Gods schaduwrijke jachtvelden

Open brief aan bestuur Koepel kerk, Maastricht.

Helaas we kennen ons niet, en toch vinden we wat van elkaar. U beweert dat wij de naam van uw voorzitter pastoor Jan Schafraad in de openbaarheid hebben gebracht, dat we respect verdienen maar dat u ondertussen geld inzamelt om de proceskosten te betalen tegen beschuldigingen seksueel misbruik.

Niets is minder waar. Ik heb al in 2006 gesprekken gevoerd met pastoor Schafraad. Ik ben menigmaal naar zijn pastorie getogen om mijn verhaal, mijn intenties en mijn zoektocht naar de waarheid samen met hem te delen. Dit heeft geresulteerd in een documentaire: ‘Tussen Kathmandu en Blijerheide‘, hierin verklaart Jan Schafraad niets te weten, en zegt; ‘ik spreek de paus maar na, en bied excuses aan’.

Na jaren kwamen de onthullingen seksueel misbruik groot in het nieuws begin 2010. Toen de media op zoek gingen naar verhalen heb ik verteld over deze documentaire ‘Tussen Kathmandu en Blijerheide’, en de drie nog levende broeders. De media en de broeders (broeder Alphons en voormalig broeder Eymard, pastoor Schafraad, zijn dan ook door de media benadert. In alle vrije wil hebben ze hier aan meegewerkt. Ik vertelde de pers van meet af aan dat ik persoonlijk geen klachten over pastoor Schafraad had betreffende seksueel misbruik. Broeder Alphons heeft snel afgehaakt omdat hij toegaf geweld te hebben gebruikt, erkende het seksueel misbruik, niet van hem zelf maar van anderen dat het had plaats gevonden. Hij, Alphons verdween uit beeld.

Pastoor Jan Schafraad heeft de media altijd te woord gestaan en bleef tegen de door hem benaderde media verkondigen dat hij van niets wist. Tot het moment hier bij ons Mea Culpa de eerste meldingen binnen kwamen van misbruik door….Jan Schafraad. Ik ben meteen op pastoor Jan Schafraad afgestapt en weet u waar? In Felix Meritus, Keizersgracht Amsterdam waar de uitzending plaatsvond van ‘Rondom 10‘ (NCRV).

Hij was net als ik, zonder dat we het wisten van elkaar, uitgenodigd om plaats te nemen in Rondom 10. Ik maakte meteen duidelijk in de gang van het Felix Meritus gebouw dat er nu wel concrete beschuldigingen waren binnen gekomen tegen hem persoonlijk, (alle klachten werden in real-time verzameld in ‘het Engelen dossier’ , toen heette het nog dossier 14 vanwege het hoge aantal daders broeders, 1 pater). Ook nu deelde ik hem dit persoonlijk, onder vier ogen mee. Jan Schafraad is onmiddellijk naar de redactie ‘Rondom 10’ gestapt en heeft ziedend de NCRV redactie met deze nieuwe informatie benadert, en wanneer ik deze informatie op nationale televisie bekend zou maken, zou desastreus zijn. Hij verdedigde zich terecht dat hij zich niet kon verdedigen, dat diegene die hem beschuldigen zich nooit bij hem gemeld hadden, kortom hij was bang dat ik dit in deze live uitzending wereldkundig zou maken. En eerlijk dit was ik niet eens van plan omdat ik de impact begrijp van zulke beschuldigingen voor de nationale televisie. Toen ik door de redacteur, vlak voor de uitzending van mijn plek werd gehaald omdat Jan Schafraad in alle staten was betreffende mijn informatie die ik in de uitzending zou bezigen, herhaalde ik dat ik dit helemaal niet van plan was! Ik ga dit soort zaken niet zo maar roepen, deelde ik de regisseur van Rondom 10 mee. Met een gerust hart kon de uitzending beginnen en wat bleek, de door het programma voorgestelde toezegging dat ik uitgebreid over Bleijerheide iets mocht zeggen, werd door Ghislaine Plag benadert met de unieke vraag: ‘hoe het met mijn hormonen gesteld was‘??? Maar geen diepere benadering over het jongensinternaat te Bleijerheide.

