Hoe waren vroeger de kerstdagen, de spaarzame momenten van Christelijke vrede verzameld rond een opgetuigde dennenboom, gekleurd pakpapier en zoete snuisterijen op tafel…hoe vierden we kerstmis? Deze vraag en nog andere herinneringen probeerde ik vanochtend te beantwoorden maar kreeg geen beeld, geen speciale anecdote of andere mijmeringen kwamen in me op. ‘Verdwenen herinneringen’, worden het genoemd, resultaat van een alles opeisende moeder, die er zelf niet was of ik was ergens anders; het is maar van welke hoek / perspectief je het bekijkt. Geen concreet beeld, alles heb ik zelf gecreëerd in mijn fantasie in het clipje ‘Christmas Is On’, geschreven voor mijn zus Marie-Therese. Er was wel familie aanwezig bij de opname zoals Ome Casper, een broer van mijn vader, tante Mia, neef Leon, Anja zijn vrouw, en nichtje Jolijn, die vrolijk meespeelt en zingt in clip. Zo was het vroeger dus niet. Het waren heus wel mooie dagen of in Nieuwenhagen, Waubach thuis, of in Wittem op de boerderij van mijn Opa en Oma. In Wittem precies tegen over het klooster Redemptoristen want van deze paters herinner ik me niet veel behalve het zeer godsdienstige halve, hele tonen gezang van mijn dove Opa, knielend naast me en de opgehoogde sneeuw, die eerst weggeduwd moest worden achter het grote raam-luik waarmee we kerstmorgen gewekt werden. Het deed pijn aan de ogen, eerst een donkere slaapzaal en dan het felle zonlicht weerkaatsend de witte paradijselijke deken van sneeuw om ons heen. Alles zag licht, het licht zag zichzelf en het licht zag mij…met gesloten ogen.
Tuttels en Engelen (korte verhalen Els Mulkens)
TUTTELS EN ENGELEN
“Oma, ik kom met Thomas bij jullie op de boot logeren!”
“Gezellig”, zeg ik tegen Lieke.
Terwijl ik bezig ben met de middaglunch vraag ik of ze alvast de tafel wil dekken.
“Goed oma, maar eerst even ons spelletje doen.” Lachend zeg ik, dat het spelletje me aan het sprookje van Assepoester doet denken: “Spiegeltje, spiegeltje aan de wand, wie is de mooiste in het land.” Maar bij ons gaat het erom wie de langste is.
“Over een paar jaar zul je je behoorlijk moeten buigen om je oma een kus te kunnen te kunnen geven, Lieke,” zeg ik. Als antwoord krijg ik een dikke kus.
De avond dat ze op de boot in hun kooi liggen zie ik dat ze allebei hun onmisbare knuffel bij zich hebben. Thomas zijn lievelingsaapje en Lieke de knuffel die al net zo oud is als zij zelf. Voorzichtig vraag ik of ik morgen de overjarige tuttel een sopje mag geven. Met de duim in haar mond, de tuttel in de zelfde hand om haar vingers vastgehouden, gaat ze verontwaardigd rechtop zitten. “Oma! dat vraag je bij iedere logeerpartij, je weet dat ik dat niet wil!”
“Ik heb nog een mooi lapje van die zachte stof, Lieke, mag ik daar dan een nieuwe van maken,” probeer ik voorzichtig.
“Is goed oma,” antwoordt ze, om van mijn gezeur af te zijn. De laatst gemaakte tuttel -alweer zo’n twee jaar geleden- had veel weg van een engeltje, reden waarom ik hem als cadeautje in de kerstboom had gehangen. Nog diezelfde avond belandde de knuffel onder het kussen van Lieke’s bed in de logeerkamer.
Als de kleinkinderen een paar weken later een nachtje komen logeren, ga ik ze nog even welterusten zeggen. Thomas slaapt al. Zachtjes doe ik de deur bij Lieke op een kier. Ook zij slaapt, met haar lange blonde haren lijkt ze op een engeltje. Terwijl ik de trap afloop komt er een rijmpje bij me op: Twee engeltjes op een kussen, daar komt nooit de duvel tussen. Ik leerde het in mijn kinderjaren bij de nonnen.
Nee, dacht ik. Daar hadden de duvel en zijn nazaten zich vast en zeker onder hun kussen genesteld.
