Afgelopen Zaterdag was ik met mijn zoon Ramon bij de muzikanten dag Buma / Stemra in Apeldoorn. Ik was er al jaren niet meer geweest, er lag teveel werk ‘work has to be done’ Mea Culpa solidariteit en dat soort zaken, soms moet je iets voleinden, de betrokkenheid met de slachtoffers, procedures meldpunt, overleg met allerlei instanties, ministeries, bisdommen, lotgenoten lieten mij niet onberoerd dus verwelkomde ik deze big music day, voor mij en Ramon, zoon die drumt, filmt, muziek maakt was het een mooie dag daar in Apeldoorn, goeie sfeer, vriendelijk die nieuwe generatie muziekanten en rustig, niet zo opgefokt als wij die het wel zouden maken met al die drugs en freaking vanzelfsprekendheid dat je anders was en vervreemd van het klootjesvolk. Nu dan hangen met mijn zoon, met drummer en bassist Triggerfinger en Lotte…she books it all, was schoon en onderhoudend. Ook sprak ik mijn broer Paul vandaag en hij herinnerde mij aan ons eerste mogelijke platendeal met Negram in Heemstede, we Hole and Corner mochten een demo opnemen. Liederen als ‘The Boy in the Rain’, Down baby Down,
‘Three Footer’, en ‘Soothe Me’ een absolute hit volgens ingewijden maar dan….de A&R managers als zij beginnen te praten dan draait de wereld opeens in het vierkant rond. Bij welke doelgroep hoort het, hoorden wij toen voor het eerst! ‘Het is niet helemaal psychedelica, Jefferson Airplane of Country Joe and the Fish dan is opeens onze muziek ‘2000 light years from home’.
‘Soothe me’ houdt het midden tussen soul en gospel en de melodie oorwurmt zich naar binnen, allemaal prima maar bij welke doelgroep sluit het nou aan? ‘Jullie hebben allemaal lange haren’, ging de A&R manager door, ‘spijkerjasjes en jeans met vette gaten, dat klopt helemaal in het plaatje maar als we naar jullie muziek gaan luisteren, mis ik een duidelijke doelgroep’?
Ik antwoordde dat we niet aan rare doelen deden of één bepaalde groep in de kast conserveerden, je maakt muziek en that’s it, jullie zoeken het maar uit met jullie hokjes’!
Deal met Negram ging dus niet door en ik heb het hier over begin zeventiger jaren en afgelopen zaterdag werden The Bedroom 
Monkees per toeval uit de doos gehaald voor het demo panel bestaande uit ondermeer radio twee en serious talent. Nou dat ik naar Apeldoorn was gereisd om als serieus talent te worden aangeharkt wees ik gelijk af en liet ik duidelijk merken bij de afspraken die je kon maken bij binnenkomst. 3 FM hoort niet bij onze doelgroep, zij doen niet aan leeftijdsdiscriminatie maar we zijn te oud, een fait accompli voor de muziek politie bang voor al te grote vermenging met andere identiteiten, en iedereen die boven de veertig nog een gitaar achter de bank vandaan haalt, is zo wie zo fout. Heerlijk om weer fout te zijn, dacht ik na tien jaar Bleijerheide ellende. The Stones hebben uiteraard deze status overstegen…al 2000 lightyears ago.
Okay, het demo panel beoordeelde mijn samenwerking met de Frank Boeijen groep, omgedoopt voor dit project in the Bedroom Monkees met historisch, gewortelde muziek (alsof dat geen waardevol gegeven is) ofwel ouderwets volgens radio 2 man. De andere, jonge bandjes speelden allemaal muziek met een duidelijk stijl, richting tachtiger, beetje garage zestiger jaren dan wel R&B randje swing met de click drum vet naar voren gemixt. De traditionele media voldoet aan haar eigen eisen van de doelgroepen waanzin, al decennia, echter the Bedroom Monkees moesten net als Hole and Corner het zonder welke (doel)groep dan ook doen…Jezus, John and Yoko….they’re gonna crucify me!
https://youtu.be/a-J5I5G_53o