Auteur: bert

In Spanje zouden de afgelopen decennia duizenden kinderen illegaal zijn geadopteerd. Een maffia-achtig netwerk verkocht de baby’s, terwijl de ouders te horen kregen dat hun kindje bij de geboorte was overleden. Het Spaanse Openbaar Ministerie heeft honderden aangiftes gekregen.

Mea Culpa en Mensen rechten in de kerk proberen al heel lang ‘de afstandsbaby’s’, veelal ongehuwde tienermoeders die onder dwang hun baby’s moesten afstaan, op de agenda te krijgen. Mea Culpa heeft cijfers en archieven in Nederland en onze zusterorganisatie Mensen rechten in de kerk, heeft deze in België. Spanje laat eindelijk van zich horen, maar de schuld wordt een beetje eenzijdig bij generaal Franco gelegd, hoewel de man een fanatiek katholiek was, de werkelijke oorzaak ligt bij de kerk. De katholieke kerk had immers de infra-structuur en kennis over klinieken / vroedvrouwen scholen, bemoeide zich met geboorte en dood en alles wat daar tussen lag. Dit beeld komt overeen met de verhalen over de kille illegale adopties die over heel Europa plaatsvonden.

Hieronder enkele van die kille Hollandse cijfers, in Hooghees te Heerlen

Als de Tweede kamer dit onder ogen wilt zien, zullen ze toch een parlementaire commissie moeten aanstellen. Ik vrees alleen dat door alle publicaties, en zeker die van Mea Culpa, heel wat voorbereidingen worden getroffen om de schade enigszins te beperken. Gisteren kregen wij nog bericht over vernietigen van bewijsstukken door een rechtbank. We zullen dit bij de betreffende kamerleden naar voren brengen.

Dan hierop aansluitend: De commissie Samson die misbruik bij hulpverleners en psychiaters in alle stilte naar het OM hebben doorgeseind, maken een begin met een cultuuromslag. Geen Robert M achtige aanpak (het tonen van de foto) echter de kinderbescherming, de katholieke priesters krijgen een exclusieve, klasse (justitie) behandeling….of gaat dit veranderen?

 

 

Deze week publiceren we enkele verhalen uit het Mea Culpa archief. Bij ons worden de archieven niet vernietigd, noch geweigerd voor welke commissie dan ook. Journalisten met of zonder Windesheim diploma kunnen en konden uit onze informatie putten, de twee zwartboeken hebben bijgedragen aan een grotere transparantie, hoewel priesters die beticht worden van seksueel misbruik gewoon blijven ontkennen. Schadeclaims keren ze liever zelf uit, op het telraam van de boetedoening.

Eens kijken of journalisten nog steeds goed opletten bij het lezen van ons blog: MCU heeft informatie over misbruik door…..bisschop Gijsen!

(En nu brief vrouw uit een aangrenzend land): geachte heer Smeets, met bewondering heb ik uw optredens gevolgd over de schandelijke ervaringen, die uw leven gevormd hebben, maar dankzij uw eigen keuzes zeker niet misvormd.

Ik schrijf u hier over misbruik van meisjes in de omgeving van Maastricht.

Begin jaren 60 waren mijn toenmalige echtgenoot en ik in Brazilie. Mijn man was leider van een aantal hulpverleningsprojecten in het kader van het Jongeren Vrijwilligers Corps (navolging van het Peace Corps, o.l.v. Minister Bot, die ressoorteerde onder Buitenlandse Zaken (Luns). Standplaats Recife, hoofdplaats van de staat Pernambuco.

Op een inspectiereis was in 1965 of 66 B d J bij ons bezoek. Tijdens een etentje in een strandtentje van de wijk Boa Viagem vertelde hij over zijn verleden als directeur van het ziekenhuis in Maastricht. Hij sprak uitgebreid over de arme mijnwerkers, afhankelijk van die bevolkingsgroep van meneer pastoor. En dat onder zijn leiding heel veel abortussen gedaan werden, bij jonge meisjes, die door meneer Pastoor waren ´voorgelicht´ en de facto gedefloreerd. Toen hij mijn vragende blik zag, zei hij glimlachend: ´Ontmaagd´. Op mijn vraag of die meisjes dan bij de eerste keer al zwanger waren, zei hij, dat dat een enkele maal het geval was. Maar dat meneer Pastoor zo zijn lievelingetjes had. Hij liet duidelijk, dat hij het niet in de haak vond. Maar de meisjes uit arme gezinnen durfden niks te zeggen, maar wisten in de tijd dat hij daar directeur was, dat ze bij hem terecht konden. Hij was een broer van de ministerpresident P J. En het was, in die tijd, natuurlijk not done dit aan de grote klok te hangen. Maar ´ergens´ zat het hem dwars.

