of iets dat van jou was, alles collectief aangegord.
Je kwam na twee trappen bij de leeszaal dan meteen naar rechts recht op de ziekenboeg van Bulletje af, week ik snel naar links, passeerde Servatius zijn ‘kantoor’, een deftige kamer met zware stoelen en logge, lange gordijnen.
De volgende trap leidde naar de slaapzaal van de ULO jongens die wij met gebogen hoofden passeerden, geen oponthoud bij de oudere, geilere jongens. Toen opeens mijn droom, net voor ik de laatste trap naderde, veranderde in een angstig voorvermoeden. Ik versteende, wilde voor geen goud die laatste trap op naar boven. Van alle kanten verschenen demonen, diabolo, vreemde figuren verdrongen zich om me heen. Er werd een luik geopend waar men mij probeerde in te duwen, ik moest naar boven, naar de slaapzaal. Een donker gat gaapte me aan, onheil want op zulke plekken kan men niet dromen. Er werd geduwd, er werd geschreeuwd, dreigende schaduwgeesten als gevallen engelen vlogen langs mij heen. Ik was altijd bang geweest voor deze franciscaanse slaap onheilsplek en nu moest ik, Nummer 33! IK?
Ik werd wakker, met hart dat over sloeg, hartritme stoornissen….
In de zuidelijke stad Granada, aldus de Spaanse media, zijn maandag drie priesters en een godsdienstleraar opgepakt op verdenking van seksueel misbruik van een minderjarige.
Het onderzoek van de politie kwam na een melding betreffende misbruik dat zich tien jaar geleden afspeelde terwijl het meerdere jaren plaatsvond (niemand iets gezien / gemerkt?)
Het slachtoffer, Daniel, schreef een brief aan het Vaticaan waarin hij zei dat hij slachtoffer was van seksueel misbruik, nadat de paus in april had gezegd een zerotolerancebeleid te voeren tegen kindermisbruikers.
Enkele maanden geleden zou paus Franciscus Daniel persoonlijk hebben gebeld om hem ervan te overtuigen een aanklacht in te dienen. Ook vroeg hij hem om vergeving namens de Rooms-Katholieke Kerk.
Daniel schreef aan de paus dat de priesters opereerden alsof ze in een sekte zaten. Volgens hem namen ze misdienaars mee naar luxe appartementen en huizen waar ze werden misbruikt. In brainwashsessies probeerden ze de slachtoffers ervan te overtuigen dat seks met hen geen zonde is.
Al decennia zien we dezelfde patronen. De omschrijving ‘sekte’ is wel erg toepasselijk op de kerk wanneer zij dit probleem maar niet kan tekkelen. Het doet mij denken aan het mij bekende franciscaanse jongensinternaat te Bleijerheide waar men zweeg over het misbruik. Ook werden er meldingen gedaan in 2010 bij Mea Culpa dat ten tijde van bisschop Gijsen rond feesten in bungalows van het bisdom dezelfde taferelen zich afspeelden. Priesters, geestelijken die hun positie gebruikten om macht en invloed uit te oefenen, alles onder heel anonieme rituelen zoals die in internaten, waar het misbruik tweemaal vaker voorkwam dan in parochies. Individuele excuses helpen niet meer, de kerk zal naar dit probleem moeten kijken vanuit de problematiek die verkrampte, repressieve onderdrukking van de seksualiteit met zich meebrengt.
Katholieke landen als Spanje, Italië en Polen zitten nog stevig vast (gebonden) in de katholieke kast.