Jan Schafraad liep na de uitzending opgelucht naar buiten, en ik bleef met een flinke kater achter. Toen er meer dan duizend verhalen binnen kwamen, na maanden van strijd, mensen helpen en bijstaan over misbruik in RK instellingen zijn wij civiele procedures gaan opstarten waar wij eerst de canonieke naam zijn gaan noemen en later Jan S. de naam van de aangeklaagde, ook omdat wij wilden dat de kerk haar verantwoordelijkheid in de maatschappij, in de rechtstaat moest dragen en niet met haar eigen regels zou wegkomen in een oude gewoonte, zaken in donkere parochie biecht hoekjes, af te handelen. Niet de kerkstraat maar de rechtstaat.

Vreemd juist op dit punt vinden we elkaar: u schrijft

Hier geldt niet de regel “iemand is onschuldig tot zijn schuld BEWEZEN wordt, maar is het AANNEMELIJK maken van de klacht(en) voldoende. Als deze klacht of klachten gegrond verklaard worden, zal de Commissie een advies geven aan de bisschop. De Commissie onthoudt zich van een oordeel. De bisschop volgt het advies.

Begrijp mij goed de rechtstaat heeft ook onze voorkeur, zij mag u horen, de pater, de kinderen van toen, de parochianen van Hoorn tot Langedijk, via Bleijerheide naar Maastricht, ieder mag zijn woord doen, recht halen met doel rechtvaardigheid. Een vreemde ‘rechtsgang’ die zich onthoud van een oordeel, zeker maar niet wij hebben deze procedure bedacht. Alleen niet iedereen  van ons voert een procedure, ondergetekende weigert geld van de kerk; wij halen geen geld op, krijgen dit niet via via om processen te voeren, en dan worden voorlopige getuigenverhoren, meldingen bij de politie met vele omhalen afgewezen, getraineerd en zelfs genegeerd. In het Deetman rapport staat: 10.000 tot 20.000 slachtoffers seksueel misbruik. Heeft u al 1 dader gezien, heeft zich iemand gemeld?? En oh ja, voordat ik weer niet aan het woord kom: Deetman wist op 25 mei 2011 van misbruik Jan S. Vermeld echter niets in haar rapport.

U zegt respect te hebben voor de slachtoffers maar hier in het zuiden is nog niemand naar ons toegekomen, geen pastoor of kerkbestuurder. Geen burgervader, gemeenteraadslid of enige andere solidariteit ondervonden (behalve twee lieve mensen uit S) die in de gaten hebben welke impact de hele zwijgcultuur op onze provincie, op dit land in schuldencrises heeft. Schuld, Mea Culpa het lijkt er steeds meer op dat wij schuldig zijn omdat wij querulanten, etterbakken zijn, het staat in een krant die ons niet geen weerwoord gunt, een parlement dat niets wilt onderzoeken, een media die wel geïnteresseerd zijn in de sexcrime maar niet in opsluitingen of geweld, het breken van de wil door de macht van de kerk, het ontrafelen van de zwijgcultuur…en zijn wij dan niet veroordeelt voor ook maar een woord is recht gesproken? Wiens advies moeten wij volgen!

‘Dossier de la Salle ofwel het ‘Dossier Pandora’  (uit ons archief)

Het is wel jammer, maar vandaag las ik op aangeven van mijn zoon Ramon over Fraters die zich vergrepen aan zwakbegaafden. BOXTEL – Kinderen met een licht verstandelijke beperking die begin jaren zestig en zeventig op het instituut De La Salle in Boxtel zaten, zijn in die tijd slachtoffer geworden van seksueel misbruik door leden van de congregatie van de Fraters van Tilburg. Dat hebben drie oud-groepsleiders van het behandelinstituut onafhankelijk van elkaar verklaard aan de Wereldomroep en NRC Handelsblad. Volgens de redacties is het de eerste keer dat niet slachtoffers van seksueel misbruik zelf met verhalen over misbruik binnen rooms-katholieke instellingen naar buiten komen.

