In het AD een misselijk makend verhaal over een Rotterdamse politieman, die komt met zijn aangrijpende verhaal, omdat hij een boodschap wil uitdragen. Mishandelde kinderen ervaren het zwijgen van omstanders als het meest pijnlijk.
Het geeft ze het gevoel dat ze er niet toe doen, dat niemand om ze geeft. Mishandelde kinderen hebben anderen in de omgeving nodig die hun signalen opmerken en in actie komen. ,,Achter elke deur zit een verhaal, maar draai je nooit om bij een onderbuikgevoel”, zegt Bleijenberg (26).
Het onderbuik gevoel is inderdaad zeer essentieel want ouders / opvoeders / buren zullen het niet geloven. In internaten, achter de gesloten muren van katholieke heerschappij, kon men ook niet geloven dat men misbruik en geweld pleegde tegen deze kinderen.
Sterker nog de broeders / geestelijken die zagen hoe jongens werden in elkaar getrapt / mishandeld zwegen collectief. En ik neem ze dat nog steeds kwalijk.