Afgelopen dagen kreeg ik enkele reacties op blog of zomaar van mensen, die betrokken zijn bij geloof, kerk en samenleving niettegenstaande het seksueel geweld dat het Vaticaan in zijn greep houdt. De problemen worden erger naarmate men niet met de waarheid kan dealen.
Om de zo veel tijd beseft het Vaticaan de omvang van het probleem”, zegt een 32-jarige fotograaf uit het Italiaanse Turijn in de NRC. „Maar nooit is er iets veranderd. Dat zal bij deze top niet anders zal zijn.”
Jos JM Slangen schreef mij het volgende….
Verwacht niets van die RK gesloten gemeenschap. Uiteindelijk zijn het allemaal sekten. Er wordt nooit iets opgelost. Hypocrieten zijn het en volksverlakkers. Ook niet als uitkomst van huidige conferentie. Enkel door R.K. wordt misbruik erkend. Met oplossingen komen ze nooit, terwijl die voor de hand liggen. 1) Celibaat opheffen (maar dat kost erfrechtelijk veel geld en dan moeten ze bovendien kinderen opvoeden/betalen. 2) Partnerrelatie erkennen tussen mannen 3) Vrouwen met partner naar keuze eveneens priester. Priesters die aan kinderen zitten onmiddellijk eruit en aangeven en vervolgen door OM. Ik respecteer geloofsbehoeften bij mensen, maar ik ben inmiddels overtuigd niet gelovig. Ik negeer het woord ‘atheïst’ bewust, want daarin schuilt het woord ‘god’ en die bestaat niet. Alle geloven zijn sektarisch en richten, zo leert de geschiedenis, uiteindelijk meer schade aan dan goeds. Het is idd. speculatief, maar rijen binnen de R.K. en afgeleiden daarvan sluiten rijen en proberen hachjes te redden. Sterkte en veel wijsheid.
Een ander drong aan om deze strijd te staken omdat ik ‘m nooit zou kunnen winnen!!?? Waarom zou je een strijd moeten winnen, je kunt hem uit waarheidsvinding onderzoeken en na streven want er is nooit 1 waarheid. Er is geen prijs te verdienen behalve een goed gevoel naar je eigen geweten en hart. Op internaat werden we niet één keer gestraft maar ontelbare keren werd je geslagen, geschopt en geïsoleerd. Je moest steeds uitkijken voor die franciscaanse idioten want je had altijd wel iets verkeerds gedaan. Een keer zou ik van internaat verwijderd worden want ik had iets vreselijks gedaan. Tot op de dag van vandaag weet ik oprecht niet wat. Servatius was furieus, opgefokt en liet zich gelden. Mijn moeder werd ingeschakeld en moest onmiddellijk op het Bleijerheide matje mea culpa schuld bekennen. Ik moest op het schoolplein blijven om het onheilspellend gesprek tussen broeder Servatius en mijn moeder af te wachten. ‘Gooi me er maar vanaf, ik vind het prima’, dacht ik. Na een poos kwam mijn moeder via de grote deur bij de sacristie naar buiten. Ik was blij haar te zien, ze liep recht op me af, geen knuffel, geen hand, niks. Ze bleef vlak voor me stilstaan en zei heel kort één zin: ‘als je voortaan niet luistert dan ben ik je moeder niet meer’!