Nu heb ik onze MeaCulpa mail afgestruind om dit te checken en ja hoor door alle drukte niet toegekomen aan deze zuster-beerput.

‘Dossier de la Salle ofwel het ‘Dossier Pandora’!

Ik ben in 1965 op het internaat terecht gekomen aan de beek, ik heb daar 2 jaar gewoond, ik weet niet meer hoe dat heette. Daar, kon pater van de A zijn handen niet thuis houden, ik stond aan het biljart direct onder aan de trap toen zijn hand in mijn kruis ging. Ik had toen de moed om te zeggen, haal je gore klauwen uit mijn kruis, kei hard, het was s`avonds wij waren vrij de recreatie ruimte was vol. Hij droop toen af als een geslagen hondje. Regelmatig moest je ook op zijn kamertje komen en dan stelde hij voor dat moment vreemde vragen, ik gaf ontkennende antwoorden. Wanneer ik in bed lag aankomen sluipen en ineens mijn gordijn open trekken, dus ik was bang durfde me nauwelijks uit te kleden. Bij urinoirs moet ik alleen staan anders kan ik niet. Ik heb het gevoel seksueel gefrustreerd te zijn, minderwaardigheidsgevoel hopeloos om met een meisje later een vrouw seksueel contact aan te gaan. Mijn thuis situatie was een situatie waar veel geweld heerste maar ik was in andere wereld van geweld terecht gekomen. Ik ben wel eens wegelopen maar dat kon niet je moest toch terug je bed stond daar en dan kreeg je weer straf erbij. Ik ben dikwijls door hem geslagen geschopt en aan mijn oren opgehesen. Ik heb gezien dat hij iemand een klap in het gezicht gaf zo hard dat de handafdruk op de wang van die jonge stond. Onderaan de trap bij het bidden voor het naar bed gaan.

Jou naam herinner ik me nog wel, jij kwam toen uit Limburg dacht ik een heel eind in het zuiden, maar gezichten zeggen me op dit moment niets meer. Ik ben wel naar de Reünie van 25 jaar scholengemeenschap geweest, ik heb me moeten overwinnen om te gaan. Het systeem was rot maar de jongens niet en de meisjes. Misschien had ik toen wel gehoopt dat er een tipje van de sluier werd opgelicht, maar nee de mensen die ik ontmoette hadden een leuke tijd gehad? De rijken konden ieder weekend naar huis hadden een goede fiets en gingen op stap, ik mocht hooguit 1 keer per maand en soms nog minder naar huis. Op het internaat was het dikwijls een hel maar dat was het thuis ook, ik werd iedere dag gepest en kreeg nooit rust, ik was nooit veilig en er was niemand die voor me opkwam. Dus sloeg ik er maar blind op los, als het geweld maar stopte.

Bert hoe verder? Er zijn zoveel vragen? Het Internaat ligt plat er is nu nieuwbouw als het goed is, dus een reünie daar zit er niet in. Heb jij iets vernomen of dit ook speelde op de La Salle, dat moet toch haast ook wel, dezelfde paters volgens mij?

