Niet dat we over Hofnarretjes gaan praten of andere, misselijk makende verhalen over kinderen willen uitweiden maar wel over ‘het vertrouwen’ dat vanaf je baby-kinderjaren in je holle geest wordt geblazen, eerst voor de goeie volgorde even dit:
Eerst mijn excuses, voor de verkeerde berichtgeving Rolduc aan de heer Vaessen. Wij werden getipt dat dhr Timmermans in het clipje ‘Answer Me’ zou voorkomen. Het blijkt echter dhr Slangen te zijn onderprefect van klein-seminarie Rolduc. Als mijn Oma zei, ‘vergissen is menselijk’ dan antwoordde ik haar plagerig: ‘de mens is een vergissing’. Bij deze. Excuses, de waarheid mag geen geweld worden aangedaan.
De kerk is als de dood voor het thema geweld in onderzoek naar seksueel misbruik. Onze mailbox stond vol van sadistische praktijken begaan door leden van de kerk. Tegen kinderen! We wilden zoveel mogelijk deze informatie delen in de beide zwartboeken die wij gepubliceerd hebben. Zij staan bol van geweldadig gedrag, psychische dreigementen als uitsluiting, straffen en isolement wanneer je je niet snel genoeg onderwierp. Voortdurende pressie om de lijn te volgen van de broeders, je ondergeschikt te maken aan hun ‘wil’, die veelal in Gods handen lag. Zowel het nieuwe meldpunt dat bewust een onmogelijke naam heeft gekozen, spreekt van beheer en toezicht (stadswachten) naar seksueel misbruik, verschuift men zo het diepere probleem van de kerk als machtsinstituut. Terwijl in het sterven van Christus kwetsbaarheid wordt gesymboliseerd, gekruisigd voor de mensheid, het lijden dat ieder mens zal ondergaan, staat dit in schril contrast met de werkelijkheid. Het vertrouwen dat deze kerk, met dit beeld en verhalen van Christus opriep was tegengesteld aan het brute geweld op internaten en andere kerk gerelateerde instellingen. Nu heb ik het niet alleen over de periode na de oorlog. Voor de oorlog kan men er de vele verschrikkingen bij optellen; de kruistochten, heksenverbrandingen, verketteringen, de vele godsdienst oorlogen, de haat van het Christendom tegen de joden, vrouwen…geweld, geweld, geweld.
Vertrouwen is de basis van ons sociale leven. Als je als bank goed uitziet, glimmende, cleane ramen en vloeren heb, net personeel dan wekt dat een beeld dat ze met je geld in ieder geval niet hun kont afvegen. Als Christus kruisiging het beeld, de ‘brand’ is die overal je wordt voorgehouden, dan geeft het je een idee dat deze kwetsbaarheid oprecht is. Je vertrouwt mensen die dit geloof aanhangen. Net zoals we ons geld naar de bank brengen omdat wij anders een hele grote sok in onze woonkamer hebben hangen, en dat doet ons denken aan Oom Dagobert en je krijgt plotseling vaker visite dan noodzakelijk is. Dus leggen we ons geld in de handen van de banken waar mensen de raarste opvattingen krijgen zoals zichzelf buitensporig te fêteren.
Het vertrouwen begint als je net je kleine oogjes hebt opengemaakt, de wereld inkijkt, op internaten geplaatst wordt en wij alles blind van broeders en nonnen aannamen zonder vaak te begrijpen waarom. Met gewillige eerbied deden we wat van ons gevraagd werd, geen verkeerde norm om anderen te respecteren, maar je wordt wel in hun wereld geduwd waarvan je hun persoonlijke achtergrond niet kent en letterlijk en figuurlijk door het geloof op de achtergrond moet blijven, de zelfverloochening. Je vertrouwen begint met dit gedrag van zelfontkenning over te nemen, dit eigen te maken, en nooit in opstand te komen, het is een emotionele twist die zijn draai, tenminste bij mij, niet kon pakken. Vertrouwensmisbruik gaat aan seksueel misbruik en fysiek geweld vooraf, gedrag dat je op valse voorwaardes is aangeleerd. Het zorgt voor iedere willekeur van anderen waaraan je bent overgeleverd. Kerk en de banken zijn op een historisch punt gekomen, een cross-road, dat ze dit vertrouwen zijn aan het verliezen. Dit wordt cruciaal want vertrouwen is onbetaalbaar.
