We zijn geen hulpverleners

In 2010 toen de grote onthullingen seksueel misbruik RKK klotsend door de dijken braken, klonk de kreet ‘prioriteit aan de slachtoffers‘ als een magnum opus door de Hollandse vlakten tot aan de vrome Limburgse heuvels toe. Heilzaam en vol deemoed werd aangekondigd dat de slachtoffers HULP ten deel zou vallen, eerst de slachtoffers!!! Bodar verklaarde in Pauw en Witteman dat hij naast de slachtoffers zat, dat ook Bodar slachtoffer was van het vergrijp en immoreel gedrag in zijn eigen kerk, hij werd erop aangekeken. Bodar wilde overigens niet met mij in een uitzending, dan kwam hij gewoon niet als ik maar wegbleef, dat gaf mij het gevoel dat ik geen gewoon slachtoffer was, een slachtoffer met een aparte status die je mocht plagen en wiens uitstraling de kerk geen goed deed.

Al eerder hebben wij op 24 Okt. 2012 herhaald aandacht besteed aan de hulpverlening  Prioriteit Ja of Neen

Nu worden wij wederom opgezadeld met de Hulpvraag. Wij willen daar graag over meedenken, in participeren in onze (her)nieuwde participatie maatschappij. Uiteraard zijn ook wij geen hulpverleners. Graag sturen wij mensen door naar de instanties maar ook die zijn niet ingericht om de RBS verworpenen op te vangen. RBS staat voor religieus bunker syndroom (net iets anders dan TBS maar dan ter beschikking van God), het heeft te maken met het ‘overleven van de geest’ zoals Thomas Doyle dit heeft aangegeven. RBS is voor mensen die noodgedwongen jaren in een kloosterinrichting hebben gezeten en daar hun hele emotionele bestaan hebben moeten dicht plamuren. De belangrijkste, meest onderkende invloed bij het misbruik / geweld systeem is de zelf-verloochening die de zwijgplicht initieert. Het ging niet om jou identiteit, het ging om een hardnekkige zelfkastijding, op te gaan in een collectieve sfeer van onthouding en het ontwikkelen van een extern bewustzijn. God, niet jij. Je kan aan God niet ontsnappen. Je moest toegewijd blijven aan een hoger religieus systeem, je kind ziel opofferen aan de keuze die deze voornamelijk homoseksuele mannen hadden gemaakt om God te dienen. Niet jij….God! Met deze afgrendeling, afsnijding van je wezen bunkerde je door, werd je gedrild, spartaans opgevoed, je leven van ’s ochtends vroeg tot de laatste bed plasser gecheckt, roomse rituelen waaraan je je moest onderwerpen. Biechten, keurige feestdagen in het zondagse pak, alles had maat, een stil ritme tikte door het kloosterleven in eeuwenoude tradities met een volkomen wereldvreemd, een onbekend zelfbeeld, werd aangestampt. Onlangs hoorden wij nog een verhaal van nonnen die meisjes andere namen gaven, net zoals zij zelf ten prooi waren gevallen aan deze zelfverloochening, kregen de jonge ‘ingetredene’ een andere naam opgespeld. Uiteraard tegen hun zin. Zo noemde broeder Servatius mij ‘Huub’ terwijl ik hem gepikeerd vertelde dat mijn roepnaam ‘Bert’ was. ‘Ja, maar dat komt van Hubertus’! Veel mocht ik niet terugzeggen en heb Servatius laten voelen dat ik niet reageerde op de naam Huub, rende tijdens voetballen op het plein gewoon de andere kant uit. Ben soms doof….en bezig.

‘We hebben gevochten voor Hulpverlening van onze doelgroep, concreet, met mensen in onze directe en indirecte omgeving. De Hulpverlening zelf wacht teveel af, het stokje wordt aan ons doorgegeven en wij maar spurten. Jarenlang melden zich mensen bij ons wiens problemen wij door en door kennen. Wij zijn echter niet bevoegd, geaccrediteerd doch willen zeker onze ervaringen een plaats geven. De oude machthebber zit op Bodar rozen, kletst veel maar doet niks,  want de nieuwe machthebber (wer soll dass bezahlen) sluit ons weer op in oneven kosten, en herbeleving therapieën.

http://www.volkskrant.nl/vk/nl/3184/opinie/article/detail/3584686/2014/01/28/Ik-voel-mij-als-therapeut-geketend-door-nieuwe-machthebber-verzekeraars.dhtml