Beste Bert,

Spontaan uit de losse pols, maar ik moet het even kwijt: Met betrekking tot een van de actuele nieuwsberichten, kan ik u uit eigen ervaring melden dat niet alleen de thans bekende instellingen zich hebben schuldig gemaakt aan kindermisbruik, er zijn er meer. Uit eigen ervaring kan ik u melden dat de DSS in Stevensbeek, met name Broeder Pancratius (thans reeds dood, is dood gebleven op het voetbalveld) zo’n pedofiel was. Hij kwam ’s-nachts, als je al sliep, je chambrette binnen, wreef of je gezicht tot je wakker werd en zei dan dat je mee moest komen. Hij nam je dan mee naar zijn eigen kamer. Tot mijn verbazing waren er nog meer kinderen, heel geniepig werd er dan over je lichaam gewreven. Ook uit eigen waarneming internaat HBS (de precieze naam ben ik even kwijt)in Oudenbosch, met name broeder Sjors, eveneens zo’n pedofiel. Ik spreek over de tijd 1962 / 1963 ongeveer. Ik was toen 12 /13. Ik walg van deze mensen, trouwens van de hele katholieke kerk. Ze zijn zo geniepig, misleidend en zo achterbaks en al dergelijke zaken worden in de doofpot gehouden. Zoetsappige pedofielen van de ergste soort. Ik heb er geen goed woord voor over. Daarom waarschijnlijk ben ik nu zo agressief richting alle priesters, broeders e.d. Doe ermee wat u goeddunkt,

Hallo Bert,

Het heeft enige tijd geduurd voordat ik je kon terug mailen. Op de eerste plaats omdat alle berichtgeving omtrent sexueel misbruik binnen het instituut katholieke kerk me van streek maken en ook omdat het even duurde voordat ik alle gegevens had verzameld.

Ik heb navraag gedaan bij de broers van mijn man en al spoedig kwam de naam “De la Salle” in Boxtel naar voren. In het archief van de gemeente Boxtel heb ik de nodige informatie over dit tehuis gevonden:

Mijn man Willem is het schooljaar 1951-1952 door zijn ouders op 7-jarige leeftijd in deze instelling geplaatst omdat hij op dat moment in het regulier onderwijs niet functioneerde. Zijn broers kunnen zich nog herinneren dat Willem erg verdrietig was op de schaarse weekenden dat ie thuis mocht komen. En als ie terug moest naar Boxtel was het alleen maar huilen. Niemand wist wat er aan de hand was omdat er niet over gepraat kon worden. En ook al begrepen zijn ouders niet waar het over ging, ze zagen wel dat het met hun zoontje niet goed ging. In 1952 hebben ze hem geplaatst in de particulier instelling “Huize Boyard in Nijmegen.

Toen ik begin jaren 60 mijn man ontmoette was ik de eerste aan wie hij zijn verhalen kwijt kon. En het leek alsof er een stop van de fles ging. Het werd al snel duidelijk dat mijn vriendje geestelijk en sexueel misbruikt was. Hij wist zelf ook dat ie daardoor flinke schade had opgelopen. En toen het serieuzer tussen ons werd heeft hij me op de man af gevraagd of ik het wel aandurfde om met hem verder te gaan. Ik hield van hem en zei ja en kon toen bij lange na niet vermoeden hoe groot de impact zou zijn van wat hem was over komen. In het tehuis “De la Salle” is mijn man door 2 fraters zowel geestelijk als sexueel misbruikt. Eerst was het door de fraters op schoot genomen worden en dat ging verder naar friemelen en betasten, tot de gulp van de fraters open moeten doen, de piemel tevoorschijn halen en moeten zuigen. Later is mijn man door beide fraters langdurig verkracht. En dit gebeurde 3 tot 4 keer per week. We trouwden, de situatie in Boxtel raakte steeds meer op de achtergrond. Totdat onze eerste dochter werd geboren. Mijn man raakte overspannen. Na een paar maanden ging hij weer werken. Er werd een tweede dochter geboren en mijn man raakte weer overspannen. Ook op zijn werk werd hij steeds meer onzeker. Hij werkte op een bouwtechnisch ingenieurs bureau en ook daar waren de werkzaamheden niet vol te houden. Het zelfvertrouwen ontbrak totaal. Op 36-jarige leeftijd kwam hij uiteindelijk terecht in de WAO. Dit was een grote tegenslag voor hem. Het zelfvertrouwen ontbrak al en nu voelde hij zich ook nogeens nutteloos. Hij draaide niet meer mee in de maatschappij. Ook in het gezin moest constant rekening met hem worden gehouden . Hij kon totaal geen drukte of stress verdragen en raakte erg snel van streek. Ook in onze eigen sexuele relatie heeft alles wat er in Boxtel gebeurd is helaas een te grote rol gespeeld. Ondanks alle therapien is Willem er niet in geslaagd van Boxtel los te komen. Hij heeft zich nooit vrij gevoeld, heeft zich niet kunnen ontplooien, heeft altijd minderwaardige gevoelens over zichzelf gehad. Het hoofdstuk “Boxtel” heeft als een rode draad door zijn en ons leven gelopen. Hij had beter verdiend. Het was een goeie vent, in de kern aangetast door katholieke volwassenen die misbruik hebben gemaakt van een 7 jarig jongetje. En dat neem ik ze kwalijk, heel erg kwalijk. Met vriendelijk groet,

