Mijn ervaring bij arbitrage van woensdag, 26 september 2012

Op woensdag, 26 september ging ik naar de Arbitrage in de Brederostraat 21 in Brussel. Ik was te voet onderweg van de metro naar the place to be, maar wist niet waar nummer 21 was. Tot ik ergens door een deur twee mannen in mooi kostuum, maar met een priesterkop, zag binnengaan. Daar was het dus! We gaven elkaar een beleefde hand, we moesten samen wachten in het salon. Ik wist niet wat zeggen, tot dat ene kostuum plots in de totale stilte tegen me zei : ‘Dit moet voor u niet gemakkelijk zijn, mevrouw.’ Hij is Cosijns, kanunnik, de dikke vriend van de bisschoppen dus. Ik was verbaasd dat net hij dat tegen me zei en ik dacht : ‘Amai, dat lijkt precies wat op erkenning, maar kan ik hem wel vertrouwen?’ Gelukkig kwamen ze ons roepen. We gingen de trap op en moesten een grote, chique kamer binnen, waar aan een tafel drie personen zaten : een vrouw en twee mannen. Ze stelden zich voor en gaven me weeral een beleefd handje. Eén man is magistraat, de andere criminoloog die zich bezighoudt met slachtofferhulp en de vrouw is kinderarts in het UZ van Leuven.

Deze drie gingen tegenover mij zitten, Cosijns en Vervliet (medewerker, maar geen geestelijke), links van mij. Rony, mijn man, zat rechts van mij.

Ze hadden allemaal een kopie van mijn dossier voor zich liggen. De magistraat opende het gesprek. Hij vroeg of het oké was dat hij mijn dossier overliep, kwestie van na te gaan of het wel degelijk mijn dossier was en of het klopte. Ja dus. Ik heb er nog enkele dingen aan toegevoegd.

De criminoloog vroeg me wat ik verlangde van de Kerk als erkenning. Ik heb Cosijns heel rustig aangekeken en hem gezegd dat ik het niet goed wist, omdat ik altijd moest horen tot nu toe dat bidden wel zou helpen en vergeving ook, maar dat dit dus helemaal geen erkenning is, want dat je niet kan vergeven als de dader geen berouw toont. Ik heb hem dan verteld hoe mijn dader reageerde toen ik met hem een confrontatie had in ’97. Hij zei eerst tegen mij dat hij geen geld had en dat ik medelijden moest hebben met hem omdat hij bijna geen tanden meer in zijn mond had. Na mijn verhaal, zei mijn dader dat hij het niet meer goed wist en dat het toch allemaal zo erg niet was. Heb tegen Cosijns ook gezegd dat de confraters van mijn dader het allemaal wisten en het goedkeurden en dat sommigen waarschijnlijk hetzelfde deden als hij. Ik stelde deze vraag aan Cosijns : ‘Hoe denkt u mij erkenning te kunnen geven?’ Hij zei dat hij zich excuseerde, dat ze er fout mee omgegaan waren, dat het niet had mogen gebeuren, maar dat het verleden niet terugkomt, dat hij mijn kinderjaren niet terug kon geven, maar dat hij hoopte dat ik met mijn leven en toekomst vooruit kon.

Ik heb hem gevraagd waarom het zo lang geduurd heeft eer ze er wat deftig op reageerden. Waarom ze gewacht hebben tot ze met hun rug tegen de muur stonden, dat ze dit hadden kunnen vermijden als ze ons direct erkenning gegeven zouden hebben. Ik heb hem verteld dat ik van Danneels toen een brief kreeg over vergeving en bidden en dat hij veel slachtoffers weigerde te zien, laat staan naar hen te luisteren. Ik zei dan ook dat ik in het parlement gezien heb hoe de Kerkoversten daar zaten te liegen en dat het walgelijk was. De magistraat zei dat ik gelijk had. Cosijns zei nog eens dat ze verkeerd waren.