ELS. MULKENS
Boycot
Geachte heer/mevrouw,
Hartelijk dank voor de toezending van uw brief. Ik moet u helaas laten weten dat hij niet wordt geplaatst. Onze brievenredacteur heeft voor
andere brieven/onderwerpen gekozen.
Het spijt mij u niet anders te kunnen berichten.
Met vriendelijke groet, Redactie-assistent Opinie
NRC Handelsblad | nrc.next
NRC heeft nooit echt veel geschreven over Mea Culpa, komt door zeer bescheiden Joep Dohmen, die in DWDD alle credits nederig in ontvangst neemt over de onthullingen seksueel misbruik nadat een film (Spotlight) over een krant de Boston journal, journalisten dit doofpot schandaal induiken. Goeie film maar het lijkt dat de spotlight nu wel erg gericht is op NRC narcisme.
Mijn ingezonden brief betrof de ‘zaak tegen het systeem’, van Prinssen om het probleem van de verjaring tegen te gaan, omdat congregaties wisten dat het probleem van misbruik alleen maar ‘overgeplaatst’, kon worden, dus het ontlopen van strafvervolging en waardoor feiten konden verjaren.
Hieronder mijn ingezonden brief naar de NRC, en je kon erop wachten dat ze hem zouden weigeren. MCU boycot staat boven aan media en OM. Dohmen….hoeveel spotlights heb je nog nodig. Onze vrije pers is een lachertje.
Prinsen heeft wel degelijk schade opgelopen door een systeem van cover-up en doofpot manipulatie en niet in de laatste plaats door een zeer vergevingsgezind OM. Interne overplaatsingen, belachelijke therapieën waar geen enkele kritiek of controle over bleek. Bij het OM liggen de nu verjaarde klachten in een zoete Christelijke slaap. Wij strijden al jaren tegen het arme broeder jongens pensionaat te Bleijerheide, al vijf jaar wachten we op OvJ die met dit canonieke, schandelijke systeem meewerkt om de waarheid niet aan de oppervlakte te krijgen. Een artikel 12 procedure wordt door OM categorisch tegen gehouden. Ze houden nog steeds de aloude macht tussen pastoor en burgemeester, tussen kerk en staat, in stand en bewijzen houden ze achter of…zijn allang vernietigd.
Heeft Dohmen, NRC ooit contact opgenomen wat wij de afgelopen vijf jaar hebben ondernomen om deze A 12 procedure in gang te zetten…een film Joep…maar dan zonder jouw.
Vrouwen en zeden(delinquenten)
Naar op kinderen gerichte zedendelinquentie van vrouwen en meisjes is tot dusver weinig onderzoek gedaan. Sommigen gruwelen van de gedachte en denken dat het niet kan bestaan. Maar onderzoeksters van de Vrije Universiteit Amsterdam weten beter: vrouwen en meisjes plegen wel degelijk zedenmisdrijven en waarschijnlijk komt dat meer voor dan bekend is. De stand van zaken tot dusver.
Over zedenmisdrijven van vrouwen, laat staan van meisjes, is niet veel bekend.
Slotboom: ‘Nee, wij proberen dat nu wat in kaart te brengen. Maar er is nog heel veel te onderzoeken.’
Vrouwelijke zedendelinquenten zijn ook een heel kleine minderheid, zeker naar de justitiedossiers gekeken.
S: ‘Er is natuurlijk altijd een dark number, lang niet alles wordt bekend bij justitie. Er speelt hier trouwens een aantal bijzondere omstandigheden die dat in de hand werken. De slachtoffers zijn vaak jonge kinderen en die doen niet zo snel aangifte, die kunnen het vaak niet eens uitspreken. Mannelijke slachtoffers zullen niet zo gauw aangifte doen als zij seksueel zijn lastiggevallen door vrouwen, dat is natuurlijk niet stoer.’
Wijkman: ‘Ook hebben wij het idee dat vrouwelijke zedendelinquenten soms gericht, doelbewust op zoek gaan naar wat zwakkere, minder begaafde slachtoffers.’
Miriam Wijkman (l.) en Anne-Marie Slotboom (r.)
Jaap Barneveld
Hebben we te maken met een topje van de ijsberg?
