Kardinaal Danneels – RIP
De kardinaal wordt begraven. 85 is een mooie leeftijd, zeker als men beseft hoe het deze man van de kerk is vergaan in zijn leven. De eloges laat ik aan anderen, die zullen ons overspoelen in alle toonaarden en superlatieven, laten we dit nu toch even kort toe.
Tot hij daar aankomt waar hij hoopt zijn lieve moeder te ontmoeten. Maar zij is – terecht – in de hemel. Dus die kans op ontmoeting is klein.
Want tussen alle eloges en aanstaande homilieën door, willen we niet vergeten dat de kardinaal eigenlijk hetzelfde lot had kunnen ondergaan als zijn Australische en Franse medebroeders, die definitief werden veroordeeld voor schuldig verzuim. Dat deze alom gewaardeerde kardinaal zelf niemand misbruikt heeft, is duidelijk en klaar. Dat deze hooggeprezen kardinaal een en ander over het hoofd heeft gezien is minstens even duidelijk.
De kardinaal was een eeuwig ontgoocheld man, die zichzelf op de troon van het Vaticaan heeft gedroomd, die in een interview zegt dat deze hele pedofilie-zaak “hem zo moe maakt”.
Uit de 1347 dossiers van seksueel misbruik in België die uit diverse bronnen ter beschikking zijn, blijkt dat in minstens 40 gevallen de kardinaal op de hoogte werd gebracht, bewijsmateriaal inclusief. De kardinaal heeft het destijds – ter bescherming van het instituut Kerk – niet nodig gevonden deze dossiers door te spelen aan het gerecht.
Voor de Kamercommissie getuigde hij nog dat in de zaak Vangheluwe, hij door de familie van de bisschop gevraagd werd te bemiddelen. Hij werd dus gevraagd een Bisschop te beschermen en ervoor te zorgen dat het gerecht hiervan niet op de hoogte gesteld zou worden. De Danneels Tapes zijn droevige getuigen van hoe het er destijds, en ook nog vandaag, in de kerk aan toegaat als een van de mede-genoten van die kerk een scheve schaats heeft gereden.
Hij moe? Nooit heeft hij over overlevers van seksueel misbruik gesproken, nooit heeft hij met hen gesproken, nooit heeft hij enige empathie betuigd tegenover deze 40 slachtoffers waarvan hij op de hoogte was, die hem geschreven hebben met een hulpkreet, met hun verhaal. Nee, die verhalen maakten hem moe. Iedereen begrijpt vandaag ten volle waarom hij nooit Paus is geworden. Empathische Impotentie wil niemand rondom zich.
En we zullen ons nu met zijn allen over zijn prestaties verheugen, en de lofbetuigingen die Mgr. Dekesel zal uitspreken tijdens zijn begrafenis? Over een man die niet anders dan als een laffe clericus zijn kerk boven rechtvaardigheid en het gerecht heeft geplaatst?
Godfried was geen “schone” mens. Hij was nog minder een “schone” priester, laat staan een “schone” kardinaal. Hij hoort waar hij moet zijn. Bij alle anderen die hem zijn voorgegaan, onder de grond van de schaamte, en vooral die van het schaamteloze schuldig verzuim.
Rk Devillé WMK, België