Luister, ik ben dus niet zelf slachtoffer. Maar in de tijd dat ik op de Open Universiteit werkte (1985-1995) leerde ik verschillende mijnwerkersgezinnen kennen. Tersluiks informeerde ik wel eens naar hun relatie met meneer Pastoor. Nou, die moest je niet tegenspreken. Maar veel hadden de meeste mensen niet (meer) met de kerk op. Behalve op Kerstmis, Pasen, de doop en als ze dood gingen.

Ik geloof, dat er heel wat zielige meisjes hebben rondgelopen en dat er veel geheimen in dergelijke families zitten.

Misschien kun je hier iets mee. Niet alleen jongetjes waren slachtoffer, ook meisjes.

Over de toestanden in Brasil kan ik trouwens uren vertellen….(Mea Culpa gaat met filmploeg binnenkort naar deze mevrouw; ons Windesheim diploma ist mit der wind rausgeflogen).

In Hooghees, doorgangshuis voor ongehuwde moeders te Heerlen werden tussen 1948-1968 betreffende ‘gevallen meisjes ofwel ongehuwde moeders’, ruim 960 baby’s gescheiden van hun gevallen moeder. Het aantal ligt waarschijnlijk hoger omdat zwangere meisjes / vrouwen uit het buitenland naar andere landen zoals Nederland, hun anonieme toevlucht konden nemen. Zoals de Oostenrijkse schrijver Thomas Bernard die in vroedvrouwen school Heerlen geboren werd. Uit het prachtige boekwerk 100 jaar Moederschapzorg in Limburg staan enkele opmerkelijke citaten. Voor de actualiteit betreffende kinderen met het down-syndroom.

Moeder-overste (1963-1964) Leontine herrinert zich: “de meisjes van het doorgangshuis zaten alsmaar te breien maar de kleertjes waren niet voor voor hun eigen baby, ze deden immers afstand. De kleertjes gingen naar ‘t Zonnehuis’ in Heerlen, het tehuis voor gehandicapte kinderen van ongehuwde moeders, omdat zij niet geadopteerd zouden worden”. Einde citaat.

De down kindjes wilden blijkbaar niemand en in een zo’n onschuldige, katholieke opmerking schuilt de ware toestand achter het drama van de afstandsbaby’s. Doe nog iets goeds voor andere kinderen die het veel slechter hebben en die niemand wil.

Ook een citaat uit een gedenkschrift uit die tijd: ‘in het verleden waren er veel ongehuwde moeders die nooit konden beslissen. Ze konden of wilden het kind niet meenemen, maar er ook geen afstand van doen. Het kind bleef dan maar eindeloos in de inrichting. Einde citaat.

Het pijnlijke drama van het niet kunnen of willen beslissen moet vrouwen die dit hebben meegemaakt tot op de dag van vandaag door merg en been gaan. Doch is het wezenlijk dat deze ‘afstandsbaby’s’ hun ware identiteit, hun werkelijk DNA terugkrijgen. De rol van de katholieke instellingen moet onderzocht. Wie er betrokken waren bij de gang van zaken?

Het F.I.O.M.

Raad voor kinderbescherming

kindertehuizen

reclassering

kinderpolitie

sociale werksters

rectoren van tehuizen

Nog in 1974 werd in een KRO programma geconstateerd dat de ongehuwde moeder niet werd geaccepteerd. Laat staan de eerste weken van de hulpeloze baby’s die meer als objecten dan als mensjes werden gezien. Achtergelaten in een donkere kamer gaan de gordijntjes dicht. De baby’s zien er slecht uit en reageren nergens op. De kleintjes komen nooit buiten. Een naam mochten de ongehuwde moeders de baby’s niet geven wanneer die afstand wilde doen, ook niet vasthouden! De naam werd door moeder overste gegeven . Er waren veel Liesbethjes en Bernardjes bij; onze prins was alom aanwezig.

