‘Hoe om te gaan met de spanning tussen de kerk als niet-wereldlijk (koninkrijk Gods) organisatie en tegelijk tussen de mensen te staan die in deze wereld leven’, vroeg Antoine aan Simonis in een RKK uitzending, ‘zit daar niet voortdurend een spanning tussen’. Simonis die half over zijn stoel naar links trok en weer recht ging zitten als hij een antwoord had gegeven, keek nu en dan boven zijn bril om te checken of Bodar tevreden was met zijn antwoord.
‘Deze spanning is en zal altijd blijven want het lijden is de hoogste vorm van liefde’ zalfde Simonis, en Bodar had dit antwoord kunnen weten, stelde zich dienstbaar op, de kardinaal knikte. Dit thema wordt ook in de Gebroeders Karamozov door de starets behandelt, een blijvende spanning tussen kerk en staat kon men goed zien afgelopen Donderdag in de Tweede kamer, de ‘recht’staat knikt iets minder ja tegen tegen de kerkstraat maar durft hem ook niet af te vallen.
Hoe zit het dan met die spanning tussen kerk en staat? Tussen wereldlijk en het koninkrijk Gods? De spanning tussen wereldlijk en seculier zal de kerk toch opnieuw moeten positioneren in deze tijd! Ik geef u enkele handvaten!
Ze zijn dan niet van deze wereld maar ze bezitten wel paleizen, parochies, pleinen, kerken, kathedralen, onroerend goed in ieder dorp of stad. Ze zijn dan niet van deze wereld maar krijgen staatssteun bij vele projecten, charitatieve voordelen, hebben een eigen bank-systeem. Ze zijn niet van deze wereld maar halen geld op om processen te voeren tegen deze wereld. Ze zijn niet van deze wereld maar ze hebben vertakkingen, een internationaal netwerk over de hele wereld. Ze zijn niet van deze wereld maar hebben een staatsvorm uit de middeleeuwen, niet van deze democratische wereld maar wel een zetel in de Verenigde naties.
Ze zijn dan niet van deze wereld maar toch bestaan er priesterkinderen. Ze zijn niet van deze wereld maar hebben invloed in het onderwijs, culturele instellingen! Ze zijn niet van deze wereld maar handelden in alles wat geld opbracht, van aflaten tot afstandsbaby’s. Ze zijn niet van deze wereld maar gebruikten geweld tegen kinderen om hun wil te breken, een wereldse wil; vermaledijen de seksuele drift van de hele wereld!
Ze zijn dan niet van deze wereld maar laten zich bewieroken door deze wereld, brouwen bier als geen ander….in deze wereld!
beste bert
Je vroeg toch om dat gevoel te beschrijven ?
En kijk , weer neem jij het gevoel van de andere over !
Jouw antwoord is nu precies wat ik dus duidelijk probeerde te maken aan john.
zonder in te gaan op mijn vraag aan jou of jij een specifieke vraag had.
Maar van mij mag iedereen alles, daar ik de wijsheid niet in pacht heb.
Wie weet treffen wij elkander eens .
beste john
Jammer dat jij je doet verdedigen en tegenover wie zou je dat willen doen ?
alle koeien geven geen melk.’
Ieder mens heeft recht op zijn eigen gedachten.
Heb het gevoel dat bert precies hetzelfde doet als waar hij tegen aggeerd,ook de manier waarop heeft veel overeen komsten.
Ja,Jan beschrijf dat gevoel eens!
Met alle respect.
Kan ik in deze alleen op eventuele specifieke vragen .
Daar er anders bij mij inkt te weinig zal zijn .
Hopende dat dit duidelijkheid verschaft.
Ja, laat de inkt vloeien, dat is nou precies wat ik bedoel veel geroep en ‘nichts da’. Jij, Jan, verschaft totaal geen duidelijkheid. Houden zo!
“Sorry, maar waar gaat dit over John” schreef je, Bert
Ik denk dat het over de belangrijkste vraag gaat die er is en dat John dat op een hele goede en heel eerlijke manier laat zien ook.
Dank je wel, John. Wat fijn dat jij in staat bent om dat hondsberoerde gevoel wat we – als je tenminste een beetje gezond bent –
allemaal kennen en een antwoord op moeten vinden wat doe je ( dus wat doe ik ) met (de verantwoordelijkheid)
voor wat een ander heeft gedaan (of doet).
als je die vraag niet stelt wat ben je dan in vredesnaam aan het doen bv. rond dat
misbruik, alleen maar aan het beschuldigen? ( ik gebruik het “bv.” omdat dat hondsberoerde gevoel natuurlijk helemaal niks te maken heeft
met dat misbruik in die Kerk. Of je nu slachtoffer bent, of dader.
