Jos, dat punt in 2009 was al na ruim acht jaar ploeteren, enige support zoeken in de media alsmede het maken van een CD (Soul Child) opgenomen in een kelder (zie foto) en de docu ‘Tussen Kathmandu en Bleijerheide’, was ‘dat punt’ bereikt. Uiteraard was ik stom verbaasd dat de katholieke geest uit de fles stoomde in 2010 en kranten, radio en TV bol stonden van het demasqué van al die heiligen paters en fraters, broeders en nonnen die allemaal niets hadden gemerkt. Zeker 10.000 tot 20.000 slachtoffers merkt niemand, zo gaat dat in dit land.
Gelukkig liep ik vandaag iemand tegen het lijf die ook al twee weken last heeft van de griep, een kennis van hem had al drie weken het gekke, sloop virus te pakken dus dan adem je al wat lichter. Maar ik realiseer me dat ik de boel een beetje moet omgooien, een diep verlangen naar verandering parasiteert mijn aderen doch weet niet welke richting, welk pad, welke ‘stairway to heaven’
ik moet beklimmen of moet ik naar beneden naar Strawberry fields en me niet zoveel van de wereld aantrekken?
Het punt wat ik echter nu wil maken is dat ik creativiteit nooit opgeef, schrijven ook niet en die docu ‘Pop Against Pope‘ achter dat zelfde kelder raam geproduceerd…..ja dat wordt een vet punt.
Bert,
Waarom zou je willen kiezen tussen ‘Stairway to heaven’ en ‘Strawberry fields’ ?
Bipolair denken is een “out of the box” denken en dus creativiteitsbevorderend.
Dus niet kiezen a.u.b. 😉
Groetjes,
Jos
Een van de kenmerken van PTSS is het vastzitten aan oude patronen die zich (moesten) identificeerden met het hemelse geloof / daders van misbruik en geweld, en anderzijds zich losmaken van al die opgelegde beelden, beperkingen en die zich zelf opnieuw proberen te zien. Daarvoor stijg je en daal je, ga je ‘out of the box’, kom je ‘in the box’ en roep je eenmaal, andermaal ‘mama’ terwijl niemand je hoort.