Onderwerp: Vakantiekolonie herinneringen Beste Bert

Ik las in de krant,,dat je een actiegroep ging oprichten,,deze is nog niet vindbaar via google,,jammer,, Ik ben aan het zoeken geweest,,en vond foto,s van mijn verblijf in de kolonie St Antonius te Boxtel, mijn verblijf daar is mij altijd bij gebleven, wat een krengen van nonnen waren het daar. Zelf heb ik geboft, je mocht in de vierde week een kaartje schrijven naar huis, en dat kaartje is aangepast, met de mededeling dat ze het voor mij beter vonden dat er geen familie langs kwam op de bezoek dag, gelukkig mistte mijn moeder mij en kwam ze toch. Ik weet jammer genoeg geen jaartal en mijn moeder is dementerend , dus die weet dat niet meer, maar het zal in 1954 of 55 geweest zijn, ik ben geboren in 1950. Als wij s,middags moesten rusten, dan werd er altijd een meisje uit bed gehaald, en ook soms anderen, ik begreep dat allemaal niet. Dat heb ik toen ook aan mijn moeder verteld, en zij heeft dat thuis met anderen besproken, waarop ik de volgende dag uit het internaat ben gehaald met behulp van de buurman. Zij werden niet binnen gelaten en hebben indertijd een raampje vernield, meer weet ik niet hiervan. Wel weet ik , dat er een klacht is ingediend, en dat er daarop maatregelen zijn genomen, welke weet ik natuurlijk niet. Dus ook hier gebeurde er dingen die het daglicht niet mochten zien. Op een site stond het email adres van joke de haan,,maar de mail kwam retour, jammer Had graag met mensen die in deze kolonie(voor mij een gesticht)willen corresponderen maar misschien als jij met je actiegroep meer bekendheid verkrijgt, ook meisjes, nu volwassen vrouwen kan vinden.

Fraters der Congregatie van O.L.Vrouw, Moeder van Barmhartigheid,1923-? “Huize de la Salle”, genoemd naar de jeugdopvoeder de Heilige Jean Baptiste de la Salle, staat langs de Bosscheweg op het terrein van het voormalige landgoed Jachtrust. In 1919 kocht de Sint Vincentiusvereniging uit ‘s-Hertogenbosch het landgoed van de vertrekkende Zusters Trappistinnen, om er voogdijkinderen te huisvesten. Voor de verzorging en het geven van Buitengewoon Lager Onderwijs werden de Fraters der Congregatie van O.L.Vrouw van Barmhartigheid uit Tilburg, oftewel de fraters van Tilburg, aangezocht. Na het volgen van het onderwijs kregen de jongens van de fraters een beroepsopleiding, veelal in de land-of tuinbouw, waarvoor in 1932 een grote boerderij is aangelegd. Na samengaan met andere organisaties is De la Salle overgegaan in Saltho.

(uit ons archief): Als het van de Ierse regering afhangt, en sinds een paar dagen ook die van Australië, krijgt het Canoniek Recht binnenkort de plaats die het binnen elke democratie verdient: volledig ondergeschikt aan de wetten van het land, zonder enige rechtsgrond in de beoordeling en veroordeling van inbreuken tegen de grondwet van het land en die van de mensenrechten, ontdaan van elke wettelijke wereldlijke basis en herleid tot niet meer dan een intern reglement van een van de religieuze organisaties die binnen de staat getolereerd worden. FC De Kerk heeft zich te schikken naar de grondwet en geplogenheden van de staat waarin ze opereert.