W: ‘Veel misbruik vindt plaats binnen het gezin door vader en moeder samen. Als alleen vader misbruikt, heeft de moeder nog de signalerende functie. Die kan zeggen: hé, hier klopt iets niet, we gaan naar de politie. Maar als de moeder in dat misbruik participeert, is voor dat kind de laatste vluchtweg afgekapt. Dan is er soms een oplettende juf of tante, maar als moeder meedoet wordt het natuurlijk veel minder snel opgepikt.’
Kan het niet zijn dat als je als kind op jonge leeftijd door je ouders seksueel wordt benaderd, dat je dan denkt dat het gewoon zo hoort, dat het een normale omgangsvorm is?
S: ‘Ik denk het wel, dat kan vrij ver doorgaan. Tot bij kinderen van tien, elf jaar die gewoon niet beter weten en zich zo ook gedragen omdat zij denken dat hun ouders dat van hen verwachten.’
Als de man de dader is en de vrouw weet het, maar doet niets, wordt zij dan door justitie als mededader geregistreerd?
W: ‘Dat hangt af van wat het kind aangeeft. Als die zegt: mijn moeder was er niet bij maar heeft er van moeten weten, dan kan de vrouw vaak als medeplichtig worden gezien, dan heeft zij ontucht bevorderd. Dan heeft zij een passieve rol door bijvoorbeeld de andere kant uit te kijken. Dat kan strafrechtelijk relevant zijn.’
Jullie hebben bepaalde prototypes van vrouwelijke zedendelinquenten bedacht (zie kaders). Hoe hebben jullie dat gedaan?
W: ‘Wij hebben de strafdossiers geanalyseerd en zo van 111 vrouwen alle relevante informatie gescoord. Door middel van een zogenaamde clusteranalyse kom je dan op die vier types, die overigens in elkaar kunnen overlopen. Zo krijg je de “jonge aanranders”, jongere vrouwen die bijvoorbeeld in oppassituaties alleen het kind betasten of tegen zijn wil kussen. En dat is echt iets anders dan de “verkrachters”, die ouder zijn en ook echt penetreren. Die doen dat vaak niet uit een seksueel motief, maar uit agressie of woede; dat jij nu een keer macht kunt uitoefenen over je slachtoffer. Vaak zijn zij zelf in hun jeugd verwaarloosd of misbruikt. Terwijl je bij die “babysitters” meer iets ziet van het spannende en verkennende, die vinden dat toch wel leuk of lekker. Wat bij die groep verder het achterliggende motief is, weten wij niet.’
In circa de helft van de onderzochte zaken is sprake van verkrachting of verboden gemeenschap, met name omdat het slachtoffer te jong is. In die gevallen wordt er dus gepenetreerd. Hoe en waarmee doen vrouwen dat?
S: ‘Met allerlei voorwerpen of met de vinger; of een combinatie daarvan.’
Bij mannelijke verkrachters kun je je bij penetratie iets voorstellen van een seksueel motief. Hoe zit dat bij vrouwen? Die komen toch niet aan hun gerief door te penetreren?
S: ‘Een interessante vraag. Voor de dader moet je het motief misschien zoeken in het uitoefenen van geweld, wraak of macht. Maar voor het slachtoffer is het seksueel geweld. Dat is het verschil. Overigens, bij mannelijke slachtoffers ligt het anders. Dan kan er zeker sprake zijn van een seksueel motief bij de dader. Uit zeer recent zelfrapportage-onderzoek bij meisjes en jongens blijkt dat ook meisjes het nodige voor elkaar krijgen en prima in staat zijn om jongens in fysieke zin of op een andere manier tot seksuele handelingen te brengen. Tien procent van de onderzochte meisjes geeft aan iets dergelijks op hun kerfstok te hebben, tegen achttien procent van de jongens.’
Nogal wat daders zijn zelf in hun jeugd verwaarloosd, mishandeld of misbruikt. Dat komt steeds terug?
W: ‘Bij de vrouwen is ongeveer dertig procent zelf seksueel misbruikt. Bij de meisjes lijkt dat nog hoger te liggen, maar daar hebben wij, behalve het eerder verrichte kwalitatieve onderzoek in 2007, nog geen valide informatie over.’
Bij meisjes lijkt seksueel misbruik meer een variant te zijn van algemeen agressief gedrag naar anderen; bij vrouwen kan het meer een eigen motief of oorsprong hebben. Is die indruk correct?