Belangrijke zaken speelden zich af in Rome het afgelopen weekend, met veel nieuwe rode hoedjes en een opperbeste, religieuze verstandhouding tussen de geloofsmannen. De laatste stuiptrekkingen van een kerk die van volks naar keuze gaat, kan uiteraard niet anders dan voor zichzelf kiezen. Wie doet het niet uiteindelijk, kiezen voor zichzelf…er zijn mooie dingen aan het kloosterleven (de stilte, de gregoriaanse gezangen, contemplatie) maar ook de kroeg is een fijne verworvenheid van de secularisatie, en rock and roll niet te vergeten. Ik was geloof ik nog geen maand van internaat en was gelijk helemaal into rock and roll. Wat een opwinding en uitvinding, elektrische gitaren, drumstellen het enige stel waarmee ik voor altijd verkering wilde, allemaal ongekende trillingen die een  magnetisch veld veroorzaakten dat natuurkundig niet bewezen hoefde te worden. The Beatles, the Rolling Stones, Bob Dylan, ik dacht dat ik gek werd, zoveel scherpte, beleving, vrijheid. Die vrijheid die je kon inademen, lijfelijk voelen, deze vrijheid bewerkstelligde een echt gevoel van leven waar ik als kind al van droomde, zoog mij op. Niets kon mij tegenhouden, niets kon mij afhouden van deze nieuwe stroming waar ik bij wilde horen. Lang haar, rare broeken, gekleurde hemden, laarsjes, een cape, of desnoods de bontjas van mijn moeder jatten. De stroming die mij liet meegaan, mee dansen, mee denken, mee muziek maken, participeren liet mij iets zien, ver van alle katholieke repressie waar je vanaf je geboorte in wordt ondergedompeld. De tegenstelling tussen internaat en de nieuwe tijd kon niet groter zijn, en tijdens Sgt Peppers Lonely hearts club band ergens in 1967, kreeg ik een verschrikkelijke oprisping om terug te gaan naar Bleijerheide, het pedo internaat. Het was zes kilometer fietsen en in die tijd fietste ik makkelijk de Cauberg op en af, en terug. Mijn snel opkomende woede dwong me over de muren te gaan schreeuwen, om al die jongens wakker te schudden, te roepen dat zij zich massaal moesten verzetten, een rel moesten schoppen, de slaapzalen in brand fikken, en midden op het schoolplein die bruine stinkende Franciscanen pij met koord en al verscheuren. De bel die alleen gebruikt mocht worden door de broeders zou vakkundig gesloopt worden, rammelend op de keiharde stenen breken. De bel zou verstommen, wij zouden de macht voelen, de vrijheid die in de maatschappij gaande was, en die wereldwijd vooruit snelde, zou ook over de muren van dit godvergeten internaat heen spoelen. Maar dan….alsof een zwarte prop in mijn mond zich vast klemde, een brok in mijn keel mijn strot in werd terug getrokken, een misselijk opkomend braaksel proefde ik achter in mijn keel verzuren, brandend als gif dat geen slang zou willen treffen. Een kramp trok door mijn hele lichaam, en gelukkig hoefde ik maar een plaatje op te zetten, rock and roll duwde me op mijn beide benen…ik moest dansen, vergeten, ontspannen dat vrolijke lijf vol pret bubbels van ’s ochtend tot ’s avonds hield me intens en liefdevol gezelschap. Nee, geen broeders in mijn leven. Mijn nieuw leven, it’s my life and I do what I want (the Animals) kende geen Goden verdoemenissen. Bovendien zou ik deze rare oprisping met twintig jaar cel moeten bekopen, dan was ik mijn jeugd, mijn rol in de rock and roll kwijt. Ik zou van het Franciscaner internaat naar de hippies op Haight-Ashburry in San Francisco niet overleven! Laat Servatius maar zelf stikken in zijn gebeden, en al die andere geweld bastaarden zoals Alphons….spijt dat ik me toen zo heb moeten inhouden…heb ik nog wel eens. Mijn schuld…mea culpa.

,,De nieuwe waardigheid is aan u verleend om waardering te tonen voor het loyale werk dat u heeft uitgevoerd in de wijngaard van de Heer”, zei Benedictus. De paus stelde dat de nieuwe kardinalen door hun benoeming nieuwe en nog belangrijkere religieuze verantwoordelijkheden hebben gekregen.

Dan wordt je een beetje nieuwsgierig welke deze verantwoordelijkheden na 2000 jaar prettig verblijven en uitvoeringen in de wijngaard van de Heer, zullen zijn. Andere wijn, minder wijn, meer excuses, het respect terug krijgen van mensen omdat je organisatie een beetje lek is, (het dak is dat nou gerepareerd) terwijl het van onder leegloopt.

Aan de kerk is de sociale, revolutionaire arbeidsbeweging volledig voorbij gegaan. Marx, Engels en ander gespuis is anti-Christelijk. Lonen hoefden zij het personeel van de Heer niet te betalen dat wordt later in de hemel vereffend. De emancipatie kan de kerk niet aan want dan hadden nonnen beha’s demonstratief moeten weggooien en seksuele vrijheid op de koop toe moeten nemen. Seksualiteit is een oude religieuze obsessie maar meneer pastoor kijkt meer porno dan u en ik, en die andere pastoor die jongetjes oppikte in het homo-parkje die betaalde gewoon met missiegeld, makkelijk zat. De nieuwe waardigheid hoe krijg je dat recht getrokken in een duivelse wereld, met rode hoedjes? Ik zag kardinaal Wim Eijck buigen voor de Paus, en dacht terug aan drie weken geleden toen ik tegen Wim zei: ‘Wat vind u ervan dat u de baas bent van een criminele organisatie’! Hij dook bijna net zo waardig weg als toen hij het nieuwe hoedje in ontvangst nam…geef ze de beste wijn oh Heer uit uw wijngaard, voer ze dronken de clerici, laat ze transcendentaal, rectaal opstijgen als er heilig verklaard moet worden dan zijn ze paraat, staan te jubelen, zijn ze een schone club. Wim ik kom wel eens een glaasje drinken, de wijngaard behoort ons allen toe.