Ierland: genoeg is genoeg.

Het was de Ierse premier, Enda Kenny, die de kat de bel aanbond. Zijn twaalf minuten durende speech in het Iers parlement zindert in vele bisdommen in Ierland nog na. (Nederlandse vertaling hier). Niet alleen riep hij meteen de Ierse gezant bij het Vaticaan terug naar huis, waarop Paus Benedictus stante pede de Pauselijke nuntius uit Ierland terugriep voor overleg, hij gaf voor het eerst duidelijk te kennen aan iedereen die het wou weten, hoe de verhouding tussen zijn land en het Vaticaan nu precies moest begrepen worden. Geen enkel staatshoofd heeft zich tot op vandaag zo duidelijk en scherp uitgesproken over de rol van de kerk met betrekking tot seksueel misbruik van kinderen en hoe die rol door de staat wordt veroordeeld. Ierland kent ondertussen drie rapporten zoals we die in België van de Commissie Adriaenssens kennen: het Murphy rapport, het Ryan rapport en nu het Cloyne rapport. Hij roept tevens op nu te stoppen met het opstellen van rapporten en werk te maken van het echte probleem, zodat dit soort rapporten in de toekomst overbodig zijn.

Australië: schaamte alom.

Een zwaar aangeslagen Australische regering is geconfronteerd met meer dan 150.000 gevallen van pasgeboren kinderen die door de rooms-katholieke kerk bij hun moeders werden weggehaald en voor gedwongen adoptie werden afgevoerd. Een parlementaire commissie onderzoekt sinds eind vorig jaar deze gedwongen adopties. De rooms-katholieke kerk in Australië bood maandag 25 juli 2011, bij monde van Catholic Health Australia aan de getroffen families haar „oprechte excuses” aan. In een verklaring liet Catholic Health weten dat de adoptiepraktijken diep te betreuren zijn. Ook is een compensatiefonds opgericht. Catholic Health wist volgens de directeur pas sinds vorige maand van de getraumatiseerde ervaringen van de jonge (vaak zeer jonge alleenstaande) moeders. Catholic Health is de grootste non-gouvernementele zorgorganisatie in Australië. De organisatie bezit via haar kerkelijke ziekenhuizen 10 procent van de ziekenhuisbedden in het land.

Ondertussen in België

Vakantie. Het toverwoord om alles te verklaren. Om uit te leggen waarom in bepaalde zaken geen verdere stappen te verwachten zijn, ondanks of dank zij de regen. Om auto-reply-mails te ontvangen van al diegenen die ergens op een Grieks eiland, goedkoper dan vorig jaar, van een welverdiende rust genieten. Ondertussen werken nogal wat mensen verder. Neem nu Raymond in Nederland. Elke dag te vinden op de website van Klokk, onvermoeid rapporterend over hoe de wereld verder met misbruik omgaat. Of neem Bert Smeets, onlangs nog twee dagen op rust in Parijs, maar terug paraat om in zijn eigen stijl weerwoord te bieden, een geweten te schoppen, verontwaardigd te zijn. Vergeten we ook Crispina niet, lekker bizar soms, maar altijd met de vinger aan de pols. Of de nieuwe documentaire over misbruik aan de Odenwaldschool in Duitsland die begin augustus in première gaat op ARD. Of SNAP.org, die nu ook Europa heeft bereikt en doorgaat tot een oplossing komt, of ook niet, maar steevast doorgaat. Er is ook nog Thomas Doyle, wiens literatuurlijst over seksueel misbruik ondertussen ongeziene proporties aanneemt. Vergeten we ook Rik Devillé niet, die met zijn ploeg achter de schermen bergen verzet om in België de nodige bewijzen te leveren voor schuldig verzuim binnen de katholieke kerk. En dan zijn er nog de mensen op het veld, de Anne Beeckmansen, de Dewaeles en medewerkers die elke dag de baan op gaan om getuigenissen te verzamelen binnen het kader van hun onderzoek binnen justitie.

