Het begon met macht en het eindigt met macht.
De kinderen die aan de zorg van de broeders werden toevertrouwd kregen te maken met machtsmisbruik. De kinderen werden blootgesteld aan psychische en lichamelijke mishandeling vaak gevolgd door seksueel misbruik. De broeders hadden de kinderen in hun macht. Die kinderen waren compleet afhankelijk van de broeders en werden door ouders en instanties niet geloofd toen ze het misbruik meldden. Vaak gingen ze letterlijk van hand tot hand. Niet voor niets heeft een Duitse gerenommeerde psychiater over Bleijerheide opgemerkt: “Die haben sich da gefunden”. Wat er op neer komt dat de broeders elkaar het balletje c.q. het kind/kinderen toespeelden.
Je zou denken dat er na meer dan 40 jaar heel wat is veranderd. In de praktijk blijkt dat toch niet zo te zijn. Nog steeds heeft de kerk de macht. De kinderen van toen zijn afhankelijk van de goodwill van die kerk (kerkinstanties) voor het beschikbaar stellen van documenten/archieven. Neem nou dat rapport Charles Rutten. Om daar inzage in te krijgen heb je de medewerking van de kerkinstanties nodig. De heer Schafraad heeft volgens zijn volgeling psycholoog Appels tot nu toe weinig moeite genomen het betreffende rapport ter verdediging aan te leveren!! Of was er meer aan de hand?? Volgens een ontvangen brief uit de hoek van Schafraad ging het om chantage van broeders onder elkaar en over masturberende jongens. En daar is ook al van ex leerlingen meer informatie over ontvangen. Ook wordt Bulletje expliciet genoemd in het rapport. Voor alle duidelijkheid expliciet betekent ‘nadrukkelijk, uitdrukkelijk vermeld, zeker!! Er was dus al aandacht voor seksueel misbruik in die tijd. Dat laatste wordt door iedereen (ook door het bisdom) nog steeds ontkent. Ze hebben er nooit iets van geweten.
Schafraad zelf zegt via volgeling Appels dat hij nog veel meer weet over een aantal dode broeders. Maar die informatie wil hij slechts delen als alle klachten ongegrond worden verklaard.
Ter geruststelling: wij weten inmiddels ook veel over de dode broeders maar…….. we komen ook steeds meer aan de weet over de nog levende broeders.
Een smeekbede aan bisschop Wiertz om zijn macht te gebruiken of moet ik schrijven te misbruiken confronteert slachtoffers met hun verleden. Immers toen werd macht misbruikt en nu wordt er weer een poging ondernomen of is het meer een kwestie van ons kent ons??? Of wat weet jij van mij en ik van jou!!
Voorbeeld: door de heer Schafraad is de naam van broeder Valentinus (nog in leven) nog steeds niet genoemd. Terwijl hij donders goed weet dat broeder Valentinus niet vrij uit gaat. In ons bezit is een door de heer Schafraad ondertekende brief waarin hij met een slachtoffer correspondeert over het seksueel misbruik van broeder Valentinus. Een hand geschreven brief waarin Valentinus het erkent en zijn spijt betuigt aan het slachtoffer zat bij de betreffende brief.
Misschien een tip waar je iets aan hebt:
gisteren was er weer een zitting (de 1e van 4 nieuwe dagen deze week) van de Waarheidscommissie Canada , waarbij aan het eind van de dag Justice Murray Sinclair een aantal gedachten/ervaringen gaf over reconciliation/healing , Wat hij overigens wel vaker doet, (zie o.a. verschillende youtube mogelijkheden) maar ik ben nogal onder de indruk over wat hij gisteren hoe zei, niet in de laatste plaats door de setting waarbij het heel direct gaat over claims (de termijn voor het kunnen indienen loopt de 19e af) en over woorden, taal, gedrag, in dat hele proces.