Ik heb dan tegen Cosijns gezegd dat hij zijn oversten eens goed moet laten nadenken over het celibaat, want dat die opleiding en het celibaat ervoor zorgen dat er zoveel misbruik bestaat. Hij antwoordde dat het binnen het gezin ook gebeurt en dat het celibaat daar niks mee te maken heeft. De drie tegenover mij zeiden dat hij dat zeker moest zeggen, dat het er wel iets mee te maken heeft. De criminoloog zei dat de geestelijken een arm sociaal leven hebben en hij zei dat ik gelijk had. Maar aan de houding van Cosijns kon ik wel zien dat dit een utopie is. Ik zei hem dat ik dat binnen het gezin ook erg vind, maar dat ik hier bij de Kerk zat en niet in een incest-gezin en dat hij geen appelen met peren mocht vergelijken.

Ik zei hem ook dat het misbruik binnen de Kerk niet hetzelfde is als ergens anders, omdat de Kerk altijd het goede predikt en het voorbeeld geeft en tegen iedereen zegt wat moet en niet mag en dat ze het zelf niet kunnen toepassen, dat hun leer niet in overeenstemming te brengen is met hun daden. Geen antwoord van hem, maar die drie anderen waren altijd maar instemmend aan het knikken.

Ik heb Cosijns dan ook gevraagd hoe hij naar de toekomst kijkt, wat ze in de Kerk gaan doen om dat misbruik aan te pakken, wat ze preventief gaan doen. Hij antwoordde dat de WMK in oktober een uitnodiging zal krijgen om met de bisschoppen rond de tafel te gaan zitten om dit te bespreken.

De kinderarts vroeg me waarom ik net in 97 gesproken had. Ik antwoordde dat Dutroux ervoor iets tussen zat, maar dat ik al vroeger wou spreken, maar dat mijn huisarts het me jammer genoeg afraadde. Zei haar ook dat ik toen jonge kinderen had, de jongste een klein dochtertje was en dat ik veel schrik had voor hen en dat ik niet wou dat één van mijn kinderen dit met mijn dader zou kunnen meemaken. Ik zei tegen Cosijns dat hij waarschijnlijk niet weet wat kinderen hebben is, maar tegen de drie anderen heb ik gezegd dat ik hoop dat geen van hun kinderen dit ooit moet ondergaan.

Ik heb dan aan Cosijns ook gevraagd of hij wel beseft hoe erg kindermisbruik is, dat ik ‘verkeerd gebruikt’ ben voor de seksuele behoeftes van mijn dader. Heb hem dan verteld hoe mijn jeugdjaren eruit zagen : met een gemiddelde van drie keer per week verkrachting, met woord en daad afgedreigd worden dat ik moest zwijgen, streng opgevoed thuis, schrik hebben, me vies en vuil voelen en daarom maar eten zodat ik heel dik werd, helemaal geïsoleerd : verkracht worden en voor school werken en op mijn kamer zitten. Hij keek op de duur naar de grond, hij leek wel beschaamd.

Heb hem gevraagd waarom Vangheluwe niet gestraft is. Hij lachte eens en antwoordde dat hij wel gestraft is, want hij mag het land niet meer in, mag zijn functie niet meer uitoefenen, moet zwijgen. Ik zei dat het dus nog niks veranderd was op dit gebied. Einde onderwerp…

Uiteindelijk heb ik gezegd dat ik na dit gesprek nooit meer over mijn misbruik wil praten, dat het voor mij nu gedaan is en dat ik verder wil met de rest van mijn leven. De kinderarts zei dat het niet gemakkelijk voor mij moet geweest zijn toen Vangheluwe op de proppen kwam en zeker niet met de Werkgroep omdat alles dan weer opgerakeld werd en de wonden telkens opgerakeld werden. Ik heb gezegd dat ik niet stop met slachtoffers te beluisteren of te helpen waar ik kan. Dat vonden ze heel nobel.