Stilte en vakantie zijn slechts schijn. Het leven gaat door, ook dat van de slachtoffers en diegenen die om hen bekommerd zijn. En dat ondertussen een paar regeringsleiders tot het besef gekomen zijn dat de Rik Torfsen van deze wereld dan wel hun professoraten kunnen behouden, maar niet langer de macht vertegenwoordigen die iedereen superieur werd opgelegd, is een welkome geruststelling voor al diegenen die door de spreekbuizen van het Canoniek recht deemoedig werden, en zich teruggetrokken hebben in de situatie waarin ze zaten omdat de Torfsen van deze wereld nog eens duidelijk wilden stellen hoe weinig kans ze maken met een groepsvordering tegen zijn kerk. We zijn ondertussen niet langer alleen, we weten ondertussen wel beter. De bewijzen stapelen zich op, de bewijsstukken belanden langzaam waar ze thuishoren. Niet alleen in Ierland of Australië. Misschien in België nog het meest van al.

Roel Verschueren, Wenen 27/7/2011

Beste Bert Smeets,

Dank voor je/uw antwoord.

Weet jij/u of er meer meldingen zijn over deze man? En of hij nog leeft/waar hij nu is?

Ik zocht gisteren bij bisdom Haarlem onder dossiers, maar ik vond niets over deze man in de verwerkte dossiers en ook niet in de nog lopende zaken.

Ik weet niet of ik wel of niet ben opgenomen in het rapport Deetman. Was het trouwens niet zo dat misbruik van meisjes en misbruik buiten internaten niet is meegenomen in het rapport Deetman?

Na een stel van die onpersoonlijke nieuwsbrieven werd ik kriegel en heb ik al die mail-brieven steeds minder en op het laatst niet meer gelezen. Ik was teleurgesteld in dat zogenaamde onafhankelijke onderzoek.

Het enige wat ik graag wil(de)  is anderen helpen met een ondersteunende verklaring. Ik ben door Kapelaan Jan Suiker niet verkracht maar van onderen betast toen ik 7 jaar oud was. Ik heb daar wel degelijk psychologische schade van opgelopen omdat de man in kwestie mij tegen mijn wil heeft vastgehouden aan mijn arm, ondanks mijn overduidelijke pogingen weg te lopen en me los te wringen, en hij heeft me op een heel doortrapte manier “medeplichtig gemaakt”  aan die betasting zodat ik stopte met mijn pogingen me los te rukken en hij rustig zijn gang kon gaan.

Vorig jaar heb ik van de commissie nog het verzoek gekregen om deel te nemen aan een digitaal onderzoek/digitale vragenlijst ingevuld. Ik heb helaas geen kopie van wat ik heb ingevuld. Ik heb er eerlijk gezegd niet echt een idee meer van wat er gevraagd werd (ik heb op dit moment een depressie en een burnout en mijn geheugen hapert). Wel herinner ik me dat ik tijdens het invullen, door de opzet van de vragenlijst, al inschatte dat mijn melding waarschijnlijk tot niets zou leiden. Ik geloof wel dat ik mijn verhaal over kapelaan Suiker in de Vondelkerkpastorie nogmaals (ik had het al beschreven in mijn brief in maart 2010) in het kort heb ingetypt. Wat ik zeker weet is dat ik daarna nooit meer iets gehoord heb over het resultaat van mijn invulling en ik heb dus geen idee of er iets met mijn informatie is gebeurd/of er iemand anders is geweest die iets aan mijn ondersteunende verklaring heeft gehad. Het enige wat ik wilde en nog steeds wil is dat die man, als hij nog leeft,  te horen krijgt wat de gevolgen waren van zijn gedrag. Als hij nog niet dood is, wil ik dat hij er niet zomaar mee wegkomt.