Daarmee over het vraagstuk wat je doet met oud gedrag, oude woorden met nieuwe keuzes, nieuwe machtsverhoudingen, to put history in its place perspectieven dus ook over grenzen die daaraan (dienen te) zitten without doing further harm onderweg.
Wellicht geeft het je ideeen of help het die duidelijker te krijgen rond dat hele gebeuren rond Bleijerheide en oude en wat minder oude spelers op dat veld?
Mocht je geinteresseerd zijn dan is dat terug te vinden in het laatste videofragment van gisteren (Sep 10)
vanaf ong. 18.20 op het TRC video kanaal
http://www.livestream.com/trc_cvr?utm_source=lsplayer&utm_medium=embed&utm_campaign=footerlinks
waar je, 7 uur tijdsverschil, overigens ook de overige dagen life kunt volgen, (wat werkelijk iets totaal anders is als de video fragmenten terug zien)
Beste Gooswout,
Ben het helemaal met je eens. Melders worden afgeschilderd als etterbakken en op geld belust. Men begrijpt er geen moer van.
De ellende opgedaan in de vroege jeugd heeft bij heel veel slachtoffers grote littekens nagelaten. Het heeft hun leven beinvloed en dat doet het nog steeds. Een aantal van de slachtoffers is finaal naar de verdommenis gegaan. Sommigen hebben zelfs zelfmoord gepleegd.
Het naar buiten brengen na 40 jaar klopt ook niet helemaal. Diverse kinderen hebben het destijds aan hun ouders verteld maar werden niet geloofd. Zoiets deden die goede broeders immers niet!! Er zijn zelfs nog in leven zijnde ouders die het nog steeds niet geloven!!
Nu er naar 40 jaar eindelijk een beetje ruimte is gekomen om dit soort zaken bespreekbaar te maken wordt er weer geschopt. Neem nou die zogenaamde collaborative storytelling in de zaak Schafraad. Er wordt beweerd dat de slachtoffers het van elkaar hebben afgekeken. Ik heb horen vertellen dat een van de slachtoffers zijn klacht ook over Schafraad (Dino) al had gemeld bij Hulp en Recht in 2009. Toen hij later bij de bijeenkomsten was van Deetman (voorjaar 2011) werd daar verteld dat Het Meldpunt Seksueel Misbruik RKK zou worden ingesteld i.v.m. de ontstane chaos bij Hulp en Recht. Door de secretaris van Deetman is toen nog gezocht naar de klacht. Niet meer te vinden. Opnieuw is kort daarop door de klager een klacht ingediend (medio 2011) bij het meldpunt. Ook is in een vergadering van mei 2011 de naam van Dino genoemd. Dat is overigens ook genotuleerd!!
Met jou ben ik eens dat een groot aantal mensen zich niet willen/durven melden. In de zaak Schafraad geldt dat ook. Mensen hebben zakelijke belangen en zijn als de dood aan de terreur/intimidatie van Schafraad en consorten te worden blootgesteld. Neem nou de zaak van de 3e klager. Hoe is het toch mogelijk dat een psycholoog (samen met Schafraad) een klager zodanig onder druk zet met een claim van 80.000,00 om zijn klacht in te trekken. Alle mails heb ik begrepen hierover zijn in het bezit van MCU!!
Een psycholoog merkte na het lezen van het MCU blog op “een schande voor de beroepsgroep”. Ook vroeg die psycholoog zich af of Appels wel echt psycholoog was omdat hij er zich geen voorstelling van kon maken dat een psycholoog zich zo liet gebruiken!!
De betreffende klager werd monderling beloofd dat er doordat hij had verteld dat hij gelogen had geen claim tegen hem werd ingediend. De heren Appels en Schafraad zijn alleen “vergeten” de afspraak met klager 3 in de betreffende notulen op te nemen. Een kwestie van gewoon vergeten of een kwestie van we hebben hem zo nog beter in onze macht!!
