Categorie: MEA CULPA

Mea Culpa overlegde gisteren met advocaat Pennino over de koers die het beste past bij de situatie waarin wij terecht zijn gekomen. We kijken daarbij ook naar RKK slachtoffer Nederland die behoorlijk is verzuurd en in modderige details is verzand. De kerk die geen mededogen kent en een enorm vluchtgedrag plus damage-control vertoont, zich in kleine veilige cirkels durft te bewegen wanneer zij haar positie heeft geijkt (Eijck). Wij zijn eruit wat betreft de beschikking van de rechter in de zaak broeder Alphons / ondergetekende. En dat niet alleen…de politieke partij bewegingen die stilvallen, en het rapport Deetman dat over een misdaad tegen de menselijkheid spreekt, en verder durft niemand er iets tegen te doen.

We hebben na lang beraad, een antwoord gevonden voor een volgende stap. Wij komen binnenkort met nieuws. Maar eerst weekend….muziek…lol…hogere temperaturen, eruit!

Hoe kunnen mensen zich drukker maken om de belastingaftrek die door Opstelten, het rijk nog geïnd dient te worden nav vragen van mevrouw Arib, terwijl zij zich in het verleden hebben laten piepelen door de Deetman / Lindenbergh contructie. Daar was eensgezind verzet op zijn plaats geweest. Sterker nog het was onkies om over geld te praten, niet waardig zo voelde dat bij de therapeuten mannen-zelf-hulp groep en andere Klokkbandigheden om netjes koffie te gaan drinken op de Lange Voorhout. Dan is er meer aan de hand, uit onze informatie blijkt dat het niet alleen de laagste inkomens (bijstand) betreft maar ook zijn grijpgrage klauwen uitstrekt naar via de belastingdienst geregelde toeslagen (huur/ zorgtoeslag) die mensen kwijt kunnen raken en gezien de inkomensrealiteit dus ook vrouwen. Alimentatie verplichtingen, ja hoor trekt u er maar een maand vooruit om allerhande papieren in te gaan vullen. Daar wordt ik meestal heel erg gek van, en zou uit protest het beetje geld, indien het mij zou toekomen, in een daarvoor geschikte kerk het liefst gaan verbranden. Kijk, God ik walg van geld en uw dienaren zijn er dol op! De kerk wordt het wat dat betreft heel makkelijk gemaakt, krijgen ondanks scheiding staatssubsidies want van het paradijs mag men niet(s) aftrekken! Bovendien heeft de kerk zich al jaren geleden bij grote verzekeraar ingedekt tegen claims misbruik. Speak the word! Dat doe je toch niet als je niets te verbergen hebt. Of zullen wij het woord uitspreken??? De kerk calculeert haar verlies en de staat wint als betrof het kermisprijzen. Walgelijk om zo met genoegdoening om te gaan wat betreft deze grote groep mensen met hun families die alle onthullingen zullen komen te verzuren.

In Spanje zouden de afgelopen decennia duizenden kinderen illegaal zijn geadopteerd. Een maffia-achtig netwerk verkocht de baby’s, terwijl de ouders te horen kregen dat hun kindje bij de geboorte was overleden. Het Spaanse Openbaar Ministerie heeft honderden aangiftes gekregen.

Mea Culpa en Mensen rechten in de kerk proberen al heel lang ‘de afstandsbaby’s’, veelal ongehuwde tienermoeders die onder dwang hun baby’s moesten afstaan, op de agenda te krijgen. Mea Culpa heeft cijfers en archieven in Nederland en onze zusterorganisatie Mensen rechten in de kerk, heeft deze in België. Spanje laat eindelijk van zich horen, maar de schuld wordt een beetje eenzijdig bij generaal Franco gelegd, hoewel de man een fanatiek katholiek was, de werkelijke oorzaak ligt bij de kerk. De katholieke kerk had immers de infra-structuur en kennis over klinieken / vroedvrouwen scholen, bemoeide zich met geboorte en dood en alles wat daar tussen lag. Dit beeld komt overeen met de verhalen over de kille illegale adopties die over heel Europa plaatsvonden.

Hieronder enkele van die kille Hollandse cijfers, in Hooghees te Heerlen

Als de Tweede kamer dit onder ogen wilt zien, zullen ze toch een parlementaire commissie moeten aanstellen. Ik vrees alleen dat door alle publicaties, en zeker die van Mea Culpa, heel wat voorbereidingen worden getroffen om de schade enigszins te beperken. Gisteren kregen wij nog bericht over vernietigen van bewijsstukken door een rechtbank. We zullen dit bij de betreffende kamerleden naar voren brengen.

Dan hierop aansluitend: De commissie Samson die misbruik bij hulpverleners en psychiaters in alle stilte naar het OM hebben doorgeseind, maken een begin met een cultuuromslag. Geen Robert M achtige aanpak (het tonen van de foto) echter de kinderbescherming, de katholieke priesters krijgen een exclusieve, klasse (justitie) behandeling….of gaat dit veranderen?

 

 

Deze week publiceren we enkele verhalen uit het Mea Culpa archief. Bij ons worden de archieven niet vernietigd, noch geweigerd voor welke commissie dan ook. Journalisten met of zonder Windesheim diploma kunnen en konden uit onze informatie putten, de twee zwartboeken hebben bijgedragen aan een grotere transparantie, hoewel priesters die beticht worden van seksueel misbruik gewoon blijven ontkennen. Schadeclaims keren ze liever zelf uit, op het telraam van de boetedoening.

Eens kijken of journalisten nog steeds goed opletten bij het lezen van ons blog: MCU heeft informatie over misbruik door…..bisschop Gijsen!