W: ‘Dat weet ik nog niet. Ook bij vrouwen zie je wel dat seksueel misbruik mogelijk een bijproduct is van alle ellende die zij hebben meegemaakt. Dat ze iemand gaan misbruiken komt vaak echt niet zomaar uit de lucht vallen. Er is vaak een verklarende context.’
Bij seksueel misbruik door jongens kan dat een manier zijn om je mannelijkheid te bewijzen, of gewoon stoerdoenerij.
S: ‘Wij weten nog niet zo goed hoe dat bij meisjes zit. Er zijn gevallen bekend dat een meisje meedoet met een groepje jongens en dan een ander meisje lastigvalt, omdat dat een vriendje van haar heeft afgepikt.’
Is er meer bekend over het verschil tussen vrouwelijke en mannelijke zedendelinquenten?
S: ‘Nauwelijks. Er is wel een algemene notie dat seksueel normoverschrijdend gedrag meer iets van jongens en mannen is dan van meisjes en vrouwen. Dat kan maken dat in het laatste geval men sneller naar algemene – meer psychologische – stoornissen gaat zoeken. Dat het wel erger zal zijn. En dat het ook wel zielig is. Zo van: als een vrouw dat doet, dan moet er wel van alles mis zijn.’
W: ‘Daar zouden wij ook wel van afmoeten, dat wij zo’n vrouw meteen in de slachtofferrol drukken. Want lang niet al die vrouwen hebben stoornissen. En ze zijn ook niet allemaal gek of zielig.’
Zaten er in dat onderzoek van 111 vrouwen ook gevallen van pure seksuele lustbeleving?
W: ‘Een paar. Dat vrouwen echt genoten van seks met hun kind of dat zij opgewonden raakten van het zien dat hun man seks had met hun dochter. Maar aan deze aspecten wordt tijdens het opsporingsonderzoek weinig aandacht besteed. Dat is ook wel logisch, want dat is niet relevant voor de strafrechtelijke afhandeling van de zaak.’
Internaat muren
De Rooms-Katholieke Kerk in Illinois heeft zo’n 500 beschuldigingen van misbruik niet openbaar gemaakt. Veel van die zaken zijn daardoor niet goed onderzocht, meent de openbaar aanklager van de Amerikaanse staat.
De aanklager begon in augustus een onderzoek naar de werkwijze binnen de kerk naar aanleiding van berichten over een grote doofpot in de staat . Dat bleek ook in Illinois te zijn gebeurd: slechts 185 zaken werden gemeld bij de autoriteiten. Bleijerheide kende ook tal van zaken en ook hier sloot justitie haar ogen. Sinds 2013 wachten wij op een artikel 12 procedure op voorspraak van TWEEDE KAMER en toenmalig minister van Justitie van der Steur….nee, geen Amerikaanse toestanden in Nederland want dan komen tongen in beweging die deze katholieke doofpot hardop gaan uitspreken.
“Doordat zaken niet werden onderzocht kon de katholieke kerk ook niet weten of het gedrag van beschuldigde priesters werd genegeerd of zelfs verdoezeld door leidinggevenden”, meent aanklager Lisa Madigan. “De kerk had de morele verplichting slachtoffers, gelovigen en het publiek een volledig overzicht te geven, maar faalde daarin.”
Sterker nog, ze deden niks, niks tegen het geweld dat zichtbaar op speelplaats, slaapzalen aanwezig was. Ooit een broeder gezien, die een kind beschermde? Niemand, ze zwegen allemaal….machtsdrang zonder weerga.
Spijt
“Ik wil opnieuw onze diepe spijt betuigen dat we niet hebben opgetreden tegen seksueel misbruik door priesters”, zei de hoogste katholieke vertegenwoordiger in de staat. Hij noemde het een zwarte bladzijde in de geschiedenis van de kerk.
Hou toch op met die diepe spijt, ze voelen het niet en hebben nog nooit stilgestaan bij de ellende waar ze verantwoordelijkheid voor zouden moeten nemen. Juridisch vervingen zij de ouderlijke macht maar hebben nooit de consequenties hoeven te dragen. Rechters, OvJ, OM beschermden de ‘geestelijken’….
Meer toezicht
Na de onthullingen in Pennsylvania hebben 36 van de 197 bisdommen in de VS overzichten gepubliceerd van beschuldigingen. Volgens Madigan bewijst de situatie in Illinois dat daarbij bemoeienis van buitenaf nodig is.