Toen kwam de kwestie ‘schadevergoeding’. Ik vroeg aan Cosijns waarom ze in het parlement nog zeiden dat er geen geld was voor ons, geen fonds en nu plots wel. Geen antwoord.

De magistraat gaf me drie papieren met juridische paragrafen. Ik moest dan naar een salon, die papieren lezen. Ondertussen zouden de drie ‘rechters’ beraadslagen hoeveel schadevergoeding ik verdiende. Ik kan me vinden in die papieren, behalve in de paragraaf waarin staat dat ik nooit meer de naam van mijn dader, noch de datum, noch de plaats van het misbruik mag noemen. Dat is weeral hun goeie naam willen bewaren. Toen ik terug in de eerste kamer kwam, heb ik gezegd dat ik dat niet goed vind, maar als ik wil dat dat eruit gaat, moet ik hogerop en dat wil ik niet meer. Zo zie je maar, ze blijven nog altijd dezelfden als het erop aankomt. Ik heb gezegd : ‘Oké, ik zal deze feiten nooit meer in publiek noemen, maar dan moeten jullie me wel beloven dat alle lofbetuigingen over mijn dader van het internet en uit de archieven verdwijnen. Cosijns zei dat dat niet mogelijk was, maar ik hield het been stijf en de drie ‘rechters’ gaven hem de opdracht dat voor mij te doen. Hij moet mij in BCC zetten als hij daarover communiceert met de oversten van de congregatie. Ben benieuwd…

Toen zei de magistraat dat ze mij 7000 euro schadevergoeding wilden betalen, omdat het over verkrachting ging, meerdere malen gebeurd en onder de 16.  7000 euro is categorie drie. Ik vroeg wat je dan wel niet moest ondergaan voor categorie vier, tot max 25 000 euro. Wel, dan moet je via juridische weg kunnen aantonen dat je onherstelbare schade hebt opgelopen, zoals : geen diploma hebben, geen job, geen vaste relatie, geen kinderen, in de psychiatrie gezeten hebben of er zitten, veel medicatie. In korte woorden : niet kunnen functioneren dus. De kinderarts opende haar boek en las me de tekst van categorie drie en vier voor. Ik zei dat die 7000 euro oké waren voor mij, want dat ik echt geen zin meer heb in procederen, aangezien ik al gezegd had dat ik verder wil met mijn leven. Ze zei dat ik heel sterk ben, moedig en dat ik het heel goed gedaan heb.

Toen moest ik ondertekenen en het was afgelopen. Weeral de beleefde handjes schudden en ik heb tegen Cosijns nog gezegd dat hij nu heel hard moest nadenken en hard moest werken om de slachtoffers goed te helpen.

Ziezo, dat is het verslag van mijn ervaring van gisteren. Al bij al niet zo negatief, maar ook niet helemaal positief.

Wat ik nog wil zeggen, is dit : Voor de slachtoffers die niet mondig genoeg of bang zijn, neem iemand mee. Je partner, je kind, je advocaat, je dokter, je therapeut. Zij die veel schadevergoeding willen, neem een advocaat mee. Als je bij de Class-action aangesloten bent, kan je Vansteenbrugge vragen om mee te gaan. Ten slotte nog dit : geef niet op, die ‘rechters’ aan de overkant van de tafel zijn echt wel naar jou aan het luisteren en nemen het voor je op.

Veel sterkte!

Linda Opdebeeck

Oh Mensch! Gieb Acht! Was spricht die tiefe Mitternacht?

“Ich schlief, ich schlief—, Aus tiefem Traum bin ich erwacht

Die Welt ist tief, Und tiefer als der Tag gedacht. Tief ist ihr Weh

Lust – tiefer noch als Herzeleid: Weh spricht: Vergeh! Doch alle Lust will Ewigkeit will tiefe, tiefe Ewigkeit!”

