Nu in Canada het pedofilieproces start tegen de Vlaamse Oblaat Eric Dejaeger, rijst de vraag wie de bisschoppen bedoelden met ‘u’. Lieve Halsberghe is onderzoekster bij BishopAccountability.org, een organisatie die wereldwijd gevallen van seksueel misbruik binnen de Rooms-Katholieke Kerk documenteert. (De Morgen, België)

In december stierf mijn vriend Marius Tungilik in Iqaluit. Hij was ooit één van de eerste slachtoffers die sprak over het seksueel misbruik in scholen en internaten voor Inuitkinderen zoals dat in Chesterfield. Het waren scholen waar de Grijze Zusters en de paters Oblaten de Inuitkinderen in het hoge noorden beschaving zouden brengen.

Er zijn ontzettend veel zelfmoorden in Nunavut. Marius had veel pijn en hij was moegestreden. Alle geestelijken tegen wie hij in de loop der jaren klacht had ingediend, waren op mysterieuze wijze verdwenen. Van één van zijn verkrachters vond hij nog een spoor terug in een Frans klooster, waar de man van een rustige oude dag genoot. Van de meeste andere belagers kon hij slechts vermoeden hoe het kwam dat ze zo opeens naar Europa waren teruggekeerd.

“De waarheid zal u vrijmaken”, schreven de Belgische bisschoppen en hogere kerkelijke oversten in 2010 in hun brochure ‘Verborgen verdriet’. Nu in Canada het pedofilieproces start tegen de Vlaamse Oblaat Eric Dejaeger, rijst de vraag wie zij bedoelden met ‘u’.

Net als de paters die Marius Tungilik misbruikten, was Eric Dejaeger opeens verdwenen, nadat hij een eerste keer was geïnterpelleerd door de Canadese politie. Hij had toen al de waarheid kunnen vertellen. De zwaar getroffen Inuitgemeenschappen hadden toen al kunnen beginnen met het zoeken naar gerechtigheid en een genezingsproces.

In Igloolik, in het hoge noorden, had pastoor Krotki in al die jaren geen flauw idee waarheen pater Eric Dejaeger mocht zijn vertrokken. De waarheid, zo weten we sinds deTelefacts-reportage van gisteren, is dat de Vlaamse paters Oblaten hun criminele broeder tien jaar lang hebben verstopt. Pater Georges Vervust gaf het voor de camera eindelijk toe. Daarop aangesproken door andere journalisten, zei dezelfde Vervust eerder: “De politie zoekt hem niet, toch niet dat wij zouden weten”(DM, 22/5/10). Of: “Ons hart gaat vooral naar de slachtoffers daar.”(De Standaard, 21/4/11).

Iedereen behalve zichzelf
In juli 1995 werd Eric Dejaeger per brief door de provinciale overste gewaarschuwd dat hij gearresteerd zou worden als hij naar Canada zou terugkeren. De brief werd in 2001 door de Oblaten naar de Interdiocesane Commissie Seksueel Misbruik (ICSM) doorgestuurd. De Vlaamse en Canadese oversten bespraken het ‘probleem’ op een vergadering in Mexico in het najaar van 2001. Een zogeheten Red Notice van Interpol vermeldde in 1998 de feiten waarvoor Canada Dejaeger terecht wou laten staan: ‘Rape of minor, sex crimes’. Toen deKrant van West-Vlaanderenhierover berichtte in maart 2000, zag de Kerk geen probleem. Het opsporingsbericht werd in mei 2001 voorgelegd aan kardinaal Godfried Danneels. De ICSM drong er in 2004 bij de voorzitter van de Bisschoppenconferentie op aan Dejaeger naar Canada terug te sturen, zodat hij er terecht kon staan. Geen antwoord. Eén van de oversten bij de Vlaamse Oblaten vernietigde het Interpol-bericht.

De waarheid zal u vrijmaken?
Met ‘u’ bedoelt de hiërarchie van de Kerk iedereen behalve zichzelf. Zij wil de waarheid kennen, om vervolgens zelf te beslissen wat ze ermee gaat doen. Ze delen met politie of justitie is zelden een optie. Overal ter wereld richt de kerk commissies op die moeten voorkomen dat het tot waarheid en wereldlijke rechtspraak kan komen. OpBishopAccountability.org staan duizenden documenten die getuigen van steeds dezelfde strategie. De slachtoffers krijgen, enkel als het niet anders kan, een minimale schadevergoeding in ruil voor de schriftelijke belofte van geheimhouding.

Mocht iemand daar nog aan twijfelen, dan confronteert de zaak rond Eric Dejaeger ons er nog eens mee. Dit is schuldig verzuim. (Lieve Halsberghe)