Beste,Beste,
Opnieuw zijn we in de Goede Week. Opnieuw herdenken we het lijden, sterven en verrijzen van Jezus Christus. Zijn kruis staat centraal, met een doornenkroon omheen. Opnieuw komt de herinnering naar boven aan de slachtoffers van seksueel misbruik in een pastorale relatie, en aan de gedachtenis beeldjes die we plaatsten in de kathedralen van Brugge en van Antwerpen.
In deze dagen wil ik je een teken van verbondenheid sturen. Ik weet niet of je in deze paastijd in een kerk zal kunnen komen. Toch hoop ik dat je iets mag voelen van Gods nabijheid, die zoveel sterker is dan het kwade dat mensen elkaar kunnen aandoen, ook in de kerk.
Ik ontving onlangs een ingrijpend gedicht van een slachtoffer van seksueel misbruik. Je vindt de tekst onderaan deze brief. Het is een tekst die spreekt van vernedering en nieuwe hoop, van verlatenheid en nieuwe geborgenheid. Met oprechte dank aan de schrijfster van het gedicht. Misschien kan haar tekst je in deze paasdagen een hart onder de riem steken.
Met beste groeten en wensen,
+ Johan Bonny
Brief aan mijn dader
Met een kwetsbaar levensverhaal
heb ik naar je opgekeken
en onbevangen geloofd in je genegenheid,
maar je hebt mij in mijn kwetsbaarheid misbruikt
en het kind in mij voor altijd schade toegebracht.
Mijn vertrouwen in mensen heb je verkracht
en de beleving van een normaal liefdesleven
heb je mij voor altijd ontnomen.
Een stukje van mijn kind-zijn heb je gestolen,
mijn groei naar volwassenheid heb je afgeremd,
het doorworstelen van mijn puberteit heb je verstoord.
Ik heb mij vernederd gevoeld,
verloren, vertwijfeld, verlaten.
Je pleegde een aanslag op mijn waardigheid.
Je hebt mij belast met een “geheim”
dat jarenlang in mijn geheugen onbereikbaar opgeslagen bleef
en dat geen uitweg vond
omdat het in mijn wereld niet bespreekbaar was.
Door dood te gaan heb je mij in de steek gelaten
zonder een woord van spijt
of uitdrukking van schuld om wat je mij hebt aangedaan
De Kerk,
die in jou haar vertrouwen had gesteld
voor het verkondigen van een (blijde) boodschap
heb je opgezadeld met de trauma’s
van je ziekmakend gedrag.
Maar ooit zal ik weer lachen
in de regen van verdriet waarin je mij achterliet
omdat mijn Schepper mij
de zon heeft beloofd.
Ooit zal ik mij weer helemaal vrij voelen
in twee armen die mij geen gevoel van verstikking geven,
en geknuffeld worden zonder meer
door mensen die oprecht van mij houden.
Met het vertrouwen van een kind
dat in wezen niets hoeft te vrezen.
Ooit zal ik weer kunnen geloven
in de goedheid van onze wereld
omdat de mensheid het uiteindelijk nooit zal opgeven
om naar goedheid te streven.
En ooit, mijnheer pastoor,
zal er rust zijn in mijn hart
omdat wonden kunnen helen
met kracht van binnen in mij,
van rondom mij,
van boven mij.
Mijn geheim is gedeeld en geloofd,
ont-vangen.
Nooit meer ben ik er nog mee alleen.
Karinina, 11 september 2012