Maar niet alleen die 2
Hoewel we er juist over dat kindermisbruik op een verschrikkelijke
manier mee geconfronteerd worden, het is tenslotte heel wat makkelijker om je de zelfde
vraag te moeten stellen wanneer het gaat om een stel hufters in de bus
Er kan helemaal niemand meer om die vraag heen, want als het over kinderen gaat.
moet je toch wel een onwaarschijnlijke randidioot zijn om die vraag niet te stellen, dan is die vraag
naar je schone handen ongelooflijk beroerd.
Dan kun je toch maar beter slachtoffer zijn, en dan liefst van misbruik van zo’n jaartje of
40/50 terug? Dikke bullshit natuurlijk
Ik moet het hebben van andere manieren en die zijn lang zo duidelijk niet.
Zoals van de week het vakkundig gebruiken van dynamiet. Door waarschijnlijk dat zelfde
gevoel (?) en de vraag hoe we daar als “slachtoffers” – hoe ik daar als slachtoffer van dat (historisch) misbruik
mee om ga en ben gegaan, wat ik vind hoe “we” – daar mee om zouden moeten gaan.
Dan helpt zo’n maf plaatje van dynamiet dus vooral in de erkenning van dat gevoel, mijn
gevoel, mijn onmacht over die vraag over wél of geen verrader (willen) zijn, dat beroerde gevoel van
waardoor je wilt bagataliseren. Maar ook mijn giga woede over ’t spuug en spuug zat zijn
van dat levenslang het rondwandelende meisje met de zwavelstokjes herself te zijn
waarvan iedereen eigenlijk alleen maar wil dat ik mijn mond hou. Om precies datzelfde gevoel
wat jij schrijft, John, maar niet te hoeven hebben.
Of dat van mijzelf toen ik (rond Vangheluwe) iemands ellende en woede las, die dan kennelijk ook
nog vond dat ik met mijn bossie zwavelstokjes rekening met haar/zijn onmacht had te houden, waar
ik dus even helemaal geen zin in had.
Want we kunnen met z’n allen blikken vol Deetmannen cs. open (laten) trekken, die dan
weer nog veel meer blikken vol wetenschappers en ander volk op kan en mag trekken om met een
stalen snuffert een of ander verhaal op te hangen, over dat het zus of zo zit, en dan vervolgens
een beroerd spelletje van cowboytje en indiaantje – wat je inmiddels ook al niet meer kan –
te gaan spelen met die Deet en consorten, maar uiteindelijk gaat het gewoon
om de vragen die jij stelt, John.
Dat hondsberoerde gevoel en die vragen die daarbij horen (te horen) om geen verrader te hoeven zijn
en wat moet je – en is dat dan in godsnaam – als je het wél bent
En die vraag van jou, Bert, ben ik dan een huichelaar?
En da’s een vraag waarop die club van Stevens of welk internationaal gerechtshof of
pauselijke inquisitie nu eenmaal geen antwoord kan geven.
John wél ! Dank je wel voor je moed, John! ook al zal dat op het moment dat je dit schreef knap beroerd zijn geweest.
Ik wens ook jou een hele goede dag verder
OK. , dank je Bert .
Bert (en anderen !) .
Ook al werk ik op ’n “klooster” , maar ik heb ’t nodig vanwege m’n levens-onderhoud !!
Ik probeer ’t maar zo te zien : NIET generaliseren !! Ik weet , ’t klinkt vreemd dat ik op ’n klooster werk (boerdery !) , maar ’t is gewoon NODIG !! Ik ben GEEN verrader , als jullie me misschien zo zien !!
Ik MOET ’t , voor mezelf , “weg-bagatelliseren” !!
Sorry , broeders !!!
Sorry, maar waar gaat dit over John. Niemand ziet je als verrader, we kennen immers je situatie niet. Het stuk wat ik geschreven heb gaat over deze wereld waarin we vervlochten zijn met elkaar, we van elkaar economisch afhankelijk zijn. Ik heb Zaterdag in een kathedraal gespeeld, ben ik dan een huichelaar? Zelfs als ik God zou haten, spreekt er een behoefte aan geloof in God uit! Men zegt dat mensen die God haten hem dichter bij staan dan diegene die hem liefhebben!
groet Bert.