Auteur: bert

Bokspringen

Dat maakt het boek ook zo leuk. Pakjes melk in piramidevorm, de handwerkjuf, de schoolarts, schoolzwemmen: het zijn herkenbare fenomenen. Knikkeren, bokspringen, elastieken: dat heeft haast iedereen gedaan. En dan de liedjes die in de klas werden gezongen: Vader Jacob in canon!

Bert Smeets: ik wordt al misselijk als ik het lees, ‘vader Jacob, vader Jacob’; in mijn hoofd hoor ik de vele valse herhalingen, schreeuwerige uithalen van mijn collegae ofwel verbannen klasgenootjes, en zie de meester wanhopig de maat slaan want dat hielden witte kindjes nooit…de maat.

Ik heb duidelijk geen beste  herinneringen aan kostschool daar de huidige nostalgia tirannie me voor 90 % gestolen kan worden want een opmerkelijk fenomeen deed zich voor op de vijfde klas lagere school internaat arme broeders Franciscanen, te Bleijerheide. Ik als tien jarig jongetje moest van de broeder én van de meester leren rechts te schrijven. Ik was dus links!

‘Links moet afgestraft worden’ ging de meester razend tekeer wanneer ik mijn rechterhand bewoog naar de pen, ‘stop’ riep de meester en corrigeerde me. Echter waarom het ‘fout’ was om links te schrijven werd niet duidelijk gemaakt. Je kreeg een flinke tik met de meetlat, en als je dan nog niet luisterde, volgde een pak slaag.

‘Ongehoorzaam kind’ want zonder geweld leer je het nooit af was het opvoedingsmotief van de broeders. Het hoorde bij het ‘breken van de wil’ in een boekje van provinciaal overste broeder Pancratius leverde hij de kinderbescherming met overheidssubsidies jongens aan de lopende band aan internaten, ook al wist hij dat op zijn eigen internaat broeders werden overgeplaatst (wegens seksueel misbruik) het misbruik, het geweld was niet te stoppen door de machtsdrang van het geloof.

Ik begon onder dit regime met tegenzin aan mijn onleesbaar gekrabbel met rechts. Ook dat behoefde voortdurend te worden onderworpen aan kritiek en verbetering. Trots toonde ik na maanden mijn leesbaar handschrift met mijn rechter hand volbracht. Ik had er vreselijk mijn best voor gedaan. De meester keek mij echter aan of ik de afsluitdijk in mijn eentje had dichtgeslibd, ging de meester zwijgend achter zijn lessenaar zitten ‘Wat wil dat jongetje nou’, sorry meester ik vraag al niks meer

wat gebeurde vijftig jaar later?

Vijftig jaar later kreeg deze jongen een hartstilstand, poef vanuit het niets en lag twee weken in coma en bleek een tijd zonder zuurstof aan mijn hersens te zijn geknabbeld door een eigenwijze en stupide onwil van de hersens.

Op Adelante, volwassenen-revalidatie te Hoensbroek ‘haal het beste uit jezelf’, moest ik na twee maanden een handtekening zetten en wat bleek….ik kon niet meer schrijven! Ik zette een rechte streep recht naar boven maar schrijven lukte niet. Ik moest lachen ‘wow, ik kan niet meer schrijven’, riep ik nog. Mijn psychologe dacht hetzelfde als al mijn leraren, opvoeders decennia daarvoor: ‘hij moet weer aandacht hebben’. Aandacht.

Toen schoot me te binnen dat ik ooit links schreef en als tienjarig jongetje het afgeleerd kreeg op internaat bij de arme broeders Franciscanen dus ik pakte voorzichtig mijn pen, wisselde hem van hand en probeerde links te schrijven, kijken of dat wel zou lukken? En wat bleek…na vijftig jaar kon ik nog steeds links schrijven. Het verdiende geen schoonheidsprijs maar mijn hersens hadden dit nog steeds vastgespijkerd en opgeslagen in mijn geest.

Als ik mijn naam schrijf dan ziet het er redelijk goed uit, en doordat ik weer links schrijf (moet net als toen flink oefenen) lijk ik rustiger in mijn kop, spring niet opeens naar een ander onderwerp waar mijn songschrijven behoorlijk veel mee te kampen had, concentratie is verbeterd en iets onthouden komt in beelden scherper terug en zie….daar is ie weer……