(Nietzsche)

Filipijnse opsporingsautoriteiten zijn een onderzoek begonnen naar de betrokkenheid van katholieke priesters in het land bij de illegale handel van Afrikaans ivoor. Dat maakten zij woensdag bekend.

De rechercheurs gaan na of de priesters in contact stonden met smokkelaars van grote partijen van slagtanden van olifanten die in 2005 en 2009 in beslag werden genomen. In veel kerken in de Filipijnen staan ivoren beelden. Volgens aartsbisschop Oscar Cruz is het materiaal verkregen ver voordat een internationale ban op nieuw ivoor van kracht werd.

In Nederlandse kerken staat veel zilver en goud, eikenhouten banken en nog veel meer uit missielanden, is er een onderzoek geweest naar buit uit de missielanden? Nee, dan leest u een authentiek verslag van Leopold 2, het een / tweetje tussen deze Belgische Koning Leopold de Tweede (Bernard was er een doetje bij) en de katholieke kerk, hoe ze samen op jacht gingen!

Op 17 maart 1861 schreef Leopold met eigen hand: “Het is tijd om op een praktische manier te beginnen met België een kolonie te bezorgen. Men moet nu een genootschap voor de verkenning van het Verre Oosten tot stand brengen, met als doel de Belgische industrie kansen te bieden voor de afzetmarkten in China, Japan en Vietnam. Wij zullen een Belgische manier bedenken om op één lijn te komen met Frankrijk en Engeland. Als er plaats voor is zullen wij ons mengen in de omverwerping van het Oosten. Eventueel zullen wij samenwerken met de Fransen. Maar in elk geval zullen de Belgen er voor moeten zorgen dat hun vaderland een deel kan pakken van de buit van de keizerrijken die daarginds zullen ineenstorten”.

Het kon Leopold weinig schelen waar de Belgen het voor het zeggen zouden krijgen in de wereld. Hij zag bijvoorbeeld mogelijkheden in Japan en China, en op de Filipijnen. Maar tot zijn verdriet voelden de onderdanen van zijn vader (Leopold I), vanaf 1865 zijn eigen onderdanen, weinig of niets voor die ideeën.

Er bereiken ons steeds meer berichten over collaborative story telling die door toedoen Mea Culpa site, het Engelen dossier zouden bijdragen aan het na-schrijven, navertellen van verhalen die te maken hebben met seksueel misbruik en de daartoe behorende drift van het geweld. Deze berichten komen van meldpunt functionarissen die er belang bij hebben de Engelen jongens, het Bleijerheide dossier zoveel mogelijk in diskrediet te brengen. De term werd in dit verband als eerste gebruikt door prof. van Koppen die in opdracht van pastoor Schafraad een onderzoek deed naar verhalen over seksueel misbruik. 70% is verzonnen en 30% is misschien waar, zo redeneert men rond wetenschappelijke kringen. Daarbij zouden wij ons vergissen in de identiteit van broeder Eymard, Dino door ons kinderen genoemd, later pastoor Jan S. en toen weer ‘Schafraad is de naam‘  (Schafraad bedoelde eigenlijk: let goed op het waren anderen, ik niet, zij wel!). Van Koppen leek de Dino / Eymard / Schafraad persoonsverwisseling onwaarschijnlijk, noch een argument. Wij wezen meldpunt RKK erop dat de klachten zelf verdeeld over jaren bij MCU waren binnengekomen. Het Engelen dossier is pas na maanden gepubliceerd in 2010, men mag mijn mailbox komen fact-checken hoe onafhankelijk de verhalen zijn binnen gekomen, los van elkaar en sommige hebben al bij Deetman (met zijn handtekening eronder 25-05-2011) kond gedaan van seksueel misbruik door pastoor Schafraad. Wij zijn na het Deetman rapport pas kwaad geworden omdat er niets in Deetmans onderzoek was terug te vinden. Toen zijn drie klachten (januari 2012) de deur uitgegaan uit solidariteit en niet om elkaar wat na wauwelen. Sterker nog, er worden zaken gesuggereerd (men sloot op dezelfde manier af?? in het ‘engelen dossier’), zegt helemaal niets, wordt hiermee iets aangetoond, nergens komt men met feiten, iemand roept iets en het meldpunt RKK heeft het genoteerd: ‘ah een engelen jongen uit Bleijerheide’, collaborative storytelling, ongegrond verklaard!

