Dank Rik, begin bijeenkomst was nogal heftig toen jullie mijn clipjes lieten zien op een groot scherm, midden in de kerk. Niet dat ik niet weet wat ik creatief zoal uitspook maar als je ze in een andere omgeving ziet, en het ’effect’ wat het kan hebben dan vind ik me nogal recalcitrant of juist te slap. De beelden van internaat die ik verwerk heb in Isolation, Light, en Boys school kwamen krachtiger dan normaal binnen. Ik kan me blijkbaar goed afsluiten en heel afstandelijk dingen maken, is soms ook beter (gezonder), maar ze blijven pijnlijk als je deze emoties vaak, te vaak niet te pakken krijgt.
Dus Try babe try geldt het meeste voor mezelf maar ik dank jullie -mensenrechten in de kerk- die me steeds opnieuw vragen dit lied te spelen.
With love
[youtube]Insert video URL or ID herehttp://youtu.be/3Wva3MSVjFg[/youtube]
Voor slachtoffers van seksueel misbruik is de installatie plechtigheid tijdens de zondag viering van 19 oktober in de Don Boscokerk te Buzingen bij Halle niet meer uit te wissen. Iemand vertelde hoe zij deze, voor de Don Bosco gemeenschap vreemde mensen, toen zij de kerk binnenkwamen ‘zag sterven van verdriet’. Maar ook hoe geleidelijk aan gedragenheid groeide. Of zoals iemand van de slachtoffers het verwoorde: ‘proficiat, de dingen die gezegd moesten worden zijn gezegd’.
Als stuurgroep van de Werkgroep Mensenrechten in de Kerk zijn wij enorm dankbaar voor het onthaal dat ons te beurt viel. Een kerk binnenkomen is als horror, voor sommigen onder hen. Maar hier voelde je dat mensen om je gaven. Zowel bij het voorgaan in de plechtigheid als bij hen die in de bar stonden. Of de onvergetelijke vredeswens en het hand in hand bidden in een kring. Maar ook de spontane gesprekken met wildvreemden waren hartverwarmend. De woorden die werden gesproken genezen, de beelden spraken, de liederen drukten uit wat wij niet onder woorden konden krijgen. Wij gaan de Don Boscoparochie niet overrompelen met reacties over die dag. Jullie zouden met je voeten niet meer op de grond kunnen blijven. Wij kunnen trouwens niet onder woorden brengen hoe jullie vanuit jullie kerk een ‘welkom’ voor ons waren.
Om minstens één gevoel te vermelden, vatten we een getuigenis als volgt samen: “Ik kwam in het gevang terecht als gevolg van het misbruik dat mij als kind overkwam. Drugs waren toen mijn remedie. Bij een van mijn werkstraffen – iets wat jullie in de parochie ook begeleiden – ging ik later als vrijwilliger werken. Gewoon werk kreeg ik toch nergens aangeboden. Ik ging er als vrijwilliger werken omdat ik de mensen daar lief vond en dat ze om mij gaven. Nu lag ik weer een paar weken futloos in bed en deed mijn vrijwilligerswerk niet meer. Mijn moeder heeft mij vandaag mee naar Buizingen gesleurd. Als gevolg van deze dag ben ik nu vastbesloten morgen weer present op mijn werk te zijn.”
Gewoon de sfeer van de mensen in deze kerk gaf iedereen nieuwe kracht. Het beeld dat door Staf Van Pelt werd gemaakt en wij bij u achterlieten, straalt – in tegenstelling tot wat je uiterlijk ziet – kracht uit. Van slachtoffer via overlever naar overwinnaar groeien is een hele uitdaging. Die kans heeft de Don Boscogemeenschap ons geboden. Jullie stralen kracht uit. Geniet ervan. Jullie maakten dit voor ons mogelijk.
De stuurgroep Mensenrechten in de Kerk, Staf Van Pelt, Norbert Bethune, Marc Dewit, Linda Opdebeeck en Rik Devillé
‘Seksueel misbruik verminkt een mens voor zijn hele leven.’
Kunstenaar Staf Van Pelt, zelf slachtoffer van misbruik, schonk gisteren een kunstwerk aan de Don Boscokerk in Buizingen om misbruik binnen de Kerk nooit te vergeten.
me blijkbaar goed afsluiten en heel afstandelijk dingen maken, is soms ook beter (gezonder), maar ze blijven pijnlijk als je deze emoties vaak, te vaak niet te pakken krijgt.