Ook hebben ze klager 3 ingezet in hun pogingen de andere twee klagers te intimideren. Ook van deze mails schijnt MCU in het bezit te zijn. Zo hebben Appels en Schafraad ook nog maar even de klaagschriften van de andere twee klagers aan klager 3 laten lezen!! Privacy hoezo!!!! Het woord empathie komt in de vocabulaire
van Schafraad niet voor. Die is alleen maar bezig zijn vuile straatje schoon te vegen. Terwijl hij zelf beter weet!! Tot nu toe heeft hij een aantal goedgelovige parochianen achter zich staan. Die nog steeds de beurs voor hem trekken!!
En dan die andere nog levende broeder Alphons. Die staat bekend als zeer gewelddadig. Maar daarnaast zijn er ook nog andere meldingen over betrokkene. Zo nam hij bijna dagelijks een jongen genaamd A (voornaam) mee naar zijn chambrette. Wat daar gebeurde is niet met zekerheid te stellen. Wel kwamen er geluiden uit die kamer die de jongens die in de buurt van die chambrette sliepen “seksueel prikkelden”. Helaas geen melding van A!! Waarschijnlijk bang voor de gevolgen!!
Ook al zal Schafraad bij het Meldpunt Seksueel Misbruik RKK het voordeel van de twijfel krijgen omdat direct bewijs ontbreekt dan nog zegt dat weinig. Jammer dat Van Koppen met de bij MCU over Schafraad beschikbare documenten geen rapportage op zal willen maken. Misschien moet er door MCU worden gezocht naar een rechtspsycholoog die dat wel wil doen!! Uiteraard niet op basis van selectief aangeleverde documenten en zonder Schafraad zelf te hebben gesproken. Want dat blijkt na ingewonnen informatie bij enkele rechtspsychologen in binnen en buitenland “not done”!!!!!
Waarom heb je als kind het sexueel misbruik laten gebeuren?? Je wordt vaak gezien als kneus in de maatschappij en je voelt je bij de herinnering aan het misbruik ook ernstig gekneusd.
In de NCRV documentaire “de jongens van Don Rua” uit ‘s Heerenberg zag je bij vijf slachtoffers bij deze vraag dat ze hevig geëmotioneerd raakten; na veertig of vijftig jaar een gevoel van schaamte en onmacht.
Het vergt dus enige moed om met je klachten naar buiten te komen; ik durf te wedden dat we duizenden klachten zo niet tienduizenden meer zouden krijgen als iedereen die misbruikt is zich bij het meldpunt zou melden.
Velen hebben hun pijn dichtgemetseld; “een dikke laag beton erover heen”. Ze accepteren blokkades in hun gedrag en hebben daar mee leren omgaan. Velen zijn bang om de strijd nu aan te gaan bang om alle emoties die dan weer boven tafel komen niet te kunnen hanteren.
De omgeving begint op den duur intolerant te worden; “moeten we na veertig jaren hier nog over doorzeuren?”
De tegenstanders gebruiken heel vaak het argument dat men elkaar na-aapt zogenaamde collaborative storytelling. Men verwondert zich zogenaamd dat er ineens allerlei misbruiken boven tafel komen en voegt daaraan toe dat diegene die zich melden op geld belust zijn. Ook Schafraad waar je vanuit zijn kerkelijke achtergrond empathie zou mogen verwachten durft dit met droge priester/pedo- ogen te beweren voor de televisie.
Men gaat dan voorbij aan het feit dat er minsten veertig jaar maatschappelijk geen ruimte was om met deze zaken naar buiten te komen. Pas toen de zaken (mede door Mea Culpa United) naar buiten kwamen zag men een platform om voorzichtig schoorvoetend met hun verhalen naar buiten te kunnen komen.
Men moet zich daarbij realiseren dat het naar boven halen van het leed, veertig jaren geleden aangedaan, ook heel belastend en pijnlijk voor de slachtoffers is; wellicht had men de zaken liever stil gehouden voor de eigen gemoedsrust.