Hoe tegenstrijdig dat Deetman / Lindenbergh / Bandell commissies een procedure opstelt, steunbewijzen als hulp aanbiedt om te verzamelen (die dan wel enig verband met elkaar moeten hebben), van de andere kant rucksichlos worden afgewezen omdat ze op elkaar lijken??? Zeker wanneer het de lastige, dwarse ‘engelen jongens’ betreft, een vorm van collaborative story telling door de andere partijen die elkaar zelf in grote hilariteit nakletsen, moeten wij worden terecht gewezen.

Dan worden nog een paar feiten over het hoofd gezien. Mea Culpa was in 2010 de enige organisatie in Nederland die met daad en woord opkwam voor duizenden slachtoffers. Wij hadden nooit twee zwartboeken kunnen samenstellen als er niet zoveel mensen waren geweest die ons geschreven hadden. Niemand komt met het argument dat ook deze mensen aan collaborative story-telling doen. Veel dossiers zijn door ons gepubliceerd omdat alles toen in het teken stond van de doofpot onthullingen, vandaar de twee zwartboeken ‘de Kerkstaat 2.0 en het Hulp en Recht rapport‘, maar ook Dossier Weert, dossier Overbunde en vele op zichzelf staande verhalen over St Joep in Heel, missie verhalen, misbruik door nonnen, priesterkinderen, grote gezinnen (17 kinderen), afstandsbaby’s, Luminal gebruik (dat wij in Heel vermoeden en bevestigd werd door OM), de Huisvriend, (over die pastoor in Vaals als huisvriend nooit een reactie), klerikalisme (dat aan de basis lag van machtige, bevoorrechte mensen die onwillig bleken om de verschrikkingen uit het Ryan en Murphy rapport in Ierland aan te pakken), de Huicheldomsvaart, Priesters meld U, wij begonnen met oproepen te plaatsen op verzoek van slachtoffers, pastoor Ron, kinderrechten = mensenrechten, in godsnaam waar hebben wij niet over geschreven?

Waar men bang voor is of in ieder geval een hekel aan heeft zijn de eigenzinnige commentaren, meningen, prikkelende foto collages van Peter, columns van Willem, San, Rik, ondergetekende met eigen visies die niet stroken met zichzelf tot autoriteit uitgeroepen geestelijken / ingehuurde deskundigen, en volgelingen van Deetman.

Men is niet zo blij met de mening van Mea Culpa en zeker het ongelofelijke doodvonnis van alle vonnissen bij het meldpunt RKK: uiteindelijk ligt de beslissing bij de bisschoppen ( hoe onafhankelijk) en die beslist of er een gegrond verklaring komt of niet. De canonieke terreur en macht blijft gehandhaafd vandaar onze aandacht nog eenmaal richten op de opmerkelijke uitspraak van pastoor Schafraad: ‘bisschop Wiertz gebruik uw macht‘???? Collaborative story-telling is oorspronkelijk een Christelijk fenomeen.

Vanochtend zijn twee mails gestuurd naar bisdom Roermond voor een gesprek met bisschop Wiertz. Wij willen met een kleine afvaardiging duidelijkheid krijgen over nieuwe feiten in seksuele misbruik zaken. Over kennis en medeverantwoordelijkheid om weliswaar verjaarde strafbare feiten voorgoed op te helderen in onze provincie. Bij Petrus zijn deze zaken overigens nooit verjaard.

Het betreft een mail naar het bisdom als de heer Smulders, secretaris van bisschop Wiertz.

voorzitter / woordvoerder MCU

Bert Smeets