Normale mensen

Laten we eerlijk zijn; de kerken hebben zich in hun lange geschiedenis tot op heden
aan de machthebbers opgedrongen in de rol van een zeer discrete maatschappelijke “reinigings-machine” van religieuze inslag. In ruil daarvoor genoten ze grote macht en vrijheden. Bij hun “uitspattingen” werd en wordt (nog) steeds welwillend of noodgedwongen weggekeken.
De hedendaagse onmacht van politici in omgang met kerkelijke misdaden doet vaker denken aan Goethe’s “Zauberlehrling”, die uitriep: “ Die Geister die ich rief, werde ich nun nicht mehr los!”

Bert heeft een goed punt gezet: “canonieke class-action”!
Een analyse van de actuele commissie-praktijken (o. a. Lindenbergh, meldpuntrkk), laat de slotsom toe, dat we het met een geconcerteerde verdedigingslinie  van de RKK (zogenaamde “class-action” maar dan in omgekeerde richting en werkwijze) te doen hebben.
De RK kerk, als aangeklaagde partij, legt van te voren in een soort van standaard-verdedigingsprocedure de gewenste aanpak vast. Klachten van slachtoffers van kerkelijk misbruik worden alleen en uitsluitend overeenkomstig de vastgelegde collectieve regels behandelt.
Een soort van kerkelijke compensatie-CAO waar iedere “aanvrager” aan gemeten en gewogen wordt.
Door het voorbehoudloos inbrengen van een klacht bevestigt het slachtoffer z’n instemming met deze procedure. Het slachtoffer levert alle gewenste informaties en werk, de RK kerk als beklaagde partij toont zich afsluitend welwillend of legt haar vetorecht in.

Ik heb er al vaak genoeg over geschreven; een van de vele onverdraagzame gevolgen van deze collectieve verdedigingstactiek /-systeem is, dat de daders en de daderorganisaties in de achtergrond verdwijnen en omgekeerd het slachtoffer zich plotsklaps zelf op de “beklaagdenbank” terug vindt.
En in deze positie wordt hij/zij in de hoek gedreven met onder andere de informaties uit de zogenaamde “fijne vertrouwelijke gesprekken” die de kerkelijke leiders met uitgezochte groepjes van slachtoffers gewonnen hebben. Dat is hun goed recht. Ook de klachten en gegevens van andere lotgenoten worden, voor zover bekend, hiertoe samengetrokken. Omgekeerd ervaren wij niets, helemaal niets, wat daders tegenover de kerk ten goede geven.

Zolang zich ieder slachtoffer individueel tegenover een panel van door de kerk uitgezochte academici moet “verantwoorden voor z’n aanklacht”, zal de daadwerkelijk omvang van kerkelijke misdaden aan kinderen moeilijk te achterhalen zijn.

Het mag toch ook niemand ontgaan zijn, dat Zijne eminentie kardinaal Simonis, bewust en tegen beter weten in, de onwaarheid gezegd heeft. Anders als bij “normale” mensen (zie bijv. actueel het Rupert Murdoch proces), bleef dit echter voor de kardinaal zonder enige rechtelijke consequentie! Mag je dan nog verwachten, dat een priester, pater, broeder of non zich aan de waarheid verplicht voelt?!

Wel nu, er moet omgekeerd evenredig ook voor de slachtoffers voor kerkelijk kindermisbruik een adequaat instrument komen; nl. een soort van collectieve aanklacht tegen de RK kerk!
En al was het maar om het evenwicht weer terug te vinden.
Het meldpuntmisbruikRKK is een kerkelijk privé-initiatief met officieus karakter. Het moet daarom ook toelaatbaar zijn binnen dit systeem met een collectieve klacht te antwoorden?!
Alleen dan zullen meer slachtoffers zich melden, omdat ze in eerste instantie niet hun complete levensverhaal moeten openbaren, dat dan ergens in de kerkelijke archieven verdwijnt.

Anders blijft alles als vanouds, zoals het 261 reeds zo treffend noemde.

Hartelijk gegroet,

Jo 102