(En nu brief vrouw uit een aangrenzend land): geachte heer Smeets, met bewondering heb ik uw optredens gevolgd over de schandelijke ervaringen, die uw leven gevormd hebben, maar dankzij uw eigen keuzes zeker niet misvormd.

Ik schrijf u hier over misbruik van meisjes in de omgeving van Maastricht.

Begin jaren 60 waren mijn toenmalige echtgenoot en ik in Brazilie. Mijn man was leider van een aantal hulpverleningsprojecten in het kader van het Jongeren Vrijwilligers Corps (navolging van het Peace Corps, o.l.v. Minister Bot, die ressoorteerde onder Buitenlandse Zaken (Luns). Standplaats Recife, hoofdplaats van de staat Pernambuco.

Op een inspectiereis was in 1965 of 66 B d J bij ons bezoek. Tijdens een etentje in een strandtentje van de wijk Boa Viagem vertelde hij over zijn verleden als directeur van het ziekenhuis in Maastricht. Hij sprak uitgebreid over de arme mijnwerkers, afhankelijk van die bevolkingsgroep van meneer pastoor. En dat onder zijn leiding heel veel abortussen gedaan werden, bij jonge meisjes, die door meneer Pastoor waren ´voorgelicht´ en de facto gedefloreerd. Toen hij mijn vragende blik zag, zei hij glimlachend: ´Ontmaagd´. Op mijn vraag of die meisjes dan bij de eerste keer al zwanger waren, zei hij, dat dat een enkele maal het geval was. Maar dat meneer Pastoor zo zijn lievelingetjes had. Hij liet duidelijk, dat hij het niet in de haak vond. Maar de meisjes uit arme gezinnen durfden niks te zeggen, maar wisten in de tijd dat hij daar directeur was, dat ze bij hem terecht konden. Hij was een broer van de ministerpresident P J. En het was, in die tijd, natuurlijk not done dit aan de grote klok te hangen. Maar ´ergens´ zat het hem dwars.

Luister, ik ben dus niet zelf slachtoffer. Maar in de tijd dat ik op de Open Universiteit werkte (1985-1995) leerde ik verschillende mijnwerkersgezinnen kennen. Tersluiks informeerde ik wel eens naar hun relatie met meneer Pastoor. Nou, die moest je niet tegenspreken. Maar veel hadden de meeste mensen niet (meer) met de kerk op. Behalve op Kerstmis, Pasen, de doop en als ze dood gingen.

Ik geloof, dat er heel wat zielige meisjes hebben rondgelopen en dat er veel geheimen in dergelijke families zitten.

Misschien kun je hier iets mee. Niet alleen jongetjes waren slachtoffer, ook meisjes.

Over de toestanden in Brasil kan ik trouwens uren vertellen….(Mea Culpa gaat met filmploeg binnenkort naar deze mevrouw; ons Windesheim diploma ist mit der wind rausgeflogen).

In Hooghees, doorgangshuis voor ongehuwde moeders te Heerlen werden tussen 1948-1968 betreffende ‘gevallen meisjes ofwel ongehuwde moeders’, ruim 960 baby’s gescheiden van hun gevallen moeder. Het aantal ligt waarschijnlijk hoger omdat zwangere meisjes / vrouwen uit het buitenland naar andere landen zoals Nederland, hun anonieme toevlucht konden nemen. Zoals de Oostenrijkse schrijver Thomas Bernard die in vroedvrouwen school Heerlen geboren werd. Uit het prachtige boekwerk 100 jaar Moederschapzorg in Limburg staan enkele opmerkelijke citaten. Voor de actualiteit betreffende kinderen met het down-syndroom.

Moeder-overste (1963-1964) Leontine herrinert zich: “de meisjes van het doorgangshuis zaten alsmaar te breien maar de kleertjes waren niet voor voor hun eigen baby, ze deden immers afstand. De kleertjes gingen naar ‘t Zonnehuis’ in Heerlen, het tehuis voor gehandicapte kinderen van ongehuwde moeders, omdat zij niet geadopteerd zouden worden”. Einde citaat.

De down kindjes wilden blijkbaar niemand en in een zo’n onschuldige, katholieke opmerking schuilt de ware toestand achter het drama van de afstandsbaby’s. Doe nog iets goeds voor andere kinderen die het veel slechter hebben en die niemand wil.

Ook een citaat uit een gedenkschrift uit die tijd: ‘in het verleden waren er veel ongehuwde moeders die nooit konden beslissen. Ze konden of wilden het kind niet meenemen, maar er ook geen afstand van doen. Het kind bleef dan maar eindeloos in de inrichting. Einde citaat.

Het pijnlijke drama van het niet kunnen of willen beslissen moet vrouwen die dit hebben meegemaakt tot op de dag van vandaag door merg en been gaan. Doch is het wezenlijk dat deze ‘afstandsbaby’s’ hun ware identiteit, hun werkelijk DNA terugkrijgen. De rol van de katholieke instellingen moet onderzocht. Wie er betrokken waren bij de gang van zaken?

Het F.I.O.M.

Raad voor kinderbescherming

kindertehuizen

reclassering

kinderpolitie

sociale werksters

rectoren van tehuizen

Nog in 1974 werd in een KRO programma geconstateerd dat de ongehuwde moeder niet werd geaccepteerd. Laat staan de eerste weken van de hulpeloze baby’s die meer als objecten dan als mensjes werden gezien. Achtergelaten in een donkere kamer gaan de gordijntjes dicht. De baby’s zien er slecht uit en reageren nergens op. De kleintjes komen nooit buiten. Een naam mochten de ongehuwde moeders de baby’s niet geven wanneer die afstand wilde doen, ook niet vasthouden! De naam werd door moeder overste gegeven . Er waren veel Liesbethjes en Bernardjes bij; onze prins was alom aanwezig.