Op xx januari 2013 is de zaak betreffende seksueel misbruik, op mij gepleegd door een priester-leraar godsdienst tijdens mijn internaatperiode (1962-1966), behandeld voor de Arbitragecommissie te Brussel. Aangezien ik, voorafgaand aan deze zitting, alle ontmoetingen met mensen van de congregatie die destijds het internaat beheerden alleen had gehad en daar trouwens veel steun, luisterbereidheid en empathie had ervaren en aangezien ik ook de hele schriftelijke procedure alleen had afgehandeld, was ik ook alleen naar de Arbitragezitting te Brussel gestapt. De feiten die mij waren overkomen op het internaat werden ingedeeld onder Categorie 2 (zie arbitragereglement) en gezien de langdurigheid van deze feiten (2 à 3 jaar), de ernst ervan en het vermoedelijk niet adequaat optreden van andere congregatieleden en van de toenmalige overste werd mij het maximum bedrag in deze categorie toegekend. Een uitspraak waarin ik erkenning en een poging tot herstel zie. Naast de eerdere erkenning van de congregatie uit, heb ik het gevoel dat ik door deze uitspraak een deel van mijn waardigheid, die mij als kind afgenomen was, heb terug gekregen of dat men althans daar een welgemeende poging toe heeft gedaan. Ook voelt het als een overwinning op een systeem waarin ik opgevoed maar tevens ook beschadigd ben en dat mij als kind altijd verschrikkelijk heeft gedomineerd.
Het is op zich al wonderbaarlijk te noemen dat er zich, na zovele jaren, alsnog een moment heeft aangediende dat mij in de gelegenheid stelde deze feiten aan een kerkelijke autoriteit, commissie of wat dan ook te melden, om vervolgens ook mijn familieleden en kennissen hiervan in te lichten en dat ik niet meer hoefde verder te leven met mijn groot en soms zwaar te dragen geheim.
Toen ik na de zitting terug naar het station wandelde en deze hele affaire eens rustig overdacht, realiseerde ik mij hoe bijzonder het wel was dat, na ruim 45 jaar, er alsnog een vorm van gerechtigheid was geschied.
Ik ben er mij terdege van bewust dat ik niet zou staan waar ik nu sta zonder de mensen die zijn blijven vechten voor erkenning en de problematiek rond het seksueel misbruik in de kerk aan de kaak zijn blijven stellen. Ook de slachtoffers die er niet voor terugdeinsden hun verhaal in het openbaar te vertellen hebben een grote verdiensten aan het feit dat eindelijk het deksel werd gelicht van deze schimmige periode uit het verleden van de Rooms Katholieke Kerk.
Al eerder had ik mijn dader vergeven en ik weet het wel, ‘vergeven’ is een zwaar beladen woord in de slachtofferwereld. Niet iedereen zal het met mij eens zijn. Maar toch,… ‘vergeven’ heeft niets te maken met de feiten vergoelijken of ze te bagatelliseren. Vergeven doe je in de eerste plaats voor jezelf. Als de feiten onomkeerbaar zijn en het verleden niet meer ongedaan kan gemaakt worden, is het, mijns inziens, niet verstandig jezelf te blijven pijnigen, door het demon, de ontuchtige, die in je huist, als maar groter te maken door het koesteren van vergeldings- en wraakacties. Een financiële vergoeding alleen zal trouwens geen soelaas bieden. Door de dader te ‘vergeven’ overwin je hem en zal je merken hoeveel kracht en energie je er voor terug krijgt en zal je verdere leven minder overschaduwd wordt door dat wat er vroeger allemaal gebeurd is.
Graag citeer ik nog een stukje uit een e-mail die ik een tijd geleden mocht ontvangen van een ex-lid van de betreffende congregatie, voormalig studentenpastor aan de universiteit van L. en momenteel nog steeds pastor aan een academisch ziekenhuis, nadat hij mijn tekst had gelezen : “Ik was diep geraakt door uw pogingen om te vergeven. Ik had graag naast u gestaan op het moment dat u dat graf bezocht. Ik ken het kerkhof daar en zou u hebben kunnen wijzen op menig tragisch verhaal begraven onder het zand. Ik had daar graag gestaan, naast u, niet omdat ik het antwoord heb, maar omdat ik ervan overtuigd ben dat de echte bevrijding en vrede slechts in ons neerdaalt als we kunnen vergeven. Tot die tijd blijven we vergiftigd.”
Ik hoop van ganser harte dat sommige hier misschien toch iets aan hebben…..
Nogmaals dank aan iedereen……Groetjes….. W.