Deze week publiceren we enkele verhalen uit het Mea Culpa archief. Bij ons worden de archieven niet vernietigd, noch geweigerd voor welke commissie dan ook. Journalisten met of zonder Windesheim diploma kunnen en konden uit onze informatie putten, de twee zwartboeken hebben bijgedragen aan een grotere transparantie, hoewel priesters die beticht worden van seksueel misbruik gewoon blijven ontkennen. Schadeclaims keren ze liever zelf uit, op het telraam van de boetedoening.
Eens kijken of journalisten nog steeds goed opletten bij het lezen van ons blog: MCU heeft informatie over misbruik door…..bisschop Gijsen!
(En nu brief vrouw uit een aangrenzend land): geachte heer Smeets, met bewondering heb ik uw optredens gevolgd over de schandelijke ervaringen, die uw leven gevormd hebben, maar dankzij uw eigen keuzes zeker niet misvormd.
Ik schrijf u hier over misbruik van meisjes in de omgeving van Maastricht.
Begin jaren 60 waren mijn toenmalige echtgenoot en ik in Brazilie. Mijn man was leider van een aantal hulpverleningsprojecten in het kader van het Jongeren Vrijwilligers Corps (navolging van het Peace Corps, o.l.v. Minister Bot, die ressoorteerde onder Buitenlandse Zaken (Luns). Standplaats Recife, hoofdplaats van de staat Pernambuco.
Op een inspectiereis was in 1965 of 66 B d J bij ons bezoek. Tijdens een etentje in een strandtentje van de wijk Boa Viagem vertelde hij over zijn verleden als directeur van het ziekenhuis in Maastricht. Hij sprak uitgebreid over de arme mijnwerkers, afhankelijk van die bevolkingsgroep van meneer pastoor. En dat onder zijn leiding heel veel abortussen gedaan werden, bij jonge meisjes, die door meneer Pastoor waren ´voorgelicht´ en de facto gedefloreerd. Toen hij mijn vragende blik zag, zei hij glimlachend: ´Ontmaagd´. Op mijn vraag of die meisjes dan bij de eerste keer al zwanger waren, zei hij, dat dat een enkele maal het geval was. Maar dat meneer Pastoor zo zijn lievelingetjes had. Hij liet duidelijk, dat hij het niet in de haak vond. Maar de meisjes uit arme gezinnen durfden niks te zeggen, maar wisten in de tijd dat hij daar directeur was, dat ze bij hem terecht konden. Hij was een broer van de ministerpresident P J. En het was, in die tijd, natuurlijk not done dit aan de grote klok te hangen. Maar ´ergens´ zat het hem dwars.
Luister, ik ben dus niet zelf slachtoffer. Maar in de tijd dat ik op de Open Universiteit werkte (1985-1995) leerde ik verschillende mijnwerkersgezinnen kennen. Tersluiks informeerde ik wel eens naar hun relatie met meneer Pastoor. Nou, die moest je niet tegenspreken. Maar veel hadden de meeste mensen niet (meer) met de kerk op. Behalve op Kerstmis, Pasen, de doop en als ze dood gingen.
Ik geloof, dat er heel wat zielige meisjes hebben rondgelopen en dat er veel geheimen in dergelijke families zitten.
Misschien kun je hier iets mee. Niet alleen jongetjes waren slachtoffer, ook meisjes.
Over de toestanden in Brasil kan ik trouwens uren vertellen….(Mea Culpa gaat met filmploeg binnenkort naar deze mevrouw; ons Windesheim diploma ist mit der wind rausgeflogen).
