Onlangs deed kardinaal Eijk een oproep om voor 1 Juni 2014 een klacht in te dienen bij het meldpunt dat compensaties uitkeert aan slachtoffers seksueel misbruik, of / en in een vervolg procedure fysiek / psychisch geweld. De oproep betrof voornamelijk slachtoffers, de kardinaal richtte zich niet expliciet naar nog levende daders.

Op verzoek herhalen wij deze oproep voor de Bleijerheide ‘engelen jongens‘, de Augustinessen, de Franciscanessen. Uit ervaring weten wij dat er veel meer mensen zijn die geen klacht hebben ingediend, toch kunt u anderen helpen aan steunbewijs. Uiteraard zijn meer mensen bang voor de privé gevolgen, voor de (her)beleving van geweld dan wel misbruik gepleegd in hun kinderjaren. De kerst komt eraan en dan wil je geen gesprek over een duister verleden, onze doofpot oprakelen, dus vragen wij mensen het nieuwe jaar moedig te beginnen, en zich te melden.

Als voorbeeld publiceren wij nogmaals een verhaal uit het begin van de grote onthullingen seksueel misbruik door rooms-katholieke geestelijken. Deze persoon heeft geen klacht ingediend, wilde slechts zijn verhaal in 2010 aan ons kwijt….

Mijn ouders, gezagsgetrouwe, sociale en zeer gelovige mensen openden in 1936 een slagerszaak in Maastricht. Het zouden moeilijke jaren worden. Gedwongen door de bezetter moesten zij de zaak sluiten. Vlees was op de bon en zonder bon mocht je niets verkopen. Maar huishoudens met 4-5 kinderen konden en wilden zij niet de deur wijzen. Steeds een tekort aan vleesbonnen werd hun noodlottig. Ik was 13-14 jaar oud toen ik voor de bezorging werd ingeschakeld. Zo kwam ik ook 2-3 keer in de week bij de paters Franciscanen met toegangsdeur aan de Abtstraat. Kok was broeder Jeroen geassisteert door Quirinus. Aardige mensen. Maar er kwamen ook andere broeders allemaal even aardig. Een broeder, voor mij werkzaam in de moestuin, zag ik ook geregeld. Hij nam mij op een dag mee naar een ruimte mij onbekend, en vergreep zich lijfelijk aan mij. Hij liet na toen mijn broek en zijn hand vochtig werd en droeg mij op niemand iets te vertellen. Ik vertelde niemand iets, ook thuis niet. Enige tijd daarna heb ik Jeroen gevraagd of ik iemand kon spreken, zonder reden op te geven. Ja dat kon. Maar hij was in de overtuiging dat ik gezwicht was voor zijn argument, dat het kloosterleven gewijd aan God, op mij indruk had gemaakt. Ik kreeg dit gesprek met een pater, dus een geestelijke, die mij allereerst vroeg welke opleiding ik genoten had.Daarna deed ik mijn verhaal. Hij was hier niet mee op zijn gemak en vroeg mij op het eind hem te beloven, door mijn hand op het missaal te leggen, dat ik niemand iets over deze ontmoeting zou vertellen. Dit deed ik.

Enkele maanden later werd mijn vader verzocht zelf te komen. Jeroen deelde hem mede dat de orde uit sociale overwegingen had besloten ook andere slagers een kans te geven en dat hij niet meer in aanmerking kwam. Ik vergeet de consternatie thuis nooit, dit had een behoorlijke impact op ons zakelijk bestaan. Ik wist, zo jong als ik was, de reden en durfde niets te zeggen. Ze hebben het ook nooit geweten en zelfs mijn vrouw na meer dan 40 jaar huwelijk is hier niet van op de hoogte .In meer dan een opzicht voel ik mij misbruikt en mijn ouders te kort gedaan. Ten eerste het feit op zich, daarna misbruik van mijn leeftijd en opleiding m.a.w hij wist hoe hij mij kon benaderen en rondde dit af door mij te doen beloven met de hand op het missaal. En als laatst dat zij niet meer met ons geconfronteert wilden worden, wij werden met een smoesje de deur gewezen, en mijn ouders in zorgen achterlieten.

