Deel vijf over zeer bedenkelijke uitspraken meldpunt commissies, PV’s, gang van zaken rond slachtoffers uit het kamp MCU.
De engelen jongens…zij publiceerden in 2010 ‘het Engelen dossier, heette overigens eerst ‘dossier 14‘ omdat er in korte tijd veertien meldingen binnen kwamen over seksueel geweld franciscanen klooster-internaat St Maria ter Engelen, Bleijerheide. Er was nog geen sprake van compensaties, noch van hervorming Hulp en Recht, het latere Meldpunt. Toch hebben zij ons bestreden met het kruisvaarders zwaard als zouden wij ‘dingen aangeven, mensen opstoken en dader-namen in de mond leggen’. Geen fraai argument wanneer het gehanteerd wordt door mensen die er decennia voor zorgden dat alles onder de pet bleef. Opeens stond de privacy hoog in het vaandel, de ellende besprak men niet in het openbaar en de congregaties zouden over de brug komen met eventuele meldingen-archieven. Het grondpersoneel was niet altijd even 
keurig in tegenstelling tot de bisschoppen, allemaal even keurig. Toen dat niet gebeurde en wij harder aan de bel trokken gingen alle kloosterkluizen op slot. Deetman kon niet bij ieder archief; bisschop Bluyssen en zijn geheime celibaat zaken waren afgehandeld, althans zo dacht de oude bisschop. Wij zouden een hetze voeren tegen een arme pastoor in het seculiere terrasrijk, Maastricht. Wij zouden de Heiligdomsvaart verstoren, zodat het burgemeester homo koppel in alle rust konden genieten van eeuwenoude heersers die Gods plan om de mens op te delen in de vaart der voorplanting op grote borstbeelden door de straten liet pronken.
Ook stonden we niet langer op het lijstje bij KRO, NCRV want bij rondom 10 werd ik ronduit weggespeeld door de gehaaide tussenkomst van meneer pastoor, zonder persoonsverwisseling moge dat duidelijk zijn. MCU was een te uitgesproken groep die genegeerd en geïsoleerd moest worden. Of kregen zij informatie van buitenaf. Ik heb het afgelopen jaar openbaarmaking van mijn gegevens bij de Aivd opgevraagd. ‘Staatsgeheim‘, stond in het verzoekschrift méér kon de Aivd personalia over mij niet onthullen. Voor de staatsveiligheid werden al mijn gegevens onttrokken aan een transparant zoeklicht. Alleen een bewerkte foto-copy uit 1984 kreeg ik opgestuurd. Een verzoek tot openbaarmaking van mijn gegevens vanaf 1969 (anti-Vietnam actie betreffende granaat fabriek in ons dorp) werd dan ook acuut geweigerd. 
De granaten moesten geproduceerd worden met gevolg honderduizenden onschuldige doden die zouden vallen in de oorlog te Vietnam. Dames en heren, ik ben staatsgevaarlijk volgens deze witte mannen club die waken over onze veiligheid. En niet alleen ik!
Een officier van justitie is ten onrechte uitgesloten van een functie bij de Europese Unie (EU) omdat hij bevriend was met een homoseksuele man uit Indonesië.
Inlichtingendienst AIVD weigerde de ‘Personnel Security Clearance’ van de 60-jarige officier van justitie te verlengen omdat de vriendschap met de 25 jaar jongere Indonesische moslim een veiligheidsrisico zou opleveren.
Er waren volgens de AIVD “onvoldoende gegevens om alle veiligheidsrisico’s uit te sluiten”. Na tussenkomst van de rechter kreeg de man onlangs alsnog zijn papieren. Hij zou de vriend hooguit twee maal per jaar zien en noemt de AIVD een “conservatieve wittemannen-organisatie”.
De Raad van State deed de uitspraak al op 27 mei, maar heeft deze tot nu toe niet gepubliceerd. De sollicitatie speelde in 2013.
Alle zaken betreffende de nog levende, vermeende pastoor, zijn wij in het ongelijk gesteld. Nu een Bijzondere kamer zich over deze zaak moet uitlaten krijgen zij valse, onjuiste, suggestieve informatie en ligt er een onvolledig dossier samengesteld door het meldpunt Sanders en Schepen. Hoe groot de weerstand ook is OM, Bijzondere kamer, meldpunt, keurige bisschoppen, media ik zal niet rusten voor deze doofpot opengaat; het eenzijdig geklets over slachtoffers ben ik beu, het zalven of met andere Christelijke naastenliefde omgeven verdovingen, idem. Weg met het pedo wierook verleden, ik word gek van een halfslachtige, gevoelloze erkenning. Stop!