http://www.youtube.com/watch?v=ZV4lkWN2n2g&feature=youtu.be

In 1985 maakte ik samen met enkele Limburgse groepen ‘Pop Against Pope’. Peter Soudant verzorgde de lay-0ut, er vonden drie hete wintermaanden lang opname sessies plaats in mijn ‘Underground Station’ studio annex kelder. Veel volk, en veel creativiteit  daar wij de toenmalige Paus J P 2 bij zijn bezoek aan ons land graag deze geboycotte LP Pop Against Pope wilde aanbieden om de grieven en de problematiek die de jeugd beroerde die dagen, om onze pop rock cultuur  beter te leren kennen. Het uitgangspunt luidde dus een lied te schrijven maar niet iedereen werkte in alle openheid mee aan de LP omdat sommige vocalisten een pa hadden die nauwe banden had met het RKK bolwerk dus moest het een en ander onder de pet blijven. Ik had een aantal nummers liggen, en schreef een paar nieuwe liederen waarvan de meeste het niet gehaald hebben ivb met het eerlijk delen van de schrijfruimte die een LP aankan. Het lied L.A.T., (over lat relaties) kwam er niet op net als Boys School, Answer Me, Closed die zeer persoonlijk waren, het moest immers een collectieve thema LP worden waar iedereen achter kon staan (idiote, ongeschreven democratische tachtiger jaren regels). Ik wilde persé een lied dat over geweld ging, in ruimere zin, want geweld is het katholicisme niet vreemd gezien de kruistochten, Jeanne d’arc vliegende vrouwen gevaar, de linkse en rechtse steun voor obscure regimes…de oorlog in Vietnam werd stilzwijgend gesteund, de bevrijdingstheologie in Midden Zuid Amerika werd daartegen veroordeeld, vandaar dat uit mijn mijn pen een aantal nummers vloeiden: What A Plead en Boys Beat Boys (ik zag het geweld op internaat Bleijerheide duidelijk voor me). Ook de meer theologische / filosofische liederen konden er net op: Mom and Dead, My Church is the Sky.

En wat las ik tot mijn verbazing vanochtend?

De Nederlandse bisschoppen doen hun best om paus Franciscus naar Nederland te halen. Aha! Pop ‘Against’ Pope part two? Update, de stand van zaken anno 2014! Welke band(s), singer-songwriter(s) doen mee? 

Iedere zes minuten komt er bij de politie een melding binnen van huiselijk geweld. Vorig jaar ging het in totaal om 95.000 incidenten. In de meeste gevallen is het geweld gericht op de partner of de ex-partner.

Er is veel verborgen huiselijk geweld; incidenten die nooit gemeld worden bij de politie. Volgens de landelijk projectleider van de politie Mariëtte Christophe is er een ‘dark number’ van 80 procent. “Slechts 20 procent van de mensen vindt de weg naar de politie of de hulpverlening. Dus er zit nog veel meer achter.”

Nog steeds merken mensen dit niet of kijkt de samenleving de andere kant uit, nog steeds neemt het geweld toe. De oorzaak de economische crises, schulden, werkeloos geraakt….

Iedere zes minuten…

Tegen ons internaatskinderen wordt verteld dat geweld toen normaal was….en nu? Hoe noemt men dan het geweld nu…? Nog steeds ondefinieerbaar, zo net voor Kerstmis. Teveel narcisten in onze samenleving gekweekt? 

Wat verder opvalt is een toename in het aantal meldingen over seksueel huiselijk geweld tegen kinderen. Zes minuten stilte tijdens de nachtmis, op voetbalvelden, kroegen, overheidsgebouwen…op straat!